Diego's POV . Eight months ago. "Are you sure about this, Digs?" Drake looked at me seriously, and I nodded. "There's no turning back anymore, Drake. Sa tagal ko sa serbesyo ay alam ko na ang lahat na maaring mangyari sa amin ni Cariena. Wala na akong ibang maisip, Drake, dahil lahat sila ay gustong mawala kaming dalawa. This is the only way for us to survive, Drake. And if luck will be on our side, I believe Cariena and I will survive." "Okay. I will arrange everything. What about the funding that's coming from Ranger?" "He already organised it, Drake. So leave it as it is. I will make sure that a Lawrence will exist in the flesh." At present, after two years. I caress her hand gently and smile secretly. She's getting better each day and loves to hold my hand. Ayaw niyang bitawan ang kamay ko, kaya sa bawat araw na magkasama kami ay wala na akong pag-aalala sa puso. Having my life beside me is enough to go on—enough for us to leave everyone behind. We must survive. It was vi
Cariena's POV . One, two, three, action! Halos ayaw ko na yatang umalis sa puwesto habang pinagmamasdan ang pinakasikat na action Hollywood star na si Tom Holland. Inabangan ko talaga ang paglabas niya, at maraming kaming nag-aabang rito sa lokasyon ng stunt nila. Karga si Lawrence sa bisig ko, ay nauna nang pumalakpak ang bata nang tumakbo si Tom Holland habang hinahabol ng mga kalaban sa likod. "Okay, cut!" saad ng direktor. Ngumiti akong lalo nang inilabas na ang magiging ka-double ni Tom Holland para sa pakikipaglaban. "Double, double, position. And, action!" saad ulit ng direktor. "Go, Papa!" si Lawrence. Mabilis ang pagtakip na ginawa ko sa bibig niya dahil napatingin na ang halos lahat ng cast at mga staff sa amin ngayon. "Be quiet, baby. Papa is working, okay?" Haplos ko sa mukha niya, at kinarga siya nang maayos. Umalis din agad ako sa puwesto at lumipat sa ibang anggulo para mamasdan ko nang maigi si Diego. Kinilig ako, at siguro naging bituin na ang mga mata ko
Diego's POV . I was lucky to be back again in the Philippines after three years. Iyon nga lang sekreto pa rin ito at alam kong hindi na ako nakikilala ng mga tao na dating konektado sa buhay ko. I have changed my looks. My hair is quite long, like Jesus. I have a beard. Enough to make me look more attractive yet, mysterious. Well, according to my wife, Cariena, who is now Joyce, I looked more charismatic in my image. Dammit. Effing shits and biscuits. I'm overloaded with love from Cariena, and I couldn't ask for more. I have a complete and happy family now. Cariena was still the same. She doesn't want to visit the Philippines as of the moment. Maghihintay na lang daw siya hanggang nasa tamang edad na raw si Lawrence. I am here in the place where I want to find a missing puzzle that Reeve left behind. Kinuha ko na ang pagkakataong ito habang nandito ako sa bagong pelikulang ginawa ng isang sikat na action star sa Hollywood. The director again, Mr Brian Macdammon, wants me to be
Simula Melissa Beau POV . "Mahal kita pagka't mahal kita. Iniisip nila ay hindi mahalaga. Mahal kita maging. . . " "Kapre ka man!" Naningkit ang mga mata ko at inis kong tinitigan ang nag-iisang matandang dalagang tiyahin ko. Kahit kailan talaga! Ang hilig niyang sumingit sa bawat birit kong kanta. "Mahal kita maging sino ka man!" Taas ng boses ko at natawa lang din si Tiya. "Nakakatawa ba ng boses ko, Tiya?" Humarap ako sa kanya at taas noo ko siyang tinitigan. Ibenandera ko ang katawan, at syempre pati na ang makinis at mahaba kong legs. "Sus, Ginoo! Kung labanan lang ito ng mga balyena tiyak panalo ka na!" kantyaw niya. Tumalikod agad siya at kinuha ang malaking basket. Nawala ang ngiti ko at napangiwi ako sa sarili. Bumaba na rin ako sa malaking bato rito. "Kainis ka naman, Tiya! Alam mo naman na araw-araw akong naliligo at kinikiskis ang balat ko para naman maging kulay perlas ito. Hindi pa ba sapat ang ganda ko?" Sabay hawi sa mahabang kulot na buhok ko. Sumeryoso a
