7.00 น.ตุ้บ!คนตัวเล็กกลิ้งตกเตียงผุดลุกขึ้นยืนเกาหัวแกรก ๆ ทำหน้ามุ่ยหงุดหงิดที่ตัวเองชอบนอนดิ้นจนกลิ้งตกเตียงเป็นประจำไม่ว่าจะที่บ้านหรือที่ไหนเธอก็สามารถลงมาจูบพื้นได้ทุกเมื่อ ขณะที่ใบหน้าขาวเกลี้ยงเกลาหล่อเหลาใจละลายกำลังนอนคว่ำหายใจแผ่วเบาอยู่บนเตียง ดวงหน้าเล็กที่ขี้สงสัยและใคร่ค้นหาแอบอมยิ้มแล้วจับใบหน้าร้อนวูบของตนเองเมื่อนึกถึงบทรักรุนแรงดั่งพายุคลั่งเมื่อคืน หญิงสาวมองหาเสื้อผ้าในตู้แล้วหยิบเอาชุดนอนลูกไม้สายเดี่ยวสีขาวตัวเล็กกับกางเกงตัวสั้นจุ๊ดมาใส่ก่อนจะเดินไปประทับจูบลงบนแก้มของสามีที่นอนหลับสนิทไม่รู้เรื่อง นิ้วเล็กเกลี่ยผมที่ปรกหน้าของพิรุณออกแล้วกวาดมองหน้าที่ขาวตี๋ของเขาด้วยความหลงใหล "ไหนว่าจะเสรืฟ์มอร์นิ่งเซ็กส์ให้ลินไงคะพี่เรน หลับเงียบเชียวนะ" ปาลินพูดพึมพำแล้วเดินไปเคาน์เตอร์ครัวมองหากาแฟสักถ้วยมาดื่มเพิ่มความสดชื่น กระทั่งดวงตากลมตวัดไปเห็นถาดอาหารเช้าที่วางอยู่นอกบ้านและมีสำรับจิ๋วครอบเอาไว้เธอจึงวิ่งออกไปดูที่แท้อาหารเช้าถาดนี้ก็เป็นอาหารฝีมือคุณแม่เพชรไพรเพราะมันมีโน้ตเขียนแปะติดไว้ที่ฝาชี "อรุณสวัสดิ์จ้ะน้องลินน้องเรนของแม่ กินเยอะ ๆ นะจะได้มีหลานให้แม่เ
วันนี้คนที่โรงบ่มไวน์ออกไปตัดองุ่นพิรุณจึงชวนปาลินออกไปตัดองุ่นกับทุกคน หญิงสาวสนุกสนานที่ได้เที่ยวเล่นและเรียนรู้การปลูกองุ่นและการเก็บเกี่ยว ขณะที่ตะวันเริ่มแยงตาแสงแดดที่สาดส่องมาก็ทำให้ความเย็นในหุบเขาแห่งนี้เปลี่ยนเป็นความร้อนระอุแทน ถึงแม้จะไม่ได้ร้อนจัดเหมือนกับตอนที่เธอยืนรอรถเมล์แต่ความร้อนอบอ้าวนี้ก็ทำให้หนุ่มชาวไร่สุดหล่อของเธอนั้นถึงกับเหงื่อไหลไคลย้อย"พี่เรนร้อนมากไหมคะ" ใบหน้าที่เริ่มชื้นเหงื่อชะโงกถามขณะกำลังเขย่งตัวตัดพวงองุ่นอย่างตั้งอกตั้งใจ พิรุณในชุดเสื้อลายสก็อตและหมวกคาวบอยอ้อมมาด้านหลังแล้วจับพวงองุ่นในมือเล็กที่กำลังเงอะงะหากิ่งก้านขององุ่นไม่เจอ"มาพี่ช่วย"ฉั่บ!องุ่นสีออกม่วงแดงพวงใหญ่ถูกส่งให้กับปาลิน พ่อหนุ่มชาวไร่สายพันธ์มาเฟียกระตุกยิ้มทีจนใจน้อย ๆ ของชาวสวนมือใหม่อย่างเธอถึงกับตาลาย ปาลินเซถลาไปพร้อมกับพวงองุ่นมือใหญ่รีบโอบรั้งเอวเล็กแล้วดันเข้าหาตัวของเขา"ลินเป็นอะไรไป เจ็บปวดหรือป่วยหรือร้อนแดดบอกพี่นะ" ปาลินส่ายหัวหงึกหงักเป็นเชิงบอกว่าเธอโอเค แล้วบรรจงหย่อนองุ่นพวงอวบลงไปในตระกร้าพลาสติก "ตัวเล็กของพี่ทำไมเงียบไปล่ะ" เขายังจี้จะเอาคำตอบจากเธอให้
