Chapter 4

"What are you doing here?"

Mas malamig, mas mabalasik, mas nakakapanindig balahibo na sabi ng kaharap ko.

I swallowed hard. Parang umurong ang dila ko. I can't speak directly in front of him, neither if he's far from me.

I stared at his brown yet attractive eyes. His brows furrowed when I didn't answer his question. Napatingin ako sa ilong nito, down to his reddish and kissable lips.

"Nalunok mo ba ang dila mo? Bakit hindi ka makapagsalita?"

God. How could a guy be this perfect? I mean, yeah, nobody's perfect but I could say that he's close to perfection. Damn it.

Everytime I looked at him, glimpse of that fateful night appeared in my head. If he were that man... naaalala niya pa kaya ako? Of course, we're neither wasted nor drunk when we did... that thing.

Pero sa dami ng babae niya, baka nga ni kahit anino ko hindi niya na naaalala.

"What? Are you going to just stare at me this whole time?"

Napakurap-kurap ako at parang bumalik sa katinuan sa tigas ng boses niya. What was he? There's something about his accent. But... How arrogant this dork is. Kinagat ko ang pang ibabang labi saka pumikit nang mariin.

What now, Avery? Speak!

Minulat ko ang mata at saka tumikhim. Hinarap ko ang lalaki at sinalubong ang matatalim nitong titig. I gulped.

Yet, slowly, I flashed my remarkable sweet yet seductive smile. His brows furrowed and from that, I could already smell a disaster but I still kept on going.

"I'm here... for you." Tumingkayad pa ako para ibulong iyon sa kanya.

Narinig ko ang matunog niyang buntong hininga. Nagsalubong ulit ang paningin namin, his expression didn't change at all. Even a slightest change, none.

"Be specific. Kung nandito ka na naman para ipilit na mag-ivest ako sa palubog na kompanya ay nagsasayang ka lang ng oras," malamig pa rin nitong tugon. "Bakit hindi niyo na lang ibenta ang kompanya nang sa ganon ay tapos na ang problema niyo?"

Napalunok ako. Walang preno ang bibig ko. Masyado siyang honest at masakit iyon.

I bit my lower lip and smiled sweetly as I touched his chest. I already cringed for everything I was and will be doing from this day onwards.

"Hindi ako narito para roon. Hindi mo ba ako narinig? I'm here for you—"

"Get out, then. I'm busy and you're just wasting my time."

Naibaba ko ang kamay at tiningnan siya sa mata, no emotion expressed.

Nag-tiim bagang ako. Is he not affected from my touch? E, kahapon naman sobrang landi niya sa babae!

I hissed to the point of clenching my fist. Humugot ako ng malalim na hininga at nag-angat ng tingin sa kanya.

I smiled sweetly yet sarcastically. "Wanna play around? With me? Ayaw mo ba? Ako na ang lumalapit sayo, tatanggi ka pa?" matapang kong hamon.

I couldn't believe I'm saying these things now.

His jaw clenched and darkly looked at me. Sinalubong ko ang talim ng mga titig niya, without expressing scared or frightened expression. I smiled sweetly.

"I don't have time for your existence, woman. I'm expecting someone here later. You can go out now." He pointed out the door.

Nagtiim bagang ako. Hindi ko na mapigilang ipakita ang irita. I can't fail. Kailangan niya kumagat.

"What if I don't want to?"

I couldn't say anything more. Pagiging brat at stubborn nalang ang pagaganahin ko. Nilingon ko siya at mapait na ngumiti, but still I managed to make it look sweet.

Pinasadahan ko siya ng tingin. Well, he looked good in his suite. In everything he wears, actually. I almost rolled my eyes.

"Should I call my guards now to drag you out?"

Nanlisik ang mga mata ko at akmang iaangat ang palad para sampalin siya, ngunit agad ko ring pinigilan ang sarili.

Ikinuyom ko nalang ang palad at saka pinilit na ngumiti ngunit ngiwi lang ang inabot no'n. I gritted my teeth.

"You can't be serious."

"I can." He smirked at me. "You're seducing me, but I'm so sorry to tell you, hindi effective."

He's serious! I bit my lower lip. Nakita kong tumingin siya sa labi ko pero agad ding umangat ang paningin sa aking mata at saka malamig na tumingin.

