And now the end is near, and so I face the final curtain. . . hahaha. napapakanta na tuloy ako. haha Salamat sa pagbasa. Please vote with your diamonds. Thank you! Muawwh.
Narrator's POV . "One, two, three, four. Come on, Diego!" Linus swore in the back of his mind while pumping Diego's heart. "Dammit, Digs! Come back!" "Shock advise." The defibrillator machine talk and Linus stop giving Diego CPR. He backed out, and then the machine shocked Diego's body. Ibinalik din niya ang kamay sa dibdib ni Diego at walang humpay ang pag-CPR nito. "Enzo, where are you? I need you, bud." He desperately pleads in the line. Linus was fearless when he arrived. When Ranger rang for help, straight away, he used his combat helicopter that could fire a missile at his enemy. He doesn't care anymore about the consequences he will face after this. Ang mahalaga sa kanya ay maisalba ang kapatid niya. But he was too late when he arrived at the location. Ranger's yacht was totally burned. Kilala niya ang yate ng kapatid dahil naka-record ito sa sistema ng high-tech na helicopter niya. Nagtaka siya dahil ang dalawang yate ni Ranger ang nakarehistro at sabog na ang dalawan
Carmella's POV . It's hard to explain everything, and I can't believe this is happening. It's unreal. Kung hindi sana ako umalis at nanatili sa tabi niya, ay siguro iba ang kahihinatnan ng lahat. Siguro buhay pa silang dalawa. Walang humpay ang iyak ni Betty, ang kapatid ni Diego na nasa tabi ko at nakayakap naman si Prince sa akin. Matigas ang tindig at pati na ang hitsura ni Drake. Bakas sa mga mata niya ang matinding galit imbes na luha. Hmp, mga lalaki nga naman. Ang tigas ng puso at ayaw umiyak sa mga sandaling ito. Agad kong pinunasan ang luha ko para hindi mapansin ni Prince ito. Gusto ko sanang ngumiti, dahil pinangako ko ito kay Diego noon na hindi ako iiyak kung mamatay siya. Mali ako, dahil heto, kusang bumabagsak ang luha sa mga mata ko na parang ulan ng langit. Ilang beses na ba na nalagay sa peligro ang buhay niya? Hindi ko na mabilang, at sa lahat ng iyon ay nakangiti siya sa akin dahil hindi pa raw siya sinusundo ni kamatayn. Pero iba na ngayon. Hindi ko na kai
Diego's POV . Eight months ago. "Are you sure about this, Digs?" Drake looked at me seriously, and I nodded. "There's no turning back anymore, Drake. Sa tagal ko sa serbesyo ay alam ko na ang lahat na maaring mangyari sa amin ni Cariena. Wala na akong ibang maisip, Drake, dahil lahat sila ay gustong mawala kaming dalawa. This is the only way for us to survive, Drake. And if luck will be on our side, I believe Cariena and I will survive." "Okay. I will arrange everything. What about the funding that's coming from Ranger?" "He already organised it, Drake. So leave it as it is. I will make sure that a Lawrence will exist in the flesh." At present, after two years. I caress her hand gently and smile secretly. She's getting better each day and loves to hold my hand. Ayaw niyang bitawan ang kamay ko, kaya sa bawat araw na magkasama kami ay wala na akong pag-aalala sa puso. Having my life beside me is enough to go on—enough for us to leave everyone behind. We must survive. It was vi
Cariena's POV . One, two, three, action! Halos ayaw ko na yatang umalis sa puwesto habang pinagmamasdan ang pinakasikat na action Hollywood star na si Tom Holland. Inabangan ko talaga ang paglabas niya, at maraming kaming nag-aabang rito sa lokasyon ng stunt nila. Karga si Lawrence sa bisig ko, ay nauna nang pumalakpak ang bata nang tumakbo si Tom Holland habang hinahabol ng mga kalaban sa likod. "Okay, cut!" saad ng direktor. Ngumiti akong lalo nang inilabas na ang magiging ka-double ni Tom Holland para sa pakikipaglaban. "Double, double, position. And, action!" saad ulit ng direktor. "Go, Papa!" si Lawrence. Mabilis ang pagtakip na ginawa ko sa bibig niya dahil napatingin na ang halos lahat ng cast at mga staff sa amin ngayon. "Be quiet, baby. Papa is working, okay?" Haplos ko sa mukha niya, at kinarga siya nang maayos. Umalis din agad ako sa puwesto at lumipat sa ibang anggulo para mamasdan ko nang maigi si Diego. Kinilig ako, at siguro naging bituin na ang mga mata ko
Diego's POV . I was lucky to be back again in the Philippines after three years. Iyon nga lang sekreto pa rin ito at alam kong hindi na ako nakikilala ng mga tao na dating konektado sa buhay ko. I have changed my looks. My hair is quite long, like Jesus. I have a beard. Enough to make me look more attractive yet, mysterious. Well, according to my wife, Cariena, who is now Joyce, I looked more charismatic in my image. Dammit. Effing shits and biscuits. I'm overloaded with love from Cariena, and I couldn't ask for more. I have a complete and happy family now. Cariena was still the same. She doesn't want to visit the Philippines as of the moment. Maghihintay na lang daw siya hanggang nasa tamang edad na raw si Lawrence. I am here in the place where I want to find a missing puzzle that Reeve left behind. Kinuha ko na ang pagkakataong ito habang nandito ako sa bagong pelikulang ginawa ng isang sikat na action star sa Hollywood. The director again, Mr Brian Macdammon, wants me to be
Simula Melissa Beau POV . "Mahal kita pagka't mahal kita. Iniisip nila ay hindi mahalaga. Mahal kita maging. . . " "Kapre ka man!" Naningkit ang mga mata ko at inis kong tinitigan ang nag-iisang matandang dalagang tiyahin ko. Kahit kailan talaga! Ang hilig niyang sumingit sa bawat birit kong kanta. "Mahal kita maging sino ka man!" Taas ng boses ko at natawa lang din si Tiya. "Nakakatawa ba ng boses ko, Tiya?" Humarap ako sa kanya at taas noo ko siyang tinitigan. Ibenandera ko ang katawan, at syempre pati na ang makinis at mahaba kong legs. "Sus, Ginoo! Kung labanan lang ito ng mga balyena tiyak panalo ka na!" kantyaw niya. Tumalikod agad siya at kinuha ang malaking basket. Nawala ang ngiti ko at napangiwi ako sa sarili. Bumaba na rin ako sa malaking bato rito. "Kainis ka naman, Tiya! Alam mo naman na araw-araw akong naliligo at kinikiskis ang balat ko para naman maging kulay perlas ito. Hindi pa ba sapat ang ganda ko?" Sabay hawi sa mahabang kulot na buhok ko. Sumeryoso a
