CHAPTER 2

EMERALD’S POV

Ilang minuto na lang at mag-aalas singko na. Kanina pa ako hindi mapakali dahil saglit na lang at magkikita na kami ni Marco. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko. Marahil ay dahil makalipas ang walong taon, heto na ulit ako at handang magmahal ulit.

"Kabado ka, Emerald."

Napalingon ako kay Chloe na may hawak na paperbag. Nakangiti niyang iniabot sa akin iyon na agad ko namang tinanggap.

"Happy birthday!" masayang bati pa niya sa akin.

Si Chloe ang highschool bestfriend ko na kahit yata saan ako magpunta ay nandoon din siya. Sa iisang school lang kasi kami nag-aral nung college, and obviously, nasa iisang company din kami ngayon. Magkaiba lang kami ng department kaya medyo malayo ang opisina niya sa opisina ko. Nasa 3rd floor kasi ng building ang Marketing Department habang ang Financial Department ay nasa 6th floor. At dahil malapit na rin naman mag-alas singko, sinadya na akong puntahan ni Chloe dito sa floor ko.

"So, nakatanggap ka na ba ng bulaklak?" usisa pa sa akin ni Chloe.

Tipid naman akong napangiti. "Hindi. Baka tumigil na kung sino man ang tao na iyon," sagot ko naman.

Tuwing birthday ko kasi, palaging may nagpapadala sa akin ng bulaklak. Nagsimula iyon noong college ako. Tuwing birthday ko ay may nakaabang nang bulaklak sa guard. Ilang beses kong tinanong ang guard kung kanino nanggagaling ang bulaklak ngunit sinasabi niya sa akin na isang delivery boy ang naghahatid niyon.

Nang matanggap naman ako sa kumpanyang pinagtatrabahuhan ko ngayon, dito naman niya ipinapadala ang bulaklak. Noong una ay inisip kong baka si Marco ngunit isa rin siya sa nakakasaksi ng mga pagpapadala dahil kaibigan din namin siya ni Chloe. Itinanggi niya rin na siya ang nagpapadala noon, at last year nga ay pinagselosan pa niya ang hindi namin kilalang tao na iyon.

"Baka nalaman niya na balak mo nang sagutin si Marco," may halong pang-aasar na sambit pa ni Chloe.

Napangiti naman ako at napabuga ng hangin. "Ewan ko ba, Chloe. Dapat excited ako ngayon pero habang lumilipas ang oras, hindi ako mapakali," pag-amin ko naman.

Tumabi naman sa akin si Chloe at bahagyang tinapik ang balikat ko. "Kinakabahan ka lang. Normal 'yan, girl."

Hindi na ako nagsalita pa dahil nagsimula na akong mag-ayos ng gamit. Alas singko na at balak kong umuwi muna sa bahay upang magpalit ng damit. Kanina ko pa tine-text si Marco ngunit hanggang ngayon ay hindi pa rin nagre-reply. Alas siyete pa naman ang usapan namin ngunit hindi mawala wala ang kaba ko hanggang hindi pa siya nag-rereply sa akin.

"Just calm yourself, Emerald. This is your day, okay? You deserved to be love, at si Marco 'yun."

"Sige na, Chloe. Maraming salamat sa regalo mo. Uuwi muna ako," sabi ko na lamang.

"Okay sige. Mag-iingat ka at balitaan mo na lang ako."

Sabay na kaming sumakay sa elevator. Dahil nasa 3rd floor pa ang gamit niya ay dumaan pa siya doon habang ako ay nagderetso na sa kotse ko. Bago ako magmaneho ay sinubukan ko pang tawagan si Marco ngunit hindi siya sumasagot. Baka busy na naman siya sa trabaho niya. Siya kasi ang acting CEO ng del Mundo Incorporation kaya abala siya nitong mga nakaraang araw.

Habang nagmamaneho ay biglang nag-ring ang cellphone ko at nakita kong si Nanay Linda ang tumatawag. Walang pag-aalinlangan ko itong sinagot.

"Nay, bakit po?"

"Pauwi ka na ba, Emerald?" seryosong tanong sa akin ni Nanay Linda.

"Opo, bakit po?" nagtataka ko namang tanong.

"May nagpadala kasi dito ng bulaklak. Sa 'yo nakapangalan kaya tinawagan muna kita para itanong kung tatanggapin ko ba ito," sagot naman niya sa akin.

Biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Buong akala ko ay tumigil na ang taong iyon sa pagbibigay sa akin tuwing birthday ko. Ngunit sa bahay na pala mismo ipina-deliver. Ibig sabihin ay alam na rin ng taong iyon kung saan ako nakatira.

"Nay, malapit na po ako sa bahay. Pwede po bang pakisabi kay kuyang nagde-deliver na hintayin ako?"

Narinig kong nagsalita si Nanay Linda at sumagot naman ng "oo" ang nag-deliver. Hindi ko na hinintay na magsalita si Nanay, ibinaba ko na ang tawag at mabilis na nagmaneho pauwi sa bahay. Pagkarating sa bahay ay nakita ko pa na inabutan ng isang basong tubig ni Nanay Linda ang lalaking may hawak na isang malaking bouquet ng bulaklak. 

Pagkababa ko ng sasakyan ko ay mabilis akong lumapit sa dalawa.

"Ayan na pala siya," nakangiting sabi ni Nanay Linda.

Lumingon sa akin ang lalaki at saka ako nginitian. "Good afternoon po, Ms. Emerald Villafuente."

"Kuya, kanino po galing ang bulaklak?" deretso kong tanong sa kaniya.

"Naku, Ma'am, pasensya na po. Ayaw po kasing magpasabi ng client namin," magalang na sagot sa akin ng lalaki.

"Sige na po, Kuya. Hindi naman po makakarating sa kaniya. Sa atin atin na lang po ito," pangungumbinsi ko pa.

"Pasensya na po talaga, Ma'am. Mahigpit po kasi ang client namin. Malalaman at malalaman pa rin po niya iyon. Ayoko pong mawalan ng trabaho," alanganing sabi naman sa akin ng lalaki.

"Hija, Emerald, hayaan mo na si utoy at nakakaawa naman. Panigurado namang kay Marco galing ang bulaklak na iyan. Ang totoo nga niyan ay nandiyan siya sa loob ng bahay," singit naman sa amin ni Nanay Linda.

"Nandyan po si Marco?" gulat kong tanong pa.

Tumango naman si Nanay Linda kaya napangiti na lamang ako. Tinanggap ko ang bulaklak mula kay kuya at pumirma sa receiving form nila.

"Salamat po, Kuya."

Pumasok na ako sa may gate dahil sa excitement na nararamdaman ko. Ipapapasok ko na lang ang kotse sa guard namin.

Kaya siguro hindi ako sinasagot ni Marco ay dahil balak pa niya akong sorpresahin dito sa bahay. Papasok na sana ako ngunit natigilan ako nang marinig ko ang boses ng kapatid ko.

"Anong ginagawa mo dito? Alam mo bang pauwi na si Emerald?" sunod sunod na tanong ni Brenna na sa tingin ko ay si Marco ang kausap niya.

"Alam mo bang balak na akong sagutin ng kapatid mo?" mahinahong tanong naman ni Marco.

Hindi na ako nagugulat na nag-uusap sila ni Brenna. Naging blockmate kasi ni Brenna si Marco noong college. At paminsan minsan ay nagkikita rin sila dahil nasa iisang circle of friends sila. Mas close pa nga sila kaysa sa amin ni Brenna.

"At paano mo naman nasabi 'yan?" mataray na tanong naman ni Brenna.

"Masyadong predictable ang kapatid mo, Bren."

Napahigpit ang hawak ko sa bulaklak dahil may kung anong kirot ang tumusok sa puso ko dahil sa tono ng pagtawag ni Marco ng Bren sa kapatid ko. Hindi dapat ganito ang nararamdaman ko ngunit hindi ko alam. Hindi ko maipaliwanag.

