Pagkakautang

  Jasmine'sPOV

Minamaneho ko ang Mitsubishi na napundar ko. Masaya ako kasi kahit papano may nakikita akong bagay na pinaghirapan ko. Papunta ako ngayon sa Birthday Party ng aking kaibigang si Celine Lagrado. It's her 21st birthday. Gaganapin iyon sa mismong mansyon.

 Yes, mayaman ang mga magulang ni Celine. Mga negosyante. Maging ang mga kamag-anak niya negosyante rin. Tiningnan ko ang oras sa suot na Rolex. It's already 6:30 in the evening. Alas-syete magsisimula ang Party.

Nang marating ko ang mansyon ay agad kong ipinasok sa loob ng compound ang aking Mitsubishi at ipinark sa tabi ng mga nakaparadang sasakyan sa harap ng mansiyon. Madami nang nakaparadang sasakyan sa labas. Na marahil pag-aari ng mga mayayamang negosyante na imbitado sa Party na ito.

Iniangat ko ang suot na gown. Kulay beige iyon na humakab sa aking katawan. Lumabas ako ng sasakyan at naglakad patungo sa entrance ng mansyon. 

Naririnig ko ang malamyos na musika Mula sa aking kinaroroonan na nagmumula sa loob ng mansyon. Nang marating ko ang entrance ay pumasok ako at nakita ko ang mga nagkakasayahan na mga bisita habang hawak ang kanilang mga wine glass habang nakaupo sa kani-kanilang mesa. 

Marami na ang tao sa loob ng mansiyon at nagkakasayahan. Iginala ko ang paningin sa loob ng mansyon. Napaka-ganda at napakagarbo ng Party. Punong-puno Ng bulaklak at dekorasyon ang bawat paligid. Talagang makikita na pinaghandaan ang okasyon. Nilinga ko ang paligid baka sakaling makita ko ang hinahanap ko.

"Jasmine!" narinig kong tawag sakin. 

Dumako ang paningin ko sa aking kanan at nakita ko ang kanina ko pa hinahanap. Kumakaway siya. Kasama niya sa mesa si Vicky. Lumapit ako sa kanila at umupo sa bakanteng upuan. 

"You look gorgeous in your dress." puri niya sakin habang sinusuyod ako ng tingin.

"Thankyou Samatha. Ikaw rin naman e, bagay na bagay sayo ang suot mong gown. Mas lalo kang gumanda." wika ko. Samantha is a Beauty Queen. Sumasali siya sa mga Beauty Contest noong college days nila and until now.

"Thankyou so much!" Tiningnan ko si Vicky na tahimik lang na nakaupo habang iniinom ang laman ng hawak niyang wine glass.

"Nandito ba si Oliver?" out of nowhere kong tanong.

"Yes, and kasama niya si Jarred." wika ni Vicky. 

Natigilan ako. Hindi ko parin maintindihan kung bakit ang lakas ng epekto sakin kapag nababanggit ang pangalan niya. Jarred is my Ex-boyfriend. Ngumiti ako kay Vicky.

"Mabuti naman kung ganun." Sabi ko.

"Oh hayan pala sila!" wika ni Samantha. Biglang akong nanlamig. Nakatingin sina Vicky at Samantha sa likod ko. Hindi ko alam kung haharap ba ako o mananatali nalang na nakatingin ng diretso.

"Jasmine you're here." wika ni Jarred. Mas lalong hindi ako nakakilos sa aking kinauupuan. Nanindig ang balahibo ko sa pagkakasabi niya ng aking pangalan. Kalaunan lumingon ako.

"Hi Jarred." yun lang ang lumabas sa bibig ko. Tinitigan niya ako ng ilang segundo hanggang sa binalik niya ang tingin kay Vicky.

"Sige guys. Haunting lang kami ng chiks sa labas." wika ni Oliver. Ramdam niya ang tensyon na namamagitan sa amin ni Jarred. Bumuntong-hininga si Samantha.

"Nakita ko sa mga mata niya ang galit, Jasmine." wika niya. 

