Salamat sa paghihintay :) please vote with your extra diamonds :) Muuaawh!
Melissa Beau POV . Nakapikit ang mga mata ko nang humikab habang naghihintay sa pagbukas liwayway ng araw. Itinaas ko ang kamay, at ang ingay ng mga lalaking manok ni Papa mula rito ang naririnig ko. Parang singing contest na ang umaga. "Good morning, Mr Sun!" saad ko, at ibinaba ang tingin nang mapansin na may tao sa babang bahagi. Ngumiti ako. Ang akala ko ay si Tiya Ezperanza, pero mali ako dahil si Reeve ito. Both of his hands were resting on his hips, and he was looking in the same direction where the sun was coming. Ang bahay na ito ay nasa pinakatuktok ng bundok ng isla, at lahat ay makikita mo mula rito. Kahit na nasa babang bahagi ka at wala rito sa ikalawang palapag ng kwarto ko ay nakikita mo pa rin ang lahat. Tumingala siya nang mapansin ako, at kumaway na ako sa kanya. "Good morning, love!" siglang bati ko. Mabilis akong tumalikod para makababa at ng masabayan siya. I am like a child that found a friend and is excited to share my mornings with him. For the past
Reeve's POV . "Reeve Romano?" My brows crossed, looking at her walking back and forth before me. As sexy as hell, she's giving me a wanting sensation that makes me want to kiss her forever. If only I could do that, I would do it. But I am too scared to touch her. Pakiramdam ko ay isa siyang birhin, at natatakot ako na mawasak ko ang tiwala at pagmamahal niya sa akin. There must be something about her that drown me deeper, like I'm under a particular spell. She's like a drug to me. I can imagine anything every time I am with her. God forgive me because deep inside my mind, I've been dreaming of making love to her repeatedly. I know this is insane. I'm not in my right mind. I have no memories of her. I don't even know who I am and what my capabilities are. I don't know who my parents, siblings, and my friends are. I don't know if I have one. But I have no worries. Because she's with me, she's the woman who is now beside me. And it's enough for me to live a life without a doubt.
Reeve's POV . Doubt . "Naku, anak. Strickto ang ama ni Senyorita. Basta ang alam ko, ay may malalim na dahilan kung bakit nandito si Senyorita Melissa sa naiibang bahagi ng mundo. Malambing at mabait na bata si Senyorita Melissa. Parang anak ko na iyan. Kaya nga nang pinakilala ka sa akin na kasintahan, ay nabigla ako. Hindi ko inakala na may iniibig pala siya rito," si Manong Paeng. Tipid ang ngiti ko at babad kaming dalawa sa init ng araw. Mataas na ang araw at mainit sa balat ito. Nakakapaso na parang hindi sanay ang balat ko. Naninibago lang siguro ako, dahil matagal din akong nagpahinga simula ng maaksidente. I'm helping Manong Paeng reeling the fishing net back into our little boat. Napansin ko na sa bawat umaga lalo na sa Lunes at Huwebes ay abala siya, at umuuwi na maraming isda. Nalaman ko na lang kay Tiya Esperanza na nangingisda pala si Manong sa mga araw na ito. Kaya heto, sumama na ako. "Manong, I guess there's a better way to catch the fish," I opted. "We can use
Melissa's POV . Panay ang pili ko sa mga damit na panglalaki. Tatlong piraso isang daan ang benta ni Manang Atasha. Ukay-ukay na. Maraming mura at bente lang ang shorts na mga paninda niya. Ang pantalon lang ang medyo mahal. "Magkano ito, Manang?" Pakita ko sa pantalon na kulay itim. Tantya ko ay kakasya ito kay Reeve. "Two hundred, Inday Melissa." "One fifty, Manang," tawad ko. "One seventy. Huling presyo na iyan, Inday. Bente na lang akin." Napanguso ako sa sarili. Five hundred pesos lang kasi ang pera ko at bibili pa ako ng iba. Kung bibilhin ko ang pantalon na ito, ay tiyak makukulangan na ako sa budget. "Puwede ko ba'ng e-reserve ito, Manang. Babalikan bukas. Promise," ngiti ko. "Kung 'di lang kita suki ay hindi. Pero ikaw ito. Kaya sige. Pumili ka pa ng iba, baka may magustuhan ka. E-re-reserve ko," lambing na ngiti niya. Napalundag ako sa tuwa. "Talaga po, Manang? The best ka talaga, Manang Atasha!" Approve signal ko sa kanya. Namili agad ako, at ginawa ko ng dalawang
