Chapter 5

NAPADILAT ng kanyang mga mata si Edith dahil sa panaginip niyang halos hindi niya magawang paniwalaan.

“That can’t be happening!” mahina niyang bulalas habang kumakabog ang kanyang dibdib sa lakas ng tibok ng kanyang puso.

Napahawak si Edith sa kanyang dibdib hindi niya inaasahan na bukod sa takot na kanyang mararamdaman sa kanyang pamilya ay hindi niya inaasahan na magagawang pakabugin ng ganoon ni Pierce ang kanyang puso.

“Damn it, Pierce! What are you doing in my dreams? Why are you just invading my space?” mahinang paghihimutok nito na may bakas ng pagkasiphayo nang sandaling iyon.

Napapikit ng kanyang mga mata si Edith para ikalma nag kanyang sarili saka muli itong idinilat at napatingin sa kisame habang napapaisip.

“It can’t be real that something like that would happen, right?” Muling tanong ni Edith sa kanyang sarili na animo’y naniniguro ngunit may bahagi ng kanyang sarili na hindi niya talaga magawang mapakali. May kung anong bahagi ng kanyang sarili na nagsasabi na tila may mali sa kanyang naaalala.

At dahil aligaga si Edith ay bigla siyang napatagilid ngunit isang malaking pagkakamali ang kanyang ginawa nang bumungad sa kanyang harapan ang g’wapong mukha ni Pierce.

“What in the—”

Hindi niyang nagawang matapos ang kanyang sasabihin nang sandaling iyon na agad siyang napatakip ng kanyang bibig, ngunit wala ng silbi ang lahat ng iyon nang idilat ni Pierce ang mga mata nito. Hindi ito nagsalita, pinagmamasdan lamang nito si Edith na mas lalo namang nagbigay ng kakaibang tensyon sa katawan ng dalaga.

Akmang babangon si Edith ng hilahin siya ni Pierce pabalik sa mga bisig nito.

“Where do you think you’re going?” tanong nito na may namamalat na boses dahil sa pagkakagaling nito sa pagkakatulog.

Hindi makagalaw si Edith nang sandaling iyon para siyang nanigas at binalot nang matinding panlalamig dahil sa labis na pagkabigla sa nangyayari.

What the hell is he acting out of his character right now?

Nanatiling walang imik si Edith at sinusubukang mag-isip kung paano siya makakawala sa pagkakayakap ni Pierce. Ngunit mas lalong siyang naalarma nang mas idinikit ni Pierce ang katawan niya sa katawan nito dahilan para mas lalo niyang maramdaman ang matipunong pangangatawan nito nang sandaling iyon na siyang nagpatuyo sa kanyang laluman. Hindi niya maunawaan ngunit ang panlalamig na kanyang nararamdaman buhat ng kaba ay unti-unti nawawala dahil sa init na inilalabas ng katawan ni Pierce nang sandaling iyon.

What the on earth is happening to him?

Mas lalong nag-iba ang nararamdaman ni Edith nang maramdaman niya ang mainit na paghinga ni Pierce sa kanyang batok.

“Edith…” mahinang usal ni Pierce sa kanyang tainga dahilan para uminit ang kanyang mukha.

Hindi niya maintindihan ngunit tila nadadarang siya sa init na nilalabas ni Pierce dahilan para may nagsisimulang mamuong init sa loob ng kanyang katawan.

“Edith…” Muli nitong usal mas lalong lumapit ang bibig sa kanyang mukha dahilan para maamoy niya hininga nito na siyang dahilan ng pagsalubong ng kanyang mga kilay at biglaang pagbangon.

“Pier—”

Hindi niya nagawang matapos ang kanyang sasabihin maging ang kanyang pagbangon nang hilahin siya pabalik ni Pierce sa pagkakahiga.

“Why do you keep running away from me?” tanong nito na may kakaiba sa tono nito.

“I’m not.” mahinang tugon ni Edith na bahagyang napakagat sa kanyang labi. Hindi niya maunawaan ngunit may bahagi ng kanyang sarili ang nakokonsensya nang sandaling iyon.

Biglang nakakawala si Edith sa kanyang emosyon nang biglang pumaibabaw si Pierce na siya niyang ikinagulat.

“Are you really not? Because that contrradictsyour actions,” wika nito na nakatingin nang diretso sa kanyang mga mata.

“You’re just drunk. You need to—”

“I drank, but I’m not drunk. I’m still in my right mind. No, actually, I don’t think I’ve been in my right mind since the day you came into my life.”

Hindi makapagsalita si Edith dahil sa lakas ng kabog ng kanyang puso na sa sandaling mas ilapit pa ni Pierce ang mukha nito sa kanya ay tiyak na maririnig nito ang nagwawala niyang puso sa kaba.

“Edith.” Tawag ni Pierce sa kanya na hindi inaalis ang mga tingin sa kanya na animo ba’y may isang palaisipan itong hindi magawa-gawang masagutan na nakapinta sa mga mata nito. “Why? Why are you doing this to me?” tanong nito na bakas ang pagkalito.

Nang marinig iyon ni Edith ay bahagyang nagsalubong ang kanyang mga kilay sa hindi rin maintindihan kung ano ang gustong ipunto ni Pierce.

