CHAPTER 6

Emerald's POV

"Hoy, hindi ka pa nagku-kwento sa akin. Ano nang nangyari?" excited na tanong sa akin ni Chloe.

As usual, binisita na naman niya ako dito sa opisina ko dahil alas singko na ng hapon. Maghapon ko kasi siyang iniiwasan dahil wala pa ako sa mood na magkwento sa kaniya. Panigurado kasing gegyerahin niya si Marco kapag nagkataon. At isa pa, hindi pa rin talaga ako ready magkwento.

"Bukas na lang, Chloe. Pwede?" tanong ko naman sa kaniya. Pinilit ko pang pasiglahin ang boses ko upang hindi niya mahalata na malungkot ako. Mas gusto kong isipin niya na okay kami ni Marco para hindi na siya mangulit pa.

"Ang daya naman! Ang usapan ay magkukwento ka na. At huwag kang ngumiti, Emerald. Kilala kita," masungit na sabi pa niya.

Napabuntong hininga na lamang ako. Kahit anong pagpapanggap ko, hindi ko pa rin talaga kayang itago sa best friend ko ang totoo.

"Sorry. Hindi pa lang ako handang magkwento," pag-amin ko na lang.

Tipid na ngumiti naman si Chloe. "Alam ko. Basta kapag handa ka na, itext o tawagan mo lang ako ha. Ngayon pa lang, nanggigigil na ako kay Marco. F.O na kaming dalawa," komento pa niya na bahagya kong ikinangiti.

Biglang nag-ring ang telepono ko sa opisina kaya naman marahan akong tinapik ni Chloe sa balikat ko.

"O siya, mauna na ako. Just call me, okay?"

Tumango na lamang ako bago siya naglakad palayo. Inilipat ko naman ang tingin ko sa telepono at agad na sinagot iyon.

"Hello. Finance Department."

"Ma'am Emerald, may naghihintay po sa inyo dito sa baba. Kapatid niyo raw po," sabi ng guard ng building.

Napairap naman ako. "Sige po, Kuya. Pababa na po ako."

First time na nangyari na sinadya ako ni Brenna dito sa pinagta-trabahuhan ko. Iniwasan ko talaga sila kagabi at kaninang umaga. Umuwi ako kagabi nang masiguro kong tulog na sila. Kaninang umaga naman, alas sais pa lang ay umalis na ako para hindi ko maabutan si Brenna na gising. Ngunit sa kasamaang palad ay nasa baba siya. Ayoko mang makita o makausap siya ay ayoko namang mag-eskandalo pa siya sa baba.

Niligpit ko na lamang ang mga gamit ko at saka ako mabilis na bumaba. Pagbaba ko ay nakita ko siya sa may lobby. Nakaupo siya habang matiyagang hinihintay ako. Napailing na lang ako at saka naglakad palapit sa kaniya.

Nang makita niya ako ay mabilis siyang tumayo at tinaasan ako ng isang kilay.

"Hindi mo raw sinagot si Marco kagabi. Iniwan mo pa siya at pinagbayad sa mga pagkain na hindi naman niya pwedeng kainin," mataray niyang sambit sa akin.

Napangiti naman ako. "Ang bilis namang magsumbong sa 'yo ng aso mo?"

Halatang nagulat si Brenna sa sinabi ko. Ito kasi ang unang beses na tinapatan ko ang boses niya. Sa ilang taon kasi na tinatarayan niya ako, never akong sumagot sa kaniya. Mas pinipili ko kasing tumahimik lang dahil ayokong humaba pa ang usapan.

"At sumasagot ka na. Matapang ka na ngayon?" nakangising sabi naman niya.

"Wala ka namang pakialam sa akin, hindi ba? So, bakit hindi mo na lang i-comfort ang KAIBIGAN mo?"

"Comfort? Hindi niya kailangan nun dahil hindi naman siya nasaktan sa ginawa mo," nagmamalaking sabi naman niya.

