Thank you so much po for reading!
I am so scared. My hands are still shaking and I don't know what to do after seeing the blood. Napalunok ako at nakatuon lang sa kamay ko. Ang tindi na ng takot na naramdaman ko lalo pa at hindi pa rin tumatayo si Leonariz. But when I felt him hold my hand where his blood on it, that's when my gaze turned to him again."You look like you're about to faint."Pagkasabi niya non ay dahan-dahan siyang kumilos. Napatingin rin siya sa akin mismo at dahil doon ay saka ko lang na-realize na nasa kandungan niya nga pala ako."S-Sorry!"Naging pabigat pa ako! Dali-dali akong tumayo at inalalayan siyang bumangon."Can you really stand? C-Can you walk? W-We need to bring you to the hospital. Dumudugo ang ulo mo, eh," halos hindi ko na maidiretso ang pagsasalita dahil sa takot."I'm fine."Nakatayo naman siya ngayon at napahawak sa likod ng ulo niya, at nang tingnan niya ang sarili niyang kamay ay napahikbi na nga ako nang makitang mas maraming dugo ang naroon.Leonariz looked at me and wiped away
Napalunok ako at umayos na sa upuan ko. Ikinabit ko na rin ang seatbelt ko at nanginginig pa rin ang mga kamay ko nang hawakan ko na ang manibela."O-Okay. We'll go now." I said. I saw in my peripheral vision that he was watching me."Are you sure you can drive my car? Baka hindi ang pagkakatama ng ulo ko ang ikamatay ko, eh."I glared at him because of what he said. Itinuon ko na rin ang atensyon ko sa sasakyan niya and started the engine."I-I can drive this. Ano bang pinagkaiba s-sa ibang sasakyan?" tanong ko sa kaniya kahit na kinakabahan ako."Alright," sagot lang niya, pero ramdam ko pa rin na nakatingin siya sa akin.Ilang minuto na ang nakalipas nang makaalis na kami sa hotel at ganoon na lang ang pagkagat ko ng mariin sa pang-ibabang labi ko nang mapagtanto na hindi ko nga pala alam kung saan ang ospital dito.I don't have my phone with me to search! Ano ka ba naman, Arazella Fhatima!Nang sandali akong mapatingin kay Leonariz ay nakasandal na ang siko niya sa bintana sa gilid
Wala akong choice kundi hayaan si Leonariz na mag-drive. Dahil saan ka ba naman makakakita na dalawang tao ang nagmamaneho habang nakaupo ang isa sa kandungan?! I can't believe him! Akala ko pa naman hindi na niya ako hahawakan ulit at magiging behave na siya, pero nagkamali pala ako. Haaa.Naging kumportable na rin ako sa kaniya, lalo na nang sundin naman niya ako kanina sa comfort room. Lumayo pa siya ng kusa, eh. Pero siguro dahil na rin sa kakulitan ko kaya niya ako biglang hinila at sinabi 'yon.I was caught off guard and fell on his laugh. Hindi naman tumama yung ulo ko sa taas ng kotse niya dahil nakaalalay na kaagad ang isa niyang kamay nang hilahin ako kanina. Ang sa akin lang naman kaya ako nakipagtalo ay siya lang rin ang iniisip ko. Syempre, kahit mukhang okay na siya sa paningin ko, paano kung bigla siyang mahilo sa daan habang nagmamaneho?That's dangerous for both of us.Kaya ngayon ay ito at hinayaan ko siyang mag-drive pero hindi ko naman siya inaalisan ng tingin. Bin
"Si Kade. Transferee sabi ni Sir Florence, tapos new choir member," sagot ko rin agad sa kaniya.Akala ko ay hindi na niya ako tatanungin tungkol dito. But, wait? Baka iba ang iniisip niya, ha? L-Lalo pa at alam niya na may relasyon pa kaming dalawa ni Lander. "Kanina ko lang rin nakita 'yong si Kade. At hindi rin siya pamilyar kasi nga transferee.""Is he pestering you? Why is he always with you, then? At bakit sinusundan ka niya palagi ng tingin?" my eyebrows furrowed at his questions. Sunod-sunod agad ang mga tanong niya at halos hindi pa nga ako tapos sa pagsasalita."Wait, teka," itinaas ko pa ang isang kamay ko sa kaniya at ibinaba rin 'yon.Aba, ang dami niya naman atang tanong kay Kade? Pero akala ko magkakilala sila sa paraan ng pagtingin niya kanina. Dalawang beses ko pa siyang nahuli na tinititigan ito, eh."Hindi niya ako sinusundan, Leonariz. Hindi r in niya ako kinukulit o ano. Mainit lang ang dugo ko at medyo trip mang-inis dahil na-late ako. Pinaghintay ko sila sa rehe
