ดวงหน้าเล็กสะอื้นไร้เสียงเล็ดลอดทว่าน้ำตากลับอาบชุ่มสองแก้มที่เห่อแดงแล้วหยดเผาะ ๆ ลงกับพื้นราวกับเม็ดฝนที่กำลังโปรยปราย คุณแม่เพชรไพรและพุดซ้อนที่กำลังมองดูปาลินอยู่ใกล้ ๆ ได้แต่จับมือให้กำลังใจกันและกัน เพราะอีกฝ่ายก็เป็นแม่ของผู้ป่วยที่เจ็บปางตายในห้องไอซียู ส่วนอีกคนก็เป็นพี่สาวต่างแม่ที่เลี้ยงน้องสาวมาจนแทบจะรู้ไส้รู้พุงทุกอย่าง เมื่อเห็นว่าพวกเขากำลังทุกข์ทรมาน คนที่ได้แต่เฝ้ามองดูก็พาลที่จะรู้สึกเจ็บใจไม่ต่างกัน"ลิน...ยัยลิน!" เสียงแม่ของเธอเรียกกังวานมาจากทางด้านหลัง เจ๊กัลยาโผเข้ากอดลูกสาวแล้วปาดเช็ดน้ำตาให้ปาลินจนใบหน้าของเธอสะอาดหมดจดอีกครั้ง ทว่าเธอกลับไม่แย้มยิ้มและปะทะฝีปากกับแม่เหมือนเช่นเคย"ให้เวลาเธอหน่อยเถอะค่ะคุณกัลยา" เพชรไพรวางมือลงบนไหล่ของเจ๊กัลยา แม่ของปาลินพยักหน้ารับอมยิ้มแผ่วเบา แล้วมองหน้าลูกสาวที่กำลังเพ่งมองร่างของพิรุณที่นอนแน่นิ่งอยู่ภายในห้องกระจกด้วยแววตาเลื่อนลอยปราศจากความสดใสขณะเดียวกันเชส คิง กั้งทุกคนก็เดินตรงมาหาปาลินอย่างกับมีเรื่องที่จำเป็นจะต้องคุยกับเธอเดี๋ยวนี้"คุณลินครับพวกเรามีเรื่องสำคัญที่จะต้องคุยกับคุณลินครับ เชิญกลับไปที่บ้านของ
หญิงสาวในชุดกระโปรงยาวนั่งถักถุงมือไหมพรมสีขาวเพื่อรอรับลูกน้อยในครรภ์ที่กำลังจะลืมตาดูโลกถึงแม้ทั้งอาทิตย์มานี้เธอเอาแต่ออกตรวจงานแทนสามีทั้งที่ขายังเดี้ยงอยู่แต่เธอก็กัดฟันสู้ไม่ถอยเปรี้ยง! ผ่าง! เสียงของฟ้าแล่บฟ้าร้องที่บันดาลขึ้นชั่วขณะทำให้ดวงตาที่จดจ่ออยู่กับการถักถุงมือคู่เล็กเหลือบมองพายุฝนที่กำลังก่อตัวขึ้นอย่างรุนแรงจนต้นประดู่แดงนอกบ้านโบกพัดจนแทบหักโค่นลงมา"มีพายุเหรอเนี่ย"ฟากเดียวกันที่โรงพยาบาลดวงหน้าซีดที่หลับสนิทอยู่บนเตียงผู้ป่วยขยับเขยื้อนส่ายไปมาเล็กน้อย พักหนึ่งเปลือกตาที่หนักอึ้งค่อย ๆ ปรือมองภาพที่เบลอลอยไปมา พยาบาลและหมอที่เข้ามาตรวจตามเวลาเห็นผู้ป่วยรู้สึกตัวจึงได้รีบเข้ามาดูอาการด้วยความตื่นเต้นดีใจ"คุณพิรุณครับ ได้ยินหมอไหมครับคุณพิรุณ"ชายหนุ่มพยักหน้ารับเบา ๆ ทั้งหมอและพยาบาลต่างยินดีปรีดา"โทรบอกญาติของคุณพิรุณด้วย แจ้งให้พวกเขารู้ว่าคนไข้ฟื้นแล้ว"ทว่าพิรุณกลับคว้าแขนของหมอ"ช่วยปิดเรื่องที่ผมฟื้นมาก่อนได้ไหมครับหมอ ผมยังไม่อยากให้คนร้ายไหวตัวทัน ผมต้องการรู้ตัวคนทำ ถือว่าผมขอ""ได้หมอจะทำตามที่คนไข้ต้องการ""ยังไงคุณหมอโทรหาคนที่เบอร์นี้ให้ผมที" หม