Sumang-ayon naman si Vicky. Napangiti ako ng mapait. I know, nasaktan ko siya ng sobra sa ginawa ko apat na taon na ang nakararaan. My parents are manipulative. Kaya wala akong nagawa kundi sundin sila. 

And I'm so happy kasi successful na siya. He deserves everything right now. May girlfriend na kaya siya? Oo naman meron. Sa gwapo ba naman imposible namang wala, wika ng isang bahagi ng isip ko. Bigla akong nasaktan sa isiping iyon. I still love him, I really love him.

--

Natapos ang Birthday Party around 9 in the evening at heto ako ngayon pauwi na sa condo. Nakahiwalay na ako sa mga magulang ko. I prepared to be independent. Noong una ay ayaw nila, subalit napapayag ko rin sila kalaunan.

Nitong mga nakaraang araw napansin ko na parati silang balisa. Kapag tinatanong ko sila kung bakit. Lagi nilang sagot na may problema lang sa negosyo. Nagmamay-ari kami ng pagawaan ng kape. Kilala na sa buong Pilipinas ang produkto namin.

Nang marating ko ang condo ay bumaba ako at binuksan ang gate. Bumalik ako sa sasakyan at ipinasok ang Mitsubishi sa loob at ipinark iyon sa gilid. Lumabas ako sa sasakyan at nagtungo sa condo. Umakyat ako sa pangalawang palapag kung saan naroon ang aking kwarto at nagbihis. Pagkatapos kong magbihis ay agad akong nahiga sa kama. 

Biglang nag-ring ang cellphone ko na nasa tabi ko. Dinampot ko iyon at tiningnan ang caller. Si Mom ang tumatawag. Pinindot ko ang accept botton at nilagay ko sa aking taenga. Nakarinig ako ng paghikbi sa kabilang linya. Kinabahan ako. Anong nangyayari?

"Mom, what's wrong?" tanong ko. Mukhang wala siyang balak magsalita. Nakarinig ako ng nabasag. Napatayo ako. Magsasalita na ulit sana ako ngunit nagsalita na ang si Mom.

"Hija, can you please come here?" wika niya. Nasa boses niya ang pagkatakot at lungkot. Hindi kaya patungkol ito sa kompanya? 

"Ano yung narinig kong pagkabasag Mom?" tanong sa kaniya.

"It's your Dad. Basta pumunta ka nalang dito anak, please." wika niya tsaka ibinaba ang telepono.

Wala na akong sinayang na oras. Bumaba ako ng kwarto at tinungo ang aking Mitsubishi. Sumakay ako at inilabas iyon. Tinahak ko ang daan pauwi sa bahay. May kalayuan iyon sa Condo niya. Kinakabahan ako. 

Ano kayang nangyayari? Bakit nagbasag ng baso si Dad? Kilala niya ang Ama, mahinahon ito. Kapag ganun ang nangyari, ibig sabihin may problema siya. Malaking problema.

Nanginginig ang kamay ko na nakahawak sa manibela. Halos hindi ako makapag-concentrate buong byahe. Nang malapit na ako sa bahay ay hindi ko napigilan ang bumuntong-hininga. Ipinark ko sa gilid ang Mitsubishi. Napansin ko na walang gwardiya na nagbabantay. Off ba ni Manong Garry?

Bumaba ako ng sasakyan at tinungo ang gate. Bahagya iyon nakabukas kaya itinulak ko. Pagkapasok ko ay isinara ko ang gate. Tinungo ko ang loob ng bahay at umakyat sa pangalawang palapag. Nilakad ko ang kinaroroonan ng kwarto nina Mom and Dad na nasa pangalawang pintuan. Bahagya iyon nakabukas kaya tinulak ko papasok ang pinto. 

Nang makapasok ako ay tumambad sa aking harapan ang nagkandapira-pirasong baso sa sahig. Nakita ko sina Mom and Dad na nakaupo sa kama. Nakayuko si Dad, samantalang nakatalikod naman si Mom sa kaniya sapo-sapo ang mukha niya habang impit na umiiyak. Mukhang hindi ata napansin ni Dad ang aking pagdating sa lalim ng kaniyang iniisip.