I have no choice but to stay with Leonariz. Ako naman ang may kasalanan kung bakit siya nasugatan. Isa pa, natanggal rin talaga ang bandaid sa ulo niya kaya kailangan ko rin 'yon na ayusin. He's my responsibility now] pero bukod don ay nag-aalala talaga ako at kinakabahan pa rin ako kahit na okay naman at walang nakitang hindi maganda sa mga test sa kaniya.Sa ngayon ay iniisip ko lang kung hinahanap na ba ako nila Sir Florence. Hindi ko rin kasi nadala ang cellphone ko. Wala talaga akong kahit anong gamit ngayon dahil nga sasaglit lang sana ako sa comfort room para mag-alis ng galit ko sa ginawa ni Kade. And then... unexpected things happened.Kung bakit ba kasi sinundan pa ako nitong si Leonariz. Hindi naman ako nagtataksil sa kapatid niya, naipaliwanag ko na rin naman 'yon.Napatingin ako sa kaniya habang naglalakad. His hands were in his pockets. Nakatupi na rin ang white long sleeve polo niya hanggang siko at medyo loose na ang pagkakatuck non sa kaniyang pants. His hair was messy
Naupo na lang rin ako sa couch habang hinihintay siya. And honestly, while I was waiting for him to come back, naalala ko naman si Lander. Pagkabalik ko, hindi ko alam kung paano ko pa ito ulit haharapin. There's a part of me that understand what he did, pero may parte rin na sobra kong ikinagulat na magagawa nito pala ang ganoon sa akin.Ilang ulit mo na 'yan naiisip, Ara. My hand rose, and I pressed my fingers to my bruised lip. I closed my eyes, and the scene from last night played vividly in my mind—how Lander had forced himself on me."L-Lander--""N-Nasasaktan ako, Lander--""Answer me! Sino?!"My chest tightened, and my throat felt thick, as if I were being choked.That kiss was harsh... it was punishing me. Lander's grip felt like steel, wrapping around me and causing so much pain..."But it's your fault..." I whispered to myself.Kung sana nakausap ko lang ng maaga si Reiz, kung sana tinanggap ko na lang rin kung ano ang nararamdaman ko at sinunod ang gusto ng puso ko, ay bak
I looked at my wristwatch. Nasa tatlong oras na ata akong namamalagi dito sa villa ni Leonariz. Pagkatapos ko na magluto ng pancit canton niya ay inalalayan ko naman siyang umakyat sa silid niya at dahil bigla daw siyang nahilo, napakataas pa naman ng kwarto niya, sa third floor pa. And when I was about to leave when I saw that he's okay, nakapikit na noon ang mga mata niya, eh.Nagulat ako nang magsalita at sabihin naman na magluto daw ako ng hapunan niya. Sagot ko ay magpadeliver na lang siya kaso naalala ko nga pala na hindi siya basta-basta kumakain ng mga pagkain na hindi luto ng kilala niya. Pero hindi na ako nagreklamo at sinunod na lang ang gusto niya. Kaso syempre nainis ako dahil pakiramdam ko inaalipin naman na niya ata ako.Nang makatapos naman ako sa pagluluto ng ay umakyat ako ulit, nadatnan ko naman siya na nagbabasa ng libro. Nagtaka pa ako non kasi nahihilo daw pero nagbabasa naman? Nang magpaalam ulit ako na aalis na ay huwag daw muna hangga't hindi dumadating ang sek
I can’t even swallow my food properly with the heavy silence hanging between me and Leonariz. Ang tunog lang ng kubyertos ang maririnig habang patuloy kami sa pagkain. Ilang minuto na ba ang nakalipas? Hindi pa ganoon katagal—lima, siguro? After I set up everything earlier in this table, habang nasa gilid siya kanina at pinanonood ako ay pagkakita niya naman na nakahanda na ang pagkain ay naupo na rin siya.Hindi na siya nagsalita simula noon, pero kalmado naman ang itsura niya. He's just eating his food quietly, nakailang kuha na nga rin siya ng kanin at ang ulam na niluto ko ay malapit na rin maubos. Siguro ay gusto lang rin talaga niya na may kasabay.Kung ganoon, ay sana inimbita na lang niya 'yong secretary niya at nagsabay sila.Napatingin naman ako sa pinggan ko. I was actually trying to finish my food. Kakaunti lang ang kinuha ko na kanin at ulam, pero hindi ko pa maubos-ubos. Sinusubukan ko rin kasi na huwag magmukhang nagmamadali dahil siguradong mapapansin na naman niya 'yon