Parang may karayom na biglang tumusok sa dibdib ko. Oo nga naman. Hindi naman talaga masasaktan si Marco dahil kung tutuusin, mas pabor pa sa kaniya ang nangyari. Hindi na niya kailangan pang pakisamahan ako at magpanggap na mahal ako.

"Mukhang ikaw pa nga ang kailangang i-comfort e. Hindi ka na kasi nadala. Sabi ko naman sa 'yo, kailanman ay hindi ka magiging masaya dahil isa kang malaking kasalanan."

Hindi ako sumagot. Tumingin lang ako sa kaniya na walang emosyon. Hindi ko ibibigay ang satisfaction sa kaniya na makikita niya akong umiiyak.

"I am just here to warn you. Don't you ever tell this to Papa. Dahil kahit ano namang sabihin mo, kayang kaya kong baliktarin iyon. Sa huli, ikaw ang magmumukhang masama. Kaya manahimik ka na lang."

Inirapan pa ako ni Brenna bago siya magsimulang maglakad palabas ng building. Doon na pumatak ang luhang kanina ko pa pinipigilan.

Gustong gusto ko nang ikwento ang lahat kay Papa para naman maramdaman ko na may magulang pa ako. Pero tama kasi si Brenna, kahit anong sabihin ko, alam kong ang mag-ina pa rin ni Papa ang kakampihan niya. Never naman siyang nakinig sa akin.

Mabilis kong pinunasan ang mga luha ko nang mag-ring ang cellphone ko. Napakunot ang noo ko nang numero lang ang tumatawag. Kahit may pag-aalinlangan ay sinagot ko na lamang ito.

"Ate Emerald!"

Nailayo ko agad ang phone ko sa tainga ko dahil sa malakas na pagtawag sa akin ni Audrey. Alam kong siya na ito dahil sa dami niyang kwento, nakabisado ko na ang boses niya.

"Audrey," ang tanging nasabi ko na lamang.

"Nasaan ka, Ate? Sunduin kita," energetic na sabi niya.

"Teka, bakit?" nalilitong tanong ko naman.

"Papaayusan kita dahil mamaya na ang date niyo ni Kuya."

"A-ano? Mamaya na? Ganoon kabilis pumayag ang Kuya mo?" hindi makapaniwalang tanong ko naman.

Medyo lumakas ang loob kong pumayag sa request ni Audrey na makipag-date sa kuya niya dahil sa pag-aakalang ang kuya niya mismo ang hindi papayag sa gusto ng kapatid. I mean, sino ba namang lalaki ang basta na lang papayag sa request ng kapatid na makipag-date.

"Teka, nandito ako sa harap ng building mo. Kaso lagpas 5pm na e. Nakauwi ka na ba?" seryosong sabi pa niya.

Napahawak na lamang ako sa noo ko. "Nandito pa ako. Teka, lalabas ako."

Naglakad ako palabas ng building at natanaw ko na agad si Audrey na nakatayo sa kabilang kalsada. Mabilis akong naglakad palapit sa kaniya.

"Kanina ka pa ba?" tanong ko pa sa kaniya.

"Hindi naman. Kararating ko lang," nakangiting sagot niya sa akin.

"Teka, paano ka nakapunta dito? Nag-taxi ka?" tanong ko pa.

May sasakyan kasi siya kagabi kaya alam kong may service siya. Ngunit wala akong nakikitang sasakyan niya na nakaparada.

"Nagpahatid ako kay Kuya. Pero umalis din agad siya. Sabi ko kasi magkikita na lang kayo mamaya sa resto."

Alanganin akong ngumiti. Hinawakan ko na lamang ang kamay niya at inakay papunta sa parking lot. Pagkasakay namin sa sasakyan ko ay saka ulit ako nagsalita.

"Look, Audrey. Akala ko talaga ay nagbibiro ka lang at akala ko ay hindi papayag ang kuya mo. Kaya nakakagulat na mamaya na agad," mahinahon kong sabi sa kaniya.

"Huwag kang mag-alala, Ate. Ako ang bahala sa 'yo. Tara na sa mall," nakangiting sabi niya sa akin.