"Dad." wika ko. Agad na nag-angat ng mukha si Dad mula sa pagkakayuko. Nakita ko sa kaniyang mga mata ang lungkot na parang nawalan ng isag mahal sa buhay. Nilapitan ko siya at umupo ako para magpantay ang aming paningin.

"Hija, I'm sorry. I'm really really sorry." wika niya sakin at hinawakan ang kamay ko na nakapatong sa kaniyang hita.

 Biglang nagtubig ang aking mga mata. Hindi ko mapigilang mapaluha sa lungkot na nakikita ko sa kaniyang mga mata. Masayahin ang aking Ama. Matapang, ni minsan hindi kakikitaan ng pagkahina. Pero sa mga pagkakataong ito, dito ko napagtanto na kahit gaano ka man kalakas. 

Darating din ang panahon na makakaramdam ka ng panghihina. Nakita kong lumapit sa kinaroroonan ko si Mom. Umupo din siya at niyakap ako tsaka umiyak sa aking balikat. Umiyak siya ng umiyak.

"Ano bang nangyayari Mom and Dad. Nalulugi ba ang kompanya?" tanong ko.

Tiningnan nila ako ng makahulugan na para bang sinasabi ng mga mata nila ang sagot sa aking tanong. Hindi ko na napigilan ang lumuha. Pero gusto ko parin marinig yun sa bibig nila na mali ako. Na mali ang iniisip ko. Kaybigat lang isipin na ang negosyong minahal ng aking magulang ng mahigit dalawang dekada ay mawawala na sa kanila. Hindi, hindi yun mangyayari.

"Oo anak. Nalulugi na ang kompanya at nagkadautang-utang tayo." wika ng aking Ama. 

Sa mga narinig ko. Hindi ko alam kung paano iaabsorb iyon sa isipan ko. Parang huminto ang lahat ng bagay na nakapaligid sakin. Na sana panaginip nalang ang lahat at magising ako na ayos lang ang kompanya. Maganda ang takbo ng benta.

Pero hindi. Nasa reyalidad ako, lahat ng mga narinig ko ay totoo na hindi panaginip lang. Gusto kong sisihin ang sarili ko. Dahil mas pinili ko ang gusto ko kaysa pamahalaan ang kompanya namin. Hindi ko na naiwasan ang umiyak. Hinagod ni Mom ang likod ko na wari'y sa ganung sa paraan maibsan ang sakit na nararamdaman ko.

"I'm sorry Mom, Dad. Kung pinili ko lang sana na pamahalaan ang negosyo edi sana kasama niyo akong isinasalba iyon." wika ko at patuloy parin sa pag-iyak.

"No anak. Wala kang kasalanan. Mahal mo ang ginagawa mo ngayon at doon ka masaya." wika ni Mom.

 Lumingon ako sa kaniya, nakita ko sa mga mata niya ang sinseridad sa mga sinabi. Ito ang isang bagay na ipinagpapasalamat ko. Ang nabiyayaan ako ng magulang na maunawain. Niyakap niya ako.

"Malalampasan natin to anak, basta kumapit lang tayo sa isa't-isa at siguradong maisasalba natin ang kompanya." 

Niyakap ako ni Dad mula sa likuran. Oo, tama si Mom malalampasan namin ito. Basta magkakasama kaming harapin ang pagsubok na ito. Pero kanino kami nagkautang? Humiwalay ako sa pagkakayak kay Mom. Tumayo ako at tumayo na rin siya. Umupo si Mom sa kama katabi ni Dad. Hinarap ko sila.

"Kanino kayo nagkautang Dad?" Mukhang nag-alinlangan pa sila kung sasagutin ang tanong ko o hindi.

 Bakit parang may pakiramdam ako kung kanino sila umutang? Biglang bumilis ang tibok ng puso ng maalala siya. Sana hindi siya. Bumuntong-hininga muna sila bago nagsalita.

"Si Jarred hija. Jarred Raqueza." 

Pakiramdam ko namanhid ang aking pakiramdam. Hindi ako nakakilos sa aking kinatatayuan. Bakit sa dinami-dami ng tao si Jarred pa? Napalunok ako. Anong gagawin ko ngayon?