Heartbeat. Check. Breathing. Check. Both eyes. Check. Nanginig ang kamay ko at handa ko na sanang bigyan siya ng CPR. Pero sa pagkakataong ito, ay natatalo ang puso at isip ko. Kaya mo 'to, Melissa! You need to save him. You have to save him no matter what. Humugot muna ako nang malalim na buntonghininga at saka sinimulan ko ang pag CPR sa kanya. One, two, three, four, five, blow, and again. And repeat. Lumabas ang tubig sa bibig niya at pinagpatuloy ko ito. Mukhang wala siyang buhay pero nang ma-e-check ko ulit ang pulso niya, ay tumitikbo na nang mas okay kaysa sa kanina. Nakatulong din ang paglabas ng tubig mula sa tiyan niya at napapansin ko ang paghinga niya. May tama siya, at natulala ako nang mahaplos ko ang bahaging ito. I swallowed hard while looking into my hands, that was covered in blood. And without thinking twice, I ripped the edge of my clothes and tied the piece of it onto his wound. Napansin ko rin na hindi lang isa, dahil dalawang sugat ang mayroon siya. Sa
"Ayaw ko, Tiya! Never!" Sabay irap ko sa kanya. Mabilis akong lumabas ng bahay at alam kong nakasunod lang din siya. "Dios mio marimar ka talaga, Melissa! Isipin mo nga ang sarili mo, anak. Wala na akong nakikitang solusyon sa problema mo kung 'di ito. Kaya kunin na natin ang pagkakataon na ito, hija." Nahinto lang din ako at tinitigan ang lahat ng mga lalaking manok sa paligid. Lahat ng mga manok ay nakatitig sa akin na parang naghihintay sa sagot ko. "Choo! Magsilayas nga kayo! Maghanap kayo ng mga babae, okay? Marami roon sa gubat! Alis!" Lahat sila ay patakbong umalis nang mahawakan ko ang walis tingting. Nagsi-ingay lang din ang mga ito at nawala na sa paligid. Napangiwi ako, dahil puno na naman ng mga dumi ng manok ang bakuran ko. "Tiya naman eh! Ilang beses ko na ba'ng sinabi na huwag mong pakawalan ang mga manok ni Papa! Malaki ang bakuran nila sa kabila. Ba't mo na naman pinakawalan!" Padyak nang paa ko. Nagkalat na naman kasi ang mga dumi nila rito. "Oo na, oo na. Kaila
Reeve's POV . It's a sharp pain. That's how I describe it. The pain is coming from my head down to my stomach. It's not that painful, but enough to make me dizzy. Sino nga ba ako? Bakit pagdating sa tanong na ito ay blanko ang utak ko? I didn't know how to respond, and the two left the room, leaving the door open. The dog name Pulgosos sat down beside me and licked my hand. I smiled and patted his head. He then rested his head on my lap. "Such a good dog," I whispered silently and looked around. The room is pretty tidy and colourful. It has a magic touch draws my attention to all the paintings on the wall. I couldn't even get my eyes away from her earlier when we stared. It was magnetic, and it felt so beautiful. "Sino nga ba ako, Pulgosos? At iyong babae kanina? Kaano-ano ko ba siya?" tanong ko sa ako, at nag-angat nang tingin ito sa akin. Tumahol ito at gumalaw ang buntot, at saka naupo pabalik sa gilid ko. I took a deep breath and shut my eyes. I wanted to recall what had h
Melissa Beau POV . Kinakabahan ako pero panindigan ko na ito. Wala na akong maisip na ibang solusyon, at saka ko na lang iisipin ang susunod na mangyayari sa susunod na mga araw. Kukunin ko ang pagkakataon ito habang wala siyang naalala sa sarili. "Ano? Gusto mo ba na ako ang gagawa ng kwento para sa inyong dalawa?" si Tiya Esperanza sa akin. Seryoso ang titig niya at walang halong biro ito. "Ako na, Tiya." Kinuha ko agad sa kamay niya ang inihanda niyang pagkain para kay Reeve. "Ayusin mo, okay? Huwag kang sumabit." Inayos niya ang buhok na nakatabon sa mga mata ko at iniligpit ito sa bahaging taenga. "Isipin mo na lang ang gusto mo, Melissa. Hindi ko ito gagawin, pero alang-ala sa 'yo, anak ay gagawin ko ang lahat para protektahan ka. Kaya tibayaan mo ang loob mo at kunin mo ang puso ng lalaking iyon. Ikaw na ang bahala ha?" lambing na boses niya. Tumango ako at tipid na ngumiti. Tumalikod agad siya at kinuha ang basket na walang laman. Bababa na siya at iiwan na ako rito ka
