“หัวเราะอะไรคะ ฉันอยากก็ไม่ได้แปลว่าฉันเคยทำมาก่อนนี่” “แล้วมันเจ็บมากไหม..”สิ่งที่กังวลในใจสาวน้อย ‘ก็ดี ครั้งแรกของเธอ พวกเขาจะทำให้เธอไม่อยากไปมีอะไรกับใครได้อีก’ “ไม่รู้สิแต่เวลาฉันทำ ฉันรู้สึกดีนะ” เคอร์วินตอบไปตามความจริง ก็เวลาที่เขามีอะไรกับผู้หญิงเขาไม่ได้มานั่งใส่ใจว่าพวกเธอจะรู้สึกแบบไหน เขาก็แค่ต้องการปลดปล่อยอารมณ์ตัวเองก็เท่านั้น “ถ้าครั้งแรก มันจะเจ็บนิดหน่อย” คาร์ลเตอร์เอนตัวลงมานอนในท่าที่ใช้สอกดันกับเตียงใช้มือดันหัวตัวเองเอาไว้ เขานอนตะแคงหันมาที่เธอ โดยที่ยื่นมือมาเกลี่ยผมเธอบริเวณกรอบหน้าเรียวเล็ก ผิงอันหันมามองคาร์ลเตอร์เมื่อเขาบอกว่าจะรู้สึกเจ็บ “แต่ถ้าทำบ่อยๆก็จะไม่เจ็บนะ ลองมาทำกับฉันทุกวันดูสิจะได้ชินแทน”เคอร์วินเอ่ยเสียงหยอกล้อ มุมปากยกยิ้มอย่างคนเจ้าเล่ห์ “เริ่มกลัวแล้วสินะ” คาร์ลเตอร์กดริมฝีปากหนักๆลงไปจูบปากเล็ก ก่อนผละออกมามองใบหน้าสวย มือหนาไม่อยู่เฉยเขาล้วงมือเข้าไปสัมผัสเต้านมของเธอ บีบคลึงเบาๆ นิ้วเรียวเขี่ยไปมาจนเธอต้องกันหน้ากัดปากอย่างเสียวซ่าน “มะ..ไม่ได้พูดเลยว่ากลัว..” ใจดวงน้อยเต้นถี่ระรัวเหมือนกลองยาว เธอตื่นเต้นทุกค
เธอเคยลองพยายามจะเอานิ้วตัวเองเข้าไปแล้วนะแต่ไม่กล้าละก็แอบกลัว แต่มาตอนนี้จะอะไรก็เอาเข้ามาเลยค่ะเธอพร้อมมาก “อยากเสียวกว่านี้ไหมผิงอัน”เคอร์วินดึงนิ้วออก เขาลุกไปถอดกางเกงแบรนด์ดัง ปลดเปลื้องเสื้อผ้าไม่เหลือสักชิ้น “โอ้ ทำไม..หุ่นน่ากัดแบบนี้คะ” “ก็ลองกินดูสิ”คาร์ลเตอร์ยิ้มให้เธออีกครั้ง ผิงอันมองดูก้ามท้องที่ขึ้นเป็นหมัดเรียงกันของคนที่ออกกำลังกายอย่างหนัก ทางคาร์ลเตอร์เองก็ไม่รอช้าปลดเปลื้องเสื้อตามมา สองแฝดมีรูปร่างที่เพอร์เฟค เหมือนตรงหน้าเธอคือรูปปั้นประติมากรรม เหมือนพวกเขาไม่มีอยู่จริง เป็นสิ่งที่เธอไม่อาจเอื้อม แต่ว่าตอนนี้เธอกำลังจะถูกพวกเขากลืนกิน… พรึ่บ! คาร์ลเตอร์ยกตัวผิงอันให้ลุกขึ้นนั่ง เขาถอดชุดเดรสและแพนตี้ตัวน้อยของเธออกจนหมด “พร้อมกันเลยไหม”คาร์ลเตอร์เงยหน้าขึ้นถามเคอร์วิน คาร์ลเตอร์ย้ายตัวเองและผิงอันมาอยู่ปลายเตียง ให้เธอนั่งบนตักเขา โดยที่ร่างบางหันหน้าออกไปทางเคอร์วินที่ยืนอยู่ปลายเตียง “ก็ไม่ติดนะ แต่เธอจะรับไหวไหม” “พูดเรื่องอะไรกันอยู่คะ”เธอไม่เข้าใจเลยว่าพวกเขากำลังหมายถึงอะไรกัน พร้อมไม่พร้อมคือ มีแต่พวกเขาที่เข้าใจยกเว้นเธอ “ก็ เราจะใส่เจ้านี่
