Sa tingin niyo, malapit na kaya itong matapos? hahaha. Salamat sa pagbasa. Please rate the story if you have time and vote in using your lovely diamonds. Maraming salamat. muuawwh!
Cariena's POV . "Bilis!" Tawa ko habang pinagmamasdan si Diego. Ewan ko ba. Kabaliwan na yata ang pumasok sa utak ko at gusto ko siyang nakikitang nahihirapan. I knew that Diego was not good at doing labour work. But, on the other hand, Pinokyo is much better than him when it comes to construction. And seeing him covered in his sweat makes me want to kiss him. Pinagtawanan ko nga, pero hindi ko rin napigilan ang sarili at lumapit na ako sa kanya. Pinunasan ang pawis niya sa mukha at naibaba niya agad ang dalawang balde na puno ng mixture ng semento. "Why do you have to tease me like this, love? I'm working, and I have no time to. . . " Hinalikan ko na para matahimik siya. Ramdam ko agad ang mahigpit na yakap niya sa katawan ko at hindi ko na inalintana ang basang katawan niya. Nabasa siya ng sariling pawis at kahit ang amoy nito ay nagbibigay ng kakaibang init sa katawan ko. Gustong-gusto ko siya sa mga sandaling ito. Tumikhim agad si Pinokyo at nahinto na kami. Ngumiti kay Pino
Diego's POV . "Isn't it too early to buy things for the baby?" reklamo ni Ranger sa tabi ko. I couldn't stop smiling after seeing all these different things for a baby's needs. I couldn't help myself and ended up buying all of them. These are all infant toys, pacifiers, baby bottles, rattles, wooden crib and mat. I have also managed to buy some maternity dresses for Cariena. I hope these will fit her. "Okay lang. Mas mabuting ng laging handa. Boy scout ako, Reeve," pilyong ngiti ko. Napailing na siya. "Yeah, you've got a point. Excite na rin ako sa magiging anak ninyo. Ako dapat ang nasa unang listahan ng mga ninong, okay?" "Sure, Reeve. You will be the father next to me. I promise," I said with an oath. "Dapat lang. Sa lahat ba naman ng binigay ko ay dapat ako ang ikalawang ama ng batang iyan," yabang na titig niya. "By the way, Digs. Here, catch this!" May inhagis siya sa ere at isang susi ito. Mabilis ang pagsalo na ginawa ko at tinitigan ito. "What the heck. Is this your w
Cariena's POV . Kung kailan ay okay na ang lahat saka naman dumating ang kakaibang bangungot sa buhay namin ni Diego. It was a fine day, and we decided to go out using our yacht for fishing. Pinokyo was with us, and we were almost down the boundary of the other island. Malayo na ito dahil isang oras at kalahati ang tinakbo ng yate namin. Inihinto ni Diego ito sa bahagi na kung saan ay maraming isdang malalaki. I crave for a fish that taste meat and most expensive type. Hindi ito nakukuha sa kalapit lang dahil sa gitnang dagat talaga, at nasanay na kami sa ganitong routine at sistema. Hindi na bago ito, dahil madalas na namin na ginagawa ito. May iilang yate at medyo malayo sila sa amin. Mabenta ang lugar na ito sa mga malalaking yate dahil kakaiba na ang dagat dito. Ranger will be here soon. He will join us. Pinokyo and Diego dive underneath the deep blue waters to check if they caught something in the line. Umaangat si Pinokyo at sumesenyas sa akin. Siya rin mismo ang naglalag
Narrator's POV . "One, two, three, four. Come on, Diego!" Linus swore in the back of his mind while pumping Diego's heart. "Dammit, Digs! Come back!" "Shock advise." The defibrillator machine talk and Linus stop giving Diego CPR. He backed out, and then the machine shocked Diego's body. Ibinalik din niya ang kamay sa dibdib ni Diego at walang humpay ang pag-CPR nito. "Enzo, where are you? I need you, bud." He desperately pleads in the line. Linus was fearless when he arrived. When Ranger rang for help, straight away, he used his combat helicopter that could fire a missile at his enemy. He doesn't care anymore about the consequences he will face after this. Ang mahalaga sa kanya ay maisalba ang kapatid niya. But he was too late when he arrived at the location. Ranger's yacht was totally burned. Kilala niya ang yate ng kapatid dahil naka-record ito sa sistema ng high-tech na helicopter niya. Nagtaka siya dahil ang dalawang yate ni Ranger ang nakarehistro at sabog na ang dalawan
