Prologue

HINDI MAIPALIWANAG ni Edith ang kakaibang hangin ang bumalot sa k’warto nang sandaling dumating si Pierce. Gusto niyang tanungin ito kung may problema o ayos lang ba ito, ngunit base sa nakikita niya ay hindi. Mas lalong tumindi ang katahimikang bumabalot sa buong k’warto habang hinihintay niyang magsalita si Pierce. Kagat-labi at kuyom ang mga kamay niya habang nanatiling tahimik at pinagmamasdan ang magiging kilos nito at para basagin ang katahimikang bumabalot sa kanilang dalawa. Ngunit nang sandaling ibaling ni Pierce ang tingin nito sa kanya ay may kung anong lamig ang bumalot sa kanya dahilan para tumayo ang kanyang balahibo dahil sa malamig na tingin na binato nito sa kanya.

“Ano ‘to? Anong nangyayari? Bakit pakiramdam ko may nagbago sa kanya?” tanong ni Edith sa kanyang sarili nang mabigla sa ikinikilos ng kanyang asawa sa kanya.

Nagpatuloy sa pagtataka si Edith sa kung anong rason sa biglaang pagbabago ng kanyang asawa lalo na sa ginagawang pagtrato nito sa kanya nang sandaling iyon. Ibang iba ito sa kung paano siya nito itrato ng mga nagdaang buwan kung saan unti-unti itong nagkaroon ng pakialam, pagmamalasakit at pag-aalala sa kanya---ang pagiging gentle nito.

“May ginawa ba akong mali para magalit siya sa akin?”

Samu’t saring tanong ang lumitaw sa isipan ni Edith nang sandaling iyon dahilan para lalo siyang mapakagat siya sa kanyang labi at mas mapakuyom nang mahigpit sa kanyang mga kamay.

 “Hindi kaya—”

Hindi nagawang matapos ni Edith ang kanyang agam-agam nang biglang hinagis ni Pierce ang brown envelope sa kanyang harapan dahilan para maituon doon ang kanyang pansin. Hindi niya pa man nabubuksan ang envelope at nakikita ang laman nito ay biglang kumabog nang napakalakas ang kanyang puso. Hindi siya makahinga nang maayos para siyang sinasakal nang sandaling iyon. Ang bigat ng kanyang dibdib.

“W-what is this?” mahina at nauutal niyang tanong kay Pierce bagat man may ideya siya kung ano ang nasa loob ng envelope ay pinili niyang magmaangmaangan.

“Divorce papers,” malamig na tugon ni Pierce.

Napaangat ng tingin si Edith na hindi makapaniwala nang sandaling iyon. “What?” gulat niyang tanong na napatingin sa walang ekspresyon na mukha ni Pierce.

“You heard me, do I need to repeat myself?”

Hindi makaimik si Edith nang sandaling iyon.

Totoo ba ang lahat ng ito?

“Pierce, bakit—”

Hindi nagawang matapos ni Edith ang kanyang sasabihin nang magsalitang muli ang kanyang asawa.

“Don’t make this hard for us, Edith. Just sign it.”

I can’t believe this. Hindi naisatinig ni Edith. Patuloy na pinagmasdan nito ang mukha ng asawa ngunit wala itong maaninag na kahit anong pagbabago sa reaksyon nito nang sandaling iyon. Umaasa siya na isa lamang ‘yong biro tulad ng mga ginagawa nitong pilit na biro sa kanya.

Napahugot nang malalim na paghinga si Pierce. “Edith, you know it that from the start that this marriage won’t work.”

“Pero akala ko ayos na tayo. Ikaw na ang nagsabi na we can work this,” wika ni Edith na bakas ang panghihina sa kanyang tinig.

Napakuyom ng kamay si Pierce kasabay ng pagkunot ng noo nito.

“Pierce…” mahinang sambit ni Edith sa pangalan ng kanyang asawa at akmang hahawakan ito ngunit mabilis na nilayo ni Pierce ang kamay nito.

“Sorry, Edith,” paghingi ni Pierce ng tawad sabay kuyom ng kanyang mga kamay na bakas ang nararamdamang pagkonsensya sa ginagawa nito kay Edith. “I thought it will, but it won’t. I didn’t want to give you false hope, so it’s better to end this way.”

Parang pinagsakluban ng langit at lupa si Edith sa mga salitang lumalabas sa bibig ng kanyang asawa. Gusto niyang umalma ngunit bigla siyang natauhan nang maalala niya ang mga titig at katagang binitawan ni Pierce noong unang beses sila magkaharap.

“Don’t expect anything from me. I will make sure that your family will not get anything from us.”