Anastacia.Is he engaged? Soon to be married? Huh, good on him!After seven years, I never once checked about him or what's happened lately with the company. I don't want to hear any news from them, especially from him.Naging abala na rin naman ang buhay ko. Mahirap magpalaki ng kambal, at kahit ngayon ay nangangarag pa rin ako.Nawala na sa isip ko si Diezel. Hindi na ako interesado, at wala na akong pakialam kung nag asawa na ba siya o nagkaroon na ng maraming anak. Pero nang marinig ko kanina kay Dianne na engaged na siya ay nababagabag lang ako.Ba't ba ako ganito? Hay, naku, Anastacia!I can’t sleep, and it’s after one o’clock in the morning. I’ve already checked all the items I will deliver tomorrow after dropping the twins at school.Nakatitig na ako sa relo sa dingding habang inom ang chamomile tea. Tulog na ang kambal, pero ako? Heto, hindi man lang dinalaw ng antok.Kinuha ko ang cellphone sa bag at saka nag-search sa app tungkol sa kompanya. Dito tumambad sa akin ang mga
Anastacia.My heart raced when I saw Zev's face. He's got bruises around the right eye like someone had punched him in the face."Anong nangyari sa 'yo? Who did this to you?"Napaluhod ako at ininspeksyon ang mukha niya. Hindi ko sila nasundo ngayon dahil delivery ngayon ng orders ko galing Amerika. Ako mismo ang kumuha ng mga ito sa pantalan. Kaya pansamantala si George ang kumuha sa mga bata."Tinanong ko rin, Ate. Pero ayaw magsalita. Ganyan na ang mukha eh. Gusto ko sanang kausapin ang guro nila, pero wala raw. Kaya umuwi na kami."Bitbit ni George ang bag ng dalawang bata. Inilapag niya ito sa gilid at saka namaywang sa likod ko."Patingin nga. Dios ko…" Tumayo ako at kumuha ng maligamgam na tubig. Pina upo ko si Zev at tahimik siyang nakayuko. Samantalang si Skye ay nasa gilid lang. Nakasandal sa dingding at pinagmamasdan kami."Ano ba ang nangyari, Skye? Who did this to your brother?"Siya na ngayon ang tinanong ko. Alam kong matigas ang ulo ni Zev at madalas ay hindi siya na
New BeginningAnastacia.Note: This is seven years later. The twins are now six years old.Binalot ko ang makapal na jacket sa katawan. Tumigil na ang ulan. Kailangan kong umakyat sa bubong kahit na hindi mabuti ang pakiramdam ko. Wala kong choice at kailangan ko ng gawin ito. Baka kasi mamaya ulit ay uulan na naman. Mas mabuting maagapan ko na ngayon.I need to climb up the roof to check the leak. The rainwater drips in Zev's bedroom. It's not that bad, but it really annoys me every time I hear the drip sound inside his room. It sounds frustrating, and my poor boy can't even complain. It hurts to the bones to see my children struggle along with me.Hindi man nila sinasabi sa akin ito, ay ramdam ko ito bilang isang ina. Naiinis ako at galit ako sa kung ano man ang sitwasyon meron ako ngayon. Wala akong ibang masisisi kung 'di ang sarili mismo."Mama? Aakyat ka?" Celestine Skye looked innocently at me, my sweet, beautiful baby."Yes, Skye. Get back inside. You will get wet, anak."Kin
Anastacia.Mama accepted it without knowing the entire truth about my secret. Only Tessie knows everything, and she promised me that she would never tell anyone about it.Bumalik na si Mama sa probinsya. Marami siyang ginawa para mapagaan ang lahat sa akin dito sa loob ng bahay. Babalik siya sa kabuwanan ko, at mananatili ng iilang linggo.May isang anak si Mama sa bago niya, pero malaki na ito. Nasa high school na si Neri. Mabait na bata at magalang. Malapit siya sa ama niya at nakakaingit ang closeness nila.I have no memories of my father. He left us when I was only five years old. Mama and he were never married. Since then, I haven’t seen him. The last I heard, he was doing well and living in Baguio with his five kids."Okay ka lang ba, Anastacia?"“Oo, okay lang.”Abala kaming pareho ni Kagawad Camilla. Siya ang kasama ko ngayon sa convention ng lungsod. Nasa Cagayan de Oro kami, at dalawang araw kaming mananatili rito dahil sa convention. Parte ito ng bagong proyekto na iniluns
Anastacia."Ano? Dalawang buwan!? Anong klaseng lalaki ba siya? Hindi pwede 'to, Anastacia! Babalik tayo doon. Kakalbuhin ko ang lalaking 'yon!""Ang galing naman niya! Pagkatapos siyang magpakasarap sa 'yo ay ganun na lang ba? Wala lang sa kanya ang lahat? Anong klaseng lalaki ba siya!? Pesti! Halika! Babalik tayo! Bilis!"Hinila niya ang paa ko at pinadyakan ko siya. Bumitaw siya at mabilis kong binalot ang kumot sa katawan. Umiiyak ako. Hindi hihinto ang luha sa mga mata ko dahil nasasaktan ako ngayon. Pinipilit kong magpakatatag, pero bakit ang hirap? Sinusubok ako ng tadhana at pakiramdam ko ay wala na akong pag asa sa lahat.I have no work, and I'm running out of money. What will I do next?"Anastacia…"Ramdam ko ang pag upo ni Tessie sa paanan. Minasahe niya ang paa ko, at tahimik siyang nakikinig sa hikbi ko.Promise, huli na ito. Bukas at sa mga susunod na araw ay ayaw ko ng umiyak. Nakakapagod umiyak. Nakakawalang gana sa buhay. Pero ganito naman talaga 'di ba? Kasalanan ko