Reeve's POV . "That's bullseyes, man! Yo, where did you learn to shoot?" Napatingin ako kay Manong Paeng at sumenyas ang kilay niya sa akin. Umigting ang panga ko at binalik ko ang titig kay Emmanuel. Anak siya ni Vice Mayor, at sa kanya binibenta ni Melissa ang baril. "Sa shooting range, Sir," pagpapakumbaba ko. Napag-usapan na namin ni Manong Paeng ito. I have no recollection of everything, and to make a story, we have to tell a lie. For instance, I was working in one of the shooting range further down the Visayas, and that's how I became an expert. Not bad. "Kaya pala." Iling niya at mariin na hinaplos ang baril. "Laro tayo minsan, pre. Gustong-gusto ko ang estillo mo. Ibang-iba. Parang iyong mga assassin style na napapanood ko." "Fan rin po ba kayo ng mga gyera, Sir," tanong ni Manong Paeng sa kanya. "Oo, Manong. Papa is a big fan of Rambo. Kaya nga ang daming koleksyon ng baril niya at nahiligan ko na ito." Pilyong sagot ni Emmanuel. "Rinig ko, Sir, tatakbo ka sa susuno
Reeve's POV . It's easy as it looks, but I did the job perfectly. I helped Manong Paeng, and instead of him carrying the heavy things, I carried them. Wala akong reklamo dahil mukhang sanay ang katawan ko sa pagbubuhat ng mga mabibigat na bagay, at madali lang sa akin ito. Napapadali namin ni Manong ang lahat at mabilis ang delivery sa bawat tindahan. We delivered the goods to different little stores around the small town. We picked up and delivered in four batches and finished it in a day. Manong told me he would do this for two days if I wasn't helping. Hindi kaya ng katawan niya na gawin ito ng isang araw lamang. Pero dahil nandito ako at tumutulong sa kanya, ay napabilis ang lahat ng gawain niya. Hapon na nang makabalik kami sa islang bundok at isang kilong karneng baka ang bitbit ko. Parte ito ng komisyon ko kay Manong at may pera bang sobra. Ibibigay ko ito kay Melissa. "Naku, huwag na. Sa 'yo iyan eh. Itago mo nalang, love, meron pa naman ako." She refused to take the m
Reeve's POV . "Ano 'to? Kinakabahan ako sa sopresa mo, Reeve," reklamo niya. I smirked and smiled while guiding her. We had a nice dinner, and she seemed happy with everything. She loved the food that I cooked and complimented me well. I didn't let her do the remaining work and just let her relax. Pagkatapo niyang maligo at handa na sana siyang matulog, ay saka ko naman ginawa ang sorpresa ko sa kanya. Pinaghandaaan ko ito, at sa simpling bagay na ito, ay maibibigay ko man lang sa kanya ang date na pingarap niya. There was no city light here. It's too far because we live here up the mountains. Kahit papaano ay may alam ko pagdating sa mga electrical na bagay at koneksyon nito. I improvised some lights using the solar panel and connected them to the lights I made. It's pretty expensive to buy the ready-made one, and I need the funds. But to make it from scratch, I was impressed with myself for that. "Malayo pa ba?" "Malapit na. Konting hakbang nalang. Siguro mga one hundred pa,"
Reeve's POV.I tried hard as I could to stop my desire towards her. But tonight, I could no longer contain this as she made the first move.I love her, and I'm sure about that. Although I had this persistent feeling, I didn't let it affect me. I kissed her hard, and she responded the way how I wanted.It's feverish. The heat travels so damn fast inside me. I wanted to make it slow for her, but she could not stop herself."Mel, love," I whispered and kissed the intimate hole of her neck. She gasped, trying to hold her moans.Mabilis ang galaw ng kamay ko at isa-isang natangal ang damit sa katawan niya. Huminto kaming pareho na habol ang hininga at tinitigan ko siya sa mata.I want her to think about this thoroughly. Yes, I fucking want her, but something is bogging me again, and it's not right."Reeve. . ." Hawak niya sa pisngi ko at mabilis ang halik na ginawa niya sa labi ko.I kissed her with equal fervour and scooped her body so that she could settle on the countertop. We are not
Morris.We have our plan. Bryce is here for that and Glenn is making himself the sidekick.My brother does not belong into this type of business. Malinis siya at iba ang linya ng mundo sa mundo ko, pero sadyang matigas ang ulo niya. Ito yata ang ugali namin na magkapareho.Renzo and the other boys remained extremely vigilant. Cappytano was making a move, trying to get a lot of bad people onto his side to put me down. But it was too bad, and he still couldn't bring me down that way. An ominous black sheep like me is hard to tame. I will kill him first before he can make his moves."We have a spy on our side, Mors. We need to find out who it is." Bryce furrowed his brow while working on the gadgets.Magaling siya, at katulad ni Xavion ay mabilis nilang nakukuha ang signal ng kalaban at napasok ang sistema nila.It must be because Bryce, Xavion, and Hendrix used to work in the same gang before. Of course, they all have the line that was given by their parents. Bryce may not have the sam
