Thank you so much. Heto na ang huling yugto ng kwento nila Diego at Cariena. May karugtong na kwento ito at gusto ko po sanang hingin ang bawat boto ninyo. 1. Del Fiore's Redemption (Ysabelle Carmella story) 2. The Lost Billionaire, Fearless Love (Ranger Reeve Mondragon) Mag-comment lang po kayo kung alin sa dalawa. At ang may pinakamaraming votes ay siyang e-dudugtong kong kwento. Maraming salamat. C.M. LOUDEN
Simula Melissa Beau POV . "Mahal kita pagka't mahal kita. Iniisip nila ay hindi mahalaga. Mahal kita maging. . . " "Kapre ka man!" Naningkit ang mga mata ko at inis kong tinitigan ang nag-iisang matandang dalagang tiyahin ko. Kahit kailan talaga! Ang hilig niyang sumingit sa bawat birit kong kanta. "Mahal kita maging sino ka man!" Taas ng boses ko at natawa lang din si Tiya. "Nakakatawa ba ng boses ko, Tiya?" Humarap ako sa kanya at taas noo ko siyang tinitigan. Ibenandera ko ang katawan, at syempre pati na ang makinis at mahaba kong legs. "Sus, Ginoo! Kung labanan lang ito ng mga balyena tiyak panalo ka na!" kantyaw niya. Tumalikod agad siya at kinuha ang malaking basket. Nawala ang ngiti ko at napangiwi ako sa sarili. Bumaba na rin ako sa malaking bato rito. "Kainis ka naman, Tiya! Alam mo naman na araw-araw akong naliligo at kinikiskis ang balat ko para naman maging kulay perlas ito. Hindi pa ba sapat ang ganda ko?" Sabay hawi sa mahabang kulot na buhok ko. Sumeryoso a
Heartbeat. Check. Breathing. Check. Both eyes. Check. Nanginig ang kamay ko at handa ko na sanang bigyan siya ng CPR. Pero sa pagkakataong ito, ay natatalo ang puso at isip ko. Kaya mo 'to, Melissa! You need to save him. You have to save him no matter what. Humugot muna ako nang malalim na buntonghininga at saka sinimulan ko ang pag CPR sa kanya. One, two, three, four, five, blow, and again. And repeat. Lumabas ang tubig sa bibig niya at pinagpatuloy ko ito. Mukhang wala siyang buhay pero nang ma-e-check ko ulit ang pulso niya, ay tumitikbo na nang mas okay kaysa sa kanina. Nakatulong din ang paglabas ng tubig mula sa tiyan niya at napapansin ko ang paghinga niya. May tama siya, at natulala ako nang mahaplos ko ang bahaging ito. I swallowed hard while looking into my hands, that was covered in blood. And without thinking twice, I ripped the edge of my clothes and tied the piece of it onto his wound. Napansin ko rin na hindi lang isa, dahil dalawang sugat ang mayroon siya. Sa
"Ayaw ko, Tiya! Never!" Sabay irap ko sa kanya. Mabilis akong lumabas ng bahay at alam kong nakasunod lang din siya. "Dios mio marimar ka talaga, Melissa! Isipin mo nga ang sarili mo, anak. Wala na akong nakikitang solusyon sa problema mo kung 'di ito. Kaya kunin na natin ang pagkakataon na ito, hija." Nahinto lang din ako at tinitigan ang lahat ng mga lalaking manok sa paligid. Lahat ng mga manok ay nakatitig sa akin na parang naghihintay sa sagot ko. "Choo! Magsilayas nga kayo! Maghanap kayo ng mga babae, okay? Marami roon sa gubat! Alis!" Lahat sila ay patakbong umalis nang mahawakan ko ang walis tingting. Nagsi-ingay lang din ang mga ito at nawala na sa paligid. Napangiwi ako, dahil puno na naman ng mga dumi ng manok ang bakuran ko. "Tiya naman eh! Ilang beses ko na ba'ng sinabi na huwag mong pakawalan ang mga manok ni Papa! Malaki ang bakuran nila sa kabila. Ba't mo na naman pinakawalan!" Padyak nang paa ko. Nagkalat na naman kasi ang mga dumi nila rito. "Oo na, oo na. Kaila
