Chapter 3

SA PAGBUKAS ng pinto ng simbahan bumungad kay Edith ang payapa at maaliwalas na ayos ng simbahan. Lahat ng dekorasyon mula sa carpet, bouquet of roses na nakalagay sa bawat gilid ng mga upuan, ang matamis at napakagandang himig ng mga kora na umaawit ng kanta para sa kanilang kasal ni Pierce. Masasabing isang napakaganda at engrandeng kasal ang magaganap nang sandaling iyon ngunit hindi maikukubli ni Edith ang mga matatalim at malisyosong mga tingin ng mga bisitang naroon. Mga matang puno nang pangmamaliit, kabastusan at galit. Napakuyom ng kamay si Edith at pilit na ikinumpas ang kanyang sarili habang naglalakad sa altar patungo kung saan nakatayo si Pierce na suot ang malamig at walang emosyong ekspresyon sa mukha.

“Can’t believe this! How did Mr. Saunders let his son marry that woman?”

“This is ridiculous!”

“Indeed, disgusting!”

“Woah! Mr. Fletcher’s daughter is really something!”

“She’s really killing it, bro!”

“She’s a goddess!”

Ilan lamang iyon sa mga narinig ni Edith habang tinatahak niya ang daang patungo sa lalaking ilang saglit ay kanya ng magiging asawa. Tinignang muli ni Edith ang buong paligid, kung isa lamang iyong ordinaryong kasal siguro ma-a-appreciate niya ang lahat ng naroon—siguro isa siya sa mga babaeng sobrang saya sa araw ng kasal ngunit imposible at kabaliktaran iyon sa kung anong nangyayari ngayon.

Pasimpleng humugot nang malalim na paghinga si Edith bago inangat ang kanyang ulo at tumingin kay Pierce, ngunit tulad ng dati binigyan lamang siya nito nang isang malamig at walang emosyong mga tingin. Hindi na bago sa kanya ang ganoong reaksyon kaya ipinagsawalang bahala niya na lamang iyon. He’s the only ticket she has to get away with her deranged family and members of that bullshit household. Hindi na mahalaga sa kanya kung magustuhan o mahalin siya ni Pierce ang importante ay makaalis siya sa impyernong pamamahay na iyon, ni isang araw ay hindi niya na gusto makasama o tumira sa pamamahay na iyon. Hindi niya na gustong masaktan pa ng kahit na sino pa.

“Edith Fletcher, do you take Pierce Saunders to be your wedded husband to live together in marriage? Do you promise to love him, comfort him, honor and keep him for better or worse, for richer or poorer, in sickness and health and forsaking all others, be faithful only to him so long as you both shall live?”

Napatingin si Edith kay Pierce nang sandaling iyon, ngunit nang magtagpo ang kanilang mga mata sa hindi maipaliwanag na dahilan ay nakaramdam siya ng kaba.

What is—

Bago pa man lamunin ng sariling emosyon si Edith ay mabilis niyang ikinumpas ang kanyang sarili.

“This is not the time for my mind to wander; I need to get my act together!” saad ni Edith sa kanyang sarili.

“I do.”

“Lord, bless the giving and receiving of these rings. May Pierce and Edith abide in Your peace and grow in their loving union. May these rings become the symbol of their endless love and remind them of the holy covenant they have entered into today, to be faithful and loving always. Amen,” basbas ng pari sa mga singsing.

This is the end, and it will be the beginning of a new chapter for me.

Iyon ang mga katagang binitawan ni Edith sa kanyang isipan habang pinagmamasdan ang mga singsing sa kanilang harapan ni Pierce. Pasimple namang ibinaling ni Edith ang kanyang tingin kay Pierce dahilan para makita na naman nito ang malamig at pagkadisgustong reaksyon sa mukha ng binata.

Tahimik na napahugot nang buntong-hininga si Edith. “I know. I know you will never like me. I’m fully aware of it, so please don’t give me a look like that,” saad nito na hindi naisatinig. “I wish this ends quickly.”

Inilahad ni Edith ang kanyang kaliwang kamay kay Pierce para isuot sa kanya ang singsing, ngunit sa paraan ng pagsuot nito sa kanyang daliri ay animo’y ayaw nito siyang mahawakan kahit na ilang saglit.