ปาลินทรุดตัวนั่งลงกับโซฟาสีแดงแล้วก็พบว่าตัวเองเริ่มมึนหัวและอยากกินอะไรที่ไม่ค่อยได้กินเช่น มะยม มะม่วง มะดัน พอนึกถึงขึ้นมาน้ำลายก็สอทันที หญิงสาวฉีกยิ้มแห้งส่งให้กั้งกับคิงที่กำลังนั่งสตรีมเกมกันอยู่สองคนแถมพวกเขายังเข้าไปเล่นทีมเดียวกับพี่พุดอีก จนแทบจะไปตั้งสโมสรอีสปอร์ตอยู่ด้วยกันแล้ว"กั้งคิง ลินอยากกินของเปรี้ยวพวกคุณหาให้ลินหน่อยสิคะ""คร้าบนายหญิงพวกเราจะไปดูที่ตลาดเรืองทรัพย์ให้นะครับ แล้วคุณลินอยากรับประทานอะไรบ้างล่ะครับ""ก็พวกมะม่วง มะยม มะดัน มะขามอะไรก็ได้ค่ะที่เปรี้ยว ๆ ลินรู้สึกเวียนหัวคลื่นไส้สงสัยจะครบหกสัปดาห์แล้วอาการแพ้ท้องก็เลยเริ่มแวะเวียนมาทักทาย ยังไงลินรบกวนหน่อยนะคะ" หญิงสาวบอกแล้วควักยาดมออกมาแกว่งหลังจากที่กั้งกับคิงออกไปเดินดูผลไม้ที่ตลาด ส่วนพิรุณที่จ้างวินมอเตอร์ไซค์มาส่งที่บ้านเพื่อจะมาทำเซอร์ไพรส์เมียว่าเขาหายดีแล้วก็แอบเห็นลูกน้องสองคนกำลังเดินหาบางอย่างด้วยท่าทางขะมักขเม้น"เฮ้ย!....ไอ้กั้งไอ้คิง"เมื่อทั้งสองได้ยินเสียงของคุ้นหูจึงได้รีบตวัดสายตามองและพบว่าบอสร่างวิญญาณยืนอยู่ตรงหน้าเขา"ผะ....ผี บอสครับบอสกลับมาจากยมโลกแล้วเหรอครับ" คิงไม่แน่ใ
"แล้วไหนที่ว่าจะให้ลินกินของเปรี้ยวล่ะคะ" ปาลินชะโงกหน้าไปหาจานผลไม้ที่มีทั้งมะม่วงเบา มะดัน ตะลิงปลิง มะยงชิดและพริกกะเกลือที่กั้งคิงเป็นคนเตรียมไว้ให้ ดวงตากลมกลืนน้ำลายเอื๊อกลงคอ พิรุณเห็นแล้วอดสงสารไม่ได้เขาจึงเอี้ยวตัวไปแล้วหยิบตะลิงปลิงจิ้มพริกเกลือส่งให้ภรรยา"อ้ะหนึ่งคำ" เขาบอกแล้วทำตาเจ้าเล่ห์ ปาลินหรี่ตามองแล้วงับตะลิงปลิงสุดแสนจะเปรี้ยวจี๊ดจ๊าดหายวับไปทั้งลูก ชายหนุ่มตาลุกไม่คิดว่าเมียจะกินหมดทีเดียวทั้งลูกในคำเดียว"หืมมชื่นใจจัง" แก้มใสเคี้ยวตุ่ย ๆ ยิ้มตากลมหยี "ลินขออีกคำได้ไหมคะ" สุดท้ายแล้วเขาก็ต้องยอมมากกว่าหนึ่งคำ และเป็นเขาเองที่ต้องกลายเป็นฝ่ายนั่งรอแม่คนแพ้ท้องจนไหลหลับคารีโมททีวีคุณแม่มือใหม่ที่ซัดของเปรี้ยวหายไปครึ่งจานจนหายอยากจึงหายเข้าไปอาบน้ำอาบท่าและเตรียมน้ำอุ่นใส่น้ำมันหอมระเหยให้สามีอาบเผื่อผ่อนคลาย และจึงเลือกใส่ชุดนอนไม่ได้นอนที่ซื้อมาจากร้านเจ๊เกียบเพื่อไว้ยั่วยวนสามีตัวดีที่บังอาจฟื้นขึ้นมาแล้วไม่คิดจะโทรบอกเธอสักนิด แต่กลับมาเซอร์ไพรส์ทำให้เธอแทบจะคิดว่าเขาเป็นวิญญาณหลุดออกจากร่างมาหา"พี่เรนคะ ไปอาบน้ำได้แล้ว" คนงัวเงียลืมตาตื่นขึ้นขยี้ตาเบา ๆ และ
"พะ...พี่สาบานว่ายัยเนยเน่าจะไม่มีทางมาเฉียดใกล้พี่อีกอย่างแน่นอนครับ" พิรุณทำหน้าขอร้องแล้วเชยคางมนขึ้นมา"สาบานด้วยอะไรคะ" ดวงตากลมหลุบมองแท่งร้อนที่กำคาไว้ในอุ้งมือ "สาบานด้วยมังกรของพี่เรนได้ไหมล่ะ ถ้าพี่เรนลืมตัวให้แม่นั่นเข้ามาเฉียดพี่เรน ลินจะจับพี่เรนทำหมัน""อุ้ย....