Nakatayo si Anthony sa pintuan ng dining area sa hindi masyadong malayo sa kanya. Nang makita niya ang batang babae na sa wakas ay ngumiti na, napuno ng halo-halong emosyon ang kanyang mga mata. Hindi inaasahang matapos siyang suyuin nang napakatagal ay hindi pa rin siya kasing ganda ng ilang salita mula sa kanyang ina na hindi pa ipinapakilala ni Anthony at sa kanyang dalawang anak. Hindi lamang tumigil sa pag-iyak si Katerine, ngunit tumawa rin ito.Matapos tumayo roon ng ilang sandali, nakitang natutuwa si Katerine sa dalawang maliit na bata at ang kanyang mukha ay puno ng ngiti, pumasok si Anthony at nais na niyang ibalik sa bahay nila si Katerine.Pumunta lang sila rito dahil gusto ni Katerine na kumpirmahin na papasok pa ang mga ito bukas sa kindergarten gamit ang kanyang sariling mga mata. Ngayon na nakumpirma na nila ito, dapat na silang bumalik dahil nakakaabala na sila.Kaagad na nilapitan niya si Katerine, narinig nila ang pag-tunog ng tiyan ng batang babae.Bahagyang ku
Noong nakaraang mga panahon, palagi silang kumakain kasama ng kanilang mommy, at paminsan-minsan kasama ang kanilang ninang.Ito ang unang pagkakataon na kumain sila kasama ang kanilang daddy, matagal na nila itong hinahangad na magkaroon ng ganitong pagkakataon na kumain bilang isang buong pamilya.Sa isang sandali, iba ang naging mood nina Miggy at Mikey.Tumigil si Anthony at lumingon upang salubungin ang mga mamasa-masang mata ni Katerine. Nakita rin niya na ang mga upuan sa tabi ng apat na tao ay napuno na ng mga mangkok at chopstick, at isang kakaibang tingin ang dumaan sa kanyang mga mata.Sa lohika, ang apat sa kanila ay talagang isang pamilya.Tila medyo wala sa lugar ang pag-upo niya doon.Ganun pa man ang iniisip niya upang kumain ng hapunan.Hindi niya alam kung dahil ba sa pagsali niya kaya medyo naging matamlay ang dating masayang kapaligiran.Tumahimik sina Miggy at Mikey at ibinaba lang ang kanilang mga ulo upang kainin ang pagkain sa mangkok.Dahil sa hindi siya kina
Di-nagtagal, bumalik si Khate kasama ang kahon ng gamot at maingat na nilagyan ng gamot si Katerine.Napakabait ni Katerine sa buong proseso. Nang sumakit ito dahil sa pag apply ng alcohol ay bahagya lamang siyang nanginig at mabilis na iniabot ulit ang kanyang kamay.Napaka-malambot ng puso ni Khate.Matapos lagyan ng gamot, direktang naupo si Khate sa tabi ni Katerine.Matalinong isinuko ni Miggy ang kanyang upuan at naupo sa tabi ni Anthony kasama ang kanyang mangkok."Papakainin ka ng auntie, okay?" tanong ni Khate sa opinyon ni Katerine.Siyempre, hindi tatanggi si Katerine at tumango nang may pag-asa.Ngumiti si Khate at kinuha ang kanyang mangkok at pinakain ang batang babae.Sa pagpapakain sa kanya ng magandang auntie, biglang naging napakaganda ng gana ni Katerine. Tiningnan niya ang mukha ng magandang auntie nang sabik, at kahit ano ang ipakain niya sa kany ay binuksan niya ng malapad ang kanyang bibig at kinain ang lahat.Nakita ang batang babae na kumakain ng napakaganda,