“How childish…”

Ipinagsawalang bahala na lamang ni Edith ang kilos na ginawa ni Pierce. Nang akmang kukunin niya na ang singsing ay nakita niya ang muling pag-angat ng kamay ni Pierce dahilan para mapahinto si Edith. Kinuha ng binata ang singsing at sinuot iyon sa kanyang sarili na bakas ang labis na pagkadisgusto nang sandaling iyon. Dahil sa ginawa ni Pierce ay umani iyon nang samu’t saring reaksyon mula sa mga taong naroon.

“Did you see that?”

“It really shows how Pierce hates that woman so much hahaha!”

“What a shame!”

Samu’t saring panlalait pa ang narinig ni Edith nang sandaling iyon dahilan para makaramdam siya lalo nang labis na kahihiyan.

Bakit niya kailangang gawin iyon?

Napakuyom ng kamay si Edith saka humugot nang malalim na paghinga para ikalma ang kanyang sarili at bigyang linaw ang kanyang isipan.

What’s the point of getting affected by this? Hindi ko naman siya gusto kaya bakit kailangan kong maapektuhan?

Tumayo nang maayos si Edith at humarap sa pari dahilan para mapatingin sa kanya si Pierce nang magkasalubong ang mga kilay. Ngunit makalipas ang ilang saglit ay inalis din nito ang tingin sa kanya kaya ipinagsawalang bahala niya na lamang iyon.

Let him act what he wanted as long as I ‘ll have a life of enjoying things I like and live the rest of my life with no fear of being beaten by father or older brother, even the servants of that deranged household.

***

NAKAKABINGING katahimikan ang bumalot sa mahabang hapag-kainan ng mga Fletcher na tanging ingay ng kubyertos lamang ang maririnig. Hindi maikakaila ni Edith na binabalot siya nang labis na kaba at takot nang sandaling iyon. Sa bawat segundong lumilipas ay mas lalo siyang binibingi ng kabog ng kanyang puso.

“Bear with it, Edith. This is the last time you’ll be living in hellish life with these monster,” saad ni Edith sa kanyang sarili habang pilit inaatim ang nakakasukang pagkain kanyang nginunguya.

Ngunit ang nakakabinging katahimikan ay nabasag nang biglang ibagsak ni Xynyx ang hawak nitong kutsilyo sa ibabaw ng mesa dahilan para mapapitlag sa kanyang kinauupuan.

“Are you crazy?” bulyaw na sigaw ni Xynyx.

Be calm, Edith. You need to gather your thoughts. You do not have to be scared for this will end soon.

Iyon ang mga katagang sinabi ni Edith sa kanyang sarili hanggang sa unti-unting nawala ang takot at kaba na bumalot sa kanyang katawan.

“Have you lost your mind?” gigil na tanong ni Xynyx na labis nanggagalaiti sa galit. “For God sake’s can’t you do at least one thing right?”

Huminga nang malalim si Edith bago nagsalita. “I don’t believe I made the wrong decision, dad,” mahinahong saad nito.

Nagsalubong ang mga kilay ni Xynyx nang ibaling nito ang tingin kay Edith.  “What did you say?”

“Kung ‘di ko ginawa ‘yon mas lalo silang magdududa. If we want them to trust me, we should lessen their suspicion,” mahinahong paliwanag ni Edith at sumimsim ng alak sa kanyang kopita. “Bringing maids along with me is definitely giving them the idea that we are up to something.”

Nang marinig iyon ni Xynyx ang mga sinabi ni Edith ay bahagyang bumaba ang galit nito at binigyan nang mapanuring mga tingin ang anak.

“And what a mere like you capable of doing there alone?” matalas na tanong ni Xynyx.

“I’m indeed able to do nothing, but going there alone and doing nothing will make them relax. Our main goal is to ease their suspicion. After I gain their trust then that’s the time I’ll get everything you need to bring them down. You’ll get the power. You’ll be the most known and richest person in the business industry that you’ve been wanting.”

Nang marinig ni Xynyx ang karagdagang paliwanag ni Edith ay bigla itong napaisip.

“Hmm…”

“So dad, let me handle this.”