Carmella's POV . It's hard to explain everything, and I can't believe this is happening. It's unreal. Kung hindi sana ako umalis at nanatili sa tabi niya, ay siguro iba ang kahihinatnan ng lahat. Siguro buhay pa silang dalawa. Walang humpay ang iyak ni Betty, ang kapatid ni Diego na nasa tabi ko at nakayakap naman si Prince sa akin. Matigas ang tindig at pati na ang hitsura ni Drake. Bakas sa mga mata niya ang matinding galit imbes na luha. Hmp, mga lalaki nga naman. Ang tigas ng puso at ayaw umiyak sa mga sandaling ito. Agad kong pinunasan ang luha ko para hindi mapansin ni Prince ito. Gusto ko sanang ngumiti, dahil pinangako ko ito kay Diego noon na hindi ako iiyak kung mamatay siya. Mali ako, dahil heto, kusang bumabagsak ang luha sa mga mata ko na parang ulan ng langit. Ilang beses na ba na nalagay sa peligro ang buhay niya? Hindi ko na mabilang, at sa lahat ng iyon ay nakangiti siya sa akin dahil hindi pa raw siya sinusundo ni kamatayn. Pero iba na ngayon. Hindi ko na kai
Diego's POV . Eight months ago. "Are you sure about this, Digs?" Drake looked at me seriously, and I nodded. "There's no turning back anymore, Drake. Sa tagal ko sa serbesyo ay alam ko na ang lahat na maaring mangyari sa amin ni Cariena. Wala na akong ibang maisip, Drake, dahil lahat sila ay gustong mawala kaming dalawa. This is the only way for us to survive, Drake. And if luck will be on our side, I believe Cariena and I will survive." "Okay. I will arrange everything. What about the funding that's coming from Ranger?" "He already organised it, Drake. So leave it as it is. I will make sure that a Lawrence will exist in the flesh." At present, after two years. I caress her hand gently and smile secretly. She's getting better each day and loves to hold my hand. Ayaw niyang bitawan ang kamay ko, kaya sa bawat araw na magkasama kami ay wala na akong pag-aalala sa puso. Having my life beside me is enough to go on—enough for us to leave everyone behind. We must survive. It was vi
Cariena's POV . One, two, three, action! Halos ayaw ko na yatang umalis sa puwesto habang pinagmamasdan ang pinakasikat na action Hollywood star na si Tom Holland. Inabangan ko talaga ang paglabas niya, at maraming kaming nag-aabang rito sa lokasyon ng stunt nila. Karga si Lawrence sa bisig ko, ay nauna nang pumalakpak ang bata nang tumakbo si Tom Holland habang hinahabol ng mga kalaban sa likod. "Okay, cut!" saad ng direktor. Ngumiti akong lalo nang inilabas na ang magiging ka-double ni Tom Holland para sa pakikipaglaban. "Double, double, position. And, action!" saad ulit ng direktor. "Go, Papa!" si Lawrence. Mabilis ang pagtakip na ginawa ko sa bibig niya dahil napatingin na ang halos lahat ng cast at mga staff sa amin ngayon. "Be quiet, baby. Papa is working, okay?" Haplos ko sa mukha niya, at kinarga siya nang maayos. Umalis din agad ako sa puwesto at lumipat sa ibang anggulo para mamasdan ko nang maigi si Diego. Kinilig ako, at siguro naging bituin na ang mga mata ko
Diego's POV . I was lucky to be back again in the Philippines after three years. Iyon nga lang sekreto pa rin ito at alam kong hindi na ako nakikilala ng mga tao na dating konektado sa buhay ko. I have changed my looks. My hair is quite long, like Jesus. I have a beard. Enough to make me look more attractive yet, mysterious. Well, according to my wife, Cariena, who is now Joyce, I looked more charismatic in my image. Dammit. Effing shits and biscuits. I'm overloaded with love from Cariena, and I couldn't ask for more. I have a complete and happy family now. Cariena was still the same. She doesn't want to visit the Philippines as of the moment. Maghihintay na lang daw siya hanggang nasa tamang edad na raw si Lawrence. I am here in the place where I want to find a missing puzzle that Reeve left behind. Kinuha ko na ang pagkakataong ito habang nandito ako sa bagong pelikulang ginawa ng isang sikat na action star sa Hollywood. The director again, Mr Brian Macdammon, wants me to be
Morris.We have our plan. Bryce is here for that and Glenn is making himself the sidekick.My brother does not belong into this type of business. Malinis siya at iba ang linya ng mundo sa mundo ko, pero sadyang matigas ang ulo niya. Ito yata ang ugali namin na magkapareho.Renzo and the other boys remained extremely vigilant. Cappytano was making a move, trying to get a lot of bad people onto his side to put me down. But it was too bad, and he still couldn't bring me down that way. An ominous black sheep like me is hard to tame. I will kill him first before he can make his moves."We have a spy on our side, Mors. We need to find out who it is." Bryce furrowed his brow while working on the gadgets.Magaling siya, at katulad ni Xavion ay mabilis nilang nakukuha ang signal ng kalaban at napasok ang sistema nila.It must be because Bryce, Xavion, and Hendrix used to work in the same gang before. Of course, they all have the line that was given by their parents. Bryce may not have the sam