ใจเย็นนะคร้าบบ พี่ยังอยากมีทายาทอีกหลายคนเลย ให้พี่ปั๊มลูกจนสมใจอยากก่อนนะครับ พี่สาบานว่าพี่จะทำหมันแน่นอน""ก็ต้องดูพฤติกรรมด้วยค่ะ" แม่คุณว่าเสียงดุดันแล้วพยายามจะขึ้นคร่อมสามี แต่เฝือกที่สวมอยู่นั้นก็ทำให้บทรักนี้ค่อนข้างทุลักทุเล ปาลินทำหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย พิรุณเห็นแล้วก็สงสารภรรยาจึงได้รีบลุกขึ้น"เดี๋ยวก่อนบนเตียงมันลำบาก เดี๋ยวสามีคนนี้จะอำนวยความสะดวกให้เองครับ" เขายืดอกบอกอย่างมั่นใจแล้วลงทุนแบกเก้าอี้ขึ้นมาบนห้องใต้หลังคา"พี่ถึงได้จะให้ลินนั่งไง ก็ดูสิเฝือกอันเบ้อเริ่มเลย พี่สงสารลิน มามะเมียจ๋า" เขายิ้มแล้วตบที่เข่าเรียกเธอ ปาลินค่อย ๆ กระเถิบตัวลงมาจากเตียง ยังไม่ทันที่ขาจะแตะพื้นไม้ปาเก้ ร่างของเธอก็ถูกรวบยกขึ้นไปนั่งบนหน้าขาของสามีเรียบร้อย"ใจร้อนเหลือเกินพ่อคุณ" ปลายจมูกเล็กเชิดถูไถลงมาบนปลายจมู
กรี๊ด! เพราะเสียงร้องของภรรยาดังขึ้นมาถึงข้างบนทำให้พิรุณที่อาบน้ำอยู่วิ่งออกมาทั้งผ้าขนหนูผืนสั้นเพียงผืนเดียว แล้วมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับแม่ตัวเล็กของเขา "ลินเกิดอะไรขึ้นครับ" "ตุ๊ก..ตุ๊กแกตรงนั้นค่ะ" ปาลินชี้นิ้วขึ้นไปยังตู้เก็บของด้านบนที่มีตุ๊กแกห้อยหัวมองตาปริบ ๆ อยู่"พี่...พี่กลัวตุ๊กแกครับ" พิรุณที่กลัวตุ๊กแกขึ้นสมองถอยหลังกรูดหน้าซีดเหงื่อแตกเต็มไปหมด เขาจึงวิ่งหนีขึ้นไปข้างบน ทำให้ปาลินถึงกลับทำหน้าบูดใส่"พี่เรนเป็นถึงบอสคุมลูกน้องตั้งกี่คน พี่เรนไปกลัวมันได้ยังไงคะ พี่เรนลงมาจับให้ลินเดี๋ยวนี้เลยนะ""ไม่ไหวครับ พี่ขอผ่านจริง ๆ พี่จะให้กั้งกับคิงมาจับไปนะ"ไม่นานกั้งกับคิงก็ถูกเรียกตัวมาตั้งแต่หกโมงเช้าเพื่อมาจับตุ๊กแกลายจุดตัวใหญ่ออกไปจากบ้านของพิรุณ บอสผู้กลัวตุ๊กแกขึ้นสมองถึงขนาดเคยเป็นลมล้มพับมาแล้ว"ผมพามันไว้ที่เรดเรนแล้วครับบอส" "เชรี่ย! มึงเอาบักจุดนั่นไปไว้ในผับกูเหรอวะไอ้คิง" ใบหน้าหงุดหงิดยืนเท้าสะเอวตวาดลูกน้องเสียงดัง"พี่เรนคะ! อย่าไปดุคนอื่น เขาจับให้ก็บุญแล้ว" ภรรยาเท้าสะเอวจ้องเขม็งมาที่เขาอย่างเอาเรื่อง"คร้าบคร้าบพี่ขอโทษคร้าบ" กั้งกับคิงแอบหัวเราะใ
สาธารณรัฐอาหรับเอมิเรตส์ งานหมั้นของสองตระกูลระหว่างปรมะเมคินทร์และเธียรนิติธาดาถูกจัดขึ้นอย่างเป็นกันเองที่โรงแรมแอนแลนติส ปาล์ม ดูไบ ภายในห้องสวีทใหญ่ซึ่งมีผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายนั่งอยู่บนโซฟาคนละฝั่ง ปาลินที่นังอยู่บนพื้นเคียงข้างพิรุณนั้นสวมใส่ชุดไทยจักรพรรดิโทนสีแดงเลือดหมูขลิบเขียวใบไม้ ห่มสไบพาดไปกับผิวขาวเหลือง