Diezel.My eyebrow raised while listening to John. He's got less than twenty seconds before he fuck up. How the hell will he bring an investor to this project if he can't deliver his report properly? He can't even justify some of this. I'm not listening to him while I read his report. It's full of nonsense."Next!""B-But, Sir. I'm not yet done.""You're fired. Next!" I blurted out, fixing them with a hawk-like stare. When I locked eyes with them, they all averted their gaze."Damn it! Wala bang maayos na proposal sa inyong lahat? These reports are all boring! How will you bring a golden egg to the table if all your proposals are as boring and useless as shit!Tumayo ako at saka napabuntonghininga sa sarili. I need some air, or I could end up dismissing the entire team.Lumapit si Joel sa akin at bumulong."Your secretary is on the line. It's important, she said."I rolled my tongue, and Joel handed me the phone."Yes, Sharon?" I raised my eyebrows. "I'm not in a good mood already, S
Anastacia.Bago na ang lahat. Pinalitan niya ang lahat ng staff rito at hindi ko na kilala ang mga ito. Kahit pa ang gwardiya ng gusali ay bago.What the heck? Talaga bang ginawa niya ito dahil ayaw na niya akong makitang muli?Shit.Hindi ko na tuloy alam kung tama pa ba itong ginagawa ko ngayon. Nanginig tuloy ang tuhod ko, at peke akong ngumiti sa babae rito sa front desk. Nasa likod ko naman si Tessie."Yes, Ma'am. How can I help you?" She smiled, but it was obviously a fake smile. She looked at me from head to toe and back again."Uhm, I would like to see Mr. Dennis Ezequil Mondragon?" Kumurap kurap ako. Nilakasan ko na ang loob."Oh? Do you happen to have an appointment with him, Ma'am?""A-Appointment? Wala, Miss."Nawala ang ngiti ko. Inaasahan ko na ito. Kilala ko si Diezel, at kahit noon pa ay hindi siya basta-basta tumatangap ng bisita.Ang buong akala ko ay nandito pa sina Kimmy at Dora. Pero wala na. Ano kaya ang nangyari sa kanila? Nilipat din ba sila ni Diezel?"Sorry
Anastacia."Ano!? Buntis ka? At dalawa pa talaga? Shit!"Parang putok ang boses ni Tessie sa tainga ko. Sinabi ko na sa kanya. Wala akong ibang mapagsasabihan at siya lang din."At ano ang plano mo, aber?"Namaywang siya at seryoso akong tinitigan. Umiwas ako at nagpabalik-balik ang lakad ko sa harapan niya."Hindi ko alam. Nalilito ako, Tessie." Kinagat ko na ang pang-ibabang labi."No, Anastacia. I know what you're thinking. Hindi puwede 'to! Kailangan mong sabihin sa kanya! Sasabihin mo at sasamahan kita!"I paused and inhaled deeply."Paano kung ayaw niya? Paano kung ipagtabuyan niya ako, Tessie?"Takot ako, at hindi ako handa kung sakaling magkikita kami ulit. Hindi na kailanman sumagi sa isip ko na makipagkita sa kanya.After he abandoned me, I erased his existence. I hated him so much! I want to forget him. At kung kailan ay okay na ako at handa na ang puso kong makalimot sa lahat, ay saka naman dumating ang problemang ito.Talagang hindi ko na makakalimutan si Diezel dahil bu
Diezel.What are the odds? I'm so effing bored. I raked my hair in exasperation, feeling so frustrated.I'm back here in the business after Italy. I went to Italy to forget Anastacia, but damn it. I couldn't get over with her. I couldn't forget her. Every time I shut my eyes I always see her face, crying, pleading and I feel effing guilty about it.Kung hindi ako pinigilan ni Joel ng gabing iyon, ay tiyak kasama ko na si Anastacia ngayon.I was determined to leave because it was the right thing to do, even if my heart said no. I hesitated and briefly considered going back to Anastacia, but Joel stopped me. He told me there was no hope for me and Anastacia. If I chose her, it would only complicate everything.Damn him! Damn them!They think my life is a game, right? Eff them all.Yes, I have set my goals. I want to build a perfect family with an Italian heritage. That's the ideal gift I could give to my mother and to the whole clan. The Elders are hoping that I will produce an Italian