Brielle.Ba't hindi ko ito alam. Bakit wala akong alam sa pagkatao niya? Napaupo akong wala sa sarili at tulalang nakatitig sa kawalan.Si Morris ba talaga ang gusto ni Cappytano? Bakit? Pero nasa Italya na siya. Sigurado ako rito. Tinawagan niya ako noong nakaraang araw. Nasa Italya na si Morris!Pero. . . Ano 'to? Ba't may isang katulad niya? O, baka may kakambal siya?Kalokohan talaga!Ginulo ko ang buhok. Sumakit ang ulo ko, at ayaw ko ng basahin pa ang lahat ng tungkol sa kanya.Ibang Morris yata 'to eh? Kakambal niya? Ganoon lang siguro. Pero impossible talaga! Hindi maari ito.Binuklat ko ulit at tuluyan nang binasa ang lahat. Huminga ako nang malalim, at saka bahagyang natawa na sa sarili. Napatingin na tuloy ang iilang matanda na malapit lang sa kinauupuan ko. Siguro naisip nila na baliw na ako.Oo! Magiging baliw na yata ako sa mga sandaling ito!Dalawang basong tubig na malamig ang naubos ko. Malayo ang nilakad ko. Hindi ako sumakay ng taxi, at sinadya ko talaga na maglaka
Brielle.Nanginig ang tuhod ko nang tuluyan na akong nakalabas. Nagmaneho ang isa sa mga tauhan ni Cappytano para makabalik na ako sa lugar nila Clara.Ibibigay raw sa akin bukas ang kaisa-isang misyon ko at pera. Isa lang ang pinapagawa sa akin ni Cappytano. At kung matagumpay ko itong magampanan, ay pinangako niya na hindi na niya kailanman kami gugulohin ni tiya."Don't trust Cappytano, Brielle. Halang ang bituka niya. Wala akong tiwala sa kanya."At nakuha pa talaga ni Alfred na mag komento tungkol sa bagay na ito. Eh, siya nga itong nagpahamak sa akin!Nakabalik na kami at wala na ang mga tauhan ni Cappytano sa paligid ko. Pero alam kong meron nagmamanman sa akin ng sekreto. Maraming mga mata na sa paligid, kaya dapat ay mag iingat na ako sa bawat galaw ko."Get the hell out of here, Alfred! I don't need you. You better save yourself and run away from here." My eyes cut sharp on him."Kung ayaw mo na matuluyan ka, ay umalis ka na! Bumalik ka sa lungga mo!" Galit ko siyang tinali
Brielle.Tatlong katao agad ang sumalubong sa amin. Tinitigan ako mula ulo hanggang dibdib. Nagtagal ang tingin nila rito sa dibdib ko at napangiwi ako."Hindi ko alam kung anong pinasok mo, Alfred. Nananahimik ako ng iilang taon.""It’s not my fault, Brielle. I was lucky that I was alive… Akala ko nga pinatay ka nila noon. Kaya noong nalaman ko na buhay ka, ay inisip ko na sa mga tagong Isla ng Pilipinas ka nagtatago. Wala ka namang record na lumabas ng bansa." Pabulong niya.Napabuntonghininga ako at nahintong saglit. "At talagang hinanap mo ako ano? Kasalanan mo rin pala 'to!"Nawala agad ang ngiti niya. "Nagbabakasakali lang naman…"Nagtagpo ang kilay ko sa kanya. Umiwas siya ng tingin at nilampasan ako. I slightly scoffed at his back, annoyed at him.Noon paman ay talagang balakid na si Alfred sa buhay ko. Para siyang linta na ang hirap alisin sa balat ko. Sumisipsip sa dugo ko. Paunti-unti hanggang wala nang matira sa akin. Saka lang din bibitaw kapag wala na siyang nakukuha."
Brielle."We need to leave, tiya."Hindi umimik si tiya. Alam ko na pagod na siya sa kakatakbo. Medyo matagal na rin kami sa isla. Mag tatatlong taon na. Ito yata ang pinakamahaba na nanatili kami sa isang lugar. Madalas naman kasi noon ay palipat-lipat kami ng tirahan dahil sa mga taong humahabol sa amin."Pagod na ako sa kakatakbo, Breille… Matanda na ako."I press my lips together and look at her.Naipasok ko na ang iilang gamit na kailangan ko. Sa syudad na muna kami. Mas mabuti roon, dahil maraming tao at madali kaming gumalaw.Iniwan ko na ang susi sa bahay ni Morris kay Manong Paeng. Siya na muna pansamantala ang magmamatyag sa paligid. Sa kanya ko na rin iniwan ang susi ng bahay at ng tindahan."Tiya, we have to go, or else…" my lips trembled."Kilala ko ang mexicanong mafia na 'yon, tiya. Mas halang ang kaluluwa nu'n kaysa kay Alfred. Si Cappytano ang nagpapatay sa halos lahat ng mga tauhan ni Alfred, tiya. Kailangan natin na umalis!""Pero bakit ikaw ang hinahanap, Brielle?
