It’s Saturday morning, Vana’s favorite day of the week.
As expected she was in a very festive mood. Espesyal ang araw ng Sabado para sa kanya sapagkat lahat halos ng masasaya at magagandang bagay na nangyari sa kanya ay naganap sa araw ng Sabado. Call that a freakin’ coincidence but that’s how it is. Palaging kasiyahan ang hatid ng araw ng Sabado sa kanya.
Maaga siyang bumangon upang maglinis ng kanyang bahay. Magmula kasi nang kupkupin niya ang palamunin niyang adoptive brother, hindi na siya nag-hire ng kasambahay. Kahit man lang stay-out na katulong upang mag-vacuum man lang ng sahig ay hindi niya sinubukang kumuha. The risk was too high. Hindi niya nais ipagkanulo ang kapatid.
Because if Steve will go down, she woul
“Anything? Even taking the life of my children?”Pagkawika ni Sandro ng mga katagang iyon, marahas niyang inalis ang mga braso ng dalaga sa kanyang baywang. Pagkatapos, puno ng pag-uusig niyang hinarap ang kasintahan.“I never thought you are capable of doing such a thing!”That’s it! Everything doesn’t make sense now. Vana is totally clueless about what is going on. Hindi na niya maarok kung ano ang ibig sabihin ng mga salitang iyon ni Sandro.“Ano bang sinasabi mo? Hindi kita maintindihan. You are really not making sense right now.”“The nerve of you to say that,” may pang-uuyam na sa
Akala ni Sandro, ang araw na nadukot sila ni Lyv ang pinakamasamang pwedeng mangyari sa kanyang buhay. Na ito na ang worst day of his life. Nagkamali siya.Walang tigil ang pag-agos ng masaganang luha sa kanyang mga pisngi. Panay ang punas niya sa kanyang basang mga mata. Ang paghilam kasi ng mga ito sa luha ang nagpapalabo sa kanyang paningin. Kasalukuyan siyang nagmamaneho ng kanyang sasakyan. Kung saang direksyon? Hindi niya alam. Ang alam lamang niya. Nais niyang pansamantalang kumawala sa lahat ng mga bagay na nagyayari sa kanyang buhay.Nais niyang lumayo. Nais niyang magtago. Nais niyang mapag-isa.Sampung taon. Sa loob ng sampung taon, wala siyang minahal kundi si Vana. Wala siyang inisip kundi ang kapakanan nito. Ibinigay niya ang lahat-lahat sa babae, a
“Never be afraid to start over, it’s a new chance to rebuild what you want.”Sa loob ng halos apat na linggong pagmumukmok at pagpapaka-busy sa trabaho, Sandro finally had enough. Sa paglipas ng mga araw, unti-unting nawawala ang sakit na idinulot ng pagtataksil sa kanya ni Vana. Hindi man ganap pang nawawala, masasabi niyang ito ay kaya na niyang tiisin. Akala niya, aabutin pa siya ng taon o kaya ay buwan para masabing okay na siya mula sa sugatan niyang puso. Siguro, malakas lang talaga siya kay Lord. O kaya naman, sadyang naka-survival mode lang talaga ang kanyang sarili. Ika nga nila, walang lugar ang pagiging mahina, walang puwang ang self-pity. Isa siyang Dela Vega at marapat lamang na pangatawanan niya iyon. Kasalukuyan siyang nasa loob ng kanyang opisina at nagmumuni-muni. Iginala niya ang mga mata sa kabuuan ng silid. Napangiti siya sa kanyang sarili. Malayo na ang narating niya buhat nang mangyari ang insidenteng tuluyang tumapos ng kanyang relasyon kay Vana. Siguro para