Nakita ni Mikey na kinakain ni Daddy ang pagkaing kinuha ng kanyang kapatid, bahagyang lumiwanag ang kanyang mga mata, at maingat niyang kinuha ang isang piraso ng pagkain para kay Daddy.Hindi niya ito masyadong inisip, ngunit kumuha lamang siya ng isang piraso ng pagkain mula sa plato sa harap niya gamit ang mga chopstick, at pagkatapos ay tumitig sa lalaki nang may pag-asa.Nakita ni Anthony na inililipat ng ibang maliit na bata ang kanyang mga chopstick, iniisip na pinahihirapan siya, ngunit nakita niya na kumuha lamang siya ng isang ulam sa malapit. Hindi niya maiwasang matigilan sandali, at pagkatapos mag reaksyon, ngumiti siya sa kanya, "Salamat, dapat ka pang kumain rin."Pagkatapos nito, kumuha rin siya ng isang piraso ng pagkain para sa maliit na bata gamit ang mga chopstick.Naalala pa rin niya ang mga ulam na sinabi ng maliit na bata na ayaw niyang kainin kanina, at sinadyang iniwasan ang mga ito.Nanlaki ang mga mata ni Mikey sa pagkagulat, "Salamat tito! Gagawin ko!"Kum
Tumingin ang tatlong bata sa isa’t isa, ibinaba nila ng mabilis ang mga Lego na hawak hawak nila, tumayo, at tumakbo papunta sa kusina."Mommy, anong nangyari? Okay ka lang po ba?" Tanong nina Miggy at Mikey habang nag-aalalang nakatingin sa kanilang ina.Biglang natauhan si Khate, at nang makita ang dalawang bata sa harap niya, mas lalo siyang nakaramdam ng kaba. Ibinaba niya ang tingin at pilit pinigil ang damdaming nararamdaman. Ngumiti siya at umiling sa kanila, "Wala ito, okay lang po ako, nadulas lang sa kamay ni Mommy at nabasag lang ang isang mangkok. Huwag kayong pumasok, may mga bubog na nagkalat sa sahig sa sahig."Pagkatapos niyang sabihin iyon, parang walang nangyari siyang yumuko at sinimulang linisin ang kalat sa sahig. Ang puso niya ay magulo pa rin, at medyo wala sa wisyo habang pinupulot ang mga bubog.Nakatayo sa likod ng tatlong bata si Anthony, nakatingin sa babaeng nakaluhod sa sahig. Ang tingin niya ay malalim.Hindi niya alam kung ilusyon lang ba iyon, pero pa
Habang papunta sa sala, napilitan si Khate na maupo sa sofa na may kasamang pag alalay ni Anthony.Ang tatlong bata ay umupo sa tabi niya na parang mga maliliit na buntot at nakatingin nang nag-aalala sa kanyang daliring nakabalot sa malinis na panyo.Samantala, abala si Anthony sa paghahanap ng medicine box sa sala.Sa huli, bumaba si Miggy mula sa sofa, kinuha ang medicine box mula sa ilalim ng TV cabinet, at iniabot ito sa kanya.Hinaplos ni Anthony ang ulo ng bata, senyales na ito ay nagpapasalamat sa tulong na ibinigay nito sa paghahanap ng kailangan niyang kagamitan, pagkatapos ay tumayo sa tabi ni Khate dala ang medicine box.Agad namang nagbigay-daan ang mga bata.Umupo ang lalaki sa tabi ni Khate. Kahit malamig ang kanyang ekspresyon at tila may mabigat na aura sa paligid niya, gayunpaman ay banayad naman ang kanyang mga galaw.Ibinaba ni Khate ang kanyang mga mata at ilang segundong tumingin sa kanya, ngunit hindi rin napigilan na ilayo ang tingin at tumitig na lang sa sahig
Nang pumayag si Auntie May nang ganoon kabilis, nakaramdam ng ginhawa si Khate.Mababawasan na siya ng pag-aalala sa mga bata sa tuwing gagabihin ito at maging busy sa trabaho.Naisip na niya dati pa kung saan pa siya makakahanap ng angkop na yaya, ngunit hindi niya inakala na makakahanap siya ng ganun kadali lang."Kung ganoon, pumarito ka na bukas ng umaga. Igagawa kita ng kontrata. Maaari mo itong basahin bukas, at kung wala kang nakikitang mga problema, maaari mo itong pirmahan," mungkahi ni Khate matapos nilang maayos ang usapan tungkol sa magiging trabaho nito, mga patungkol sa kontrata at sa suweldo.Tumango si Auntie May, nagpaalam sa kanila, at umalis na dala ang kanyang mga gamit.Muling nanatili ang katahimikan sa sala.Pagkatapos makausap si Auntie May, unti-unting kumalma ang pakiramdam ni Khate. Nang harapin niya si Anthony, bumalik ang distansya sa kanyang tono. "Pasensya na kung nakaabala kami ngayong gabi. Tinulungan mo na rin akong gamutin ang sugat ko at nahanapan