โป๊กโป๊ก! ปั้ก!ปั้ก!พิรุณควงสากแล้วตำเส้นมะละกอพร้อมหั่นวัตถุดิบสำคัญ ของตำบักหุ่งลงไปอย่างชำนาญ ปาลินที่นั่งรอที่โต๊ะมือสองข้างกำส้อมกับช้อนรอถึงกับกลืนน้ำลายลงคอเสียงดังเอื๊อก พ่อค้าส้มตำเหลือบมองฉีกยิ้มโปรยเสน่ห์"ว๊ายแกหล่ออ่ะ คนตำส้มตำรอฉิบหาย" ปาลินได้ยินเสียงเล็กเสียงน้อยของกลุ่มลูกค้าสาวด้านหลังจึงหันไปมองชะนีสองตัวที่กำลังกรีดร้องอวยความหล่อของพี่เรน"พี่เรนนะพี่เรนไม่น่าแบกครกกับสากมาตำข้างนอกนี่เลย ความสงบของการกินมื้อเด็ดเลยกร่อยเลยเห็นไหม ต้องทำอะไรสักอย่าง"ปาลินทำแก้มป่องสองข้างคิดแผนการที่จะทำให้ชะนีสองตัวด้านหลังได้กระจ่างแจ้งแถลงไข หญิงสาวคิดย้อนไปถึงวันที่แฟนเก่าของเขาบุกมางานเลี้ยงที่โรงบ่มไวน์ ก็นึกออกทันทีว่าตอนนี้เธอต้องสกัดดาวรุ่งเสียก่อน แสดงให้รู้กันไปเลยว่าเขามีเมียแล้วเว้ย"พี่เรนขา พี่เรนลินปวดหัวจังเลยค่ะ" ปาลินทำเสียงสองเดินโซซัดโซเซเข้าไปหาเชฟบักหุ่งสุดหล่อของเธอ พิรุณที่ตักส้มตำปูปลาร้ากลิ่นหอมใส่จานอยู่นั้นก็รีบวางจานลงแล้วประคองเมียรักเข้ามา "เอ้าแกเขามีเมียแล้วเหรอ โถ่เสียดายอ่ะ" "สำมะเหร็ดดด" พูดออกเสียงแล้วชูกำปั้นสองข้างขึ้นเหมือนตอนที่กำลังเช
คู่รักเดินทางกลับมาจากไร่องุ่นวิโอล่าและกลับมาถึงมหานครอันวุ่นวายอีกครั้ง วันนี้พิรุณกับปาลินเข้ามาทำงานพร้อมกันทำให้เหล่าพนักงานที่บริษัทมองทั้งคู่เป็นตาเดียวกัน ถึงแม้ประธานบริษัทจะประกาศแล้วว่าเลขาพิรุณกับคุณปาลินเป็นสามีภรรยากันแล้ว เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องอื้อฉาวภายในบริษัท แต่ก็ยังไม่วายจะมีคนคิดเล็กคิดน้อยเพราะยังไงพวกเขาก็ยังไม่ได้แต่งงานและเปิดตัวให้คนทั่วไปรับรู้อย่างเป็นทางการสักทีวันทั้งวันปาลินนั่งทำงานด้วยความอึดอัดใจส่วนพิรุณก็ดูจะไม่สนอกสนใจเท่าไหร่นักเพราะคนแบบเขาไม่มีใครกล้าพูดหรือตำหนิติติง ด้วยรู้ว่าเขานั้นมีนิสัยเป็นพวกหัวรุนแรง และคุมชายชุดดำนับสิบชีวิตที่ผับเรดเรนผับใหญ่ย่านฝั่งธนบุรีจนกระทั่งเวลาเลิกงานมาถึงพิรุณได้รับข้อความจากลุงโทนธรรมระหว่างที่เขากำลังสตาร์ทรถพาปาลินกลับบ้าน ข้อความที่เชสส่งมานั้นบอกว่าเขาถูกเชิญไปร่วมงานเลี้ยงสมาคมและอาหารเครื่องดื่มเย็นนี้ พิรุณถอนหายใจย่นคิ้วติดกันจนแทบจะเป็นเส้นเดียว"พี่เรนทำไมทำหน้าเครียดจังคะ""ถูกเชิญไปงานเลี้ยงน่ะสิ พี่ขี้เกียจซะด้วย พี่เหนื่อยครับ วันนี้ต
23.45 น.ใบหน้าเอือมระอาเดินเตะฝุ่นลงมาจากรถคิ้วที่ดกดำและเรียวดั่งคันศรเลิกขึ้นสูงเมื่อเห็นกั้งกับคิงนั่งเล่นเกมกางเต้นท์ใส่ชุดกันหนาวตัวหนาผัดแป้งหน้าขาวโบ๊ะ ก่อไฟอยู่บนสนามหญ้าในเต้นท์มีไอ้โอเลี้ยงนอนลิ้นแดงห้อยอยู่ภายในเต้นท์ด้วย"บ้านกูไม่ใช่รีสอร์ทให้พวกมึงมากางเต้นท์รับลมหนาวนะโว้ยไอ้คิงไอ้กั้ง""ก็พอดีว่าวันนี้อากาศหนาวกำลังดีเลย