Sa madilim na kwarto, rinig na rinig ni Benjamin ang katahimikan. Tanging ang kaniyang isipan lamang ang bumubulong, malakas—magulo.Kitang kita sa mukha niya ang panghihinayang at sakit. Noon pa man, hindi na siya makapaghintay na mahanap ang kaniyang kapatid na si Olivia. But fate was against his desire to see her. Laging ang panghihinayang sa nagdaang taon ang namumutawi sa kaniyang magulong isipan. Na sana, imbis na nanatiling walang ginagawa at nakapako sa katauhan niyang si Dimitri Castillo, sana'y ginamit niya na lamang ang oras para sa paghahanap.Hinilamos niya ang palad sa kaniyang mukha at malakas na napabuntong hininga. He could not deny the lingering frustration deep within his heart. He was deeply and visibly upset of the situation.Hanggang ngayon, hindi niya pa rin mahanap ang nakababatang kapatid.Napatingala si Benjamin habang nakaupo sa sahig at nakasandal sa gilid ng kama. Hindi niya mapigilang mapaisip kung nasaan na siya, kung maayos ba ang kalagayan niya, kung
Tila nagwawala ang puso niya sa loob ng dibdib. Hindi mapigilang matakot ni Benjamin—matakot na baka mali ang lahat, that it was a mere false lead. Ngunit kahit na ganoon, sa loob niya, hindi niya mapigilang manalangin na sana'y totoo na ang lahat. Na si Olivia na talaga ang batang tinutukoy.His heart was beating so hard that he felt like he could almost hear it beating. Nasa labas sila ng Heaven Angel's Orphanage. Nakaupo sa isang mahabang upuan sa waiting area, naghihintay na dumating ang headmistress ng naturang lugar na iyon.Gone now was the color of his face. Namumutla siyang nakaupo roon, nakayuko at mabilis ang takbo ng puso't isip."Everything will be alright, hon," bulong ni Jhaz at hinawakan ang kaniyang nanlalamig na kamay.Saglit siyang bumitaw sa babae at tinakpan ang mukha gamit ang mga kamay. Bakas na bakas sa kaniya ang kaba at takot na sa pagkadismaya lamang mauuwi ang lahat ng ito.However, he could not deny that beneath those worries, it was already the moment he
Dala-dala ni Benjamin at Jhaz ang gulat sa mga nangyari at natuklasan. Hindi maipagkakaila na kahit nakaalis na sila sa institusyong iyon, hindi pa rin sila makapaniwala sa nalaman.Who would have thought that all along, Olivia Cristobal, his younger sister, was just right behind the corner?Kung saan saan siya naghanap.Dinaanan niya ang ilang taong lungkot, paghihiyang, matinding pagsusumamo sa kalawakan na sana mahanap niya na ito. Lingid sa kaniyang kaalaman na noon pa man, nasa malapit lang pala ang babaeng kapatid.Ang masaklap pa, ito ay kalaban ng kanyang kinagisnang kapatid sa puso ng asawa nito. Kahit si Jhaz, hindi pa rin makaimik dahil hindi siya makapaniwala tulad na lamang ni Benjamin. Nag-aalala rin siya sa kasintahan dahil noong pauwi sila, nanatili siyang walang kibo at tila malalim ang iniisip.Benjamin swallowed hard as he felt the lump on his throat. Sinong mag-aakalang si Vana Enriquez pala ang kaniyang tunay na kapatid? Tila isang katotohanang mahirap lunukin ang
Aligaga ang bawat kasambahay sa mansyon ng mga Dela Vega noong araw na iyon dahil sa rami ng gawain. Mula sa kusina na abala ang lahat sa paghahanda ng mga putahe para sa espesyal na hapunan, hanggang sa pag-aayos ng dining area.Si Sandro Dela Vega, ang kanilang amo, mismo ang nag-utos na gawin iyon. Ayon sa kaniya, mahalaga ang magiging hapunan na iyon para sa kanila ni Lyvette."Manang Anita, paki tikman na po ang sauce ng pasta. Hindi po ako sure kung ganito po ang gustong timpla ng senyorito," ani ni Kristina. Isa siya sa mga katulong na nag-aasikaso sa kusina sa pangunguna ng mayordomang si Manang Anita. Ngumiti ang mayordoma. Tumango siya at lumapit sa babae. Inilapit naman ni Kristina ang kutsara kung nasaan ang kaunting sauce at ipinatikim sa matanda.Ngumuso si Manang Anita at mahinang natawa nang matikman ito. "Sa wakas! Nakuha mo na ang timpla ng senyorito. Ang sarap ng pesto sauce mo!" sambit niya."Talaga po, Manang? Yes!! Nakuha ko rin ang tamang timpla sa wakas!" Nagl
