Dear Mantan

"Mateo, ginabi ka na naman---"

"Ano naman ngayon sa 'yo kung ginabi ako?"

Napalunok ako sa naging sagot sa akin ng asawa ko. Unti unting namuo ang luha sa aking mga mata dala ng malamig na pakikitungo niya sa akin. Nagyuko ako't napapikit upang mapigilan pa ang pagluha ko.

Limang buwan na kaming kasal, ngunit sa loob nang mga panahong 'yon ay tila hindi pa yata ako natututunang mahalin ni Mateo magpasa hanggang ngayon. Sa loob ng limang buwan tila galit at pagkasuklam pa rin ang namumutawi sa kaniyang damdamin patungo sa akin.

Bahagya akong nagtaas nang tingin at pinanood siyang mag-alis ng kaniyang sapatos. Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko't nakailang beses pumikit pikit dahil sa panlalabo ng aking mga mata.

Hanggang kailan ba ako mamamalimos ng atensyon sa sarili kong asawa? Bakit ba ganito na lang kalala ang pagkadigusto niya't halos hindi niya na ako kinikilala bilang kabiyak niya?

Ngunit sabagay, kailan nga ba ako naging asawa niya sa kaniyang paningin? I wasn't even treated like one by him. 

Napailing ako't pasimpleng suminghot.

"A-Ako kasi. Parang lagi ka na lang nasa opisina mo. May bahay ka rin naman, kung maaari sana, dito ka na lang gumawa sa bahay---" 

"Inuuwian na nga kita, ang dami dami mo pang sinasabi. Tigilan mo ako, Fayra. Kung dito ako magtra-trabaho sa bahay, baka wala akong matapos, lalo na't hindi naman bahay ang pakiramdam ko sa lugar na ito. Para 'tong kulungan sa akin, tch."

Parang akong binarahan sa lalamunan sa narinig. Kung gayon ang tingin niya sa bahay namin, ano pa kaya ako na lagi na lamang nandito at naghihintay sa kaniya? Kung anong nararamdaman niya dito sa bahay gano'n din naman ako, mas dinaig ko lang nga ang isang preso dahil sila, laging may dalaw, samantalang ako, mistulang inabanduna na mag-aantay na lamang kung kailan balak dalawin. 

"Kumain ka na ba? Ahm, nagluto si Manang Celly, halika't maghapunan na tayo. Sakto pala ang iyong uwi, mainit init pa ang ulam at kanin." Pilit ang ngiting yaya ko ngunit isang matalim na tingin ang iginawad niya sa akin.

"Pati ba naman ang pagluluto ay si Manang Celly pa rin? Anong klase ka bang babae at bakit hindi mo magawa ang nga simpleng gawaing dapat at sa 'yo, Fayra? Ha?" Mababakasan ang galit sa kaniyang boses habang ang mga mata'y nag-aalab. "Walang wala ka talaga sa kalingkingan ni Rose. No wonder why all of us, Vejar, are drooling for her to become our wife, malas ko lang at ikaw ang ipinagkasundo sa akin."

"Huwag mo namang sabihin 'yan sa harapan ko, Mateo. Asawa mo pa rin ako."

"Asawa sa papel. Hindi porket pinakasalan kita ay kasama na doon na magiging iba ang pagtrato ko sa 'yo, Fayra. Hindi gano'n 'yon."

"Ngunit sobra ang mga salita mo. I'm still trying to do all the stuff here, Mateo. I'm still learning, kung sana ay nandito ka palagi, makikita mo rin na nagsusumikap akong gampanan ang lahat para sa 'yo."

Sumilay ang ngisi sa kaniyang labi. "Should I be thankful then?" Sarkastiko niyang tanong.