“What do you—”

Hindi nagawang matapos ni Edith ang kanyang tanong nang muling magsalita si Pierce.

“What is it about you that's making me go crazy? Why are you driving me insane with your filtered words that seem to mean something, yet I have no idea what the hell it is?”

Hindi inaasahan ni Edith ang kanyang narinig nang sandaling iyon. Akmang magsasalita siya nang biglang angkinin ni Pierce ang kanyang mga labi nang walang pasubali. Gulat man ay mabilis na ikinumpas ni Edith at sinubukang itinulak ang kanyang asawa ngunit hindi ito nagpaawat at sinakmal ang kanyang mukha para hindi niya iyon magawang mailayo.

What on earth is happening to him?

Tinignan siya nito sa mga mata nang punong-puno nang samu’t saring emosyon na hindi magawang maipaliwanag ni Edith nang sandaling iyon.

“Pier—”

Muli, hindi nagawang matapos ni Edith ang kanyang sasabihin nang muling sunggaban siya ng halik ni Pierce at sa pagkakataong iyon ay mas lalo itong naging mapusok dahilan para unti-unti rin siyang lamunin ng init at emosyon na kanyang nararamdaman nang sandaling iyon. Ang bawat pagdikit, pagkain at ibang paraan ng pag-angkin nito sa kanyang labi ay siyang pag-alis ng kanyang huwisyo para tuluyan siyang tangayin ng bugso ng damdamin at init ng kanyang katawan.

Alam ni Edith na hindi tama ang nangyayari nang sandaling iyon ngunit hindi niya magawang pigilan ang kanyang asawa sa ginagawa nito dahil kahit gusto niyang itanggi na hindi niya gusto ang nangyayari ay ang katawan niya na mismo at puso niya na mismo ang nagsasabing gusto nito ang mga nangyayari.

Pierce… what are you doing? Why are you doing this?

***

NAGISING si Edith na sumasakit ang kanyang ulo na para bang may hangover kahit naman na hindi siya uminom ng alak kagabi na maging ang kanyang buong katawan ay nananakit. Bumangon ito sa kanyang pagkakahiga habang sapo-sapo ang kanyang ulo.

“What on—”

Hindi niya nagawang matapos ang kanyang sasabihin nang manariwa sa kanyang alaala ang mga nangyari kagabi. Sa labis na pagkawindang ay isinubsob niya ang kanyang mukha sa unan sa labis na hiya. Bagamat hindi niya man nakikita ang kanyang sarili ay alam niyang namumula ang kanyang mukha dahil sa init na kanyang nararamdaman. Mas lalong siyang nilamon ng hiya ng maramdaman niyang ang lamig na dumapo sa kanyang balat.

“God, what I have done last night?” tanong niya sa kanyang sarili na mas lalong isinubsob ang kanyang mukha sa unan dahil sa labis-labis na hiya.

Natauhan si Edith nang marinig niya ang pagkatok sa pintuan dahilan para mapabalik siya sa kanyang pagkakahiga sabay nagtalukbong ng kumot para itago ang hubad niyang katawan.

“Ma’am Edith., papasok po ako.”

Bahagyang nakahinga nang maluwag si Edith nang ang marinig niyang boses ay kay Dolorita, ang katulong na naka-assign sa kanya sa pamamahay ng mga Saunders.

“Come in, Rita,” tugon ni Edith na inayos ang kumot para hindi makita ang kanyang katawan nito.

Bumukas ang pinto at kaagad na lumapit si Rita sa gilid ng kama.

“Yes, Rita. Why are you here?”

“Sinabihan po ni Sir Pierce na gisingin ko na raw po kayo dahil kailangan niyo po sumabay sa pagkain ng almusal kasama sina Sir Noe at Madam Reese,” paliwanag ni Rita.

Nagulat naman si Edith sa kanyang narinig kung kaya mabilis siyang napabangon ngunit mabilis din niyang pinigilan ang kanyang sarili dahil naalala niyang wala siyang saplot nang sandaling iyon at makikita ni Rita iyon.

“Ri—”

Hindi nagawang matapos ni Edith ang kanyang sasabihin nang magsalitang muli si Rita.

“Huwag po kayong mag-alala nasabihan na rin po ako ni Sir Pierce. Pinaalalahan ako ni Sir na kailangan ko maging maingat sa pag-alalay sa inyo.”

Nanlaki ang mga mata ni Edith sa mga narinig nito mula kay Rita.

“Wait, stop. What on earth did Pierce say to you?” sabal na tanong nito na halos parang kamatis na dahil sa labis na pamumula ng mukha nito nang sandaling iyon dahil sa labis na hiya.

“Sinabi niya po na ginawa niyo na ‘yong ginagawa ng mag-asawa sa unang araw ng gabi ng kasal kaya kailangan ko po kayo tulungan dahil napagod at hindi niyo pa kayang kumilos dahil sa—”

“Stop!” mariing awat ni Edith na napataas ng kanyang kamay.

“Pero hindi po ba gusto niyong malaman ang sinabi ni Sir Pierce sa akin? Bakit—”

“No, that’s enough! I’ve already heard enough!” hiyang-hiya na saad ni Edith na napasapo ng kanyang noo sa labis na pagkasiphayo.

Just what on earth got into his mind? Doesn’t he have any shame? He really told Rita about what happened between us last night?