พรึ่บ! ผิงอันสะดุ้งเด้งตัวลุกขึ้นนั่งเพราะเธอฝันว่าถูกนกสองตัวบินเข้ามาหาเธอ นกอะไรก็ไม่รู้ตัวมันใหญ่ ตาสีทอง ตัวสีแดงอย่างกับเพลิงไฟและน่ากลัวมาก ไม่ใช่แค่นั้นนะปีกของมันยังมีไฟติดอีกต่างหาก พวกมันบินตรงมาที่เธอ โดยใช้ปีกที่ติดไฟโอบล้อมตัวเธอไม่ให้หนีออกมาจากปีกเพลิงของมันได้ ผิงอันสะดุ้งตื่น เหงื่อท่วมไปทั้งตัว นั่งหายใจหอบถี่ตัวสั่นเทาอย่างไม่เคยเป็น ก่อนจะตั้งสติและตกใจอีกครั้ง“เอ๊ะ!”“ที่ไหน อ๊ะ!..มะ..เมื่อคืน..”ดววตากลมโตเบิกกว้าง มองดูห้องนอนหรูหราที่ไม่คุ้นตา แต่เมื่อก้มมามองสภาพเปลือยเปล่าของตัวเอง กับสองข้างกายที่มีชายหนุ่มนอนอยู่สองคน ฉับพลันความทรงจำเรื่องเมื่อคืนก็ไหลย้อนกลับมาทั้งหมด“ทำอะไรลงไปเนี่ย!”เธอเคาะหัวตัวเองไปหนึ่งที ขยับตัวคลานลงจากเตียงอย่างเบาที่สุด เธอไม่อาจสู้หน้าสองแฝดได้ และจะไปขอให้พวกเขามารับผิดชอบก็ไม่ได้อีกด้วย เรื่องเมื่อคืนมันคือความต้องการของเธอเองล้วนๆ “ซี้ดด..เจ็บจัง”เธอร้องซี้ดเมื่อปลายเท้าแตะลงบนพื้นเย็นเจี๊ยบ มันแล่นขึ้นมาใจกลางน้องสาวของเธอทันที ผิงอันเดินตามเก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายบนพื้นของตัวเองมาสวมใส่และแอบหยิบสูทสีดำของใครสักคนใ
C~K Night Club 🪶ฟึ่บฟั่บ เสียงมือลากผ้าปูที่นอนไปมา คาร์ลเตอร์ควานหาร่างบางแต่ทำไมกวาดมือไปมาถึงพบแต่ความว่างเปล่า? มาเฟียหนุ่มลืมตาตื่นขึ้นมาและพบแต่เพียงน้องชายฝาแฝดตัวเองเท่านั้นที่นอนอยู่ ไร้เงาร่างบางที่กกกอดกันมาทั้งคืน “หึ เก่งจริงนะ” แค่นหัวเราะในลำคอ ยกมือขึ้นเสยผมพลางๆตุบ! คาร์ลเตอร์ใช้กำปั้นทุบลงไปบนต้นแขนเคอร์วินจนได้ยินเสียงดัง เคอร์วินลืมตาตื่นในทันที เขาดันกายตัวเองจากเตียงนอนหันมามองพี่ชายฝาแฝด“หื้ม ตีกูทำไม”“หาย”“ฮะ? อะไรหายวะ”และเหมือนเคอร์วินจะรู้ตัวแล้วว่าอะไรหายไป มองไปรอบห้องไร้วี่แววร่างบางรวมไปถึงเสื้อผ้าของผิงอันด้วย และยังมีเสื้อสูทสีดำของเขาที่ก่อนหน้านี้วางพาดอยู่ที่เก้าอี้ก็หายไปเช่นกันฟุ่บ เคอร์วินฟุ่บหน้าลงกับที่นอนหัวเราะออกมาเบาๆ เหมือนกำลังชอบใจในตัวเธอมากกว่าเดิม“เฮ้อ สงสัยต้องไปตามกลับมาถามแล้วสิว่าออกไปได้ยังไง”ทั้งที่เป็นห้องลับแท้ๆ ถ้าไม่ใช่พวกเขาไม่มีทางรู้ว่าจะออกไปจากห้องนี้ได้ สิ่งที่ต้องทำคือการโยกรูปปั้นนกสองครั้ง หรืออีกวิธีคือพวกเขาต้องสแกนลายนิ้วมือกับกดปุ่มที่หัวเตียงประตูถึงจะเปิด นี่เธอสุ่มทางเดาเอาหรือรู้จริงๆว่าต้องทำแบบไ
