3.อยากมีคนเลี้ยง (2)

“ทำไงได้ ผมอยากอยู่กับคุณวุ้นนานๆ นี่นา”

ตาคมที่มองมาทำให้เธออึดอัด ไม่ใช่ไม่พอใจ แต่เป็นความรู้สึกหวาดหวั่น ใจสั่นจนผิดปกติ

อีกฝ่ายออกรถแล้ว ทว่าพนิดาไม่อยากให้เขาไปส่งไกลถึงบ้านเธอเลยจริงๆ หญิงสาวนั่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง กระทั่งถึงจุดที่คุ้นตาและมีทางเลี้ยวเธอก็บอกชายหนุ่ม

“ซันเลี้ยวซ้ายซอยข้างหน้าจ้ะ”

“ทำไมเข้าซอยล่ะครับ”

“ไปคอนโดพี่”

“ครับ?”

เสียงทุ้มกึ่งอุทานกึ่งงุนงง ทว่าเขาก็เลี้ยวรถตามที่หญิงสาวบอก

“คอนโดข้างหน้านี่แหละจ้ะ”

พนิดาบอกเสียงเรียบก่อนจะหยิบมือถือในกระเป๋าออกมาโทรหาอนงค์นาง

“อนงค์ วุ้นจะบอกที่บ้านว่าพักที่คอนโดกับอนงค์นะ”

‘อ้าว ทำไมล่ะจ๊ะ ขับรถไม่ไหวเหรอ’

“อืม ดื่มเยอะเหมือนกันก็เลยไม่อยากขับน่ะ”

‘โธ่ งั้นน่าจะบอกแต่แรก จะได้อยู่ด้วย กลับวันเสาร์ตอนเช้าๆ ก็ยังได้ หนูนิดกับพ่อเขาตื่นสาย’

“เพิ่งขี้เกียจตอนขับออกมาแล้วนี่แหละ ยังไงวุ้นก็พักคอนโดอยู่แล้ว ไม่ได้ไปไหนต่อ แค่ไม่อยากให้คุณพ่อห่วง เลยต้องอ้างชื่ออนงค์น่ะ”

‘จ้า ถึงห้องแล้วบอกด้วยนะจ๊ะ’

“จ้ะ”

หลังจากวางสายพนิดาก็บอกทางขึ้นลานจอดรถกับภาสกรและให้ชายหนุ่มขับไปจอดในพื้นที่ของตนเองแล้วเอ่ยขึ้น

“พี่ไม่อยากให้ซันต้องไปส่งไกล ก็เลยคิดว่าพักที่คอนโดนี่แหละ ซันจะได้กลับง่ายๆ”

“คุณวุ้นมีคอนโดแถวที่ทำงานด้วยเหรอครับ”

“จ้ะ แต่ไม่ค่อยได้พักหรอก ความจริงซื้อไว้กะจะให้เขาเช่า พอดีวินเขาขอซื้ออีกที่ต่อไปแล้ว ก็เลยไม่ปล่อยเช่าที่นี่”

เธอเล่าไปโดยไม่ได้ใส่ใจนักขณะปลดเข็มขัดแล้วก้าวลงจากรถ ชายหนุ่มเองก็ตามลงมา

“มานี่สิจ๊ะ เดี๋ยวพี่พาไปส่งข้างล่าง ที่นี่เข้าออกลิฟต์ต้องใช้บัตร แล้วก็จำกัดเฉพาะชั้นด้วย”

มือบางจับข้อมือหนาให้เดินตามตนเองมาโดยไม่คิดมากนัก ไม่ทันรู้ตัวว่าสายตาคมมองมือเธอ แล้วเหลือบมองคนตัวเล็กที่เดินนำเขาเข้าลิฟต์

“คุณวุ้นครับ”

“หืม?”

พนิดาหันมองอีกฝ่าย สบกับตาคู่คมแล้วก็ต้องรีบหลบมองไปทางอื่นเพราะแวววิบวับในนั้น พอรู้ตัวว่าจับมือเขาอยู่ก็รีบปล่อย ทว่าจะกดลิฟต์อีกฝ่ายก็จับมือเธอเอาไว้

“ผมเหงา”

ปากอิ่มเผยอค้างอีกครั้ง มึนงงกับสิ่งที่อยู่ๆ อีกฝ่ายก็พูดขึ้นมา แถมร่างสูงยังขยับมาใกล้จนเธอต้องถอยชิดผนังลิฟต์

“เอ่อ ซัน...”

“ขอขึ้นไปห้องคุณวุ้นด้วยคนนะครับ”

“ดะ...เดี๋ยวนะ...”

“นะครับ”

“พี่ว่าไม่ดี...”

มือเธอโดนจับขึ้นไปกุมด้วยมือหนาทั้งสองข้าง หน้าขาวคมหม่นลงพร้อมพูด

“ผมเหงาจริงๆ นะครับ คุณก็เห็นว่าผมไปเที่ยวทุกคืนวันศุกร์ แล้วที่ผมอาสาไปส่งคุณไกลๆ ก็เพื่อให้ตัวเองมีอะไรทำ ไม่ต้องกลับไปอยู่เหงาๆ ที่ห้อง อย่าทิ้งผมให้อยู่คนเดียวเลยนะครับคุณวุ้น”

“ทำไมเหรอ ซันมีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือเปล่าจ๊ะ”

เมื่อยอมให้อีกฝ่ายเข้ามาในห้องแล้วพนิดาก็รู้สึกเหมือนเธอตัดสินใจพลาดอย่างไรชอบกล คนที่ทำหน้าตาน่าสงสารเมื่อครู่ดูไม่มีวี่แววของความหมองเศร้าแต่อย่างใด