Questions filled in her mind. Anong ginagawa ng taong iyon kasama ang matandang Dela Vega? "Ikaw...?" maang na tanong ni Lyv. Kasalukuyan siyang nakatitig sa pigura ng babae na tila naman aliw na aliw na makita ang ,kanyang reaksiyon. Kung siya ay labis na nagulat na makita ito, ang hindi inaasahang bisita naman ay mukhang pinagplanuhan ang biglaang pagpunta sa lugar na iyon. "The one and only," the woman smirked. Hindi pa nakakabawi si Lyv sa nasasaksihan nang matanaw ang muling paggalaw ng pintuan ng sasakyan sa kabilang gilid. This time, a figure of a man stepped down the vehicle. And when Lyv realized who he was, napakapit siya sa kanyang tiyan at akmang tila ba matutumba mula sa kanyang kinatatayuan. "Senyorita!" bulalas ni Ate Marissa. Patakbo niyang tinungo ang amo upang alalayan na bakas ang matinding pagkabalisa sa kanyang maamong mukha. Nagsisimula na ring bumaha ang luha mula sa kanyang mga mata, bagay na nagpatindi ng pagkalito sa mga mukha ng mga tao roon. "Anong gina
EpilogueIsang lalaki na nakasuot ng itim na tuxedo ang ngayon ay prenteng nakaupo sa loob ng isang pribadong eroplano. Walang anumang emosyon ang mababakas sa kanyang mukha. Seryoso siyang nakatitig sa labas ng bintana…ibinababad ang isip sa kawalan. “Kapag nagutom kayo, Sir, huwag po kayong mag-atubili na sabihin sa akin. Nakahanda na po ang inyong makakain. Kung gusto niyo po matulog ay ipaalam po ninyo sa akin,” sambit ng stewardess. Buong-giliw ito sa pagngiti sa kanya. Tango lamang ang kanyang isinagot dito kasabay ng pagsuot ng itim na salamin sa kanyang mga mata.Sa isang gilid naman ay nakaupo ang kaniyang sekretarya. Wala itong tigil sa pasasalita. Mula sa hawak na tablet, isa-isa niyang binabasa ang mga napipinto niyang appointments para sa araw na iyon. Sa totoo lang, gusto na muna niyang magpahinga. Nais muna niyang sulitin ang pagkakataong muli siyang tutuntong sa lupang sinilangan. “You are invited to a party tonight at 7:30 PM, Sir. Then, you will have a meeting tom
Mahalaga ang araw na ito para kay Sandro. Isang taon na rin pala ang lumipas simula nang mangyari ang pinakamasakit na trahedya sa buhay niya. Hanggang ngayon ay nagluluksa pa rin siya pero ginagawa niya ang kaniyang makakaya upang maitawid ng maayos ang bawat araw. When Sandro started to recall that fateful night, his tears fell. He never expected that he could lose her. Ni sa hingap ay naisip niyang mawawala siya sa buhay niya. Isang taon niya ring ininda ang sakit ng kaniyang pagkawala. And he doesn’t think na mawawala ang sakit. He will probably mourn her passing for the rest of his life. Noon una, halos hindi siya makatulog kaiisip kung bakit kailangan na mangyari ang bagay na iyon. Alam niya sa sariling ginawa niya ang lahat upang mailigtas sila. Subalit ganoon pa rin ang kinahinatnan. May namatay pa rin, bagay na nahihirapan siyang tanggapin hanggang ngayon. Napabuntong-hininga na lamang si Sandro habang hawak ang isang palumpon ng puting bulaklak. Siguro, kahit anong gawin