“คุยกันที่นี่ไม่ได้เหรอคะ”ผิงอันไม่อยากไปคุยที่อื่น พูดไปก็เหมือนเธอพูดกับอากาศ สองแฝดไม่สนใจฟังเลยสักนิด เอาแต่ลากแขนจะพาเธอไปขึ้นรถอย่างเดียวพรึ่บ!ร่างบางใช้แรงที่มีทั้งหมดสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของเคอร์วินแล้วตะโกนแทรกหน้าพวกเขาถึงเรื่องเงิน“ก็บอกว่าจะคุยที่นี่ไง! ฉันไม่ไปวุ่นวายอะไรในชีวิตพวกคุณหรอกมั่นใจได้เลย อีกอย่างฉันก็เอาเงินมาแล้วด้วย”กึก!! จบประโยคนั้นเคอร์วินกับคาร์ลเตอร์หยุดชะงักหันกลับมาจ้องร่างบางที่ยืนจับข้อมือเล็กๆตัวเอง มันขึ้นเป็นรอยแดง เคอร์วินคงออกแรงมากไปจนทำให้เธอเจ็บขวับ! เคอร์วินหันมามองสายตามีแต่คำถาถาม คาร์ลดึงไหล่ร่างบางให้หันมามองหน้าตัวเอง สายตาเย็นชาที่รอดผ่านแว่นออกมายิ่งทำให้ผิงอันรู้สึกกลัว ไหนคนใส่แว่นจะดูใจดีไง ทำไมกับผู้ชายตรงหน้าเธอถึงได้ดูน่ากลัวมากเลย🥺“พูด”อึก เสียงผิงอันกลืนน้ำลายอึกใหญ่“คะ? พูด.พูดอะไรคะ”น้ำเสียงตะกุกตะกักเพราะความกลัว“พูดใหม่ เงินอะไรแล้วใครให้เงินเธอ”เขาไม่เข้าใจว่าเธอพูดถึงเงินอะไร แล้วเขาไปให้เงินเธอตอนไหนกัน“ก็เงินสองหมื่นที่ลูกน้องคุณให้ฉันมาไงคะ บอกว่าคุณให้ผู้หญิงทุกคนที่มีอะไรด้วย”“ผู้หญิงพวกนั้นจะได้ไม
เพนท์เฮ้าส์ C|Kขับรถมาเกือบสองชั่วโมงสี่สิบนาทีกว่าจะมาถึงเพนท์เฮ้าส์ของสองแฝด เพนท์เฮ้าส์นี้อยู่ไกลถึงนอกเมือง ต้องบอกว่าอยู่อีกจังหวัดเลยก็ว่าได้ เพนท์เฮ้าส์ของสองแฝดนี้ตั้งอยู่กลางป่า ไร้หมู่บ้าน ผู้คน ตรงทางมีเพียงต้นส้นขนาดใหญ่และป่าทึบ ไม่มีผู้คนมาวุ่นวายหรือต้องบอกว่าไม่กล้าเสียมากกว่า เป็นที่ลับอีกที่ในการหลบหนีจากคนภายนอกและยากที่จะออกไป…“นี่ ถึงแล้วยัยดอกไม้”ฉายาใหม่ที่ถูกตั้งขึ้นมาโดยเคอร์วิน ครั้งก่อนเรียกเธอว่าตุ๊กตายางมารอบนี้เรียกเธอว่าดอกไม้“อื้อ”ผิงอันสะลึมสะลือตื่นมองออกไปเบื้องหน้า นี่มันที่ไหนกันอีกล่ะเนี่ย! แต่เธอไม่ได้ถามออกไป ก็ตั้งใจแน่วแน่ว่าวันนี้จะไม่ปริปากพูดกับพวกเขา!คาร์ลเตอร์ลงไปยืนรออยู่นอกรถเปิดประตูฝั่งตัวเองเอาไว้รอให้เธอออกมา เคอร์วินก็เปิดประตูลงไปเช่นกัน เขาคิดว่าเธอน่าจะออกทางคาร์ลเตอร์ แต่เธอกลับนั่งนิ่งไม่ยอมขยับเขยื้อนตัวเองลงจากรถ“ลงมา”“….”“ผิงอัน ลงมา”คาร์ลเตอร์เอ่ยเสียงแข็งขึ้น“…”“ยัยดอกไม้อย่าทำให้คาร์ลเตอร์มันโมโห รีบลงมา”เคอร์วินเห็นท่าไม่ดีกวักมือให้ผิงอันลงมาแต่เธอก็ยังเอาแต่นั่งนิ่ง ไม่พูด ไม่ขยับ เขาเลยจะเดินไปพาเธอลงแต่ถูกค
คาร์ลเตอร์อุ้มผิงอันมานั่งที่โซฟาแล้วจึงนั่งตามข้างเธอเช่นเดียวกับเคอร์วิน ไทกิกับลูก้าเดินตามเจ้านายมาติดๆ เตรียมรับชะตากรรมกับสิ่งที่ทำไปก่อนหน้านี้ สองหนุ่มบอดี้การ์ดนั่งลงคงเข่าต่อหน้าผิงอัน“เล่ามา ใครเป็นคนให้เงิน”คาร์ลเตอร์จับมือผิงอันแน่น แต่หันไปพูดกับลูกน้องทั้งสองคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า คงมีแต่ผิงอันที่ไม่เข้าใจอะไรอยู่เพียงคนเดียวฟุ่บ!! ไทกิลูก้าก้มหัวลงแนบติดกับพื้นตรงห่างจากเท้าร่างบางเพียงคืบเดียว เธอรีบชักเท้าหนีทันที“ทำอะไรคะ! ลุกขึ้นเลยนะ”“คุณผู้หญิงครับ พวกผมขอโทษนะครับที่ทำการดูถูกคุณผู้หญิง!!”