อีกอย่างบอสบอกพวกเราเองว่าให้อยู่เฝ้าคุณลิน"เขาลืมข้อนี้ไปเสียสนิท แต่ถึงกระนั้นพวกมันก็ไม่ควรมานอนกางเต้นท์กลางสนามหญ้าที่บ้านของเขาแบบนี้"กูให้พวกมึงนอนกางได้แค่วันเดียว""เอ่อบอสครับสู้ ๆ นะคร้าบบบ" กั้งยิ้มร่าอย่างมีพิรุธส่งให้เจ้านายหนุ่ม พิรุณย่นคิ้วชิดกันไม่เข้าใจแต่ก็ไม่ได้ถามแผ่นหลังกว้างเดินลับตาลูกน้องหนุ่มสองคนเข้าไปพวกเขาก็หัวเราะคิกคักลุ้นว่าบอสจะเจอคุณลินจัดการยังไงบ้างมือสองข้างกระตุกรูหูกระต่ายออกอย่างเหนื่อยหน่าย ปากของเขาหาวสองสามทีจนน้ำตาไหล วันนี้แม่งหน้าเบื่อฉิบแถมยังถูกลุงโทนบังคับขู่สารพัดว่าจะส่งคนมาสร้างความวุ่นวายที่ตลาดเรืองทรัยพ์999ของเจ๊กัลยาว่าที่แม่ยายของเขา แบบนี้จะให้หนีออกมาจากงานปุปปับเขาก็กลัวจะเกิดปัญหาทำให้ภร
ดวงหน้าเล็กในชุดซีทรูอันแสนเร่าร้อนหายใจกระเพื่อมตื่นเต้นที่ตนนั้นกำลังจะเป็นฝ่ายนำพี่เรนด้วยตนเอง ตอนนี้เธอทั้งโกรธและหึงเขา แต่ดูเขายังนอนทำหน้ายิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ได้ เธอเพิ่งเข้าใจว่าความหึงหวงของคนเรามันมีอานุภาพรุนแรงถึงขนาดที่ว่าอะไรที่เธอไม่เคยก็ได้เคยภายในไม่กี่นาทีที่ผ่านมา ก่อนที่เขาจะกลับมาเธอทั้งเปิดนั่งโป๊นั่งดู ทั้งหายุทธิวิธีเพื่อที่จะมัดใจพี่เรนให้อยู่หมัด ถึงเธอจะกลัวการทำอะไรแบบนี้อยู่ไม่น้อยเพราะไอ้ภาพที่ชนะศรเคยคร่อมทับและสีหน้าเหมือนปีศาจชั่วร้ายนั่นก็ยังคอยตามหลอกหลอนเธออยู่ ดังนั้นเธอจึงต้องหาภาพอื่นที่จะทำให้ติดตาได้มากกว่าภาพของเหตุการณ์ในอดีต ซึ่งก็คือภาพของพี่เรน "ลินทำไมลินเงียบไปล่ะ" "เปล่าค่ะลินกำลังกระตุ้นความเสียวตัวเองอยู่" ความตรงจนเกินไปนั่นก็เป็นเหตุให้พิรุณหลงรักปาลินจนหมดใจ เด็กคนนี้ช่างซื่อบริสุทธิ์จริง ๆ แล้วเขาก็โคตรหลงรักเลยแพนตี้สีดำถูกเกี่ยวพ้นจากข้อเท้าเล็กสะโพกนุ่มลดต่ำลงใบหน้าเล็กเห่อร้อนวูบวาบแล้วควานหาแท่งอุ่นที่กำลังจะปริแตกของชายหนุ่มที่นอนมองอยู่อย่างตั้งใจ สรรพาวุธถูกสอดเข้าไปในกลีบเนื้อที่คับแน่นจนแทบจะผ่านไปไม่ได้"อ๊ะ....อื้อ
หลังจากที่เมื่อคืนปาลินเล่นกิจกรรมชวนหวาดเสียวกับพิรุณจนเกือบทั้งคืน แต่ร่างกายเล็กที่อ่อนแรงก็ยังสามารถลุกขึ้นเตรียมกับข้าวกับปลาให้เขาได้โดยที่ไม่มีท่าทีอิดโรยเลยแม้แต่น้อย แถมยังผิวปากขณะที่กำลังเตรียมข้าวผัดอเมริกันอย่างอารมณ์ดี ชายหนุ่มที่เดินหอบกระเป๋ากับชุดทำงานลงมาจากบนบ้านกระตุกยิ้มสดใสที่เห็นปาลินในชุดพนักงานออฟฟิศที่สวมผ้ากันเปื้อนลายเป็ดทับเอาไว้และกำลังโยกย้ายส่ายก้นทำกับข้าวอย่างมีความสุข"วันนี้เมียพี่แฮปปี้จังเลยน้า""ก็ใช่น่ะสิคะ เมื่อคืนลินฝันดีด้วยล่ะค่ะ""ฝันว่าอะไรครับลิน"ภรรยาเด็กเดินสาวเท้าเข้ามาใกล้พิรุณแล้วโอบมือลงมายังหลังคอ "ลินฝันว่าได้อุ้มลิตเติ้ลเรนด้วยค่ะ""แล้วผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะครับ""เอ่อทั้งสองเลยค่ะ" ปาลินฉีกยิ้มกว้าง"หมายความว่าไงครับเมียพี่ สองคนเหรอ ผู้ชายหนึ่งคนผู้หญิงหนึ่งคนเหรอครับ" พิรุณวางกระเป๋าลงแล้วโอบเอวปาลินเข้ามาส่งยิ้มละมุนให้และถามซ้ำด้วยความตื่นเต้น แม่จะเป็นแค่ฝันแต่เขานั้นก็รู้สึกกระตือรือร้นอยากที่จะได้ยินจากปากของแม่คนตัวเล็กอีกครั้ง"ใช่ค่ะ เด็กแฝดค่ะ""พี่ขอให้ลินสมหวังนะครับ ยังไงพรุ่งนี้วันเสาร์เราไปทำบุญกันดีไหม""ดีค่ะด
ที่โรงพยาบาล"แม่จ๋า พ่อจ๋า"เปลือกตาที่หนักอึ้งพยายามเปิดออกดูต้นเสียงใสเล็กที่กำลังปลุกเรียกให้เธอตื่น และเสียงใสน่ารักนี้เองก็ทำให้เธอมีพลังที่พร้อมจะตื่นขึ้นมาเผชิญหน้าอีกครั้ง ถึงแม้เธอจะไม่รู้ว่าเป็นเสียงของใครก็ตามปาลินกลั้นใจปรือตาขึ้นกวาดมองยังเสียงเรียกของเด้กน้อยที่ก้องกังวานอยู่ในโสต ทว่าเมื่อดวงตาสองข้างเริ่มเห็นภาพเบื้องหน้าได้อย่างแจ่มแจ้งสิ่งที่เธอเห็นกลับมีเพียงห้องโล่งกว้างสีขาวและหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังนั่งสวมเฮดโฟนนั่งอยู่ที่ปลายเท้าของเธอ"พี่...พุด""เฮ้ยลินแกฟื้นแล้ว พี่เป็นห่วงแทบตาย" พี่พุดถอดหูฟังแล้วเหวี่ยงลงกับเบาะพุ่งตัวมาเกาะที่ขอบเตียงแล้วลูบหัวเธออย่างเป็นกังวล"หนูจำได้ว่ามีคนยิงมาที่รถของพี่เรน แล้วรถก็ชนกับเสาไฟฟ้า""ใช่ ๆ เธอไม่ต้องคิดมากนะ ตอนนี้พ่อของเรากับพ่อของคุณเรนรู้เรื่องนี้พวกเขากำลังจัดการหาตัวคนร้ายอยู่""แล้ว..." ปาลินหันหน้ามองหาคนสำคัญของเธอ "พี่เรนล่ะคะ พี่เรนอยู่ไหนคะ""คือ....คุณเรน คุณเรนอาการสาหัส ตอนนี้อยู่ในห้องไอซียู ยังไม่ฟื้นเลย"ปาลินหน้าซีดพยายามหยัดตัวลุกขึ้นแต่ก็รู้สึกขาของเธอมันชาไปหมด ดวงตากลมหลุบมองที่ปลายเท้ามีเฝือกหน
1 ปี 8 เดือน ผ่านไป (ไวเหมือนว๊าปมา)"โอ๊ย!.....อย่าดึงสิหมื่น พี่เจ็บนะ ก็บอกว่าอย่าดึงไงเล่า" พราวมนต์ยื้อยุดเส้นผมบนหัวของตนคืนจากน้องชายคนสุดท้องของบ้านที่กำลังกำทึ้งผมเธอเอาไว้เป็นกำใหญ่ ดึงไปซ้ายทีขวาทีจนพี่สาวเจ็บจนหน้าเบี้ยว"หมื่นหล้าครับปล่อยผมพี่มนต์ก่อนสิลูก พี่เจ็บจะแย่แล้ว ถือว่าแม่ขอนะครับ" ปาลินที่เพิ่งจะทำเมนูโปรดของสามแสบเสร็จปรี่เข้ามาแกะมือน้อยของลูกชายวัยหนึ่งขวบห้าเดือนออกจากหัวของลูกสาวคนโต"หม่ำหม่ำ....แฮ่!! แฮ่!!" เจ้าหนูชูมือขึ้นสูงชี้มือไปยังโต๊ะกินข้าวแล้วทำหน้าขู่เลียนแบบโอเลี้ยง"มะม๊าหมื่นขู่ทำไมคะ" พราวมนต์ที่ได้หัวคืนจากน้องชายรีบจัดทรงผมให้เข้าที่เข้าทาง"สงสัยจะติดมาจากหมามั้งลูก เอ้....