Heartbeat. Check. Breathing. Check. Both eyes. Check. Nanginig ang kamay ko at handa ko na sanang bigyan siya ng CPR. Pero sa pagkakataong ito, ay natatalo ang puso at isip ko. Kaya mo 'to, Melissa! You need to save him. You have to save him no matter what. Humugot muna ako nang malalim na buntonghininga at saka sinimulan ko ang pag CPR sa kanya. One, two, three, four, five, blow, and again. And repeat. Lumabas ang tubig sa bibig niya at pinagpatuloy ko ito. Mukhang wala siyang buhay pero nang ma-e-check ko ulit ang pulso niya, ay tumitikbo na nang mas okay kaysa sa kanina. Nakatulong din ang paglabas ng tubig mula sa tiyan niya at napapansin ko ang paghinga niya. May tama siya, at natulala ako nang mahaplos ko ang bahaging ito. I swallowed hard while looking into my hands, that was covered in blood. And without thinking twice, I ripped the edge of my clothes and tied the piece of it onto his wound. Napansin ko rin na hindi lang isa, dahil dalawang sugat ang mayroon siya. Sa
"Ayaw ko, Tiya! Never!" Sabay irap ko sa kanya. Mabilis akong lumabas ng bahay at alam kong nakasunod lang din siya. "Dios mio marimar ka talaga, Melissa! Isipin mo nga ang sarili mo, anak. Wala na akong nakikitang solusyon sa problema mo kung 'di ito. Kaya kunin na natin ang pagkakataon na ito, hija." Nahinto lang din ako at tinitigan ang lahat ng mga lalaking manok sa paligid. Lahat ng mga manok ay nakatitig sa akin na parang naghihintay sa sagot ko. "Choo! Magsilayas nga kayo! Maghanap kayo ng mga babae, okay? Marami roon sa gubat! Alis!" Lahat sila ay patakbong umalis nang mahawakan ko ang walis tingting. Nagsi-ingay lang din ang mga ito at nawala na sa paligid. Napangiwi ako, dahil puno na naman ng mga dumi ng manok ang bakuran ko. "Tiya naman eh! Ilang beses ko na ba'ng sinabi na huwag mong pakawalan ang mga manok ni Papa! Malaki ang bakuran nila sa kabila. Ba't mo na naman pinakawalan!" Padyak nang paa ko. Nagkalat na naman kasi ang mga dumi nila rito. "Oo na, oo na. Kaila
Brielle."We need to leave, tiya."Hindi umimik si tiya. Alam ko na pagod na siya sa kakatakbo. Medyo matagal na rin kami sa isla. Mag tatatlong taon na. Ito yata ang pinakamahaba na nanatili kami sa isang lugar. Madalas naman kasi noon ay palipat-lipat kami ng tirahan dahil sa mga taong humahabol sa amin."Pagod na ako sa kakatakbo, Breille… Matanda na ako."I press my lips together and look at her.Naipasok ko na ang iilang gamit na kailangan ko. Sa syudad na muna kami. Mas mabuti roon, dahil maraming tao at madali kaming gumalaw.Iniwan ko na ang susi sa bahay ni Morris kay Manong Paeng. Siya na muna pansamantala ang magmamatyag sa paligid. Sa kanya ko na rin iniwan ang susi ng bahay at ng tindahan."Tiya, we have to go, or else…" my lips trembled."Kilala ko ang mexicanong mafia na 'yon, tiya. Mas halang ang kaluluwa nu'n kaysa kay Alfred. Si Cappytano ang nagpapatay sa halos lahat ng mga tauhan ni Alfred, tiya. Kailangan natin na umalis!""Pero bakit ikaw ang hinahanap, Brielle?
