FORTUNE 28 เจ็บ

“ก็บอกว่าอย่าเดิน”

“แล้วขว้างมาทำไมล่ะ จริง ๆ เล็งหัวฉันไว้ล่ะสิ”

จึก!

“ทำไมดื้อแบบนี้วะ” เขาทิ้งบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่ เดินไปหาขนมปังที่ดื้อด้านรั้นทำให้ตัวเองเจ็บตัว

หมับ! พรึบ!

อีวานสุดจะทน เขาถอนหายใจแรง ๆ แล้วเดินเข้าไปกระชากแขนขนมปังเข้าหาหน้าอกแกร่ง แล้วใช้สองแขนยกเอวเธอขึ้น เดินอุ้มไปวางบนเตียง

“ไม่เจ็บหรือไง” อีวานนั่งคุกเข่ายกเท้าขนมปังที่ถูกแก้วบาดขึ้นมาดู

“เจ็บ แต่คงเทียบกับความรู้สึกคุณไม่ได้หรอกค่ะ”

เขานิ่งไปแป๊บนึง แล้วก็สำรวจเท้าเธอต่อโดยที่ไม่ได้ตอบโต้อะไร ได้แต่คิดว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้ไม่กลัวอะไรเลย แล้วเป็นเขาที่ต้อยถอยกลับมาตั้งหลักทุกครั้ง

การที่เขาโยนแก้วเมื่อกี้ ไม่ได้ตั้งใจจะโยนใส่เธอ แต่ตั้งใจระบายอารมณ์ตัวเองที่มีความรู้สึกเจ็บ เมื่อคิดถึงเรื่องแม่.. แต่เป็นจังหวะที่ขนมปังเดินเข้ามาในห้องเขาพอดี

แล้วรอบที่สองที่อีวานโยนแก้วลงพื้น คือตั้งใจไล่ให้เธอออกไปจากห้อง แต่ใครจะคิดล่ะว่าขนมปังจะดื้อด้าน และกล้าเหยียบแก้วที่พื้น

“จะไปไหนคะ”

เพียงเขาลุกขึ้น เธอก็จับชายเสื้อเขาเอาไว้

“ไปหยิบกล่องปฐมพยาบาล” พอรู้ว่าเขาจะไปหยิบอุปกรณ์มาทำแผลให้เธอจึงยอมปล่อยและนั่งรอ