Reeve's POV . It's a sharp pain. That's how I describe it. The pain is coming from my head down to my stomach. It's not that painful, but enough to make me dizzy. Sino nga ba ako? Bakit pagdating sa tanong na ito ay blanko ang utak ko? I didn't know how to respond, and the two left the room, leaving the door open. The dog name Pulgosos sat down beside me and licked my hand. I smiled and patted his head. He then rested his head on my lap. "Such a good dog," I whispered silently and looked around. The room is pretty tidy and colourful. It has a magic touch draws my attention to all the paintings on the wall. I couldn't even get my eyes away from her earlier when we stared. It was magnetic, and it felt so beautiful. "Sino nga ba ako, Pulgosos? At iyong babae kanina? Kaano-ano ko ba siya?" tanong ko sa ako, at nag-angat nang tingin ito sa akin. Tumahol ito at gumalaw ang buntot, at saka naupo pabalik sa gilid ko. I took a deep breath and shut my eyes. I wanted to recall what had h
Melissa Beau POV . Kinakabahan ako pero panindigan ko na ito. Wala na akong maisip na ibang solusyon, at saka ko na lang iisipin ang susunod na mangyayari sa susunod na mga araw. Kukunin ko ang pagkakataon ito habang wala siyang naalala sa sarili. "Ano? Gusto mo ba na ako ang gagawa ng kwento para sa inyong dalawa?" si Tiya Esperanza sa akin. Seryoso ang titig niya at walang halong biro ito. "Ako na, Tiya." Kinuha ko agad sa kamay niya ang inihanda niyang pagkain para kay Reeve. "Ayusin mo, okay? Huwag kang sumabit." Inayos niya ang buhok na nakatabon sa mga mata ko at iniligpit ito sa bahaging taenga. "Isipin mo na lang ang gusto mo, Melissa. Hindi ko ito gagawin, pero alang-ala sa 'yo, anak ay gagawin ko ang lahat para protektahan ka. Kaya tibayaan mo ang loob mo at kunin mo ang puso ng lalaking iyon. Ikaw na ang bahala ha?" lambing na boses niya. Tumango ako at tipid na ngumiti. Tumalikod agad siya at kinuha ang basket na walang laman. Bababa na siya at iiwan na ako rito ka
Melissa Beau POV . Nakapikit ang mga mata ko nang humikab habang naghihintay sa pagbukas liwayway ng araw. Itinaas ko ang kamay, at ang ingay ng mga lalaking manok ni Papa mula rito ang naririnig ko. Parang singing contest na ang umaga. "Good morning, Mr Sun!" saad ko, at ibinaba ang tingin nang mapansin na may tao sa babang bahagi. Ngumiti ako. Ang akala ko ay si Tiya Ezperanza, pero mali ako dahil si Reeve ito. Both of his hands were resting on his hips, and he was looking in the same direction where the sun was coming. Ang bahay na ito ay nasa pinakatuktok ng bundok ng isla, at lahat ay makikita mo mula rito. Kahit na nasa babang bahagi ka at wala rito sa ikalawang palapag ng kwarto ko ay nakikita mo pa rin ang lahat. Tumingala siya nang mapansin ako, at kumaway na ako sa kanya. "Good morning, love!" siglang bati ko. Mabilis akong tumalikod para makababa at ng masabayan siya. I am like a child that found a friend and is excited to share my mornings with him. For the past
Reeve's POV . "Reeve Romano?" My brows crossed, looking at her walking back and forth before me. As sexy as hell, she's giving me a wanting sensation that makes me want to kiss her forever. If only I could do that, I would do it. But I am too scared to touch her. Pakiramdam ko ay isa siyang birhin, at natatakot ako na mawasak ko ang tiwala at pagmamahal niya sa akin. There must be something about her that drown me deeper, like I'm under a particular spell. She's like a drug to me. I can imagine anything every time I am with her. God forgive me because deep inside my mind, I've been dreaming of making love to her repeatedly. I know this is insane. I'm not in my right mind. I have no memories of her. I don't even know who I am and what my capabilities are. I don't know who my parents, siblings, and my friends are. I don't know if I have one. But I have no worries. Because she's with me, she's the woman who is now beside me. And it's enough for me to live a life without a doubt.