ไทกิและลูก้าพูดพร้อมกัน“ฮะ? ดูถูกอะไรคะ พวกคุณไม่ได้อะไรฉันเลยนะเลิกก้มหัวสักทีเถอะค่ะ”เธอเอื้อมมือข้างที่ว่างหมายจะจับไหล่บอดี้การ์ดแต่ถูกเคอร์วินดึงมือมากุมไว้“พูดต่อ”“ผมคิดว่าคุณผู้หญิงเป็นเพียงผู้หญิงทั่วไป ที่แค่มาทำให้นายท่านมีความสุขแล้วจากไป..ผมจึงให้เงินคุณผู้หญิงครับ..”ไทกิสำนึกผิดและยอมรับโทษทุกอย่าง“พวกผมขอโทษนะครับ ผมกับไม่ได้มีเจตนาที่จะดูถูกคุณผู้หญิงเลย ให้อภัยพวกผมด้วยครับ”ลูก้าพูดต่ออย่างสำนึกผิดจริงๆ“เงยหน้าขึ้นเถอะนะคะ ขอร้อง”ผิงอันรู้สึกแย่มาก
“อืม ฉันมันอ่อนแอฮือๆ”ผิงอันปล่อยโฮ หลากหลายความรู้สึก เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงได้ควบคุมอารมณ์ไม่ได้แบบนี้แต่มันไม่อยากกลั้นน้ำตาไว้แล้ว“ไอ้คาร์ลทำไงเธอจะหยุดร้องวะ”“ฮือๆ แงงงง!!!!!” ยิ่งเขาพูดเธอยิ่งเปล่งเสียงร้องไห้ดังขึ้น“กูจะรู้ไหม มึงทำเธอร้องก็หาวิธีเอาสิ”“นี่ ยัยดอกไม้..ผิงอันฉันขอโทษ”เคอร์วินลูบหลังเธอเบาๆ“ฮือๆ ฮือๆ แงงง😭”“อย่าร้อง อยากได้อะไรฉันจะทำตามทุกอย่างที่เธอต้องการ หยุดร้องไห้ซะ”ทั้งที่เอ่ยขอโทษแต่ท้ายประโยคก็ยังเหมือนออกคำสั่ง ร่างบางที่ได้ยินว่าเขาจะทำตามที่บอกก็เริ่มเช็ดน้ำตาจากแก้ม“ฮึก ทุกอย่างจริงเหรอคะ”“อืม บอกมาสิถ้าจะทำให้เธอหยุดร้องไห้ได้”“ห้ามลงโทษสองคนนั้น ฮึกถ้าจะลงโทษก็ให้ไปปลูกต้นไม้ไม่ก็ถอนหญ้าอะไรก็ได้ที่ไม่ต้องทำร้ายร่างกายพวกเขา ฮึก”เสียงหวานปนสะอื้นเอ่ยบอก ในตากลมโตยังคงมีน้ำตาคลอๆอยู่เลย“ให้พวกเขากลับมาที่นี่ด้วยค่ะ เดี๋ยวนี้เลย ฮึก”ยังมีเสียงสะอึกสะอื้น กระพริบตาทีน้ำตาก็ไหลที คาร์ลเตอร์เห็นอย่างนั้นก็พยักหน้าเป็นเชิงว่าจะทำอะไรก็ทำ“…”“พูดแล้วนะคะว่าจะทำตามทุกอย่าง ถ้าคืนคำเป็นหมานะคะ ฮึก”“เออ!”กระแทกเสียงตอบกลับ เธอเป็นใครม
“อืม ฉันมันอ่อนแอฮือๆ”ผิงอันปล่อยโฮ หลากหลายความรู้สึก เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงได้ควบคุมอารมณ์ไม่ได้แบบนี้แต่มันไม่อยากกลั้นน้ำตาไว้แล้ว“ไอ้คาร์ลทำไงเธอจะหยุดร้องวะ”“ฮือๆ แงงงง!!!!!” ยิ่งเขาพูดเธอยิ่งเปล่งเสียงร้องไห้ดังขึ้น“กูจะรู้ไหม มึงทำเธอร้องก็หาวิธีเอาสิ”“นี่ ยัยดอกไม้..