Patay na? ano sa tingin niyo nangyari kay Reeve MOndragon? hahaha See you in two days okay. Haha walang ud bukas at sa susunod. Babalik ako in two days. Muuawwh!
Reeve's POV . It's a sharp pain. That's how I describe it. The pain is coming from my head down to my stomach. It's not that painful, but enough to make me dizzy. Sino nga ba ako? Bakit pagdating sa tanong na ito ay blanko ang utak ko? I didn't know how to respond, and the two left the room, leaving the door open. The dog name Pulgosos sat down beside me and licked my hand. I smiled and patted his head. He then rested his head on my lap. "Such a good dog," I whispered silently and looked around. The room is pretty tidy and colourful. It has a magic touch draws my attention to all the paintings on the wall. I couldn't even get my eyes away from her earlier when we stared. It was magnetic, and it felt so beautiful. "Sino nga ba ako, Pulgosos? At iyong babae kanina? Kaano-ano ko ba siya?" tanong ko sa ako, at nag-angat nang tingin ito sa akin. Tumahol ito at gumalaw ang buntot, at saka naupo pabalik sa gilid ko. I took a deep breath and shut my eyes. I wanted to recall what had h
Melissa Beau POV . Kinakabahan ako pero panindigan ko na ito. Wala na akong maisip na ibang solusyon, at saka ko na lang iisipin ang susunod na mangyayari sa susunod na mga araw. Kukunin ko ang pagkakataon ito habang wala siyang naalala sa sarili. "Ano? Gusto mo ba na ako ang gagawa ng kwento para sa inyong dalawa?" si Tiya Esperanza sa akin. Seryoso ang titig niya at walang halong biro ito. "Ako na, Tiya." Kinuha ko agad sa kamay niya ang inihanda niyang pagkain para kay Reeve. "Ayusin mo, okay? Huwag kang sumabit." Inayos niya ang buhok na nakatabon sa mga mata ko at iniligpit ito sa bahaging taenga. "Isipin mo na lang ang gusto mo, Melissa. Hindi ko ito gagawin, pero alang-ala sa 'yo, anak ay gagawin ko ang lahat para protektahan ka. Kaya tibayaan mo ang loob mo at kunin mo ang puso ng lalaking iyon. Ikaw na ang bahala ha?" lambing na boses niya. Tumango ako at tipid na ngumiti. Tumalikod agad siya at kinuha ang basket na walang laman. Bababa na siya at iiwan na ako rito ka
Melissa Beau POV . Nakapikit ang mga mata ko nang humikab habang naghihintay sa pagbukas liwayway ng araw. Itinaas ko ang kamay, at ang ingay ng mga lalaking manok ni Papa mula rito ang naririnig ko. Parang singing contest na ang umaga. "Good morning, Mr Sun!" saad ko, at ibinaba ang tingin nang mapansin na may tao sa babang bahagi. Ngumiti ako. Ang akala ko ay si Tiya Ezperanza, pero mali ako dahil si Reeve ito. Both of his hands were resting on his hips, and he was looking in the same direction where the sun was coming. Ang bahay na ito ay nasa pinakatuktok ng bundok ng isla, at lahat ay makikita mo mula rito. Kahit na nasa babang bahagi ka at wala rito sa ikalawang palapag ng kwarto ko ay nakikita mo pa rin ang lahat. Tumingala siya nang mapansin ako, at kumaway na ako sa kanya. "Good morning, love!" siglang bati ko. Mabilis akong tumalikod para makababa at ng masabayan siya. I am like a child that found a friend and is excited to share my mornings with him. For the past
Reeve's POV . "Reeve Romano?" My brows crossed, looking at her walking back and forth before me. As sexy as hell, she's giving me a wanting sensation that makes me want to kiss her forever. If only I could do that, I would do it. But I am too scared to touch her. Pakiramdam ko ay isa siyang birhin, at natatakot ako na mawasak ko ang tiwala at pagmamahal niya sa akin. There must be something about her that drown me deeper, like I'm under a particular spell. She's like a drug to me. I can imagine anything every time I am with her. God forgive me because deep inside my mind, I've been dreaming of making love to her repeatedly. I know this is insane. I'm not in my right mind. I have no memories of her. I don't even know who I am and what my capabilities are. I don't know who my parents, siblings, and my friends are. I don't know if I have one. But I have no worries. Because she's with me, she's the woman who is now beside me. And it's enough for me to live a life without a doubt.