Nakatiim bagang ko siyang nilagpasan. I even hit his shoulder to express my anger but he didn't even shudder and care at all. Mas lalo akong nairita.

I was about to open the door when I realized something. Sumulyap ako sa gawi niya.

"Avery De Asis," pahabol ko pa. "Remember that name, babalik pa rin ako dito."

Pinihit ko na ang siradora at lumabas sa office niya. I gritted my teeth damn tight. I don't know but I am kinda insulted from his words.

I hate him. Real bad.

Nakauwi ako nang nakabusangot, nakita ko pang naglalaro ng kung ano sina Ana at Brayden sa may living room.

I managed to smile and walked closer to them.

"Gusto mo na bang magkaroon ng kapatid, baby?" narinig kong boses ni Ana. "Don't worry, gumagawa na sila ngayon." Then she laughed crazily.

I frowned. I crossed my arms and arched my left eyebrow for her to see my annoyance. Nakita niya ako at may gana pang magulat.

"Nand'yan ka na pala!" Napakamot siya sa ulo.

Tinarayan ko lang siya at saka lumapit sa anak kong inosenteng naglalaro ng mga bear.

"Is that how you take care of my baby?" I asked, annoyingly. "Paano kung masamain niya ang pinagsasabi mo? Mamaya matandaan niya ang mga salita, tapos gayahin niya!"

"Hindi ah!" depensa nito sa sarili. "Ngayon lang naman. At saka, bata pa si Brayden. He doesn't know a thing." At nag-peace sign pa siya.

May kumatok sa pintuan. Tatayo na sana ako para buksan iyon, pero pinigilan ako ni Ana para siya na lang ang gumawa non.

"Where is she?"

Nanigas ako sa kinauupuan ko nang marinig ang boses ni daddy. Niyakap ko si Brayden nang mahigpit at hinarap si Daddy na deri-deristo na lang pumasok dito sa loob.

Nang balingan ko naman si Ana at nakita ko ang takot sa kanyang mukha. Sino ba naman ang hindi matatakot kung ang pagbabanta na ginagawa ni Daddy ay gagawin talaga.

"D-Dad..." Nanginginig kong tawag sa kanya.

Pinagmasdan ni Daddy si Brayden at ngumiti sa anak ko. Isang ngiti na nakakaasar.

"Anong balita?" tanong niya sa akin patungkol sa pagpunta ko kay Ezekiel Salvador. "Napapayag mo ba?"

"Dad... hindi naman basta-basta ang pinapagawa mo. He's a businessman. Mag-iisip siya kung kikita pa ba siya kung maisalba ang kompanya natin—"

"Sinasabi mo bang hindi na kayang kumita ng kompanya?" Matalim nitong sabi at humakbang sa akin.

Napaatras naman ako at mas lalo pang humigpit ang kapit kay Brayden. "That's not I meant. Ang ibig ko lang sabihin, bigyan mo ako ng oras... Mapapapayag ko siya, pangako."

Inismiran ako ni Daddy. "Huwag puro salita, Avery. Bigyan mo ako ng resulta dahil kung hindi... Ilalayo ko sayo ang anak mo at sisiguraduhin kong hindi mo na siya ulit makikita pa."

Halos manikip ang dibdib ko sa pagpigil ng hininga. Nang tumalikod na si Daddy at maglakad palabas ay napaluhod ako sa sahig at napaiyak na lamang.

Agad namang tumakbo sa akin si Ana at niyakap kami ni Brayden. "Nakahayup talaga ng daddy mo. I can't believe na siya ang naging ama mo. Kabaligtaran siya ng mommy mo."

Hindi ko na nagawa pang magdamdam nang lubos dahil tumunog ang cellphone ko sa bulsa. Kinuha naman ni Ana si Brayden at hinayaan ako sagutin ang tawag.

"Hello?" bati ko sa tumawag sa akin. "Who's this?" Unknown number lang at hindi nakasave sa phone number ko.

"I'll consider your offer."

Lumuwa ang mga mata ko nang marinig ang boses ng tumawag. It's Ezekiel Salvador.

"I wanna play around... with you, Avery De Asis."