มะม๊าก็เพิ่งจะเห็นว่าหมื่นขู่" ปาลินเกาหัวแกรก ๆ"ทุกคนปะป๊ากลับมาแล้วคร้าบบบบ แล้วปะป๊าก็ซื้อขนมมาเยอะแยะเลยด้วย" พิรุณเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับถุงขนมมากมาย ทันใดที่เห็นคุณพ่อหมื่นหล้าตัวร้ายก็ปีนลงจากโซฟารีบเดินเตาะแตะเข้าไปกอดขาของชายหนุ่มด้วยความดีใจ"ป้าป้าาาาา ปะป้าาา ปุ้งปุ้ง"แป๊ดดดดด~กลิ่นและเสียงแสนเหม็นเขียวคละคลุ้งไปทั่วทั้งบ้าน"อุแว้ก!" กลเมฆที่นั่งอ่านห
บ้านปรมะเมคินทร์ฝ่ายใต้พิรุณทำตามสัญญาของปู่พงศกรที่ต้องการให้พาลูกสาวและลูกชายฝาแฝดของเขามาประทับลายนิ้วมือเพื่อเป็นผู้นำคนใหม่ รวมทั้งเปิดรายละเอียดต่าง ๆ ให้หลานชายและหลานสะใภ้ได้รับรู้พร้อมกันว่า พราวมนต์กับกลเมฆมีสิทธิ์มีส่วนในทรัพย์สินใดของตระกูล"มาลูกนั่งตรงนี้ประทับนิ้วลงไปเลยทั้งสองคน" ทนายกริช ทนายประจำตระกูลจับนิ้วโป้งของแฝดผู้พี่ลงมาบนตลับหมึกแล้วทาบนิ้วเล็กลงไปบนแผ่นกระดาษ แล้วจึงจับนิ้วของกลเมฆลงมาประทับอีกครั้งเป็นอันเสร็จสิ้น"เรียบร้อยครับ นายน้อยทั้งสองจะได้รับมรดกเป็นบ้านหลังนี้ บริษัทและธุรกิจทั้งหมดในเครือ PMK Group ทั้งหมด แล้วที่เหลือก็ยกให้เป็นการตัดสินใจในอนาคตอีกทีครับ เพราะตอนนี้คุณหนูแฝดยังเด็กด้วยกันทั้งคู่" ทนายรุ่นลุงกล่าว"คุณปู่ขา มนต์ไปเล่นกับหมาสีดำตัวนั้นได้ไหมคะ" พราวมนต์ชี้ไปยังลูกสุนัขลาบราดอร์สีดำวัยกำลังซุกซนที่ดาเนียหลานสาวเอามาแบ่งให้ช่วยกันเลี้ยง"ตามสบายเลยลูก เจ้าเปียกปูนมันไม่ดุหรอกใจดีมาก ๆ" ผู้เฒ่าวัยย่างเก้าสิบเอ่ยพลางลูบหัวเหลนสาว"โอเคค่า...ไปเร็วเมฆไปเล่นกับเปียกปูนกันเถอะ" แฝดผู้พี่ที่มีแววเป็นมังกรสาวที่จะกุมอำนาจของปรมะเมคินทร์
เพียงแค่ถูกเล้าโลมที่กึ่งกลางลำตัวสะโพกผายก็แอ่นร่อนบิดส่ายจนสติพร่าเลือน ไม่รู่ว่าคุณย่าดาหลา ย่าของสามีเอายาสูตรไหนมาให้เธอกับพี่เรนกิน มันถึงได้ร้อนสลับหนาวจนใจว้าวุ่นไปหมดยิ่งไปกว่านั้นพี่เรนของเธอก็ไม่มีท่าทีจะให้ค่ำคืนนี้จบลงง่าย ๆ ยังคงยืนหยัดยึดปณิธานอันแรงกล้าว่าจะปั๊มลูกคนที่สามให้สำเร็จ หรือสามีตกลงเงื่อนไขสำคัญข้อใดกับเถ้าแก่พงศกรและย่าดาหลา ถึงได้อุตสาหะและมานะต่อการสร้างผลผลิตอันน่ารักนี้ซะเหลือเกินสำหรับเธอที่ต้องทำหน้าที่แม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยอยู่บ้างที่จะต้องแบกท้องไปอีกเก้าเดือน ทว่าเมื่อคิดถึงความรัก ความภักดี และความซื่อสัตย์ที่ตราตรึงอยู่ภายในใจ ก็ไม่มีเหตุผลใดมาหักล้างความดีของพี่เรนได้เลยสักข้อ มีแต่ความยินยอม