Reeve's POV . Doubt . "Naku, anak. Strickto ang ama ni Senyorita. Basta ang alam ko, ay may malalim na dahilan kung bakit nandito si Senyorita Melissa sa naiibang bahagi ng mundo. Malambing at mabait na bata si Senyorita Melissa. Parang anak ko na iyan. Kaya nga nang pinakilala ka sa akin na kasintahan, ay nabigla ako. Hindi ko inakala na may iniibig pala siya rito," si Manong Paeng. Tipid ang ngiti ko at babad kaming dalawa sa init ng araw. Mataas na ang araw at mainit sa balat ito. Nakakapaso na parang hindi sanay ang balat ko. Naninibago lang siguro ako, dahil matagal din akong nagpahinga simula ng maaksidente. I'm helping Manong Paeng reeling the fishing net back into our little boat. Napansin ko na sa bawat umaga lalo na sa Lunes at Huwebes ay abala siya, at umuuwi na maraming isda. Nalaman ko na lang kay Tiya Esperanza na nangingisda pala si Manong sa mga araw na ito. Kaya heto, sumama na ako. "Manong, I guess there's a better way to catch the fish," I opted. "We can use
Melissa's POV . Panay ang pili ko sa mga damit na panglalaki. Tatlong piraso isang daan ang benta ni Manang Atasha. Ukay-ukay na. Maraming mura at bente lang ang shorts na mga paninda niya. Ang pantalon lang ang medyo mahal. "Magkano ito, Manang?" Pakita ko sa pantalon na kulay itim. Tantya ko ay kakasya ito kay Reeve. "Two hundred, Inday Melissa." "One fifty, Manang," tawad ko. "One seventy. Huling presyo na iyan, Inday. Bente na lang akin." Napanguso ako sa sarili. Five hundred pesos lang kasi ang pera ko at bibili pa ako ng iba. Kung bibilhin ko ang pantalon na ito, ay tiyak makukulangan na ako sa budget. "Puwede ko ba'ng e-reserve ito, Manang. Babalikan bukas. Promise," ngiti ko. "Kung 'di lang kita suki ay hindi. Pero ikaw ito. Kaya sige. Pumili ka pa ng iba, baka may magustuhan ka. E-re-reserve ko," lambing na ngiti niya. Napalundag ako sa tuwa. "Talaga po, Manang? The best ka talaga, Manang Atasha!" Approve signal ko sa kanya. Namili agad ako, at ginawa ko ng dalawang
Reeve's POV . "That's bullseyes, man! Yo, where did you learn to shoot?" Napatingin ako kay Manong Paeng at sumenyas ang kilay niya sa akin. Umigting ang panga ko at binalik ko ang titig kay Emmanuel. Anak siya ni Vice Mayor, at sa kanya binibenta ni Melissa ang baril. "Sa shooting range, Sir," pagpapakumbaba ko. Napag-usapan na namin ni Manong Paeng ito. I have no recollection of everything, and to make a story, we have to tell a lie. For instance, I was working in one of the shooting range further down the Visayas, and that's how I became an expert. Not bad. "Kaya pala." Iling niya at mariin na hinaplos ang baril. "Laro tayo minsan, pre. Gustong-gusto ko ang estillo mo. Ibang-iba. Parang iyong mga assassin style na napapanood ko." "Fan rin po ba kayo ng mga gyera, Sir," tanong ni Manong Paeng sa kanya. "Oo, Manong. Papa is a big fan of Rambo. Kaya nga ang daming koleksyon ng baril niya at nahiligan ko na ito." Pilyong sagot ni Emmanuel. "Rinig ko, Sir, tatakbo ka sa susuno
Reeve's POV . It's easy as it looks, but I did the job perfectly. I helped Manong Paeng, and instead of him carrying the heavy things, I carried them. Wala akong reklamo dahil mukhang sanay ang katawan ko sa pagbubuhat ng mga mabibigat na bagay, at madali lang sa akin ito. Napapadali namin ni Manong ang lahat at mabilis ang delivery sa bawat tindahan. We delivered the goods to different little stores around the small town. We picked up and delivered in four batches and finished it in a day. Manong told me he would do this for two days if I wasn't helping. Hindi kaya ng katawan niya na gawin ito ng isang araw lamang. Pero dahil nandito ako at tumutulong sa kanya, ay napabilis ang lahat ng gawain niya. Hapon na nang makabalik kami sa islang bundok at isang kilong karneng baka ang bitbit ko. Parte ito ng komisyon ko kay Manong at may pera bang sobra. Ibibigay ko ito kay Melissa. "Naku, huwag na. Sa 'yo iyan eh. Itago mo nalang, love, meron pa naman ako." She refused to take the m
Brielle."We need to leave, tiya."Hindi umimik si tiya. Alam ko na pagod na siya sa kakatakbo. Medyo matagal na rin kami sa isla. Mag tatatlong taon na. Ito yata ang pinakamahaba na nanatili kami sa isang lugar. Madalas naman kasi noon ay palipat-lipat kami ng tirahan dahil sa mga taong humahabol sa amin."Pagod na ako sa kakatakbo, Breille… Matanda na ako."I press my lips together and look at her.Naipasok ko na ang iilang gamit na kailangan ko. Sa syudad na muna kami. Mas mabuti roon, dahil maraming tao at madali kaming gumalaw.Iniwan ko na ang susi sa bahay ni Morris kay Manong Paeng. Siya na muna pansamantala ang magmamatyag sa paligid. Sa kanya ko na rin iniwan ang susi ng bahay at ng tindahan."Tiya, we have to go, or else…" my lips trembled."Kilala ko ang mexicanong mafia na 'yon, tiya. Mas halang ang kaluluwa nu'n kaysa kay Alfred. Si Cappytano ang nagpapatay sa halos lahat ng mga tauhan ni Alfred, tiya. Kailangan natin na umalis!""Pero bakit ikaw ang hinahanap, Brielle?