Mula sa loob ay rinig na rinig niya ang matinis na wang-wang ng sasakyan. Nakakatulig iyon, masakit sa tainga, subalit hindi iyon sapat para mainis siya sa tunog na iyon. Sa katunayan, lahat ng kumpiyansa at pang-unawang pwede niyang ibigay ay walang pag-aalinlangan niyang ibubuhos sa mga sandaling iyon. Lahat ay gagawin niya, kahit pa magbabad sa walang katapusang ingay ng isang wang-wang, makaligtas lamang ang mag-iina niya. “Can this ambulance be any faster?” sigaw niya, nagbabakasakaling may ibibilis pa ang sasakyan na lulan ang pagal at naghihirap na katawan ng asawa. Batid niyang ginagawa ng mga emergency responders ang lahat ng kanilang makakaya matulungan lamang si Lyv subalit hindi pa rin niya maiwasan ang matinding pag-aalala. Kahit naman sinong makakita sa namumutla at namimilipit na asawa, imposibleng hindi nila kaawaan ang kalagayan ng babae.Sa pagkakataong iyon, wala siyang magawa kundi hawakan ng mahigpit ang kamay ng asawa habang abala ang emergency responder sa pagk
Napalingon si Vana sa direksyon ni Sandro nang maluha-luha.Kitang-kita niya ang galit sa mga mata ni Sandro. Naaalala niyang ni isang beses ay hindi ito nagalit sa kanya. Hindi siya nito pinanlilisikan ng mga mata. Ang dating pagmamahal na pinagsasaluhan nila ay napalitan na ng poot. Hindi na niya kilala ang lalaki.Oo nga naman at iba na ang nilalaman ng puso nito. Kaya't napuno siya ng poot at naisipang gawin ang lahat ng ito. Hindi niya matanggap na sa isang iglap ay napalitan na siya sa puso ni Sandro. Hindi niya papayagang magsama ang mga ito nang maligaya!Ngunit nag-iba ang lahat nang malaman niya ang tunay na katauhan ni Dimitri. Hindi niya akalain na ang kuya niyang matagal na niyang hinahanap ay ang mismong itinuturing na kapatid ng kanyang karibal. Hindi na niya alam kung alin ang uunahin. Ngunit nagpakitang muli si Sandro at nanumbalik na naman ang poot sa kanyang puso."Stop this nonsense, Vana! The place was already surrounded by the police. Surrender yourself if you kn
Hindi na labis maintindihan ni Lyv ang mga kaganapan na nasa kanyang harapan. Habang pinakikinggan ang usapan nina Tri at Vana, parang walang laman ang kanyang ulo. Litong-lito na siya sa mga naririnig. Para siyang nabingi bigla nang marinig ang kwento ng kapatid. Hindi naman iyon maaari, hindi ba? Imposible. Napakaimposible na paglihiman siya ni Tri lalo na at sa ganoon kaseryosong bagay. Hindi niya iyon magagawa sa kanya. Kilala niya ang kapatid. Siya nga ba? Nais niyang tanungin ang tadhana kung paanong nangyari na ang kinilala niyang kapatid ay hindi pala niya kadugo. Ang masaklap pa, ang taong lubus-lubos ang pagkamuhi sa kanya ang siya nitong totoong kapamilya. Sadyang napakaliit ng mundo sapagkat pinagtagpo silang tatlo sa ganitong klaseng pagkakataon. Ilang beses nagpakurap-kurap ang kanyang mga mata. Hanggang sa patuloy sa pag-agos ang kanyang mga luha. Sa mga pagkakataong ito, napalingon siya sa kinaroroonan ng kaibigan subalit ibang klaseng pagtitig ang iniukol nito sa
Habang tumatagal, patindi ang patindi ang mga kaganapang nangyayari sa abandunadong lugar na iyon. Kanina lamang ay puno ito ng mga sigaw at iyak ng pagmamakaawa. Subalit ngayon, matinding pagkagulat ang namamayani sa paligid. Bakit nga hindi? Isang di inaasahang bisita ang bumulaga sa kanilang lahat.“At sino na ka namang asungot ka?” banat ni Steve. Bakas sa kanyang mga mata ang matinding pagkairita. Matagal na niyang inaasam-asam na matapos ang ikalawang bahagi ng kanyang nakakadiring pelikula. Kaya naman nang maistorbo, malulutong ng mura ang umalingawngaw mula sa kanya. Subalit hindi nagpatinag ang estranghero. Bagkus, hinarap nito si Vana nang buong katapangan. “Nakikiusap ako sa iyo, itigil mo na ito.”Natawa ng pagak ang dalaga. Umirap ang kanyang mga mata pagkatapos ay nagwika, “At bakit ko naman gagawin iyon? Can’t you see I am having some fun here?”“You have to,” Benjamin reasoned. “It is not too late. Maaayos mo pa ang buhay mo.”Natawa pa si Vana habang pinagmamasdan an