Huminga ako ng malalim. "Okay sige, Audrey. Pagbibigyan kita ngayon dahil nakiusap ka. Pero heto lang 'yon ha? Last na 'to. Alam mo namang wasak pa ang puso ko at hindi pa ako handa sa kahit na anong klaseng relasyon, okay?"

"Okay!"

Napatango ako. Kahit pumayag si Audrey sa sinabi ko, kinakabahan pa rin ako. Hindi ko alam kung bakit.

Pagkarating namin sa mall ay hinila na niya ako sa isang dress shop. Medyo nag-alangan pa ako dahil hindi biro ang mga presyo sa shop na ito.

Mabilis na nanguha si Audrey ng mga dress without even looking at the tag price. Nakasunod lang naman sa amin ang isang sales lady at siya ang naghahawak ng mga damit na kinukuha ni Audrey.

"Audrey," pag-agaw ko sa atensyon niya.

"Isukat mo na 'yan, Ate. Para mapili natin kung alin ang bagay sa 'yo," sabi naman niya sa akin.

Iniharap ko sa akin si Audrey at tiningnan ng deretso sa mga mata niya. Bahagya naman siyang natigilan sa ginawa ko.

"Audrey, may mga damit ako sa bahay. Uuwi na lang ako then sabihan mo na lang ako kung saan kami magkikita ng kuya mo," seryosong sabi ko naman.

Mabilis na umiling naman si Audrey. "Ate, ako ang may pakana ng date na ito. Kaya hayaan mong ako ang mag-abala sa pag-aayos mo. Sige na, Ate. Pambayad ko na rin ito sa tulong mo sa akin kagabi."

Napabuntong hininga na lamang ako. Bakit ba kasi ang hirap tanggihan nitong si Audrey. Kaya wala na akong nagawa kundi ang isukat ang mga dress na napili niya.

Nakailang palit at sukat na ako ngunit wala pang mapili si Audrey. Kalahating oras na kami rito at ako na ang nahihiya sa sales lady. Ngunit parang wala namang problema sa sales lady na animo'y kilala na niya si Audrey. Naiisip ko tuloy na baka regular customer na rin dito si Audrey katulad doon sa resto na kinainan namin kagabi.

"Ayan! Bibilhin na namin 'yan, Miss," tuwang tuwa na sabi ni Audrey nang makita niya ang suot ko.

Isang simpleng dress lang naman ito na body fit, kulay light pink ito na above the knee ang haba, at ang sleeves ay half.

"Tamang tama, Ma'am. May kasama na po itong heel-toe sandals. Ano pong size nila?" nakangiting tanong ng sales lady.

"Size 8," sagot ko naman.

Si Audrey ang nagbayad ng dress at sandals. Pagkatapos ay dinala naman niya ako sa isang salon. Hindi na ako umangal pa dahil hindi ko rin naman siya matatanggihan. Sasakyan ko na lamang muna ang mga gusto niya. Panigurado naman na hindi na masusundan ang date na ito.

"Ate, gusto mo bang mag-contact lens?" tanong sa akin ni Audrey.

Nakasalamin kasi ako ngayon dahil medyo maga ang mata ko kaninang umaga dahil sa kakaiyak. Mas maganda rin kasi na nakasalamin para walang makahalata na mugto ang mata ko.

"Mas gusto kong magsalamin na lang," mahina kong sagot sa kaniya.

Napangiti naman sa akin si Audrey. "Mas gusto ko rin 'yan, Ate."

Makalipas ang kalahating oras ay tapos na akong ayusan sa salon. Light make up lang naman kasi ang ginawa sa akin. Hindi ko na rin pinaayos ang buhok ko dahil mas gusto kong nakalugay lang ito. Nang matapos ay nagbihis na rin ako at saka ako nagpakita kay Audrey.

"O my god, Ate! Ang ganda-ganda mo," tuwang tuwang sabi sa akin ni Audrey.

"Huwag mo akong bolahin," pabirong sambit ko naman.

Mabilis na umiling si Audrey.

"Hindi na ako magtataka kung sakaling alukin ka agad ng kuya ko ng kasal, Ate Emerald."