Morris."Don't tell her that you're still here, Mors," Linus advises."And why is that?" My brows met halfway."Because that's not you. You don't give your location to anyone, lunatic."I laughed a little bit and shook my head. Linus was right. I don't easily give my location unless it's them, my cousins, asking for it. But Brielle is not just anyone. . . I like her."It seems like you like her. How serious?"I stared at Linus on the big screen. He's not even looking at me. He was busy sorting something. I did not answer and just rested my back on my chair.I'm not sure about it, but one thing is sure… I miss her."Hey, Mors. Don't you know that Cappytano is after you?" He changes the subject.Napatingin na siya sa akin ngayon na seryoso. Nawalang bigla ang tanong niya kanina tungkol kay Brielle.It wasn't important anyway. Linus knows that, and he doesn't care much about it. He is more concerned about the enemies around us."And what does he want? Cappytano was off the hook a long t
Brielle.Pagkatapos malinis ang paligid ay ang mga halaman naman ni tiya ang inasikaso ko. Nakakabagot nga, dahil wala man lang akong lilinisan sa territoryo ni Morris.Lahat ng mga alaga niyang hayop ay wala na roon. Inilipat niya ito sa pangangala ng isang kaibigan. Hindi ko alam kung sino, at tiyak sa kabilang isla iyon.Wala rin siyang halaman sa paligid at purong malalaking bush shrub at mga puno lang. Hindi na kailangan ng tubig dahil nabubuhay naman.Inside Morris house is clean. Nothing else to do there. Nalulungkot lang ako sa tuwing bumibisita ako roon. Dahil naaalala ko siya sa bawat sulok nito.It's not even a week, but it seems like months for me."Tapos na, tiya. Ihahatid ko na lang ito mamaya," tugon ko. Naramdaman ko kasi siya sa likod. Hindi siya sumagot."Siyanga pala, tiya. Ang aga mo naman nakabalik. Hindi ba dapat mamaya ka ba? Wala na bang ganap sa baba?" Pinunasan ko muna ang kamay gamit ang basahan na meron ako. Tumayo ako at saka nagpawis ng pawis sa mukha ba
Eva.I feel lonely already while seeing him walking away from me. Nangilid ang luha ko sa mata at mabilis akong tumingala sa lahat.Sana nga pala ay hind ko na siya hinatid dito sa pier. Heto tuloy. Nakakaiyak na.Kumaway siya at nasa top deck na ng barko. Kumaway rin ako, at nag-flying kiss pa. I want him to remember me as lively and lovely, and will try to wait for him. Alam kong alam ni Morris kung saan kami hahanapin ni tiya kung wala na kami sa isla.Bleu, his only friend was also with him. Wala ng natira sa bahay niya sa tuktok, dahil iniwan ni naman talaga ang lahat sa akin. Nasa akin ang mga susi nito.Nakauwi na ako, at ang tahimik na paligid agad ang namasdan ko. It feel strange. The quite environment around me seems like a haunting dream from my past.Nakakatakot at nakakalungkot. Ibang-iba na. . .Ibang iba na, dahil wala na si Morris sa Islang ito. Naiwan na lang kami ni tiya."Tatawag naman siya 'di ba? Brielle?" si tiya sa likod ko.Gabi na. Madilim ang langit at wala m
Brielle.I look at the blue sea sadly, feeling uncomfortable at the moment, trying to make everything alright.Gusto kong manatili kami ni tiya rito, para pagkabalik ni Morris ay nandito pa rin ako. Nagdadalawang isip na tuloy ako ngayon. Hindi ko alam kung tutuloy pa ba kami sa paglilipat ni tiya sa malayong isla na iyon.Ibinaon ko ang paa sa buhangin at ramdam ko ang lamig nito sa ilalim. Nilingon kong muli si Morris mula sa karagatan.Malayo siya, at hindi ko na halos makita."Inomin mo muna ito, anak." Inilagay ni tiya ang malamig na inomin na gawa niya. At kasama na ang kay Morris."Salamat, tiya." Tinikman ko agad ito, at ibinalik ko lang ang mga mata ko sa kung nasaan na si Morris ngayon. Tahimik ako at panag ang pagbuntonghininga sa sarili."Babalik na ako sa tindahan," aniya. Hindi ako kumibo at tulala pa rin habang pinagmasdan si Morris."Mamimiss mo ano?"Ang akala ko ay umalis na si tiya… hindi pa pala. Nilingon ko siya at katulad ko, ay nakatingin din pala siya kay Morr