ความเต็มใจทุ่มและเทให้เขาไปแทบทั้งสิ้น"ตัวเล็กเงียบทำไม ลินครับเป็นลมหรือเปล่า" ชายหนุ่มยอดรามือจากกลีบเนื้อที่ฉ่ำวาวแล้วลุกขึ้นประคองแผ่นหลังเล็กขึ้นมาโอบอุ้มในวงแขนกว้าง"เปล่าค่ะแค่คิดอะไรเพลินไปหน่อย" ยิ้มแฉ่งแล้วซุกหัวแนบกับแผงอกขาวเนียน ปลายนิ้วชี้เขี่ยไปที่ตุ่มไตสีชมพูเพื่อแหย่เล่น"อยากกินนมพี่ก็ไม่บอก""อยากกินพี่เรนทั้งตัวเลยต่างหาก" คล้องวงแขน
พิรุณยืนเป่าผมในห้องน้ำอยู่นานกระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตูแบบทุบรัว ๆ เหมือนกับมีเรื่องคอขาดบาดตายที่ด้านนอก เขาหยุดเป่าผมและเปิดประตูออกไป ไม่ทันไรก็ถูกกระชากเข้าไปหา ฝ่ามือนุ่มที่รุ่มร้อนพันเลื้อยสอดเข้ามาใต้กางเกงนอนรั้งบั้นท้ายแน่นให้เบียดกับเนื้อตัวที่กำลังครางอยู่ในลำคอ"อื้ม....พี่เรนขา พี่เรนหล่อจังเลย""ห๊า....จู่ ๆ ก็ชม" ชายหนุ่มเหลือบมองบริเวณรอบบ้านให้แน่ใจว่าบรรยากาศข้างนอกเงียบสงัด ไร้ผู้คนพลุกพล่านแน่ชัด เขาจะได้เสพสุขทุกซอกทุกมุมของบ้าน และทุกซอกทุกตารางนิ้วของปาลินที่โหยหามาตลอดหนึ่งเดือน"พี่เรนลินร้อนวูบวาบแปลก ๆ พี่เรนช่วยลินหน่อยสิคะ" มือไม้ที่ล้วงไปกุมซันนี่ของเขาเคลื่อนออกมาเลื่อนขึ้นมาถึงหน้าอกที่เปลือยเปล่า หรือนี่จะเป็นเพราะยาสมุนไพรจีนม้าศึกฉบับสามก๊กของคุณย่า แม่ตัวเล็กถึงได้คึกคักถึงเพียงนี้"ก็ลินกินยานั่นไปเยอะ" รวบยกบั้นท้ายนุ่มขึ้นแล้วหย่อนลงข้างอ่างล้างมือที่มีจานเลมอนสีเหลืองกับเมลอนสองลูกวางอยู่"มันคือยาอะไรเหรอคะ.....อ๊า" กระดุมเสื้อนอนถูกปลดออกจนถึงเม็ดสุดท้ายอย่างว่องไว ปากที่ไร้ความอดกลั้นก็ตะโบมดูดลงมารวดเร็วไม่แพ้กัน ยอดถันออกสีแดงเหมือนเม็ดเก
ขบวนขันหมากจัดขึ้นที่บ้านหลังใหม่เอี่ยมของพิรุณและปาลิน เจ้าบ่าวหน้าตาหลอเหลายิ้มแย้มแจ่มใสขณะที่เดินมาพร้อมกับเครือญาติของปรมะเมคินทร์เกือบสามสิบชีวิต พิรุณในชุดสูทสีครีมแบบเป็นทางการเดินถือพานธูปเทียนแพ โดยมีเจ้าสัวเทิดวิช คุณเพชรไพร พ่อแม่ของเขาที่กลับมารักกันหวานชื่นในรอบยี่สิบปีคอยเดินขนาบข้างลูกชายไปพร้อมกันด้านหลังมีลุงโทนธรรมเดินฉีกยิ้มกว้าง มาพร้อมกับลูกเขยที่ยังไม่ได้ตบแต่งเข้าบ้านของเขาอย่างสุริยะ อัครภูรินทร์เดินถือพานขันหมากเอก และมีหมอเอลวินถือขันหมากโท ตามด้วยเหล่าเพื่อน ๆ ในกลุ่มเดอะเซฟเฟอะเช่นพนาธีร์ ผอ.ทัพฟ้า และท่านชายภูวสินคอยช่วยถือพานแหวนหมั้น คู่พานสินสอด ร่วมเดินในขบวนขันหมากในฐานะเพื่อนเจ้าบ่าวคุณพ่อที่เป็นเจ้าบ่าวเดินเข้ามาถึงบริเวณหน้าบ้านเพื่อสู่ขอคุณแม่คนสวยของพราวมนต์กับกล พิรุณเมฆชะงักฝีเท้าในทันใดเมื่อลูกแฝดทั้งสองยืนเคียงข้างดาเนียและผิงผิงที่กำลังทำหน้าที่กั้นประตูเงินประตูทองตรงหน้าปากทางเข้าบ้านหลายร้อยเมตร เขาเห็นด่านกั้นเกือบหกเจ็ดด่านยาวไปถึงตัวบ้านด้านในสุดก็รู้สึกนึกขำขันในใจว่าเมียจ๋าคิดจะทดสอบผัวคนนี้ให้หอบรับประทานกันไปข้างหนึ่งเลยใช่ไหม"พ