ผิงอันฉันขอโทษ”เคอร์วินลูบหลังเธอเบาๆ“ฮือๆ ฮือๆ แงงง😭”“อย่าร้อง อยากได้อะไรฉันจะทำตามทุกอย่างที่เธอต้องการ หยุดร้องไห้ซะ”ทั้งที่เอ่ยขอโทษแต่ท้ายประโยคก็ยังเหมือนออกคำสั่ง ร่างบางที่ได้ยินว่าเขาจะทำตามที่บอกก็เริ่มเช็ดน้ำตาจากแก้ม“ฮึก ทุกอย่างจริงเหรอคะ”“อืม บอกมาสิถ้าจะทำให้เธอหยุดร้องไห้ได้”“ห้ามลงโทษสองคนนั้น ฮึกถ้าจะลงโทษก็ให้ไปปลูกต้นไม้ไม่ก็ถอนหญ้าอะไรก็ได้ที่ไม่ต้องทำร้ายร่างกายพวกเขา ฮึก”เสียงหวานปนสะอื้นเอ่ยบอก ในตากลมโตยังคงมีน้ำตาคลอๆอยู่เลย“ให้พวกเขากลับมาที่นี่ด้วยค่ะ เดี๋ยวนี้เลย ฮึก”ยังมีเสียงสะอึกสะอื้น กระพริบตาทีน้ำตาก็ไหลที คาร์ลเตอร์เห็นอย่างนั้นก็พยักหน้าเป็นเชิงว่าจะทำอะไรก็ทำ“…”“พูดแล้วนะคะว่าจะทำตามทุกอย่าง ถ้าคืนคำเป็นหมานะคะ ฮึก”“เออ!”กระแทกเสียงตอบกลับ เธอเป็นใครม
คาร์ลเตอร์อุ้มผิงอันมานั่งที่โซฟาแล้วจึงนั่งตามข้างเธอเช่นเดียวกับเคอร์วิน ไทกิกับลูก้าเดินตามเจ้านายมาติดๆ เตรียมรับชะตากรรมกับสิ่งที่ทำไปก่อนหน้านี้ สองหนุ่มบอดี้การ์ดนั่งลงคงเข่าต่อหน้าผิงอัน“เล่ามา ใครเป็นคนให้เงิน”คาร์ลเตอร์จับมือผิงอันแน่น แต่หันไปพูดกับลูกน้องทั้งสองคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า คงมีแต่ผิงอันที่ไม่เข้าใจอะไรอยู่เพียงคนเดียวฟุ่บ!! ไทกิลูก้าก้มหัวลงแนบติดกับพื้นตรงห่างจากเท้าร่างบางเพียงคืบเดียว เธอรีบชักเท้าหนีทันที“ทำอะไรคะ! ลุกขึ้นเลยนะ”“คุณผู้หญิงครับ พวกผมขอโทษนะครับที่ทำการดูถูกคุณผู้หญิง!!”ไทกิและลูก้าพูดพร้อมกัน“ฮะ? ดูถูกอะไรคะ พวกคุณไม่ได้อะไรฉันเลยนะเลิกก้มหัวสักทีเถอะค่ะ”เธอเอื้อมมือข้างที่ว่างหมายจะจับไหล่บอดี้การ์ดแต่ถูกเคอร์วินดึงมือมากุมไว้“พูดต่อ”“ผมคิดว่าคุณผู้หญิงเป็นเพียงผู้หญิงทั่วไป ที่แค่มาทำให้นายท่านมีความสุขแล้วจากไป..ผมจึงให้เงินคุณผู้หญิงครับ..”ไทกิสำนึกผิดและยอมรับโทษทุกอย่าง“พวกผมขอโทษนะครับ ผมกับไม่ได้มีเจตนาที่จะดูถูกคุณผู้หญิงเลย ให้อภัยพวกผมด้วยครับ”ลูก้าพูดต่ออย่างสำนึกผิดจริงๆ“เงยหน้าขึ้นเถอะนะคะ ขอร้อง”ผิงอันรู้สึกแย่มาก
เพนท์เฮ้าส์ C|Kขับรถมาเกือบสองชั่วโมงสี่สิบนาทีกว่าจะมาถึงเพนท์เฮ้าส์ของสองแฝด เพนท์เฮ้าส์นี้อยู่ไกลถึงนอกเมือง ต้องบอกว่าอยู่อีกจังหวัดเลยก็ว่าได้ เพนท์เฮ้าส์ของสองแฝดนี้ตั้งอยู่กลางป่า ไร้หมู่บ้าน ผู้คน ตรงทางมีเพียงต้นส้นขนาดใหญ่และป่าทึบ ไม่มีผู้คนมาวุ่นวายหรือต้องบอกว่าไม่กล้าเสียมากกว่า เป็นที่ลับอีกที่ในการหลบหนีจากคนภายนอกและยากที่จะออกไป…“นี่ ถึงแล้วยัยดอกไม้”ฉายาใหม่ที่ถูกตั้งขึ้นมาโดยเคอร์วิน ครั้งก่อนเรียกเธอว่าตุ๊กตายางมารอบนี้เรียกเธอว่าดอกไม้“อื้อ”ผิงอันสะลึมสะลือตื่นมองออกไปเบื้องหน้า นี่มันที่ไหนกันอีกล่ะเนี่ย! แต่เธอไม่ได้ถามออกไป ก็ตั้งใจแน่วแน่ว่าวันนี้จะไม่ปริปากพูดกับพวกเขา!