Mag-aalas-diyes na nang makauwi sina Anthony at Katerine sa kanilang mansyon.Pagkababa pa lang ng sasakyan, nakita na niya ang tagapamahala ng bahay na naghihintay sa may pinto."Master, narito si Miss Katerine at naghihintay sa loob ng bahay."Bahagyang kumunot ang noo ni Anthony, tumango, at pumasok sa bahay kasama si Katerine."Oh! Narito na kayo!"Nakaupo si Cassandra sa sofa at matiyagang nag aantay sa pag uwi ng mag-ama. Nang makita silang pumasok, agad siyang tumayo at sinalubong sila. Yumuko siya at sinubukang hawakan ang ulo ni Katerine, ngunit mariing umiwas si Katerine sa kanya.Sa nakitang pag-ugali ng bata, saglit na sumilay ang pagkainis sa mga mata ni Cassandra, ngunit mabilis niya itong itinago at muling ngumiti."May kailangan ka ba Cassandra? Bakit gabi na ay nagparito ka pa sa bahay" tanong ni Anthony sa malamig ang tono habang tumingin sa kanya.Ngumiti si Cassandra at sinabing, "Salamat sa pagpapahiram mo ng tao kanina. Malaking tulong iyon sa amin. Pinapunta ako
Nagising si Khate sa isang malamig na umaga, ngunit hindi niya alintana ang lamig ng panahon na bumalot sa kanya—kundi ang lungkot at pangungulila sa mga salitang binitiwan nila ni Anthony kagabi.Buong gabi siyang hindi nakatulog. Paulit-ulit sa kanyang isipan ang bawat kataga, bawat titig, bawat hawak ng kamay nito. Parang sinasakal siya ng damdaming hindi niya mapangalanan—pag-asa, takot, pagmamahal, panghihinayang… lahat ng iyon ay nagsisiksikan sa kanyang puso.Tumayo siya mula sa kama, humarap sa salamin, at tinanong ang sarili: Hanggang kailan ako maghihintay? Hanggang kailan ko pipigilan ang sarili kong lumaban para sa isang bagay na alam kong totoo? Hanggang kailan ako magpapanggap na ang pag-ibig ko sa lalaking ito ay laging nandito lang at hindi pa rin nagbabago.Nag-ring ang kanyang cellphone. Isang mensahe mula kay Anthony.“Magkita tayo mamaya. please. Hindi na ako papayag na magtago pa tayo. May kailangan kang marinig.”Napatitig siya sa mensahe, sabay napakapit sa kany
Napuno ng bigat ang dibdib ni Khate sa tanong ni Anthony. Hindi niya alam kung paano isasagot ang isang bagay na ni siya mismo ay hindi pa rin sigurado. Napuno ng katahimikan ang pagitan nila, ngunit sa loob ng kanyang isipan ay isang bagyong hindi niya matakasan."Khate..." Muling nagsalita si Anthony, ang tinig niya'y bahagyang nanginginig. "Kung babalik ka pa sa akin, sasabihin mo bang may pag-asa pa tayo? O huli na ang lahat?"Tinitigan ni Khate ang lalaking minsang minahal niya ng buong puso—at marahil, hanggang ngayon, hindi pa rin siya tuluyang nakalaya mula rito. Ang daming alaala ang bumalik sa kanyang isipan, ang mga masasayang araw nila, ang mga pangarap nila na sabay nilang binuo... at ang sakit ng paghihiwalay nilang dalawa.Muling nag-ipon ng lakas si Khate bago sumagot. "Anthony... Hindi ko alam."Bahagyang napapikit si Anthony, waring iniiwasan na ipakita ang sakit na dala ng sagot niya. "Hindi mo alam? O ayaw mong malaman?"Napalunok si Khate. "Takot akong malaman, An