Napayuko si Edith at napangiti nang mapait. Ang tanga ko para maniwala na may magbabago sa aming dalawa. Akala ko napatunayan ko na ang sarili ko sa kanya na ibang tao ako kaysa sa ama at kuya ko. Akala ko siya na ang makakatulong sa akin para makakawala sa kamay na bakal ng pamilya ko. Nagkamali ako. Ang tanga ko.

Habang sinasabi ni Edith iyon sa kanyang sarili ay nagsimulang mangilid ang kanyang mga luha dahilan para mapakagat siya sa kanyang labi para pigilan ito. Ngunit pilit niyang ikinumpas ang kanyang sarili hindi niya gusto ang maging kaawa-awa sa harapan ng kanyang asawa. Marahan niyang ipinikit ang kanyang mga mata at huminga nang malalim bago hinarap si Pierce.

“Okay,” maikli niyang tugon at kinuha ang divorce papers saka ito agad na pinirmahan. Hindi niya na inatubiling basahin dahil wala rin namang saysay.

Nang matapos niyang pirmahan ang anim na pahinang dokumento ay inabot niya iyon kay Pierce.

“Here.”

Napatiim-bagang si Pierce nang iabot ni Edith ang dokumento sa kanya hindi niya maipaliwanag ngunit may kung anong mabigat sa kanyang dibdib nang sandaling iyon. Nakatingin lang siya sa inaabot nito habang mas lalong humihigpit ang pagkakakuyom ng kanyang mga kamay.

“Pierce,” malamig na sambit ni Edith sa kanyang pangalan dahilan para matauhan si Pierce.

Ibinaling nito ang kanyang tingin kay Edith ngunit nang sandaling makita nito ang mukha ay isang malamig at walang kabuhay-buhay na tingin ang nakapinta sa mga mata nito.

“Edith—”

Hindi niya nagawang matapos ang kanyang sasabihin nang biglang tumayo si Edith sa pagkakaupo nito at tahimik na kinuha ang kanyang maleta at isa-isang nilagay doon ang gamit nito. Tanging mga damit lang nito ang inilagay sa maleta at ang mga binili at binigay niya ay iniwan nito.

“Why are you leaving your jewelries and your other dresses?” kunot-noong tanong ni Pierce.

“Those weren’t mine,” tugon ni Edith sabay sara sa kanyang maleta bago tumingin kay Pierce.

“But I bought it for you so definitely those are yours.”

“It’s yours not mine. Those are bought by your family’s money. I don’t want you and your family think that I’m taking advantage your kindness.”

“We’re not that kind of—”

“Mr. Saunders, let’s not make things difficult and insist because I will not bring these things with me. I’ll get what’s only mine and what I brought here when I came here first,” pagdidiretsang saad ni Edith.

May kung anong mabigat ang bumagsak sa dibdib ni Pierce nang marinig niya ang mga binibitawang salita ni Edith nang sandaling iyon dahilan para umigting ang kanyang mga panga.

Nang walang marinig na salita si Edith mula kay Pierce ay nagsimula na itong ihakbang ang kanyang mga paa ngunit nang ilang hakbang pa lamang ang kanyang naihahakbang ay bigla siyang huminto.

“I should’ve not get my hopes up. I should’ve not trusted you.”

Matapos niyang sabihin ang huling katagang iyon ay ipinagpatuloy niya ang kanyang paglalakad at hindi na nag-atubiling lingunin si Pierce ngunit naaninag niya ang hindi maipaliwanag na reaksyon ang gumuhit sa mga mata nito sa salamin ng cabinet.

Why are you making that kind of face? Did what I have said hurt your pride? Are you mad, or you took pity on me?

Pasimpleng humugot nang malalim na paghinga si Edith para ikumpas ang kanyang sarili at pilit pinatatag ang kanyang sarili. Hindi niya gusto na makita siya ni Pierce ng umiiyak. Ayaw niyang kaawaan siya. Ayaw niyang maging kaawa-awa sa mata nito kaya taas noo siyang naglakad papalapit ng pinto .

“Kaya mo ‘to, Edith. Kaya mong lampasan ang lahat ng ito,” pagpapalakas niyang sabi sa kanyang sarili.

Buong lakas-loob niyang pinihit ang doorknob habang umaasang pipigilan siya ni Pierce at sasabihing huwag siyang umalis na hindi niya kayang mawala siya sa tabi nito, ngunit ilang segundo ang lumipas ay walang pumigil sa kanya. Napakagat siya sa kanyang labi at saka tuluyang lumabas sa k’wartong iyon, ngunit bago niya maisara ang pinto ay narinig niya ang huling katagang maririnig niya mula sa kanyang asawa.

“Edith…”

Hindi niya maunawaan ngunit may kung anong kirot siyang naramdaman nang marinig niya ang pagsambit nito sa kanyang pangalan. Pangalan niya lamang ang sinabi nito ngunit tila ba may iba pa itong nais na ipakahulugan.