“ซันดื่มน้ำส้มก็แล้วกันนะ จะได้สดชื่นขึ้น ถ้าอยากเข้าห้องน้ำก็ทางนั้นนะจ๊ะ”

เธอบอกพร้อมกับเดินไปทางห้องครัว ตั้งใจเลี่ยงอีกฝ่าย อยากใช้เวลาคิดสักหน่อย เพราะพอภาสกรเข้าใกล้แล้วเธอจะหัวโล่ง หรือไม่ก็มักจะคิดไม่ทันเขาบ่อยครั้ง

กลับมาอีกครั้งก็ไม่เห็นชายหนุ่มที่โซฟา พอกวาดตามองรอบจึงเห็นร่างสูงกำยำไปยืนอยู่ตรงระเบียง พนิดาวางน้ำส้มสองแก้วลงก่อนจะเดินตามอีกฝ่ายออกไปแล้วเอ่ยถาม

“ว่าไงจ๊ะ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจ เล่าให้พี่ฟังก็ได้นะ เผื่อจะรู้สึกดีขึ้น”

ภาสกรหันกลับมา ทว่าไม่ทันตั้งตัวเขาก็คว้าเธอไปกอด พนิดาตัวแข็ง ใบหน้าอีกฝ่ายซบลงแนบบ่าเธอ แต่เพราะรู้ว่าไม่ควรเธอจึงทักท้วง

“เอ่อ ซัน...”

“ผมอยากกอดคุณวุ้น อยากกอดตั้งแต่ที่ร้านนั่นแล้ว”

“ทำไมต้องกอดล่ะ”

แม้ถามเสียงเกือบจะราบเรียบ หากความจริงภายในอกเธอสาวหวิวหวั่นอยากมาก ทว่าพนิดาพยายามระงับจิตใจของตนอย่างเต็มที่ เธอเป็นผู้ใหญ่กว่าอีกฝ่าย ต้องใจเย็น มีสติ ไม่อยากโวยวายต่อต้านให้ชายหนุ่มหงุดหงิดหรือโมโหขึ้นมา ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรแปลกๆ หรือไม่ แม้ที่นี่จะเป็นห้องของเธอ แต่ชายหนุ่มแข็งแรงมากกว่า

หญิงสาวพยายามเตือนตัวเองว่าแค่กอด ไม่มีอะไรมาก อย่าเพิ่งวิตกจนเกินไป

“ไม่รู้สิครับ เห็นน้ำตาคุณวุ้นแล้วผมไม่อยากอยู่เฉยๆ คุณวุ้นร้องไห้ดูน่าทะนุถนอมน่าปลอบ”

“ตอนนี้พี่ไม่ร้องแล้วนี่”

“อืม...”

อีกฝ่ายเพียงแค่รับคำสั้นๆ แล้วสูดหายใจแนบบ่าของเธอ ทั้งที่เขาไม่ได้แตะโดนผิวทว่าพนิดาก็รู้สึกวูบวาบ มือบางยกขึ้นผลักร่างหนาเบาๆ พร้อมพยายามตะล่อม

“ซันปล่อยพี่ก่อนเถอะจ้ะ”

“คุณวุ้น...”

“จ๊ะ”

“ให้ผมอยู่ด้วยนะครับ”

“เอ่อ...”

“ผมอยากอยู่กับคุณ”

“มันไม่ดีมั้งจ๊ะ”

ทั้งที่ใจเต้นตึกตักและรู้สึกกลัวเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยขอสิ่งที่ล่อแหลมเกินเหตุ แต่พนิดาก็ยังกัดฟันแย้งเสียงเบา พยายามสงบจิตสงบใจที่สั่นไหวระคนหวาดผวาของตน

“ผมขาดความอบอุ่น”

ชายหนุ่มก็พูดในสิ่งที่เธอไม่เข้าใจ คิ้วเรียวสวยขมวดด้วยความแปลกใจ

“คุณวุ้นทำให้ผมรู้สึกอบอุ่น สบายใจ กอดแล้วอุ่นเหมือนกอดแม่ กลิ่นตัวหอมหวานละมุนๆ เหมือนกันเลย”

“หา?”

แขนกำยำกระชับยิ่งขึ้นราวต้องการยืนยันในสิ่งที่เขาบอก ขณะที่หญิงสาวชักสับสนขึ้นมาว่าตัวเองคิดมาก หวาดระแวงไปเองหรือเปล่า

“แม่ผมเสียตั้งแต่เด็ก ผมเป็นลูกเมียน้อย อยู่ในบ้านที่ไม่มีใครสนใจ ตอนป่วยก็ต้องหายาหาข้าวกินเอง นอนห่มผ้าห่มบางๆ ได้แต่ฝันถึงอ้อมกอดของแม่”

คนฟังใจหาย นึกสงสารชายหนุ่มจับใจ มือที่กำลังผลักอีกฝ่ายลดลง

“แม่เสียคืนวันศุกร์ ผมถึงไม่ชอบอยู่คนเดียวในทุกคืนวันศกร์”

ได้ยินแบบนี้ใจของพนิดาก็ห่อเหี่ยวจนสุดท้ายมือบางเริ่มขยับขึ้นไปโอบแผ่นหลังกว้างลูบเบาๆ

สัมผัสบนแผ่นหลังที่รับรู้ได้ทำให้ภาสกรยิ้มมุมปากพอใจ

=====

ระดับซันแล้ว ขอเข้าห้องได้ ยังขอกอดได้อีก ^-^