Brielle.Busog ako at masaya. Nagpahinga na si tiya at naiwan kami ni Morris na gising pa. Maaga pa naman, at alam ni tiya na sa bahay ni Morris ako matutulog ngayon. Kaya inayos ko muna ang lahat, para wala na siyang iisipin pagkagising niya bukas.Mahigpit ang hawak ni Morris sa kamay ko, at panay naman ang ngiti ko habang tanaw na ang treehouse. Huminto kaming pareho, at saka dumampi ang labi niya sa likod ng kamay ko na hawak niya. "I'll be missing you, Bree…" Humarap siya sa akin, at saka hinaplos ang gilid ng mukha ko."And I will miss you too, Morris…" Pinalupot ko agad ang mga kamay ko sa leeg niya at saka hinalikan siya.With both of our eyes shut, we kissed. . . It was majestic. Nakakatawa ang hitsura namin pareho. Para kaming mga teenager rito. We kissed, hugged, laughed and kissed again. Morri's jokes were not funny at all. Kahit pa anong jokes ang sabihin niya ay hindi nakakatawa ito dahil hindi bagay sa hitsura niya. Kaya heto, tudo tawa ako.Morris is also not romant
Morris."Ilang linggo ka sa Italya? Buwan ba? Taon?"Glenn grimaced as he looked at me with never-ending questions. I shook my head, sipping the light champagne.It must be my last family dinner for I am going to go back to Italy in the next few days.“I will be back before you know it, Glenn.”He laughed a little bit.“I will keep an eye on your woman if you want.”I chuckled as I looked at his wife below."Brielle is fine. She's easy and she'll never go anywhere. Hindi naman siya katulad ng napangasawa mo ngayon. Mukhang palaban ang misis mo."“A little bit. She’s stubborn, but I can handle her.”"Sinusuban ang pasensya mo ano? In that case, I will not bother you to keep an eye on Brielle. I trust her,” I proudly said, and it was his turn to chuckle.“So, are you going back into business again?”I know Glenn is worried, but everything is okay with my business abroad. Iyon nga lang may mga bagay na sadyang naiiba sa kalakaran, at alam na niya kung ano ang mga ito.My father knew abo
Brielle.I couldn't sleep, ending up staring at him while he was asleep.Noon, hindi ako naniniwala sa pag-ibig. Wala akong alam kung ano ang nagagawa nito sa buhay ng isang tao. Marami akong tanong tungkol sa pagmamahal, at nang hindi ko makuha ang tamang sagot ay kinalimutan ko na ang mga ito.Si tiya lang ang mahalaga sa akin noon. Siya lang ang pamilya ko. Siya lang ang kinikilala kong ina. Pero nang dumating si Morris sa buhay ko, ay nagbago ang pananaw ko sa pangalang 'pag-ibig'.I suddenly feel a weird desire, longing, and love for him. I want to be with him. I can't be at peace without seeing him. I want to sleep and wake up beside him. I want him to be a part of me. I want him with me forever… I know I'm selfish at times, but… that's me.Pero hindi naman ako bulag. Alam ko ang pangako namin ni Morris sa isa't-isa. Pumayag ako sa gusto niya, dahil wala namang kasiguruhan ang buhay.I'm not a good person. I've done a lot of bad things, and I have a dark past that I've been try
Brielle."You don't want us to go somewhere, Brielle. Why not? The weather is good, baby. Let's go out fishing.""No. I don't feel like fishing." Tumalikod ako kay Morris at saka nag-kunwaring abala sa lababo."Alright. So, when do you feel like fishing or swimming?""I don't know. . ." Kibit-balikat ko. Nilingon ko siya. Nakaupo siya at hawak ang mainit na kape sa kamay. Dapat sana ay pupunta siya sa kabilang Isla para mamalengke, pero pinigilan ko. Si Bleu ang gumawa nito. Inilipat ko ang gawain na ginagawa niya madalas sa amin ni tiya."Why don't we finish the project you started at your place?" I sweetly smiled and walked towards him.Nasa bandang likod na niya ako nakatayo at niyayakap siya."The tree house?""Oo... Hindi ba matagal mo na na gusto matapos iyon. Mas mabuting tapusin na natin bago ka bumalik ng Italy."Humawak siya sa kamay ko, at saka umikot ang tingin sa akin. Tumayo siya at nakatingala na ako ngayon sa kanya.Matangkad si Morris, at polido ang katawan. His broad