CHAPTER SEVENTEEN

I don't believe in fate or even destiny. If we meant for each other, then it is! Ang paniniwala lang sa mga bagay na iyon para lang sa mga jologs. Fate? Ni hindi nga ako naniniwala sa mga wishing well, sa mga ganyan pa kaya?

Hindi ko alam kung ano nga bang pumasok sa isip ni Pablo at bakit naisip niya ang tungkol sa bagay na iyon. Yes, lumaki kaming magkasama pero it doesn't mean na pareho lang kami ng paniniwalaan di kalaunan.

Destiny. Destiny. Destiny. Is that even true?

"I don't believe in that, Pablo," sagot ko sa kanya pagkatapos ng ilang segundong pananahimik.

Nanatili lang ang mga mata ko sa sapa habang ang isip ko naman ay patuloy lang sa paglalakbay sa sinabi ni Pablo. If we are meant for each other and kung si Travis talaga ang pinana para sa akin ni kupido, then ibabalik ko na lang sa kanya ang pana niya. Gagawin ko ang lahat ng makakaya ko para baliin ang panang iyon.

That's impossible though. I hate him. I loathed him, and that's impossible. Imposible namang gustuhin niy