Kabanata 3

Hindi masyadong mabuti ang itsura ni Selene. "Pupunta ako kapag may oras ako." 

Tumawa ang general assistant. "Bukas naka-iskedyul ang physical examination, alalahanin mong pumunta sa ospital." 

Nagtaas baba ang dibdib ni Selene, "Alam ko." 

Hindi niya inasahan na magiging masyadong maunawain si Davron, "Dadating ako sa takdang oras." 

May malakas na amoy ng kape sa loob ng opisina. 

Sa buong maghapon ay gustong sumuka ni Selene, at guminhawa lang ang pagkahilo niya matapos buksan ang bintana para pumasok ang hangin. 

Bago umalis mula sa trabaho, mabilis siyang nagtungo sa banyo para sumuka ulit. Hindi niya inasahan na magiging malala ang reaksyon ng kanyang pagbubuntis. 

Nang katatapos lang niyang maghilamos ng kanyang mukha, tumunog ang kanyang telepono na nasa loob ng bag. 

Sinagot ni Selene ang tawag. 

Ang boses ng lalaki ay may malamig na metalikong tekstura. "Saan?" 

"Sa banyo." tugon ni Selene. 

"Hihintayin kita sa silong na garahe. Babalik tayo sa lumang bahay para sa hapunan ngayong gabi." sambit ni Davron. 

"Sige, Mr. Zalderriaga."

Sa kabutihang-palad, hindi sila bumabalik na dalawa sa lumang bahay ng masyadong madalas kada buwan. 

Inaasahan ng ina ni Davron na magkaroon na sila ng anak sa madaling panahon. 

Pagkatapos makasakay sa kotse, bahagya pa ring kinakabahan si Selene na nakaupo sa tabi nito. 

Palaging nararamdaman ni Davron ang bigat ng pagkakapit, tulad ng isang hindi nakikitang espada.

Inangat ng lalaki ang talukap ng kanyang mga mata, at ang boses nito ay mababa at kaakit-akit. "Bakit napaka-putla ng mukha mo?" 

Katatapos lang sumuka ni Selene, kaya ang kutis niya ay natural na hindi magiging maganda. "Talaga? Dapat ay ayos lang ito." 

Tumingin sa kanya si Davron ng malalim. "Namumula nag bibig mo." 

Hindi alam ni Selene kung paano sasagutin ang kung anong sinabi nito. 

"Secretary Averilla, hindi ka naman lumabas para magloko sa akin, hindi ba?" biglang sabi ni Davron. 

Tunog ito ng isang kaswal na biro. 

Hindi alam ni Selene kung ano ang kanyang sasabihin, "Hindi." 

Agad na inabit ni Davron at hinawakan ang kanyang mukha, "Naging mailap ka nitong mga araw, kumuha ka ng ilang araw na off at magpahinga ka na lang muna." 

Naisip ni Selene ang tungkol dito at nagpasya na pumunta sa ospital para sa isang checkup sa holiday na ito.

Hindi niya planong pumunta para sa physical na examination na inayos ni Davron. 

Kailangan niyang aminin na malamang ay alam niya na kung ano ang magiging resulta. 

Takot siya at hindi gusto na malaman pa ni Davron na buntis siya. 

"Sige."

Huminto ang kotse sa patyo ng lumang bahay. 

Lumabas si Selene sa kotse, at kinuha ni Davron ang pagkakataon na hagkan ang kanyang baywang, bahagyang hinihigpitan ang pagkakahawak nito. "Mukhang nadagdagan yata ang timbang mo." sambit nito bigla. 

Bumilis ang tibok ng puso ni Selene. "Marami ang nakakain ko nitong mga nakaraan." 

Humuni si Davron ng wala sa kaniyang isip, "Tatanungin ka ng mama ko mamaya tungkol kay Tiara, hindi mo na siya kailangan pang sagutin." 

"Sige, Mr. Zalderriaga." sambit ni Selene. 

Tiara.

Tiara Averilla.

Naging anino na ni Selene ang pangalan na ito mula pa noong bata pa siya.

Si Tiara Averilla ang kanyang kapatid sa labas. 

Ang kanyang ama ay isang walang pusong lalaki, o sa madaling sabi, siya ay isang lalaki na napakatalino at mapanuri mula sa Phoenix. 

Nilustay niya ang ari-arian ng kanyang ina at tahimik na ginawa ang negosyo ng pamilya Dizon na negosyo ng pamilya Averilla.

Hindi naglaon, dinala niya pabalik ang unang taong minahal niya at anak na babae

Ilang taon nang magkakabit ang buhay nina Davron at Tiara. 

Hindi nito alam na sina Selene at Tiara ay magkapatid sa ama. 

Si Davron Zalderriaga, ang mapang-uyam na prinsipe, nagbigay ng kanyang pinakamalalim na pagmamahal para kay Tiara Averilla.

Lahat ng lambing ni Davron.

Lahat ay para kay Tiara.

Palaging tinatawag ni Davron si Tiara Averilla na Tiara.

Tapos ang tawag lang nito sa kanya ay Secretary Averilla.

Nakaramdam ng kaba sa kaniyang dibdib si Selene at medyo masakit ang kanyang mga mata. 

Mahigpit na niyakap ni Davron ang kaniyang baywang at inangat ang mga kilay nito, "Tinatawag pa rin akong Mr. Zalderriaga?" 

Inayos ni Selene ang kanyang mood, "Asawa." mahina niyang sabi. 

Papasok ng mansyon. 

Mainit at pamilyar na hinawakan ng ina ni Davron ang kamay niya, "Kalahating buwan ka nang hindi bumabalik. Bakit pakiramdam ko ay pumayat si Selene?"