Reeve's POV . Doubt . "Naku, anak. Strickto ang ama ni Senyorita. Basta ang alam ko, ay may malalim na dahilan kung bakit nandito si Senyorita Melissa sa naiibang bahagi ng mundo. Malambing at mabait na bata si Senyorita Melissa. Parang anak ko na iyan. Kaya nga nang pinakilala ka sa akin na kasintahan, ay nabigla ako. Hindi ko inakala na may iniibig pala siya rito," si Manong Paeng. Tipid ang ngiti ko at babad kaming dalawa sa init ng araw. Mataas na ang araw at mainit sa balat ito. Nakakapaso na parang hindi sanay ang balat ko. Naninibago lang siguro ako, dahil matagal din akong nagpahinga simula ng maaksidente. I'm helping Manong Paeng reeling the fishing net back into our little boat. Napansin ko na sa bawat umaga lalo na sa Lunes at Huwebes ay abala siya, at umuuwi na maraming isda. Nalaman ko na lang kay Tiya Esperanza na nangingisda pala si Manong sa mga araw na ito. Kaya heto, sumama na ako. "Manong, I guess there's a better way to catch the fish," I opted. "We can use
Anastacia.Late na nga. Ang dapat sana na ay uuwi ako ay hindi ko magawa. Sa huling pagkakataon ay gusto kong bumisita sa opisina. Hindi ko nakita si Diezel pagkatapos ng event. Umalis na siya kasama ang mga kaibigan niya. Hindi ko man lang naibigay ang regalo ko. Kaya naisip ko na puntahan ang opisina niya sa huling pagkakataon at iwan ang regalo ko sa mesa niya.Wala ng tao. Wala na rin ang guwardiya ng kompanya. May iilang CCTv naman sa monitoring entrance, at siguro ay nag-break lang ang night shift na gwardiya. Pumasok na ako.Sa elevator pa lang ay ramdam ko na ang bigat sa dibdib. Nakakalungkot, dahil sa loob ng limang taon ay iiwan ko na ang kompanyang bumuhay sa akin. Marami akong ma-mi-miss, at syempre kasama na si Diezel. Pero tama lang ang desisyon na ito. Ayaw ko ng lokohin ang sarili ko. Ayaw ko ng umasa pa, dahil wala na naman akong aasahan sa kanya!The office is dark when I entered, but the windows are open. The air gives a cold chills and the light from the moon giv
Diezel.SadMy jaw tightened as I read the inventory signed by Anastacia. She is finalizing her work, and in a few days, she will be completely gone. I sighed. I could feel my shoulder slammed as I stared into her name.Damn, why do I feel regret? What is this feeling?"I know I shouldn’t tell you this, Dez, but let her go," Joel said, shaking his head and looking very serious.Joel Monteverde is my full-time buddy and bodyguard in this business. He's not supposed to do the job, but when my late father requested it, and when he heard that it was me he was serving, he agreed.Isa rin siya sa stockholder ng kompanya. Matalik na ka-sosyo ni Papa noon sa negosyo ang Papa niya at magkaibigan na kami noon paman. Pareho kaming nagtapos ng combat training sa Russia. Anim na buwan din iyon, at pagkatapos ay wala na akong balita sa kanya, hanggang sa heto, personal na driver/buddy ko.Joel is half Italian-Filipino, and the tradition of choosing a wife has impacted both of us."But, I'm feeling
Anastacia.Abala ang isang linggo ko sa preperasyon ng nalalapit na event sa kompanya. Sa susunod na linggo na ito magaganap, at ito na rin ang panghuling araw ko rito.I dressed up casually the way I wanted now. And as always, I get to work as possible for the transfer and training. Napapansin ko na rin na hindi na naghuhubad si Diezel at pormal na siya manamit.Simula nang gabing iyon, pagkatapos sa rest house niya ay nag iba na siya ng ugali. Hindi na siya ngumingiti. Wala na ang dating mood niya tuwing umaga na kumukanta. Hindi na niya ako binabata, at palagi siyang wala dahil abala na sa mga meeting sa labas.Hindi na rin siya natutulog rito sa opisina niya, at napansin ko rin na wala na ang mga gamit niya sa loob. Wala na ang mga personal na gamit niya, at isa lang ang ibig sabihin nito. Hindi na siya kailanman matutulog sa opisina.The changes made me sad for a reason, but then again, they also provided me with some breathing room. At least he will no longer spend the night he
Anastacia's POVCannot.Bumagsak ang panga ko nang makalabas ng kotse. Nasa rest house niya kami. Medyo malayo nga naman ito sa syudad. Kulang kulang nasa tatlong oras.I was hungry back then, but I sleep from it. Natulog ako at hinayaan na si Diezel, at nagising na lang nang maramdaman ko na hindi na gumagalaw ang sasakyan.Wala siya sa loob ng sasakyan ng magising ako. Kaya heto, bumaba na ako para hanapin siya.Ito ang pangalawang pagkakataon na napadpad ako rito sa rest house niya. Ang una ay noong ipinagawa niya ito. Hindi pa iyon tapos, pero ngayon? Nakamamangha na ang hitsura ng rest house villa niya.I walked closer to see the ocean. Diezel's magnificent yacht is a beauty. The long pole it has holds beautiful sparks of rainbow lights. My lips pursed, and my heart began to feel the warmth. Sa tagal ko na siyang kilala ay alam ko na ang lahat tungkol sa buhay niya. Kahit pa siguro kulay ng brief niya, ay alam ko!I'm not just a mere secretary working under him because I'm obse