Ilang sandali pa ay nag-ring nang muli ang telepono ni Sandro.Rumagasa ang kaba sa kanyang dibdib nang makilala ang number. Si Vana!Agad niya itong sinagot habang ang IT expert ay nakaantabay lang sa gilid niya."Hello, Vana?" pagbati niya."Aw! Wala man lang kalambing-lambing sa boses mo, baby," komento nito saka tumawa. "So, ano? Nakapagdesisyon ka na ba?"Napatiim-bagang pa siya at napabuga ng hangin nang marahan. Ipinikit niya ang kanyang mga mata bago siya tumango. "O-oo. Pumapayag na ako sa kondisyon mo. Kalayaan ko kapalit ng kalayaan ng asawa ko," sa wakas ay sambit niya. Hindi niya halos masikmura ang isipin na sasama siya sa babaeng ito sa gayong ipinahamak nito ang kanyang asawa. Ang gusto niyang gawin ngayon ay ang sakalin ito at patayin! Hinding-hindi niya mapapatawad si Vana sa ginawa nito.Napahalakhak nang malakas si Vana mula sa kabilang linya. Sa puntong iyon, nakangisi na si Vana habang nakatingin kay Lyv na nakatali at nakabusal sa may bakal na upuan. Pawisan ito
Hawak-hawak ang masakit na ulo mula sa pag-iyak ay matagal-tagal bago napagpasyahan ni Sandro na sagutin ang kanina pa tawag nang tawag na numero sa kanyang cellphone.Pinahid niya ang mga luha gamit ang braso at umakto nang maayos."Hello?" iyon ang bating panimula niya. Kinakabahan siya. Paano kung si Vana na pala ang tumatawag at hindi niya man lang ito nasagot kaagad?Sinipat niya ng tingin ang ilang kapulisan na nakatambay sa kanyang salas."Hello, Sandro dela Vega? Ikaw ba 'to?"Tila nanigas si Sandro nang dahil sa narinig. Hindi siya maaaring magkamali sa boses na iyon. Paano ba niya malilimutan ang boses na ito kung isa ito sa pinaka importanteng tao sa buhay nila ni Lyv.Ngunit, paanong nangyari ito?"Alam kong gulat ka, dela Vega. Pero ako talaga ito. Si Tri," pag-amin naman ng lalaki sa kanya mula sa kabilang linya.Ang kanyang kausap ay walang iba kundi si Atty Dimitri Castillo.Ngunit, paano ito nangyari? Namatay na si Tri. Kitang kita ng dalawang mga mata niya ang duguan
“Pakawalan mo na ako, please. Maawa ka sa mga anak ko. Wala silang kasalanan.”Hindi na mabilang ni Lyv kung makailang-ulit na niyang sinasabi ito. Halos nawawalan na rin siya ng boses sa kakasigaw. Tuyong-tuyo na rin ang lalamunan niya sa sobrang uhaw. Nanghihina na rin ang kanyang katawan sapagkat ang huling kain pa niya ay kaninang tanghalian. “Vana Enriquez…Nagmamakaawa ako. Inosente ang mga anak ko. Wala silang kamuwang-muwang sa lahat nang ito,” minsan pa ay ibinuka ng kanyang bibig. Pagod na ang kanyang katawan at isipan subalit hindi ang kanyang puso. Kakayanin niya, alang-alang sa kanyang mga mirasol.“Please, Vana,” untag niya gamit ang isang basag na boses. “Huwag ang mga anak ko…Ako na lang…Ako na lang ang saktan mo, huwag na sila.”Pagkatapos nito, marahas na humarap sa kanya ang dalagang may hawak ng kanyang buhay. Nanlilisik ang mga mata nitong lumapit sa kanyang kinaroroonan. Dinaklot nito ang kanyang magkabilang pisngi gamit ang kanan niyang kamay. Ramdam na ramdam n