Ngumiti si Selene, "Hindi po." 

Puno pa rin ng pag-aangkin ang kamay ni Davron at nakadikit sa bewang niya. Napangiti din ito ng mahina, "Mama, hindi lang pumayat si Selene, pero tumaba din."

Tatawagin lang siya nito na Selene kapag umaakto ito. 

Malambing, maalalahanin at walang pagpapabaya. 

Tila silang dalawa ay talagang isang magkarelasyon na tunay na nagmamahalan. 

Ang abilidad ni Davron sa pag-arte nang naaayon sa sitwasyon ay palaging napaka-galing. 

Mayroon din siyang sariling paraan para suyuin ang mga matatanda. 

Nasorpresa ang ina ni Davron, "Hindi ko napansin na nadagdagan ang timbang mo." 

"Huwag kang mag-alala, hindi ko tatratuhin ng masama ang manugang mo." sambit ni Davron. 

Tiningnan ito ng masama ng kaniyang ina, "Mabuting sabihin, ngunit ang mas importanteng bagay ay hayaan mo akong hawakan ang aking apo sa lalong madaling panahon."

Itinaas ni Davron ang kanyang mga kilay, "Gagawin ko ang makakaya ko." 

Tahimik na nakinig si Selene nang hindi sumasali sa usapan. 

Inakala ng ina ni Davron na sa wakas ay naisip na ito ng kanyang anak at sobrang saya nito. Hindi nito alam na nakagawa na silang dalawa ng mga pag-iingat sa nakalipas na anim na buwan.

Sa hapunan, ginawa ni Selene ang kanyang makakaya para tiisin ang kanyang pagka-balisa. Masyadong magaan ang mga pinggan na nasa lamesa, ngunit gusto niyang magsuka sa tuwing naaamoy niya ang karne. 

Mas nagiging maputla ang kanyang mukha, "Hindi ba komportable ang pakiramdam ni Selene?" hindi mapigilang tanong ng ina ni Davron. 

Iniling ni Selene ang kaniyang ulo, "Hindi po, medyo inaantok lang po ako." 

Muling sinisi ng ina ni Davron ang kaniyang anak, "Hindi mo dapat pinapahirapan si Selene sa trabaho." 

Itinaas ni Davron ang kanyang kamay sa pagsuko, "Sige po, talagang pagod siya sa panahon na ito. Huwag kang mag-alala, binigyan ko na siya ng holiday." 

"Tama iyan."

Hindi masyadong nakakain ng hapunan si Selene. Bago magtungo sa itaas, naglabas siya ng isang bote ng yogurt mula sa ref at minsanang nilagok ang lahat ng laman nito. Talagang bumuti ang pakiramdam niya at naging kulay rosas ang kanyang kutis. 

Mula nang ikasal sina Selene at Davron ay hindi na sila natutulog sa magkaibang kwarto. 

Higit pa siya sa isang partner na ginagamit ni Davron para sa kanyang mga pisikal na pangangailangan. 

Lumapit si Davron upang dampian siya ng halik pagkatapos maligo. 

Walang lugar si Selene para umatras. Tinanggihan na niya ito kagabi, at wala ng rason pa para tanggihan niya muli ito ngayong gabi. 

Malamang ay hindi magiging masaya si Davron. 

Ngunit takot rin si Selene na saktan ang bata na nasa kanyang sinapupunan. Iniwas niya ang kaniyang ulo palayo nang may kaunting pagtutol sa kaniyang mukha, "Mr. Zalderriaga, ngayong gabi rin..." 

Bago pa niya matapos ang kanyang sasabihin, lumubog ang mga mata ni Davron, at may hindi mawaring ngiti sa sulok ng bibig nito, "Selene Averilla, hindi ko gusto ang mga taong nag-aagaw ng pansin." 

Alam ni Selene. 

Naging magulo ulit ang mga bagay sa pagdaan ng panahon. 

Hindi ko alam kung paano sila nagkagulong dalawa. Sa kabutihang palad, hindi naman nakaramdam ng hindi pagka-komportable ang tiyan niya. Pagkatapos ng huli, hinihila na siya ng antok at wala na siyang naging lakas para bumangon at maligo.

Nahuli siya sa mga bisig ng lalaki at nahimlay sa kaniyang pagtulog

Bago magtungo sa higaan, patuloy pa rin si Selene sa pag-iisip na bahagyang galit si Davron dahil sa kanya. 

Ngunit hindi niya ito mawari. 

Kahit na hindi ito masaya, hindi nito hahayaan na makita ng mga tao ang kanyang kasiyahan at galit. 

Nakatulog si Selene hanggang sa hapon sa sumunod na araw. 

Nakakasilaw ang ilaw sa labas ng bintana. 

Sandali siyang naupo sa kama, ang walang laman na mga mata niya ay unti-unting nanumbalik sa kanilang espiritu. Bumangon siya at hindi sinasadyang nasulyapan ang sulat sa gilid ng kama, na may kasamang tseke sa tabi nito.

Ang halaga na nakalagay sa tseke ay sapat na hindi sobra o kulang. 

Hindi tinignan ni Selene ng mabuti ang tseke, at itinabi ito. 

Pinulot niya ang sulat sa lamesa na nasa gilid at ibinaba ang mga mata para basahin ito. 

Masyado siyang pamilyar sa sulat kamay na nandoon. 

Ang hakbang ng panulat ni Davron ay matulis, maganda at kaaya-aya sa paningin. 

Dalawang linya ng mga salita. 

Malinaw ito sa unang tingin. 

[Nagtrabaho ka ng mabuti kagabi.] 

[Ito ang pabuya.]