สไบสวยช่วงหน้าท้องปักด้วยดิ้นทองพราวระยับยิ่งขับผิวพรรณของว่าที่เจ้าสาวให้ผุดผ่องมากขึ้นเมื่อคนตัวเล็กที่สูงแค่อกของพิรุณสวมผ้าถุงยกหน้านางเผยให้ทรวงทรงองค์เอวเด่นชัดราวกับหุ่นนาฬิกาทราย ดูสวยสะพรั่งเย้ายวน มีเสน่ห์ต่อสายตาของแขกผู้หลักผู้ใหญ่ที่มาร่วมงานรวมทั้งเจ้าบ่าวตรงหน้าด้วยเช่นกันพิรุณที่อยู่ในชุดไทยประยุกต์นั้นดูโดดเด่นด้วยลุคที่เสื้อด้านบนเป็นสูทสากลทรงสลิมสีกรมและสวมด้วยโจงกระเบนผ้าไหมไทยเกรดดีซึ่งเป็นผสมผสานระหว่างชุดไทยและสากลทำให้ความขาวสะอาดหมดจดของใบหน้าขาวนั้นยิ่งโดดเด้งหล่อเหลาจนเจ้าสาวอย่างปาลินที่นั่งพับเพียบอยู่ฝั่งตรงข้ามถึงกับตะลึง"ที่พ่อให้ลูกเปลี่ยนนามสกุลเป็นนามสกุลของพ่อ ก็เพื่อปกป้องลูกทางอ้อม ถ้าทุกคนได้รู้ว่าจริง ๆ แล้วปาลิน หาญหิรัญ คือป
คุณเพชรไพรเดินกระฟัดกระเฟียดออกมาจากห้องนอนที่เจ้าสัวเทิดวิชเป็นคนจองไว้เอง แถมยังไม่ปรึกษาเธอสักคำว่าอยากนอนร่วมห้องด้วยไหม สาวใหญ่รุ่นห้าสิบกว่าเดินออกมาจนถึงโถงทางเดินของโรงแรมหรูมองไปรอบด้านที่มีผู้คนรายล้อมมากมาย ชั่วครู่ยามก็มีใครบางคนเดินเข้ามาสะกิดเธอ"ประทานโทษนะคะ ใช่คุณเพชรไพรเจ้าของไวน์วิโอล่าหรือเปล่าคะ""ใช่ค่ะตัวจริงเสียงจริงเลยค่ะ" คนโดนทักทายรีบหันไปฉีกยิ้มหวานให้อย่างเป็นกันเอง"ว๊ายตายแล้วงั้นพวกเดี๊ยนขอชวนบุคคลระดับโลกแบบคุณไพรไปดื่มฉลองกันหน่อยได้ไหมคะ อุตส่าห์เจอตัวเป็นทั้งที่ แหมพวกเราเนี่ยมาเที่ยวดูไบครั้งแรกก็เจอคนดังเลยนะเนี่ย ไม่ทราบว่าคุณไพรสะดวกไปแฮงค์เอ้าท์กับพวกเราไหมเอ่ย" กลุ่มหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับจ้องตาเขม็งอย่างมีความหวัง"ไม่ค่ะ...ไม่ปฏิเสธค่าา" สุดท้ายแล้วคุณเพชรไพรก็ตัดสินใจไปกับกลุ่มนักท่องเที่ยวชาวไทย โดยมีสายตาของเจ้าสัวเทิดวิชมองดูห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ พร้อมกับมือขวาของตน"นายใหญ่เอาไงครับ ปล่อยนายหญิงไปแบบนี้จะดีหรือครับ" กริช มือขวาที่อยู่รับใช้เจ้าสัวมานานถามอย่างเป็นกังวล"ใครว่ากูจะปล่อย" เจ้าสัวที่ยังดูหนุ่มแน่นเหมือนคนไม่รู้จักแก่เดินส
ทุกวันปาลินจะอาสาออกไปตรวจงานที่เลานจ์ Crazy rain แทนสามี เพราะพิรุณอยากให้ภรรยาออกไปผ่อนคลายพบแสงตะวันหรือได้ทำอะไรที่อยากทำบ้าง ส่วนเขาจึงสลับหน้าที่อยู่บ้านเลี้ยงแฝดทั้งสองด้วยตนเอง"วันนี้ลินว่าจะกลับจากเลานจ์ช่วงลูกเลิกเรียนค่ะ เพราะพวกงานเอกสารลินก็เคลียร์หมดแล้ว จะมีก็แค่คนใหญ่คนโตมาจองเลานจ์จัดงานเลี้ยง ลินก็แค่ตรวจความเรียบร้อยอีกนิดหน่อย แล้วคุณจูนผู้จัดการร้านของพี่เรนก็เป็นคนที่ทำงานได้เก่งมาก ลินเลยหมดห่วงค่ะ วันนี้เลยกะว่าจะรีบกลับบ้านมาสอนลูกปั่นจักรยานตามที่สัญญากับเจ้าแฝดไว้ค่ะ" ปาลินบอกกับสามีขณะที่เขากำลังเตรียมอาหารเช้าให้ลูกแฝดทั้งสองกินก่อนไปโรงเรียน"ได้เลยพี่จะไปรอรับลินนะครับ แล้วเราค่อยไปรับลูก ๆ ด้วยกัน จุ๊บ!" พูดด้วยเสียงนุ่มแล้วประทับจูบลงมาบนปากเล็กบางของปาลิน"งั้นไว้เจอกันตอนเย็นค่ะ ลินรักพี่เรนนะคะ" ยิ้มหวานแล้วโอบกอดเขาก่อนจะเดินออกไปจากบ้าน จู่ ๆ ภรรยาก็มาบอกรัก ถึงเขาจะรู้อยู่แล้วว่าเธอรักเขาจนแทบจะกลืนกิน แต่วันนี้คำบอกรักของปาลินมันทำให้เขารู้สึกโหวงเหวงในใจจนอธิบายไม่ถูก"กั้งคิง" พิรุณกวักมือเรียกคู่หูบอดี้การ์ด"ครับบอส""นายคอยเฝ้าระวังปาลินไ
วันนี้เป็นวันเสาร์อาทิตย์ พ่อแม่ลูกทั้งสี่คนจึงพากันจัดปาร์ตี้เล็ก ๆ ที่บ้านลุงโทนธรรม และเพื่อฉลองงานวันเกิดอันอบอุ่นให้กับดาเนีย ซึ่งของกินจำนวนมากถูกรังสรรค์ขึ้นด้วยฝีมือของพ่อบ้านมาเฟียสองคน คือ พิรุณ กับ สุริยะ สองเพื่อนซี้ที่โตมาพร้อมกันตั้งแต่วัยอนุบาล เพียงแค่สบตาก็เดาได้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรทั้งสองแข่งกันสับเนื้ออย่างสนุก พิรุณสับไก่ย่าง ส่วนสุริยะก็สับเป็ดย่าง ปาลินกับดาเนียเอียงคอซุบซิบกันรู้สึกว่าสามีของพวกเธอจะจริงจังกับการสับมากเกินไป จนลูกน้องที่นั่งรอยืนกลืนน้ำลายกันเป็นแถว ๆ เพราะลูกพี่เอาแต่บรรจงสับอย่างละเมียดละไม"พิเรนทร์! โมนเหวข่ะ เหวจะแย่" พราวมนต์คือผู้กล้าที่เข้าไปเขย่าขาของปะป๊าเรนให้หยุดสับไก่ย่างสักที "อาแช็คอาแช็คเม่ก เม่กจากิมเปรต" กลเมฆเองก็ไม่ยอมเข้าไปเกาะขาอาแซ็คพยายามเขย่งสุดตัวเพื่อจะดูว่าเมื่อไหร่จะได้กินเป็ด"โอเคครับ ปะป๊าสับไก่ให้น้องมนต์เสร็จแล้วครับ อันนี้น้ำจิ้มนะลูกมีแบบเผ็ดกับไม่เผ็ด ปะป๊าทำเองเลยนะ" พิรุณยื่นถาดหลุมของเด็กที่มีไก่ของโปรดสับเป็นชิ้นน้อย ๆ ให้ลูกสาวไปรับประทานที่โต๊ะกับคุณแม่"ขบคูนค่าพิเรนทร์" พิรุณฉีกยิ้มเอ็นดูลูกสาวที่ต
พัฒนาการของพราวมนต์และกลเมฆล่วงเลยมาจนถึงสี่ขวบและพร้อมที่จะเข้าสู่ชั้นเตรียมอนุบาลปาลินกับพิรุณจึงพาไปสมัครเรียนที่โรงเรียนในเครือเวหะศิลปการ หรือโรงเรียนอนุบาลเวหะซึ่งมีทัพฟ้า เพื่อนสนิทในกลุ่มเดอะเซฟเฟอร์นั่งแท่นบริหารต่อจากครอบครัว"หวัดดีคร้าบ สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่ เชิญเลยครับผม" ผู้อำนวยการหนุ่มสุดหล่อหุ่นสูงชะลูดราวกับดารายืนยกมือไหว้ผู้ปกครองต้อนรับภาคการศึกษาใหม่อย่างอ่อนน้อม"ฮานึล! " ชื่อเกาหลีของเขามักจะไม่ค่อยได้ถูกเรียกบ่อยนักแต่ถ้ามีคนกล้าเรียกขึ้นมาก็เดาได้เลยว่าเป็นฝีมือของเพื่อนในแก็ง ผู้อำนวยการหนุ่มหันไปแล้วยิ้มกว้างทันทีที่เห็นใบหน้าของพิรุณยืนยิ้มแป้นให้ด้านข้างมีลูกชายวัยสี่ขวบยืนเกาะขาพ่ออยู่ด้านข้าง"ไอ้เรนมาแล้วเหรอวะ สวัสดีครับคุณลิน อ้าวสวัสดีครับพราวมนต์กลเมฆ จำอาได้ไหม คงจำไม่ได้แหละเนอะอาเคยวีดีโอคอลคุยกับพวกหนูด้วยตอนนั้นแค่สองขวบเองมั้ง" "ซาหวัดเดค้าบอาฝ้า ซาหวัดเดค่าอาเฟ้อ" ลูกแฝดสองคนของเพื่อนที่ยังพูดจาไม่ค่อยชัดทำเอาทัพฟ้าถึงกับหลุดยิ้มด้วยความเอ็นดู"ลินกับพี่เรนฝากลูกด้วยนะคะคุณฟ้า ทัพฟ้าหรือฮานึล ลูกเสี้ยวไทยเกาหลีที่ต้นตระกูลเป็นคนเกาหลีแล้วย
"พี่จะเสริฟ์พิซซ่าให้ลินกินไปยันเช้าเลย จัดให้หกถาดจุก ๆ เลยดีไหมครับ" สิ้นเสียงที่คลอเคลียรดแถวเนินอกของเธอ ปากกระจับก็ตะโบมดูดลงมาบนยอดถันอย่างกับทารกเพศชาย ขณะที่ดูดกลืนอกของเธอมือทั้งสองข้างก็นวดบีบเต้าที่พองขยายไปด้วย นัยน์ตาที่เปี่ยมด้วยไฟปรารถนาปรือขึ้นมองดูใบหน้าที่หลับพริ้มรับเคลิบเคลิ้มในรสราคะ"อึ้ม...ปะป๊าเรนดูดแรงไปแล้วนะคะ...อ๊าพี่เรน!" ก็คนมันคิดถึงเมียใจจะขาด จะให้มาเนิ่บนาบอ้อยอิ่งอยู่ได้ยังไง แต่ถึงแม่ตัวเล็กของเขาจะบอกว่าเขาดูดแรง แต่ก็แอ่นหน้าอกต้านรับริมฝีปากของเขาไม่หยุดนิ้วทั้งสิบของปาลินแทรกเข้าไปในเรือนผมมือไม้ไล้วนหัวทุยจนสะเปะสะปะด้วยความซ่านเสียวเกินบรรยาย คงเพราะตั้งแต่ที่เธอตั้งท้องและเริ่มมีน้ำนม เต้านมที่คอยปั๊มนมให้ลูกอยู่เป็นประจำมันเริ่มอ่อนไหวได้ง่ายขึ้น ทั้งที่พี่เรนยังไม่ได้แตะส่วนอื่นของร่างกายแต่เธอก็เกือบไปถึงเส้นชัยก่อนเขาเสียแล้วคนที่กำลังหลงอยู่ในรสสวาทถูกกดแช่ลงกับหมอนใบโตกว่าจะรู้ตัวว่าสามีเปลื้องผ้าจนเหลือแต่เนื้อตัวว่างเปล่าก็เป็นตอนที่มือหยาบโลนดันเนินขาอ่อนนุ่มด้านในของเธอจนฉีกออกกว้าง"ฮ้า....อ๊ะพี่เรนขา" ใบหน้าขาวแทรกเข้ามาที่กลางห
กั้งกับคิงที่อยู่ในชุดพ่อบ้านสวมผ้ากันเปื้อนสีดำสรีนฟ้อนต์ว่า 'พ่อบ้านเรดเรน' กับเจ๊กัลยาช่วยกันเลี้ยงพราวมนต์กับกลเมฆที่เริ่มคลานไปทั่วและซุกซนตามวัย ทันใดที่ทั้งสองเห็นเจ้านายแบกนายหญิงออกมาจากรถ พวกเขาก็วิ่งถลาเข้าไปหาบอสด้วยความคิดถึง"บอสคร้าบบบบ" ลูกน้องคู่หูดูโอ้ร้องเรียกพร้อมกัน"แต่งตัวอะไรของพวกมึง" กั้งกับคิงยิ้ม"ก็ชุดพ่อบ้านไงครับ โน่นทุกคนก็มีเหมือนกันหมด" คิงชี้ไปที่ลูกน้องอีกสิบคนที่ช่วยกันตัดหญ้า ปลูกดอกไม้ อาบน้ำหมา และทำความสะอาดบ้านรอต้อนรับบอสอย่างขยันขันแข็ง ทุกคนต่างมีชุดผ้ากันเปื้อนสีดำสกีนคำว่าพ่อบ้านเรดเรนเหมือนกันหมดทุกคน"ลินทำให้เองแหละค่ะน่ารักดี แต่พี่เรนวางลินก่อนได้ไหม"ฉิบหายแล้วเมียเปลี่ยนลูกน้องหน้าโหดเข้าสู่โหมดฟรุ้งฟริ้งได้ภายในหกเดือน แล้วแบบนี้แก็งอื่นกลุ่มอื่นมันจะกลัวกันไหมวะเนี่ย พิรุณยอมวางภรรยาลง ปาลินยิ้มกริ่มอย่างมีเลศนัยทันที"อะไรตัวแสบ" คิ้วเข้มกระตุกอย่างสงสัย ปาลินวิ่งหายเข้าไปในบ้านแล้ววิ่งออกมาสะบัดผ้ากันเปื้อนสีดำสกรีนลายเดียวกันกับลูกน้องของตน"ลินมีของพี่เรนด้วย ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะคะคุณสามี....จุ๊บ!" ปาลินสวมผ้ากันเปื้อนให้พิ