Brielle.Ba't hindi ko ito alam. Bakit wala akong alam sa pagkatao niya? Napaupo akong wala sa sarili at tulalang nakatitig sa kawalan.Si Morris ba talaga ang gusto ni Cappytano? Bakit? Pero nasa Italya na siya. Sigurado ako rito. Tinawagan niya ako noong nakaraang araw. Nasa Italya na si Morris!Pero. . . Ano 'to? Ba't may isang katulad niya? O, baka may kakambal siya?Kalokohan talaga!Ginulo ko ang buhok. Sumakit ang ulo ko, at ayaw ko ng basahin pa ang lahat ng tungkol sa kanya.Ibang Morris yata 'to eh? Kakambal niya? Ganoon lang siguro. Pero impossible talaga! Hindi maari ito.Binuklat ko ulit at tuluyan nang binasa ang lahat. Huminga ako nang malalim, at saka bahagyang natawa na sa sarili. Napatingin na tuloy ang iilang matanda na malapit lang sa kinauupuan ko. Siguro naisip nila na baliw na ako.Oo! Magiging baliw na yata ako sa mga sandaling ito!Dalawang basong tubig na malamig ang naubos ko. Malayo ang nilakad ko. Hindi ako sumakay ng taxi, at sinadya ko talaga na maglaka
Brielle.Nanginig ang tuhod ko nang tuluyan na akong nakalabas. Nagmaneho ang isa sa mga tauhan ni Cappytano para makabalik na ako sa lugar nila Clara.Ibibigay raw sa akin bukas ang kaisa-isang misyon ko at pera. Isa lang ang pinapagawa sa akin ni Cappytano. At kung matagumpay ko itong magampanan, ay pinangako niya na hindi na niya kailanman kami gugulohin ni tiya."Don't trust Cappytano, Brielle. Halang ang bituka niya. Wala akong tiwala sa kanya."At nakuha pa talaga ni Alfred na mag komento tungkol sa bagay na ito. Eh, siya nga itong nagpahamak sa akin!Nakabalik na kami at wala na ang mga tauhan ni Cappytano sa paligid ko. Pero alam kong meron nagmamanman sa akin ng sekreto. Maraming mga mata na sa paligid, kaya dapat ay mag iingat na ako sa bawat galaw ko."Get the hell out of here, Alfred! I don't need you. You better save yourself and run away from here." My eyes cut sharp on him."Kung ayaw mo na matuluyan ka, ay umalis ka na! Bumalik ka sa lungga mo!" Galit ko siyang tinali
Brielle.Tatlong katao agad ang sumalubong sa amin. Tinitigan ako mula ulo hanggang dibdib. Nagtagal ang tingin nila rito sa dibdib ko at napangiwi ako."Hindi ko alam kung anong pinasok mo, Alfred. Nananahimik ako ng iilang taon.""It’s not my fault, Brielle. I was lucky that I was alive… Akala ko nga pinatay ka nila noon. Kaya noong nalaman ko na buhay ka, ay inisip ko na sa mga tagong Isla ng Pilipinas ka nagtatago. Wala ka namang record na lumabas ng bansa." Pabulong niya.Napabuntonghininga ako at nahintong saglit. "At talagang hinanap mo ako ano? Kasalanan mo rin pala 'to!"Nawala agad ang ngiti niya. "Nagbabakasakali lang naman…"Nagtagpo ang kilay ko sa kanya. Umiwas siya ng tingin at nilampasan ako. I slightly scoffed at his back, annoyed at him.Noon paman ay talagang balakid na si Alfred sa buhay ko. Para siyang linta na ang hirap alisin sa balat ko. Sumisipsip sa dugo ko. Paunti-unti hanggang wala nang matira sa akin. Saka lang din bibitaw kapag wala na siyang nakukuha."
Brielle."We need to leave, tiya."Hindi umimik si tiya. Alam ko na pagod na siya sa kakatakbo. Medyo matagal na rin kami sa isla. Mag tatatlong taon na. Ito yata ang pinakamahaba na nanatili kami sa isang lugar. Madalas naman kasi noon ay palipat-lipat kami ng tirahan dahil sa mga taong humahabol sa amin."Pagod na ako sa kakatakbo, Breille… Matanda na ako."I press my lips together and look at her.Naipasok ko na ang iilang gamit na kailangan ko. Sa syudad na muna kami. Mas mabuti roon, dahil maraming tao at madali kaming gumalaw.Iniwan ko na ang susi sa bahay ni Morris kay Manong Paeng. Siya na muna pansamantala ang magmamatyag sa paligid. Sa kanya ko na rin iniwan ang susi ng bahay at ng tindahan."Tiya, we have to go, or else…" my lips trembled."Kilala ko ang mexicanong mafia na 'yon, tiya. Mas halang ang kaluluwa nu'n kaysa kay Alfred. Si Cappytano ang nagpapatay sa halos lahat ng mga tauhan ni Alfred, tiya. Kailangan natin na umalis!""Pero bakit ikaw ang hinahanap, Brielle?