"Baka naman kasi ginalingan mo masyado sa panliligaw," sagot naman ni Brenna.

"Bren, wala sa usapan na aabot sa ganito. Anong gagawin ko?" tarantang tanong naman ni Marco.

Halos mapigil ko ang paghinga ko kasabay ng pagtulo ng mga luha ko dahil sa narinig. Napatingin ako sa bulaklak na hawak ko at nakita ang isang card na pamilyar sa akin, card na ka sama ng mga bulaklak na natanggap ko noong mga nakaraang kaarawan ko. Hindi kay Marco galing ang bulaklak na hawak ko.

"Ano ka ba naman, Marco? Sakyan mo na lang muna ang babaeng iyon. Hindi niya pa maaaring malaman ang mga plano natin," mataray na sambit naman ni Brenna.

"Alam mong ginagawa ko ito dahil mahal kita, Bren. Nangako ka sa akin na sasagutin mo ako sa oras na sundin ko lahat ng gusto mo. Hanggang kailan ako maghihintay? Hindi na kaya ng konsensya ko na paasahin pa ang kapatid mo. Ikaw ang gusto kong makasama sa mga oras na siya ang nasa tabi ko."

Nanghihina akong napaupo sa labas ng bahay habang patuloy sa pag-iyak. Ramdam na ramdam ko na naman ang sakit na naranasan ko noong highschool. Nandito na naman ako sa sitwasyong hindi ko alam kung anong gagawin.

"Eme--"

Hindi na naituloy ni Nanay Linda ang sasabihin niya dahil pinigilan ko siya. Ayokong malaman ng dalawa na narinig ko ang pag-uusap nila. Sapat na ang mga narinig ko upang ma-realized na pinaglaruan na naman ako.

Hindi na ako nagsalita pa at hinila na lamang si Nanay Linda. Mabuti na lamang na may daan sa gilid ng bahay papunta sa kwarto ni Nanay Linda. Mas gusto ko namang doon mag-stay kaysa sa kwarto ko dahil malalaman ni Brenna na nandito na ako.

Agad akong inalalayan ni Nanay Linda paupo sa kama niya na gawa sa kahoy. Binigyan din niya ako ng tubig na agad ko namang ininom. Kinuha na rin muna niya ang hawak kong bouquet.

"Ano bang nangyari, Hija?" nag-aalalang tanong sa akin ni Nanay Linda.

Huminga ako ng malalim. "Pinagkaisahan nila ako, 'Nay. Hindi ako totoong mahal ni Marco," walang emosyong sagot ko.

"S-sigurado ko ba dyan? Baka naman nagkakamali ka, Hija."

Marahan akong umiling. "Sana nga po nagkakamali lang ako. Pero sapat na po ang mga narinig ko. Naranasan ko na po ang lokohin, at hindi na nila ako mauuto pa."

Naikuyom ko ang mga kamao ko. Buong buhay ko ay nagtiis ako sa pagmamalupit ni Tita Haidee at ni Brenna ngunit ni minsan ay hindi ako nagreklamo. Tinanggap ko lang ang lahat ng pagmamaltrato nila sa akin. Pero parang sobra naman na yata ang ginawa sa akin ni Brenna. Gumamit pa siya ng ibang tao para pasakitan ako, at ang masakit pa, ang itinuring ko pang kaibigan na natutunan ko nang mahalin.

"Hija, anong balak mo ngayon? Hindi ba't balak mong sagutin si Marco?"

Tanging ngiti na lamang ang isinagot ko kay Nanay Linda. Wala pa akong naiisip ngayon dahil gulong gulo ako. Hindi ko pa alam kung ano bang dapat gawin. Ngunit isa lang ang tumatakbo sa isipan ko, nasasaktan ako at gusto kong mawala agad ang nararamdaman kong ito. Hindi ito ang bagay na deserve ko. Not this. Not this time again.