คาร์ลเตอร์ลงไปยืนรออยู่นอกรถเปิดประตูฝั่งตัวเองเอาไว้รอให้เธอออกมา เคอร์วินก็เปิดประตูลงไปเช่นกัน เขาคิดว่าเธอน่าจะออกทางคาร์ลเตอร์ แต่เธอกลับนั่งนิ่งไม่ยอมขยับเขยื้อนตัวเองลงจากรถ“ลงมา”“….”“ผิงอัน ลงมา”คาร์ลเตอร์เอ่ยเสียงแข็งขึ้น“…”“ยัยดอกไม้อย่าทำให้คาร์ลเตอร์มันโมโห รีบลงมา”เคอร์วินเห็นท่าไม่ดีกวักมือให้ผิงอันลงมาแต่เธอก็ยังเอาแต่นั่งนิ่ง ไม่พูด ไม่ขยับ เขาเลยจะเดินไปพาเธอลงแต่ถูกค
“คุยกันที่นี่ไม่ได้เหรอคะ”ผิงอันไม่อยากไปคุยที่อื่น พูดไปก็เหมือนเธอพูดกับอากาศ สองแฝดไม่สนใจฟังเลยสักนิด เอาแต่ลากแขนจะพาเธอไปขึ้นรถอย่างเดียวพรึ่บ!ร่างบางใช้แรงที่มีทั้งหมดสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของเคอร์วินแล้วตะโกนแทรกหน้าพวกเขาถึงเรื่องเงิน“ก็บอกว่าจะคุยที่นี่ไง! ฉันไม่ไปวุ่นวายอะไรในชีวิตพวกคุณหรอกมั่นใจได้เลย อีกอย่างฉันก็เอาเงินมาแล้วด้วย”กึก!! จบประโยคนั้นเคอร์วินกับคาร์ลเตอร์หยุดชะงักหันกลับมาจ้องร่างบางที่ยืนจับข้อมือเล็กๆตัวเอง มันขึ้นเป็นรอยแดง เคอร์วินคงออกแรงมากไปจนทำให้เธอเจ็บขวับ! เคอร์วินหันมามองสายตามีแต่คำถาถาม คาร์ลดึงไหล่ร่างบางให้หันมามองหน้าตัวเอง สายตาเย็นชาที่รอดผ่านแว่นออกมายิ่งทำให้ผิงอันรู้สึกกลัว ไหนคนใส่แว่นจะดูใจดีไง ทำไมกับผู้ชายตรงหน้าเธอถึงได้ดูน่ากลัวมากเลย🥺“พูด”อึก เสียงผิงอันกลืนน้ำลายอึกใหญ่“คะ? พูด.พูดอะไรคะ”น้ำเสียงตะกุกตะกักเพราะความกลัว“พูดใหม่ เงินอะไรแล้วใครให้เงินเธอ”เขาไม่เข้าใจว่าเธอพูดถึงเงินอะไร แล้วเขาไปให้เงินเธอตอนไหนกัน“ก็เงินสองหมื่นที่ลูกน้องคุณให้ฉันมาไงคะ บอกว่าคุณให้ผู้หญิงทุกคนที่มีอะไรด้วย”“ผู้หญิงพวกนั้นจะได้ไม
C~K Night Club 🪶ฟึ่บฟั่บ เสียงมือลากผ้าปูที่นอนไปมา คาร์ลเตอร์ควานหาร่างบางแต่ทำไมกวาดมือไปมาถึงพบแต่ความว่างเปล่า? มาเฟียหนุ่มลืมตาตื่นขึ้นมาและพบแต่เพียงน้องชายฝาแฝดตัวเองเท่านั้นที่นอนอยู่ ไร้เงาร่างบางที่กกกอดกันมาทั้งคืน “หึ เก่งจริงนะ” แค่นหัวเราะในลำคอ ยกมือขึ้นเสยผมพลางๆตุบ! คาร์ลเตอร์ใช้กำปั้นทุบลงไปบนต้นแขนเคอร์วินจนได้ยินเสียงดัง เคอร์วินลืมตาตื่นในทันที เขาดันกายตัวเองจากเตียงนอนหันมามองพี่ชายฝาแฝด“หื้ม ตีกูทำไม”“หาย”“ฮะ? อะไรหายวะ”และเหมือนเคอร์วินจะรู้ตัวแล้วว่าอะไรหายไป มองไปรอบห้องไร้วี่แววร่างบางรวมไปถึงเสื้อผ้าของผิงอันด้วย และยังมีเสื้อสูทสีดำของเขาที่ก่อนหน้านี้วางพาดอยู่ที่เก้าอี้ก็หายไปเช่นกันฟุ่บ เคอร์วินฟุ่บหน้าลงกับที่นอนหัวเราะออกมาเบาๆ เหมือนกำลังชอบใจในตัวเธอมากกว่าเดิม“เฮ้อ สงสัยต้องไปตามกลับมาถามแล้วสิว่าออกไปได้ยังไง”ทั้งที่เป็นห้องลับแท้ๆ ถ้าไม่ใช่พวกเขาไม่มีทางรู้ว่าจะออกไปจากห้องนี้ได้ สิ่งที่ต้องทำคือการโยกรูปปั้นนกสองครั้ง หรืออีกวิธีคือพวกเขาต้องสแกนลายนิ้วมือกับกดปุ่มที่หัวเตียงประตูถึงจะเปิด นี่เธอสุ่มทางเดาเอาหรือรู้จริงๆว่าต้องทำแบบไ