"ฮ่าฮ่า คุณจะบอกว่าคุณเป็นคนดีงั้นสิ" นภาธรขำเสียงดังด้วยความสะใจแล้วควักปืนออกมาเล็งมาที่หน้าของพิรุณโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว ลูกน้องทั้งสองฝ่ายรีบชักกระบอกปืนขึ้นมาจ่อไปยังฝ่ายตรงข้ามอย่างไม่มีใครยอมใคร"ไม่มีใครอยากบอกว่าตัวเองเลวหรอกค่ะ แหม...โชคดีจังที่เธอเสนอหน้ามาร่วมงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ เพราะฉันจะได้ไม่ต้องกลับไปจัดการที่กรุงเทพ ยังไงก็ขอบคุณนะที่เธอมา" กล่าวขึ้นอย่างเยาะเย้ยแล้วกดปลายกระบอกปืนแนบกับขมับหนึ่งข้าง สาวในชุดเดรสปาดไหล่สีแดงก้าวขาขึ้นมายืนเบื้องหน้าของนภาธร"ก....แกนังปาลิน!" นภาธรชะงักตัวแข็งทื่อขณะที่กลุ่มบอดี้การ์ดสาวจากจีโพรเทคชั่นที่เถ้าแก่พงศกรยกให้หลานสะใภ้ไปดูแลในฐานะผู้บริหารคนใหม่ ต่างล้อมวงเข้ามายืนซ้อนหลังลูกน้องของนภาธรและล็อกใส่กุญแจมือด้วยความรวดเร็วจนไม่มีไหวตัวทัน"หนีไปก็เท่านั้น อีกไม่กี่นาทีตำรวจก็จะมาถึงแล้ว และครั้งนี้อย่าคิดว่าตำรวจที่นี่จะกลายเป็นคนของเธออีก อย่าคิดว่าคนอย่างเธอจะเล่นพรรคเล่นพวกได้อยู่คนเดียวนะ เพราะฉันก็ทำได้เหมือนกัน"กรี๊ด!!!"ปล่อยฉันนะนังลิน แกไอ้พวกลูกกระจ๊อกโทรหาพ่อกูสิ พวกมึงจะยืนค้างอยู่ทำไม โทรสิวะ!"เพียะ!!หลังมื
Viola Valley Vineyard ไร่องุ่นวิโอล่าของคุณแม่เพชรไพร หรือคุณย่าสุดสวยของพราวมนต์กับกลเมฆได้ตกลงปลงใจที่จะแต่งงานกับเจ้าสัวเทิดวิชที่หย่าร้างกันไปเกือบยี่สิบปีอีกครั้งหนึ่ง ก่อนที่งานแต่งของลูกชายกับลูกสะใภ้จะถูกจัดขึ้นในสิ้นเดือนนี้ในงานเลี้ยงแต่งมีแขกเหรื่อและญาติสนิททั้งสองฝ่ายของคุณเพชรไพร กับ เจ้าสัวเทิดวิชมาร่วมงานถึงงานไม่เอิกเริกมากแต่ก็อบอุ่นและเป็นกันเองพิรุณจับมือปาลินเดินเข้ามาแสดงความยินดีกับพ่อแม่และทั้งสองข้างของพวกเขาก็มีพราวมนต์กับกลเมฆเดินจับมือมาร่วมงานของปู่กับย่าด้วยเช่นกัน"คุณย่าขามนต์ทำการ์ดสวย ๆ มาให้คุณปู่กับคุณย่าค่ะ" เจ้าสัวเทิดวิชรับการ์ดฝีมือการวาดรูปของหลานสาวแล้วอุ้มเด็กน้อยวัยห้าขวบขึ้นมาประคองในอ้อมแขน ฝังจมูกลงมาที่แก้มพอง ๆ เหมือนปลาทองของหลานสาว"น่ารักที่สุดเลยหลานปู่ แล้วกลเมฆล่ะลูกมีอะไรให้ปู่กับย่าบ้าง" กลเมฆส่ายหัวแล้วตะครุบกอดขาปู่กับย่าคนละข้าง"เมฆมีแต่ความรักให้ครับ ไม่มีของอะไรให้คุณปู่กับคุณย่าเลย" ย่าเพชรไพรในชุดราตรีสวยสีขาวทรุดตัวลงกุมหน้าเล็กของหลานชายสุดหล่อที่มีนิสัยอ่อนโยนเหมือนกับปาลิน"มีแค่ความรักก็พอแล้วค่ะน้องเมฆ" คุณย่าคน