Habang pinagmamasdan ni Khate ang repleksyon niya sa salamin, hindi niya maiwasang mapansin ang lungkot sa kanyang mga mata. Mula nang marinig niya ang sinabi ni Kyrrine, hindi na siya mapakali. Ano nga ba ang nalaman ni Anthony? At paano siya maghahanda sa muling paghaharap nila?"Khate," mahinang tawag ni Kyrrine mula sa pintuan. "Sigurado ka bang gusto mo siyang kausapin ngayon? Baka hindi ka pa handa."Huminga nang malalim si Khate bago tumango. "Kailan pa, Kyrrine? Hindi ko na pwedeng ipagpaliban ito. Kailangan ko nang tapusin ang lahat."Dahan-dahang lumapit si Kyrrine at hinawakan ang kanyang kamay. "Hindi mo kailangang gawin ito mag-isa. Kami ni Adrian, nandito lang."Napangiti si Khate, kahit na alam niyang may halong kaba ang kanyang damdamin. "Salamat, Kyrrine. Pero alam kong ito ay isang bagay na ako lang ang kailangang humarap."Pagkalipas ng ilang sandali, naroon na siya sa harap ng isang mamahaling restawran kung saan siya pinapunta ni Anthony. Tumigil siya sa tapat ng
Habang patuloy na lumalalim ang gabi, hindi pa rin mawala sa isipan ni Khate ang mga sinabi ni Anthony. Nakaupo siya sa veranda ng kanyang apartment, nakatitig sa malawak na siyudad na puno ng kumikislap na ilaw, ngunit tila wala siyang nakikita. Ang kanyang isip ay gulong-gulo, pilit niyang inuunawang muli ang lahat ng nangyari sa pagitan nila.Muli niyang narinig sa kanyang isip ang boses ni Anthony—ang sakit, ang hinanakit, at ang desperasyon sa kanyang tinig. "Hindi mo kailangang harapin ito mag-isa." Napapikit siya nang mariin, pilit na pinipigilan ang muling pagbalik ng mga alaala. Ngunit kahit anong gawin niya, bumabalik at bumabalik pa rin ito."Hindi mo na siya dapat iniisip, Khate." Biglang sabi ni Adrian, na tahimik palang nakatayo sa may pinto, pinagmamasdan siya. May hawak itong dalawang tasa ng kape, at marahan itong lumapit upang ibigay sa kanya ang isa. "Alam kong mahirap, pero hindi mo kailangang pahirapan pa ang sarili mo."Marahang tinanggap ni Khate ang kape at hum
Sa kabila ng kanyang mga sinabi, hindi mapakali si Khate. Kahit pa pinilit na niyang lumayo, may isang bahagi ng kanyang puso na hindi kayang magpakawala."Tapos na, Adrian. Tapos na," mahina niyang ulit, pilit pinaniniwala ang sarili na wala na siyang dapat pang balikan. Ngunit kahit anong pilit niya, alam niyang hindi pa tapos ang lahat. Hindi pa tapos ang sugat na iniwan ni Anthony—o marahil, ang sugat na iniwan niya sa puso nito.Tahimik lang silang naglakad ni Adrian palabas ng gusali, ngunit ramdam niya ang bigat ng presensya nito sa tabi niya. Hindi ito nagtanong, hindi rin ito nagpilit, ngunit ramdam niya ang pag-aalala nito.Pagkarating nila sa sasakyan, marahang binuksan ni Adrian ang pinto para sa kanya. "Khate, sigurado ka bang kaya mo?"Napayuko siya. Gusto niyang sabihin na oo, na kaya niyang kalimutan ang lahat, na kaya niyang itago ang emosyon niyang matagal nang nakakubli. Pero hindi na niya kayang magsinungaling pa."Hindi ko alam, Adrian," mahinang tugon niya. "Pero
Habang patuloy na lumalayo sina Khate at Adrian mula kay Anthony, ramdam niya ang bigat ng kanyang bawat hakbang. Pakiramdam niya'y may humihila sa kanya pabalik, ngunit pinilit niyang huwag nang lumingon. Hindi niya maaaring ipakita ang kanyang kahinaan, lalo na sa harap ni Anthony."Khate," muling tawag ni Adrian, bahagyang humigpit ang pagkakahawak nito sa kanyang braso. "Sigurado ka bang ayos ka lang? Alam kong hindi madaling makita siya ulit pagkatapos ng matagal na panahon."Napayuko si Khate, pilit na itinatago ang lungkot sa kanyang mga mata. "Adrian, hindi ko alam... Hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong maramdaman. Akala ko tapos na ang lahat, pero bakit parang mas lalo lang lumalala ang sakit?"Hininto ni Adrian ang kanilang paglalakad at marahang hinawakan ang magkabila niyang balikat. "Kung gusto mong umalis dito, sabihin mo lang. Hindi mo kailangang tiisin ang ganitong pakiramdam, Khate."Napangiti siya ng bahagya, kahit pa puno ng pait ang kanyang puso. "Salamat, Adr