พรึ่บ! ผิงอันสะดุ้งเด้งตัวลุกขึ้นนั่งเพราะเธอฝันว่าถูกนกสองตัวบินเข้ามาหาเธอ นกอะไรก็ไม่รู้ตัวมันใหญ่ ตาสีทอง ตัวสีแดงอย่างกับเพลิงไฟและน่ากลัวมาก ไม่ใช่แค่นั้นนะปีกของมันยังมีไฟติดอีกต่างหาก พวกมันบินตรงมาที่เธอ โดยใช้ปีกที่ติดไฟโอบล้อมตัวเธอไม่ให้หนีออกมาจากปีกเพลิงของมันได้ ผิงอันสะดุ้งตื่น เหงื่อท่วมไปทั้งตัว นั่งหายใจหอบถี่ตัวสั่นเทาอย่างไม่เคยเป็น ก่อนจะตั้งสติและตกใจอีกครั้ง“เอ๊ะ!”“ที่ไหน อ๊ะ!..มะ..เมื่อคืน..”ดววตากลมโตเบิกกว้าง มองดูห้องนอนหรูหราที่ไม่คุ้นตา แต่เมื่อก้มมามองสภาพเปลือยเปล่าของตัวเอง กับสองข้างกายที่มีชายหนุ่มนอนอยู่สองคน ฉับพลันความทรงจำเรื่องเมื่อคืนก็ไหลย้อนกลับมาทั้งหมด“ทำอะไรลงไปเนี่ย!”เธอเคาะหัวตัวเองไปหนึ่งที ขยับตัวคลานลงจากเตียงอย่างเบาที่สุด เธอไม่อาจสู้หน้าสองแฝดได้ และจะไปขอให้พวกเขามารับผิดชอบก็ไม่ได้อีกด้วย เรื่องเมื่อคืนมันคือความต้องการของเธอเองล้วนๆ “ซี้ดด..เจ็บจัง”เธอร้องซี้ดเมื่อปลายเท้าแตะลงบนพื้นเย็นเจี๊ยบ มันแล่นขึ้นมาใจกลางน้องสาวของเธอทันที ผิงอันเดินตามเก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายบนพื้นของตัวเองมาสวมใส่และแอบหยิบสูทสีดำของใครสักคนใ
เธอเคยลองพยายามจะเอานิ้วตัวเองเข้าไปแล้วนะแต่ไม่กล้าละก็แอบกลัว แต่มาตอนนี้จะอะไรก็เอาเข้ามาเลยค่ะเธอพร้อมมาก “อยากเสียวกว่านี้ไหมผิงอัน”เคอร์วินดึงนิ้วออก เขาลุกไปถอดกางเกงแบรนด์ดัง ปลดเปลื้องเสื้อผ้าไม่เหลือสักชิ้น “โอ้ ทำไม..หุ่นน่ากัดแบบนี้คะ” “ก็ลองกินดูสิ”คาร์ลเตอร์ยิ้มให้เธออีกครั้ง ผิงอันมองดูก้ามท้องที่ขึ้นเป็นหมัดเรียงกันของคนที่ออกกำลังกายอย่างหนัก ทางคาร์ลเตอร์เองก็ไม่รอช้าปลดเปลื้องเสื้อตามมา สองแฝดมีรูปร่างที่เพอร์เฟค เหมือนตรงหน้าเธอคือรูปปั้นประติมากรรม เหมือนพวกเขาไม่มีอยู่จริง เป็นสิ่งที่เธอไม่อาจเอื้อม แต่ว่าตอนนี้เธอกำลังจะถูกพวกเขากลืนกิน… พรึ่บ! คาร์ลเตอร์ยกตัวผิงอันให้ลุกขึ้นนั่ง เขาถอดชุดเดรสและแพนตี้ตัวน้อยของเธออกจนหมด “พร้อมกันเลยไหม”คาร์ลเตอร์เงยหน้าขึ้นถามเคอร์วิน คาร์ลเตอร์ย้ายตัวเองและผิงอันมาอยู่ปลายเตียง ให้เธอนั่งบนตักเขา โดยที่ร่างบางหันหน้าออกไปทางเคอร์วินที่ยืนอยู่ปลายเตียง “ก็ไม่ติดนะ แต่เธอจะรับไหวไหม” “พูดเรื่องอะไรกันอยู่คะ”เธอไม่เข้าใจเลยว่าพวกเขากำลังหมายถึงอะไรกัน พร้อมไม่พร้อมคือ มีแต่พวกเขาที่เข้าใจยกเว้นเธอ “ก็ เราจะใส่เจ้านี่