Morris."Don't tell her that you're still here, Mors," Linus advises."And why is that?" My brows met halfway."Because that's not you. You don't give your location to anyone, lunatic."I laughed a little bit and shook my head. Linus was right. I don't easily give my location unless it's them, my cousins, asking for it. But Brielle is not just anyone. . . I like her."It seems like you like her. How serious?"I stared at Linus on the big screen. He's not even looking at me. He was busy sorting something. I did not answer and just rested my back on my chair.I'm not sure about it, but one thing is sure… I miss her."Hey, Mors. Don't you know that Cappytano is after you?" He changes the subject.Napatingin na siya sa akin ngayon na seryoso. Nawalang bigla ang tanong niya kanina tungkol kay Brielle.It wasn't important anyway. Linus knows that, and he doesn't care much about it. He is more concerned about the enemies around us."And what does he want? Cappytano was off the hook a long t
Brielle.Pagkatapos malinis ang paligid ay ang mga halaman naman ni tiya ang inasikaso ko. Nakakabagot nga, dahil wala man lang akong lilinisan sa territoryo ni Morris.Lahat ng mga alaga niyang hayop ay wala na roon. Inilipat niya ito sa pangangala ng isang kaibigan. Hindi ko alam kung sino, at tiyak sa kabilang isla iyon.Wala rin siyang halaman sa paligid at purong malalaking bush shrub at mga puno lang. Hindi na kailangan ng tubig dahil nabubuhay naman.Inside Morris house is clean. Nothing else to do there. Nalulungkot lang ako sa tuwing bumibisita ako roon. Dahil naaalala ko siya sa bawat sulok nito.It's not even a week, but it seems like months for me."Tapos na, tiya. Ihahatid ko na lang ito mamaya," tugon ko. Naramdaman ko kasi siya sa likod. Hindi siya sumagot."Siyanga pala, tiya. Ang aga mo naman nakabalik. Hindi ba dapat mamaya ka ba? Wala na bang ganap sa baba?" Pinunasan ko muna ang kamay gamit ang basahan na meron ako. Tumayo ako at saka nagpawis ng pawis sa mukha ba
Eva.I feel lonely already while seeing him walking away from me. Nangilid ang luha ko sa mata at mabilis akong tumingala sa lahat.Sana nga pala ay hind ko na siya hinatid dito sa pier. Heto tuloy. Nakakaiyak na.Kumaway siya at nasa top deck na ng barko. Kumaway rin ako, at nag-flying kiss pa. I want him to remember me as lively and lovely, and will try to wait for him. Alam kong alam ni Morris kung saan kami hahanapin ni tiya kung wala na kami sa isla.Bleu, his only friend was also with him. Wala ng natira sa bahay niya sa tuktok, dahil iniwan ni naman talaga ang lahat sa akin. Nasa akin ang mga susi nito.Nakauwi na ako, at ang tahimik na paligid agad ang namasdan ko. It feel strange. The quite environment around me seems like a haunting dream from my past.Nakakatakot at nakakalungkot. Ibang-iba na. . .Ibang iba na, dahil wala na si Morris sa Islang ito. Naiwan na lang kami ni tiya."Tatawag naman siya 'di ba? Brielle?" si tiya sa likod ko.Gabi na. Madilim ang langit at wala m
Brielle.I look at the blue sea sadly, feeling uncomfortable at the moment, trying to make everything alright.Gusto kong manatili kami ni tiya rito, para pagkabalik ni Morris ay nandito pa rin ako. Nagdadalawang isip na tuloy ako ngayon. Hindi ko alam kung tutuloy pa ba kami sa paglilipat ni tiya sa malayong isla na iyon.Ibinaon ko ang paa sa buhangin at ramdam ko ang lamig nito sa ilalim. Nilingon kong muli si Morris mula sa karagatan.Malayo siya, at hindi ko na halos makita."Inomin mo muna ito, anak." Inilagay ni tiya ang malamig na inomin na gawa niya. At kasama na ang kay Morris."Salamat, tiya." Tinikman ko agad ito, at ibinalik ko lang ang mga mata ko sa kung nasaan na si Morris ngayon. Tahimik ako at panag ang pagbuntonghininga sa sarili."Babalik na ako sa tindahan," aniya. Hindi ako kumibo at tulala pa rin habang pinagmasdan si Morris."Mamimiss mo ano?"Ang akala ko ay umalis na si tiya… hindi pa pala. Nilingon ko siya at katulad ko, ay nakatingin din pala siya kay Morr