6 เดือนผ่านไปพิรุณเดินทางกลับมาจากนิวยอร์กพร้อมกับเชสและทนายความกริช ทนายคนสนิทรุ่นพ่อของลุงโทนธรรม แต่ดาเนียที่ไปด้วยกันนั้นเลือกที่จะไปเรียนต่อที่สถาบันแฟชั่นอีกสามปี เพื่อหลบไปเลียแผลใจ ดวงหน้าคมขาวยิ้มสดใสเมื่อเขาแอบหลบซ่อนอยู่ภายในห้องทำงานในสุดของเลานจ์ซึ่งเป็นห้องกระจกเงาที่อยู่หลังห้องของปาลินอีกชั้น เรียกได้ว่าเป็นห้องแห่งความลับที่ใช้หลบศัตรูยามมีภยันอันตรายเขากลับมาถึงตั้งแต่เมื่อเช้าและรีบบอกเชสว่าเขาจะมาแอบดูปาลินทำงานสักพักหนึ่ง เขาอยากนั่งมองเมียเงียบ ๆ และดูว่ายัยตัวเล็กของเขานั้นเก่งกาจขนาดไหน เพราะตั้งแต่เขาจากไปภรรยาที่ใคร ๆ เคยสบประมาทก็งัดความสามารถในการเป็นผู้นำชายฉกรรจ์อีกหลายสิบชีวิตขึ้นมาและคุมพวกเขาได้อยู่หมัด ด้วยรอยยิ้มหวานแต่ยามเอาจริงก็ดูน่าเกรงขามและสง่างามจนลูกน้องใต้อาณัติของเขายังต้องยอมก้มหัวให้นายหญิง"น้ำแตงโมปั่นค่ะคุณลิน" จูน ผู้จัดการของเลานจ์เดินนำน้ำแตงโมเข้ามาเสริฟ์พลางชำเลืองมองห้องกระจกเงาที่ซ้อนอยู่ติดกับห้องทำงานของนายหญิง จูนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนปาลินเหลือบมองใบหน้าที่เอาแต่ยืนยิ้มของผู้จัดการ"มีความสุขอะไรคะวันนี้" ปาลินยิ้มทัก"ปะ....เ
หลังจากที่เมื่อคืนพิรุณกับปาลินรีบร้อนกลับบ้านเพื่อจะมาบอกลาแม่เพชรไพร แต่เธอก็รีบกลับไปพร้อมกับเจ้าสัวเทิดวิช และโทรตามให้เจ๊กัลยามาดูแลหลานแฝดแทน คืนนั้นทั้งคืนปาลินอดวิตกกังวลแทนสามีไม่ได้เพราะเท่าที่เธอและเขารู้ก็มีเพียงแค่ เกิดเรื่องวุ่นวายที่ไร่วิโอล่า แล้วพอถามแม่ของเธอ เจ๊กัลยาก็เอาแต่ส่ายหน้าบอกไม่รู้ท่าเดียว มันทำให้เธอนอนกระสับกระส่ายทั้งคืนจนตื่นนอนตั้งแต่ตีห้าเพื่อปั๊มนมให้ลูก ๆ ระหว่างนั้นจึงเปิดทีวีดู ดวงตาที่สะลืมสะลืออยู่นั้นเบิกตากว้างสว่างโล่งทันทีที่เห็นข่าวไร่องุ่นถูกไฟไหม้ และไร่ที่ว่านั้นก็คือไร่วิโอล่านั่นเอง"พี่เรนคะ พี่เรนมาดูนี่เร็ว" พิรุณที่กำลังแก้ผ้าอยู่นั้นรีบตะครุบเอาผ้าขนหนูมาพันเอวสอบเอาไว้ เพราะเมียรักรีบลากแขนให้ไปดูบางสิ่งที่ด้านล่าง"อะไรครับลิน หรือลินอยากกินพี่เป็นมื้อเช้าครับ""ไม่ใช่ซะหน่อยค่ะ ลินจะให้พี่เรนดูข่าวในทีวี ดูสิคะข่าวไร่องุ่นวิโอล่าถูกลอบวางเพลิง"พิรุณกดเร่งเสียงในโทรทัศน์ที่ผู้รายงานข่าวเป็นบุคคลที่เขารู้จักดี ไพรัช กิตติโชจน์ พ่อตาของชิตพล เพื่อนสนิทของบอสธิ"เกิดอะไรขึ้นกันแน่" พิรุณรีบโทรตามเชสให้สืบข่าวดังกล่าว ส่วนเขาโทรไ