“หัวเราะอะไรคะ ฉันอยากก็ไม่ได้แปลว่าฉันเคยทำมาก่อนนี่” “แล้วมันเจ็บมากไหม..”สิ่งที่กังวลในใจสาวน้อย ‘ก็ดี ครั้งแรกของเธอ พวกเขาจะทำให้เธอไม่อยากไปมีอะไรกับใครได้อีก’ “ไม่รู้สิแต่เวลาฉันทำ ฉันรู้สึกดีนะ” เคอร์วินตอบไปตามความจริง ก็เวลาที่เขามีอะไรกับผู้หญิงเขาไม่ได้มานั่งใส่ใจว่าพวกเธอจะรู้สึกแบบไหน เขาก็แค่ต้องการปลดปล่อยอารมณ์ตัวเองก็เท่านั้น “ถ้าครั้งแรก มันจะเจ็บนิดหน่อย” คาร์ลเตอร์เอนตัวลงมานอนในท่าที่ใช้สอกดันกับเตียงใช้มือดันหัวตัวเองเอาไว้ เขานอนตะแคงหันมาที่เธอ โดยที่ยื่นมือมาเกลี่ยผมเธอบริเวณกรอบหน้าเรียวเล็ก ผิงอันหันมามองคาร์ลเตอร์เมื่อเขาบอกว่าจะรู้สึกเจ็บ “แต่ถ้าทำบ่อยๆก็จะไม่เจ็บนะ ลองมาทำกับฉันทุกวันดูสิจะได้ชินแทน”เคอร์วินเอ่ยเสียงหยอกล้อ มุมปากยกยิ้มอย่างคนเจ้าเล่ห์ “เริ่มกลัวแล้วสินะ” คาร์ลเตอร์กดริมฝีปากหนักๆลงไปจูบปากเล็ก ก่อนผละออกมามองใบหน้าสวย มือหนาไม่อยู่เฉยเขาล้วงมือเข้าไปสัมผัสเต้านมของเธอ บีบคลึงเบาๆ นิ้วเรียวเขี่ยไปมาจนเธอต้องกันหน้ากัดปากอย่างเสียวซ่าน “มะ..ไม่ได้พูดเลยว่ากลัว..” ใจดวงน้อยเต้นถี่ระรัวเหมือนกลองยาว เธอตื่นเต้นทุกค
“ฉันอยากลองมีเซ็กส์ค่ะ“ ”และอยากมีกับพวกคุณทั้งสองคนพร้อมกัน!”เธอพูดมันออกมาโต้งๆ น้ำเสียงหนักแน่นอย่างเอาจริงเอาจัง จนสองแฝดเองยังอึ้นไปต่อไม่เป็น ส่วนผิงอันเธอคิดมาดีแล้ว จริงๆ วันนี้เธอก็ตั้งใจแน่วแน่ว่าอยากลองมีเซ็กส์ดู คนอื่นคงคิดว่าเธออยากลองเพราะความสนุกหรือจะคึกคะนองก็ตาม แต่เปล่าเลยเธอแค่สัมผัวกับคำว่าเซ็กส์ ที่หลายๆคนบอกว่าดีก็เท่านั้น และยิ่งตอนนี้มีแอลกอฮอล์มาช่วยเพิ่มความกล้าแล้วด้วย ไหนๆ ก็ขออะไรก็ได้จากสองแฝด เธอก็อยากจะลองสักครั้ง และครั้งแรกของเธอถ้าจะให้มันกับพวกเขาเธอก็จะไม่มานั่งเสียดายเลยสักนิด ออกจะคุ้มด้วยหรือเปล่านะ… “รู้หรือเปล่าพูดอะไรออกมา”คาร์ลเตอร์ถามย้ำอีกครั้งว่าไม่ได้ฟังที่เธอพูดผิด “รู้ค่ะ สติครบถ้วน” สติเท่ากับศูนย์ แต่ความต้องการเต็มสามร้อยเปอร์เซ็นต์ ตื่นมาเธออาจจะจำหรือจำไม่ได้ แต่ตอนนี้เธอไม่อยากโกหกความตั้งใจและความรู้สคกที่ต้องการพวกเขา “ไม่ เธอกำลังเมา ฉันไม่ชอบมีอะไรกับคนเมา”เคอร์วินสะบัดหน้าหันนี้ ไม่ใช่เขาไม่ต้องการเธอนะ แต่จะให้ทำตอนเธอเมามันดูไม่เข้าท่าเท่าไหร่ มันไม่แฟร์ตั้งแต่ที่เธอเมาแล้วมานั่งขอมีเซ็กส์กับพวกเขาแล้ว