บ้านปรมะเมคินทร์ฝ่ายใต้ปาลินในชุดเดรสสีดำปักคริสคัลพริบพราวไปทั้งตัวยืนงงอยู่หน้าป้ายทองคำที่แขวนอยู่ปากทางเข้าบ้านหลังมหึมาที่ฉลุตัวอักษรว่า "บ้านปรมะเมคินทร์ฝ่ายใต้" รอบบริเวณบ้านเต็มด้วยแสงไฟประดับต้นไม้ มีโต๊ะและของกินจัดวางตามมุมของงาน ทว่างานเลี้ยงแห่งนี้กลับเต็มด้วยผู้คนหน้าตาโหด ๆ กับพวกคุณหญิงคุณนายที่ดูไม่ค่อยเป็นมิตรสักเท่าไหร่ การแต่งกายของทุกคนดูคล้ายกันตรงที่สวมใส่กี่เพ้าสีโทนเข้มและผู้ชายก็สวมเสื้อสูทคอจีนสีเข้มไร้สีสัน บรรยากาศดูอึมครึมเหมือนในหนังมาเฟียไม่มีผิด"พี่เรนคะ จู่ ๆ ก็ลากลินมางานศพใครก็ไม่รู้" พิรุณชะงักเมื่อภรรยาบอกว่าเขาพาเธอมางานศพ ชายหนุ่มหัวเราะเสียงคิกคัก"ตัวเล็ก!....นี่มันงานศพที่ไหนกันล่ะ นี่งานรวมเจ้าพ่อเจ้าแม่ ก็ลินถามหาอำนาจจากพี่ไม่ใช่เหรอครับ พี่ก็พาลินมาหาผู้มีอำนาจของพี่แล้วนี่ไง ไม่ต้องกลัวนะ คนพวกนี้เป็นคนของตระกูลพี่ ไป....พี่จะพาลินไปทำความรู้จักกับทุกคน""ฮื่อ....น่ากลัวจังเลยค่ะ" ปาลินยึดมือสามีไว้แล้วจับประตูรถก่อนที่เขาจะรั้งให้เธอเดินไปด้วยกัน"พวกเขาไม่น่ากลัวเท่าบรรณาธิการมาเฟียหรอก มีแต่คนแก่ใจดีมาเถอะ" หิ้วเอวภรรยาขึ้นมาพาดกับบ
6.00 น."ปะป๊ามนต์จะขึ้นหลัง มนต์อยากขี่ม้า ปะป๊าเป็นม้าให้มนต์หน่อยสิคะ" พราวมนต์ที่เริ่มพูดชัดขึ้นไม่ติดสำเนียงเหน่อพยายามชูแขนขึ้นสูงเพื่อวิงวอนคุณพิรุณขึ้นไปบนหลังของเขา คุณพ่อที่ยืนกอดอกตัวนิ่งทำหน้าเข้มใส่ลูกน้องทั้งสิบชีวิตอยู่นั้น รีบยิ้มกว้างให้ลูกสาวสุดที่รักอย่างรวดเร็ว ปาลินที่จูงมือกลเมฆออกมาจึงได้แต่ส่ายหน้าให้กับความเปลี่ยนอารมณ์ได้ราวกับเป็นนักแสดง"ทุกคนคะวันนี้ลินจะทำแกงป่าไก่ ไข่พะโล้ ใบเหลียงผัดไข่ ขนมก็มกล้วยบวชชีค่ะ เห็นว่าวันนี้พี่เรนจะประชุมยาวลินก็เลยจะข้าวเลี้ยงทุกคนเหมือนเดิมค่ะ" นายหญิงปาลินฉีกยิ้มหวานแล้วลูบหลังพิรุณเบา ๆ ชายหนุ่มภูมิใจที่มีภรรยาแสนดีและก็รู้จักเอาอกเอาใจลูกน้องของเขาทุกคนโดยไม่แบ่งสถานะ"ขอบคุณครับคุณลิน" ลูกน้องทุกคนพูดขึ้นมาโดยมิได้นัดหมาย"ขอบคุณค่ะมะม๊า" พราวมนต์พูดตามจนทำให้ทุกคนหัวเราะร่วนเสียงดัง"หืม...ตัวแสบขอบคุณมะม๊าทำไมคะ" คุณแม่ลูกแฝดทรุดตัวลงกุมหน้าของลูกสาวเข้ามา"ก็มนต์จะกินกับพวกอา ๆ ด้วยค่ะ" บอกแล้ววิ่งถลาไปเกาะขาเชสที่ยืนเงียบอยู่ มือขวาคนสนิทหลุบมองแล้วอุ้มคุณหนูของตนขึ้นมาประคองในอ้อมแขน "อาเชสขามนต์ขอกินข้าวด้วยได้ไห