Morris."Don't tell her that you're still here, Mors," Linus advises."And why is that?" My brows met halfway."Because that's not you. You don't give your location to anyone, lunatic."I laughed a little bit and shook my head. Linus was right. I don't easily give my location unless it's them, my cousins, asking for it. But Brielle is not just anyone. . . I like her."It seems like you like her. How serious?"I stared at Linus on the big screen. He's not even looking at me. He was busy sorting something. I did not answer and just rested my back on my chair.I'm not sure about it, but one thing is sure… I miss her."Hey, Mors. Don't you know that Cappytano is after you?" He changes the subject.Napatingin na siya sa akin ngayon na seryoso. Nawalang bigla ang tanong niya kanina tungkol kay Brielle.It wasn't important anyway. Linus knows that, and he doesn't care much about it. He is more concerned about the enemies around us."And what does he want? Cappytano was off the hook a long t
Brielle.Pagkatapos malinis ang paligid ay ang mga halaman naman ni tiya ang inasikaso ko. Nakakabagot nga, dahil wala man lang akong lilinisan sa territoryo ni Morris.Lahat ng mga alaga niyang hayop ay wala na roon. Inilipat niya ito sa pangangala ng isang kaibigan. Hindi ko alam kung sino, at tiyak sa kabilang isla iyon.Wala rin siyang halaman sa paligid at purong malalaking bush shrub at mga puno lang. Hindi na kailangan ng tubig dahil nabubuhay naman.Inside Morris house is clean. Nothing else to do there. Nalulungkot lang ako sa tuwing bumibisita ako roon. Dahil naaalala ko siya sa bawat sulok nito.It's not even a week, but it seems like months for me."Tapos na, tiya. Ihahatid ko na lang ito mamaya," tugon ko. Naramdaman ko kasi siya sa likod. Hindi siya sumagot."Siyanga pala, tiya. Ang aga mo naman nakabalik. Hindi ba dapat mamaya ka ba? Wala na bang ganap sa baba?" Pinunasan ko muna ang kamay gamit ang basahan na meron ako. Tumayo ako at saka nagpawis ng pawis sa mukha ba
Eva.I feel lonely already while seeing him walking away from me. Nangilid ang luha ko sa mata at mabilis akong tumingala sa lahat.Sana nga pala ay hind ko na siya hinatid dito sa pier. Heto tuloy. Nakakaiyak na.Kumaway siya at nasa top deck na ng barko. Kumaway rin ako, at nag-flying kiss pa. I want him to remember me as lively and lovely, and will try to wait for him. Alam kong alam ni Morris kung saan kami hahanapin ni tiya kung wala na kami sa isla.Bleu, his only friend was also with him. Wala ng natira sa bahay niya sa tuktok, dahil iniwan ni naman talaga ang lahat sa akin. Nasa akin ang mga susi nito.Nakauwi na ako, at ang tahimik na paligid agad ang namasdan ko. It feel strange. The quite environment around me seems like a haunting dream from my past.Nakakatakot at nakakalungkot. Ibang-iba na. . .Ibang iba na, dahil wala na si Morris sa Islang ito. Naiwan na lang kami ni tiya."Tatawag naman siya 'di ba? Brielle?" si tiya sa likod ko.Gabi na. Madilim ang langit at wala m
Brielle.I look at the blue sea sadly, feeling uncomfortable at the moment, trying to make everything alright.Gusto kong manatili kami ni tiya rito, para pagkabalik ni Morris ay nandito pa rin ako. Nagdadalawang isip na tuloy ako ngayon. Hindi ko alam kung tutuloy pa ba kami sa paglilipat ni tiya sa malayong isla na iyon.Ibinaon ko ang paa sa buhangin at ramdam ko ang lamig nito sa ilalim. Nilingon kong muli si Morris mula sa karagatan.Malayo siya, at hindi ko na halos makita."Inomin mo muna ito, anak." Inilagay ni tiya ang malamig na inomin na gawa niya. At kasama na ang kay Morris."Salamat, tiya." Tinikman ko agad ito, at ibinalik ko lang ang mga mata ko sa kung nasaan na si Morris ngayon. Tahimik ako at panag ang pagbuntonghininga sa sarili."Babalik na ako sa tindahan," aniya. Hindi ako kumibo at tulala pa rin habang pinagmasdan si Morris."Mamimiss mo ano?"Ang akala ko ay umalis na si tiya… hindi pa pala. Nilingon ko siya at katulad ko, ay nakatingin din pala siya kay Morr