Anastacia.Akala niya siguro ay babae ang ipapalit ko sa pwesto ko? Huh, nagkakamali siya!I had enough of all the girls he dated. At kung babaeng sekretarya ang ipapalit ko ay tiyak magpapa-fiesta lang si Diezel dahil ilalantad lang din niya ulit ang kalahating hubad niyang katawan!Akala mo naman kung sinong perpekto Adonis!Oo, perpekto na, okay? May ibubuga naman ang katawan niya at hindi ako magsisinungaling na pinapantasya ko ito. Walang araw na hindi ko inisip kung ano ba ang pakiramdam kapag nahawakan ko ito ng totoo.I can't deny the fact that he can easily melt me and make me wet myself. It's always his fault why I have to pack three panties every day!Nababasa ako at madalas akong nagpapalit dahil sa kanya. I wear panty liners, but I hate the feeling of it when I'm actually wet! It's uncomfortable."Gaga ka rin ano?" Mabilis na ininom ni Tin ang tubig. Kabado siya at mukhang susunod na yatang siyang mag-resign pagkatapos ko."Ba't ako, Tacia? Dios ko naman, gurl! Mamamatay
Diezel.Ask.I kept pacing back and forth.She's not here yet. What is happening? Why the hell is she late today? Is she applying for a job at the other companies? Damn this.I paused, taking a deep breath to calm myself, but my temper refused to settle down. I had a lot on my mind, and it was driving me crazy.Maaga pa naman, pero pinagpapawisan na ako. I arrived early today, and it was still dark when I got to the office. I didn't sleep here last night because I stayed at Reeve's place. I need to calm down a bit so I can think more clearly."Is she not yet here, Tin?" My brows latch as I look at him."W-Wala pa, Sir…" His lips quivered.Damn again!I glanced at the others, who were rattling in their seats. I slammed the door of my office and paced again.I'm feeling edgy, like my skin is itching for something, and I can't take it.Tatawagan ko na sana siya, pero biglang bumukas ang pinto at ang mukha niya agad ang nakita ko."Good morning, Sir Dennis Ezequil!" She widely smiled as
Diezel's POV.I can still feel my blood. It's boiling to the point of no regrets. Damn this! Why am I feeling this way? It's better for her to go. I should let her go, but why the hell I can't accept it?"What the hell, Dez? Slow down, gorilla. Plano mo bang ubusin ang dalawang kahon ng beer?" Reeve chuckled. He grabs one beer from the ice chest and drinks it."Woah, that tastes good. Thank you." He sat down beside me as he wiped the sweat on his forehead.Kanina pa siya abala sa ginagawa at hinayaan ko lang na matapos siya, dahil ayaw ko siyang ma-esturbo. Tinatapos niya ang treehouse sa bahay bakasyonan nila rito. Medyo malayo ito sa syudad, at dalawang oras ang maneho. But its all worth it. The place is quite, covered in thick green and there's no neighbors around, because Reeve owns half of the mountain.Melissa is heavily pregnant. After trying for so long, finally, after seven years, the two will soon have a little bundle of joy.And how lucky is that? They're expecting to have
Anastacia.Tame."You're kidding, right?" He smug, not believing in what I just said."No. I'm not, Sir!"He smirks and shakes his head."Okay, I understand. How much do you want? Would another ten percent increase in your salary work?"Namilog ang mga mata ko.Noon pa man, sa tuwing gusto kong mag resign ay hindi siya pumapayag, at tinataasan ang sweldo ko. At ako naman na tanga, ay walang nagawa. Inisip ko rin na malaki-laki rin ang sweldo, kaya hindi na ako nagpatuloy. Pero iba na ngayon! Iba na ito!"No, Sir…" Napailing ako."Hindi ko na po tatangapin ang increase sa salary. Malaki na po ang naitulong ninyo sa akin noon, at—""Okay, twenty percent increase, Tacia," he looked at me desperately.Bumagsak lang ulit ang panga ko at hindi na ako makapag salita.Bahagya siyang umayos at saka tumingala sa kisame."You are driving me crazy. So, this is what you want, right? A twenty percent increase? Okay! That's fine with me, Tacia. I can give you that," he smiles proudly as he convinc
Anastacia.Resign.With a heavy heart, I rolled up my last document with him and inserted my resignation letter.Matagal ko na itong pinag-isipan. Tama na ang limang taon ko sa kompanyang ito. Nakaipon na ako ng pera at bibilhin ko na ang dream house na gusto ko.I want to live in the countryside, where birds chirp freely, and the breeze is fresh and pleasant. I am tired of city life and want to settle down in the countryside, away from the hustle and bustle.May nakita na akong property na nagustuhan ko sa Bukidnon. Walang kapit-bahay iyon at medyo okay lang ang laki ng lupa. May konting ilog sa gilid, at may iilang puno sa paligid. May harden din ito.Gusto kong mag tanim ng sarili kong gulay at prutas. Gusto kong mamuhay ng tahimik at walang gulo. Gusto kong manatili sa isang lugar na walang nakakakilala sa akin. Gusto ko ang simpling buhay...Gusto ko na maging masaya na ako.Ang bahay na iyon ay medyo may kalumaan na, pero nakatayo paring matibay. Dalawang palapag iyon at sakto