Habang bumibigat ang katahimikan sa pagitan nina Khate at Anthony, hindi niya maiwasang maramdaman ang mabilis na pagtibok ng kanyang puso. Pilit niyang pinapakalma ang sarili, ngunit ang matinding titig ni Anthony ay tila humihila sa kanya pabalik sa nakaraan—sa isang panahong pinilit na niyang ibaon sa limot.Napalunok siya at dahan-dahang tumalikod, umaasang matatapos na ang usapan nila. Ngunit hindi ganoon kadali ang lahat."Khate," muling tawag ni Anthony, mas malambot ngunit may halong bahagyang pakiusap ang kanyang tinig. "Huwag mo akong iwan ng walang sagot, please lang."Napapikit nalang si Khate, pilit na pinipigilan ang panginginig ng kanyang kamay. Alam niyang kung magpapatuloy siya sa usapang ito, maaaring buksan niya muli ang sugat na matagal nang nakapikit. Ngunit paano kung ito na ang pagkakataong kailangan niya upang tuluyang makalaya?Huminga siya nang malalim bago bumaling muli kay Anthony. "Ano pa ba ang gusto mong marinig mula sa akin?" mahinahon ngunit matigas ni
Sa kabila ng malamig na sagot ni Khate, nanatiling matindi ang titig ni Anthony sa kanya, para bang sinusubukan niyang hanapin ang katotohanan sa kanyang mga mata. Ilang segundo pa ang lumipas bago siya tuluyang tumalikod, ngunit hindi pa rin nawala ang tensyon sa pagitan nila. Ang hindi inaasahang muling pagkikita ay nagdulot ng mga emosyon na matagal nang ibinaon sa limot, ngunit ngayon ay muling lumulutang sa ibabaw, hinuhukay kahit na pilit niya itong nililibing.Habang pinagmamasdan ni Khate ang papalayong pigura ni Anthony, hindi niya maiwasang makaramdam ng kakaibang paninikip sa dibdib. Alam niyang hindi niya na maaaring balikan ang nakaraan, ngunit bakit tila patuloy itong bumabalik sa kanya? Bakit hindi niya kayang alisin ang bigat sa kanyang puso?"Hindi pa ito tapos, Khate," mahina niyang bulong sa sarili, ngunit sa likod ng kanyang isip, alam niyang hindi niya kayang aminin ang tunay na dahilan kung bakit siya umalis noon....Sa kabilang dako, habang si Anthony ay nagl
Hindi pa man tuluyang nawawala ang alingawngaw ng huling sinabi ni Anthony, ngunit pakiramdam ni Khate ay bumigat na ang buong paligid. Nakatayo siya sa gitna ng malawak na silid, pilit na pinapalakas ang loob niyang harapin ang lalaking minsan niyang minahal—at iniwan. Ngunit paano ba haharapin ang isang taong hindi kailanman nakalimot? Paano ba ipapaliwanag ang isang lihim na inilihim niya sa mahabang panahon?Pumikit siya saglit at pilit na pinakalma ang kanyang damdamin. Naririnig niya ang marahang paghugot ng hininga ni Anthony sa kanyang harapan, isang malinaw na indikasyon na hindi pa ito tapos sa kanilang usapan. Nang dahan-dahan niyang iminulat ang kanyang mga mata, nakita niyang nakatitig pa rin ito sa kanya, ang mga mata nitong puno ng hinanakit, hindi lang sa kanya kundi marahil sa kanilang nakaraan."Anthony, hindi mo ako kayang diktahan kung sino ang dapat kong kausapin," mariing sabi ni Khate, pinapanatili ang matatag na tinig kahit pa sa loob-loob niya ay may kung anon