Napatingin si Edith sa nakasara ng pinto. Gusto niyang buksan itong muli at marinig ang nais sabihin ni Pierce sa kanya ngunit pinilit niyang ‘wag na lamang.

“Dapat noon ko pa ‘to ginawa,” mahina niyang saad sa kanyang sarili kasabay ang paglandas ng kanyang mga luha sa kanyang pisngi. Di sana hindi ako masasaktan ng ganito.

Mabigat man ang loob ay hinakbang ni Edith ang kanyang mga paa paalis sa pamamahay na iyon. Ngunit tila hindi roon magtatapos ang sakit na kanyang nararamdaman nang maramdaman niya ang malakas na pagbangga ni Elise sa kanyang balikat.

“Opss! Sorry,” paghingi nito ng tawad na para bang hindi niya sinasadya ang ginawa ngunit kahit anong pilit na itago nito ang pagkatao kay Edith ay kilala nito ang buong pagkatao ng dalaga.

Sa kabila ng anghel nitong mukha, malambing nitong tinig at mahinhin na mga kilos ay itinatago nitong kademonyohan na hindi pa nakikita ni Pierce.

“Did it hurts you?” Dagdag nitong tanong na bakas ang sarkastikong tono. “Serves you right.”

Mabilis na pinunasan ni Edith ang mga luha sa kanyang mga mata.

“Tama na, Elise. Nakuha mo na ang gusto mo. Tigilan mo na ako,” mariing saad ni Edith.

“Anong tama na? Kulang pa ‘yang sakit na nararamdaman mo. Ang gusto ko mamatay ka sa sakit na nararamdaman mo ng mawala ka na sa buhay namin ni Pierce!”

Napakuyom ng kamay si Edith pilit na pinipigilan ang sarili na mapagbuhatan niya ng kamay ang babaeng nasa kanyang harapan.

“Ano pa bang gusto mo, Elise? Naghiwalay na kami ni Pierce. Babalik na siya sa’yo. Mawawala na ako sa pamamahay na ito. Kulang pa ba ‘yon para insultuhin mo ako sa mga nangyayari sa akin ngayon?” Sunod-sunod na tanong ni Edith na hindi nagawang pigilan ang sarili na tumaas ang kanyang boses.

“Elise, what’s going on here?” mabilis na tanong ni Pierce nang marinig ang commotion sa pagitan nina Edith at Elise.

Biglang kumunot ang noo ni Elise kasabay ang pagbago ng reaksyon nito sa mukha. “Ano bang sinasabi mo, Edith? Nag-aalala lang naman ako sa’yo, bakit mo ako pinagsasalitaan ng ganyan? Hindi ko naman gusto na mangyari sa’yo ang lahat ng ito. Hindi ko kasalanan kung mahal ako ni Pierce. Bakit ako ang sinisisi mo sa nangyayari?” Sunod-sunod na tanong nito na mabilis nangilid ang mga luha.

Nagulat si Edith sa biglaang pag-akto ni Elise. Ilang beses niya ng nakita ang pagpapanggap at kademonyohan nito ngunit hindi niya pa rin magawang mamangha sa mga ginagawa nito.

“Pierce, hindi gaanoon ang ibig kong—”

Hindi nagawang matapos ni Edith ang kanyang sasabihin nang  mabilis na hinila ni Pierce si Elise sa kanya na para bang anumang sandali ay sasaktan niya ito.

“Edith, why are you doing this? If you have any problem with what’s happening I’m the one you should be confronting. You don’t have to drag Elise in our problem. She has nothing to do with why I want a divorce with you,” wika nito sabay yakap kay Elise na parang pinoprotektahan ito sa kanya.

“Pierce, wait. This is—”

Hindi na nagawang ipagpatuloy ni Edith ang kanyang pagtatanggol sa sarili nang makita niya ang magandang imahe sa kanyang harapan. Isang imahe na magandang pagmasdan na hindi magiging kasing ganda kung siya ang nasa tabi ni Pierce at ang pinoprotektahan nito.

Napayuko si Edith at napabuga ng hininga, ngunit mabilis din nitong inangat ang kanyang ulo at ngumiti nang may pait.

“It’s useless for me to explain. After all you won’t believe me.”

“Edith, it’s not that I don’t—”

“Do you have any memories that you believe what I said? You didn’t believe me even when I became your wife and get to know each other. Not even once,” mapait na saad ni Edith.

Hindi nakaimik si Pierce sa sinabi ni Edith at napakuyom ng kanyang kamay dahil sa nararamdamang guilt. Hindi na hinintay ni Edith na may sabihin pa si Pierce nang sandaling iyon at hinila niya ang kanyang maleta, ngunit bago siya lampasan si Pierce ay huminto ito saka tinignan ito nang diretso sa mga mata.

“I hope that one day, you’ll able to see what I see.”