หลังจากที่ปาลินกับดาเนียทักทายกันและพูดคุยกันอย่างถูกปากถูกคอ โทนธรรมก็เดินมาพร้อมกับเชสแล้วกวักมือเรียกพิรุณให้เข้ามาหา เขาทำหน้าเคร่งเครียดเล็กน้อยเมื่อได้รับรู้ว่า พันธมิตรคู่ค้าหนุ่มคนใหม่ที่มีอายุไล่เลี่ยกับหลานชายนั้นมีประวัติโชกโชนมาก่อน"ถึงฉันจะเรื่องมากไม่อยากให้แม่หนูปาลินนั่นแต่งงานกับแก แต่ดู ๆ แล้วก็คงไม่มีใครรับมือแกได้ดีเท่าหนูลินอีกแล้ว อีกเรื่องลุงขอโทษด้วยล่ะกันที่คอยยัดเยียดผู้หญิงให้แกตลอด ส่วนเรื่องชนะศรลุงจะคอยจับตาดูให้อีกแรง ถ้ามันคิดตุกติกกับฉัน ยังไงฉันก็ไม่เก็บมันไว้หรอก แกพาเมียกลับบ้าน ป่านนี้ลูกกระจองอแงกันหมดแล้ว""ทำไมลุงถึง" พิรุณรู้สึกอึ้งแล้วเหลือบมองหน้าเชส มือขวาคนสนิทได้แต่ยิ้มส่งให้เป็นคำตอบ เขาแทบจะไม่เชื่อเลยว่าลุงจะยอมรับเมียของเขา ทั้งที่ผ่านมาคัดค้านมาตลอด"เฮ้อ!....ถ้าแกจะถามฉันว่าเพราะอะไร ก็คงเป็นเพราะลูกแฝดของแก เด็กมันไม่รู้เรื่องอะไร ฉันก็ขี้เกียจจะพรากพ่อแม่ลูก แค่แม่ยัยเนียตายไปตั้งแต่ยัยเนียยังเด็กฉันก็รู้สึกว่าตัวเองมีเวรกรรมติดตัวมากพ่อแล้ว ถึงต้องใช้ชีวิตโดดเดี่ยวมาตลอดแบบนี้""แสดงว่าคุณปู่โทนธรรมเห่อหลานซะแล้ว แต่ต่อไปยัยเนียก
กลางงานแถลงข่าวเปิดตัวร่างสูงโปร่งที่สูงกว่าพิรุณ เดินผ่าวงล้อมตรงเข้ามาทักทายเขาจากทางด้านหลัง มือหนาวางลงบนบ่ากว้า กั้งกับคิงผงะแล้วปรี่เข้าไปซ้อนอยู่ด้านหลังนายหญิงเมื่อเห็นบุคคลที่มีใบหน้าเย็นชากว่าเจ้านายของตน กับแววตาไร้ความปราณีตวัดมองมา เขาพยักหน้าทักปาลินเล็กน้อย ก่อนที่พิรุณเพื่อนสนิทที่สุดของเขาจะหันหน้ามาปะทะ"แซ็ค!" พิรุณตกใจที่เห็นเพื่อนของตนในงานของลุงโทนธรรม"กูมีเรื่องจะคุยด้วย" เพื่อนสนิทที่ไม่เจอกันเกือบห้าปีเต็มพากันเข้าไปคุยในห้องวีไอพีของโรงแรม นัยน์ตาว่างเปล่าที่เต็มด้วยความโศกสลดยังคงอาบชุ่มเจือปนอยู่จนผู้ล่วงรู้อดีตที่เจ็บช้ำของเพื่อนรักอย่างพิรุณถึงกับรู้สึกสร้อยเศร้าไม่ต่างจากเพื่อนซี้"มึงไปบอสตันมาใช่ไหม" พิรุณทักพลางส่งวิสกี้ให้เพื่อนจิบ เขารับมาจิบไปอึกใหญ่แล้ววางแก้วลง"อืม" เสียงทุ้มทรุดตัวลงนั่งบนโซฟายกขาข้างหนึ่งขึ้นไขว่ห้าง "เมื่อวานน้องสาวมึงมาวุ่นวายกับกู""กูขอโทษด้วยว่ะที่ดาเนียไปตอแยมึง" เขาเอ่ยแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้าม"ก็ไม่ได้ตอแยอะไร แค่มาสมัครงานเลขา""แล้วมึงรับดาเนียเข้าทำงานหรือเปล่า""กูรับเลขามาสามคน คนนึงปรนนิบัติตอนกลางคืน คนนึงตอนกลางวั