KABANATA 39.1

“Hope on,” sa isang mababang boses na sabi ni Leon sa akin.

Nakikita ko ngayon ang kaniyang mga papa sa aking harapan. Iba na ang suot. Nakasuot na siya ng aming uniform para sa mga lalaki. Unti unti akong lumingon sa kaniya at nang magtama ang aming mga mata ay nakita ko ang madidilim at nakaka intense niyang mga mata. Umiwas ako ng tingin at ‘tsaka ay napalunok. Naalala ko tuloy ang sinabi niya kanina. I feel uneasy and at the same time scared. Ang awra niya kasi ay napakalakas na nasa puntong matatakot ka sa ibang paraan. He is still handsome in that posture though. Hindi ko alam kung bakit mas gumwapo siya roon. Natatakot at naiilang na nga ay may oras pa akong isipin ang ganoong bagay sa aking isipan.

“Okay lang ako,” sagot ko. Medyo mahina ang pagkakasabi ko noon dahil sa pinaghalong emosiyon sa akin. Nerbiyos, pagka ilang, at takot na rin.

Bumaling ako sa kaniya muli nang sinabi ko iy