Morris."Don't tell her that you're still here, Mors," Linus advises."And why is that?" My brows met halfway."Because that's not you. You don't give your location to anyone, lunatic."I laughed a little bit and shook my head. Linus was right. I don't easily give my location unless it's them, my cousins, asking for it. But Brielle is not just anyone. . . I like her."It seems like you like her. How serious?"I stared at Linus on the big screen. He's not even looking at me. He was busy sorting something. I did not answer and just rested my back on my chair.I'm not sure about it, but one thing is sure… I miss her."Hey, Mors. Don't you know that Cappytano is after you?" He changes the subject.Napatingin na siya sa akin ngayon na seryoso. Nawalang bigla ang tanong niya kanina tungkol kay Brielle.It wasn't important anyway. Linus knows that, and he doesn't care much about it. He is more concerned about the enemies around us."And what does he want? Cappytano was off the hook a long t
Brielle.Pagkatapos malinis ang paligid ay ang mga halaman naman ni tiya ang inasikaso ko. Nakakabagot nga, dahil wala man lang akong lilinisan sa territoryo ni Morris.Lahat ng mga alaga niyang hayop ay wala na roon. Inilipat niya ito sa pangangala ng isang kaibigan. Hindi ko alam kung sino, at tiyak sa kabilang isla iyon.Wala rin siyang halaman sa paligid at purong malalaking bush shrub at mga puno lang. Hindi na kailangan ng tubig dahil nabubuhay naman.Inside Morris house is clean. Nothing else to do there. Nalulungkot lang ako sa tuwing bumibisita ako roon. Dahil naaalala ko siya sa bawat sulok nito.It's not even a week, but it seems like months for me."Tapos na, tiya. Ihahatid ko na lang ito mamaya," tugon ko. Naramdaman ko kasi siya sa likod. Hindi siya sumagot."Siyanga pala, tiya. Ang aga mo naman nakabalik. Hindi ba dapat mamaya ka ba? Wala na bang ganap sa baba?" Pinunasan ko muna ang kamay gamit ang basahan na meron ako. Tumayo ako at saka nagpawis ng pawis sa mukha ba
Eva.I feel lonely already while seeing him walking away from me. Nangilid ang luha ko sa mata at mabilis akong tumingala sa lahat.Sana nga pala ay hind ko na siya hinatid dito sa pier. Heto tuloy. Nakakaiyak na.Kumaway siya at nasa top deck na ng barko. Kumaway rin ako, at nag-flying kiss pa. I want him to remember me as lively and lovely, and will try to wait for him. Alam kong alam ni Morris kung saan kami hahanapin ni tiya kung wala na kami sa isla.Bleu, his only friend was also with him. Wala ng natira sa bahay niya sa tuktok, dahil iniwan ni naman talaga ang lahat sa akin. Nasa akin ang mga susi nito.Nakauwi na ako, at ang tahimik na paligid agad ang namasdan ko. It feel strange. The quite environment around me seems like a haunting dream from my past.Nakakatakot at nakakalungkot. Ibang-iba na. . .Ibang iba na, dahil wala na si Morris sa Islang ito. Naiwan na lang kami ni tiya."Tatawag naman siya 'di ba? Brielle?" si tiya sa likod ko.Gabi na. Madilim ang langit at wala m
Brielle.I look at the blue sea sadly, feeling uncomfortable at the moment, trying to make everything alright.Gusto kong manatili kami ni tiya rito, para pagkabalik ni Morris ay nandito pa rin ako. Nagdadalawang isip na tuloy ako ngayon. Hindi ko alam kung tutuloy pa ba kami sa paglilipat ni tiya sa malayong isla na iyon.Ibinaon ko ang paa sa buhangin at ramdam ko ang lamig nito sa ilalim. Nilingon kong muli si Morris mula sa karagatan.Malayo siya, at hindi ko na halos makita."Inomin mo muna ito, anak." Inilagay ni tiya ang malamig na inomin na gawa niya. At kasama na ang kay Morris."Salamat, tiya." Tinikman ko agad ito, at ibinalik ko lang ang mga mata ko sa kung nasaan na si Morris ngayon. Tahimik ako at panag ang pagbuntonghininga sa sarili."Babalik na ako sa tindahan," aniya. Hindi ako kumibo at tulala pa rin habang pinagmasdan si Morris."Mamimiss mo ano?"Ang akala ko ay umalis na si tiya… hindi pa pala. Nilingon ko siya at katulad ko, ay nakatingin din pala siya kay Morr
Brielle.Busog ako at masaya. Nagpahinga na si tiya at naiwan kami ni Morris na gising pa. Maaga pa naman, at alam ni tiya na sa bahay ni Morris ako matutulog ngayon. Kaya inayos ko muna ang lahat, para wala na siyang iisipin pagkagising niya bukas.Mahigpit ang hawak ni Morris sa kamay ko, at panay naman ang ngiti ko habang tanaw na ang treehouse. Huminto kaming pareho, at saka dumampi ang labi niya sa likod ng kamay ko na hawak niya. "I'll be missing you, Bree…" Humarap siya sa akin, at saka hinaplos ang gilid ng mukha ko."And I will miss you too, Morris…" Pinalupot ko agad ang mga kamay ko sa leeg niya at saka hinalikan siya.With both of our eyes shut, we kissed. . . It was majestic. Nakakatawa ang hitsura namin pareho. Para kaming mga teenager rito. We kissed, hugged, laughed and kissed again. Morri's jokes were not funny at all. Kahit pa anong jokes ang sabihin niya ay hindi nakakatawa ito dahil hindi bagay sa hitsura niya. Kaya heto, tudo tawa ako.Morris is also not romant
Morris."Ilang linggo ka sa Italya? Buwan ba? Taon?"Glenn grimaced as he looked at me with never-ending questions. I shook my head, sipping the light champagne.It must be my last family dinner for I am going to go back to Italy in the next few days.“I will be back before you know it, Glenn.”He laughed a little bit.“I will keep an eye on your woman if you want.”I chuckled as I looked at his wife below."Brielle is fine. She's easy and she'll never go anywhere. Hindi naman siya katulad ng napangasawa mo ngayon. Mukhang palaban ang misis mo."“A little bit. She’s stubborn, but I can handle her.”"Sinusuban ang pasensya mo ano? In that case, I will not bother you to keep an eye on Brielle. I trust her,” I proudly said, and it was his turn to chuckle.“So, are you going back into business again?”I know Glenn is worried, but everything is okay with my business abroad. Iyon nga lang may mga bagay na sadyang naiiba sa kalakaran, at alam na niya kung ano ang mga ito.My father knew abo
Brielle.I couldn't sleep, ending up staring at him while he was asleep.Noon, hindi ako naniniwala sa pag-ibig. Wala akong alam kung ano ang nagagawa nito sa buhay ng isang tao. Marami akong tanong tungkol sa pagmamahal, at nang hindi ko makuha ang tamang sagot ay kinalimutan ko na ang mga ito.Si tiya lang ang mahalaga sa akin noon. Siya lang ang pamilya ko. Siya lang ang kinikilala kong ina. Pero nang dumating si Morris sa buhay ko, ay nagbago ang pananaw ko sa pangalang 'pag-ibig'.I suddenly feel a weird desire, longing, and love for him. I want to be with him. I can't be at peace without seeing him. I want to sleep and wake up beside him. I want him to be a part of me. I want him with me forever… I know I'm selfish at times, but… that's me.Pero hindi naman ako bulag. Alam ko ang pangako namin ni Morris sa isa't-isa. Pumayag ako sa gusto niya, dahil wala namang kasiguruhan ang buhay.I'm not a good person. I've done a lot of bad things, and I have a dark past that I've been try
Brielle."You don't want us to go somewhere, Brielle. Why not? The weather is good, baby. Let's go out fishing.""No. I don't feel like fishing." Tumalikod ako kay Morris at saka nag-kunwaring abala sa lababo."Alright. So, when do you feel like fishing or swimming?""I don't know. . ." Kibit-balikat ko. Nilingon ko siya. Nakaupo siya at hawak ang mainit na kape sa kamay. Dapat sana ay pupunta siya sa kabilang Isla para mamalengke, pero pinigilan ko. Si Bleu ang gumawa nito. Inilipat ko ang gawain na ginagawa niya madalas sa amin ni tiya."Why don't we finish the project you started at your place?" I sweetly smiled and walked towards him.Nasa bandang likod na niya ako nakatayo at niyayakap siya."The tree house?""Oo... Hindi ba matagal mo na na gusto matapos iyon. Mas mabuting tapusin na natin bago ka bumalik ng Italy."Humawak siya sa kamay ko, at saka umikot ang tingin sa akin. Tumayo siya at nakatingala na ako ngayon sa kanya.Matangkad si Morris, at polido ang katawan. His broad