Hi sa lahat! salamat sa pagbabasa. sana mag-comment din kayo para malaman ko kung ano ang dapat na i-improve sa kwentong ito. 😊 pero salamat talaga at binigyan ninyo ng chance ang librong to. salamat galing sa puso ko. ❤️😊
CHAPTER TWENTY THREE"INOSENTE PO AKO SIR!!" Sigaw ni Dom nang umalis na ang Jail Officer ng San Diego City Jail na naghatid sa kaniya sa isang selda.Seryoso siyang pinagtitinginan ng mga kasama habang ang iba ay nakangisi pa dahilan upang mas lalong lumakas ang sigaw at pagmamakaawa niya. Kahit hindi niya alam kung totoo ba 'yong mga naririnig niyang sabi-sabi tungkol sa mga bilanggo, na kung may bago ay pagti-trippan ng mga inmates, hindi niya pa rin maiwasang makatakot dahil may ibang masama ang tingin sa kaniya at may iba ring nakangisi na parang may masamang balak sa kaniya."Sir!!" Patuloy na sigaw niya ngunit hindi na siya nilingon ng Jail Officer hanggang sa tuluyan na itong makalabas.Napaiyak na lamang si Dom habang nakahawak sa malalaking bakal na rehas ng seldang kinaroroonan.Pinaghalong takot at lungkot ang kaniyang naramdaman sa mga oras na ito. Takot dahil hindi niya alam ang mangyayari sa kaniya sa loob ng piitang ito at kung hanggang kailan siya mananatili rito. Lun
CHAPTER TWENTY FOURDAHIL SA pagkatalo niya sa kaso ay kaagad na naka-schedule ang paglipat ni Dom sa City Penitentiary dahil doon niya igugugol ang dalampong taong hatol sa salang hindi niya ginawa.Labis na kalungkutan ang naramdaman ni Dom pagkatapos maibaba ng hukuman ang desisyong guilty laban sa kaniya. Kaya naman sa loob ng ilang araw ay nakamukmok lang siya sa isang sulok ng selda, wala na siyang pakialam sa paligid. Naiintindihan naman siya ng mga kasama kaya pinabayaan na lamang siya ng mga ito, tinatawag lang siya kapag kainan na.Kumakain naman siya, dahil sa kabila nang lahat nang ito, may parte pa rin ng kaniyang utak ang ayaw sumuko. Limampong taon lang naman 'yon. Mag-39 pa lang siya kung makakalabas siya sa kulungan no'n, kaya hindi pa siguro magiging huli ang lahat kung ipagpapatuloy niya ang pag-abot sa mga pangarap."Filipe, may dalaw ka." Sa gitna ng malalim niyang pag-iisip ng kung anu-ano ay narinig niyang tinawag siya ng Jail Officer.Hindi sana siya gumalaw per
CHAPTER TWENTY FIVE[Warning! Disturbing Contents ahead! Read at your own risk]KATULAD nang sinabi ni Magno sa kaniya, para ngang naging impyerno ang buhay niya sa loob ng kulungang ito.Araw araw siyang binubully ng mga tauhan ni Magno. Walang magawa ang kaniyang mga kakusa upang tulungan siya dahil takot ang ang ito sa gang ng taong gumigipit sa kaniya.Sa tuwing kumakain sila ay kinukuha ng mga ito ang kaniyang ulam, kanin ang ang ititira sa kaniya, minsan kinukuha pa ng mga ito lahat kaya wala siyang magawa kung hindi ang tiisin na lamang ang gutom hanggang sa darating ang susunod na kainan.Kapag lumalabas naman sila upang makapaglibang o makasali sa mga activities o sa mga free tutorials sa mga gustong matuto ng mga subjects o courses sa paaralan, palagi namang naroon ang mga tauhan ni Magno. Kung hindi siya ginagawang taga laba ng mga damit ng mga ito, ginagawa naman siyang target practice, punching bag o sparring partner.Walang araw na hindi nabubogbog si Dom.Pero tiniis ni
CHAPTER TWENTY SIXPAGKATAPOS ng ginawa ni Don Ronilo kay Dom ay muli siyang dinala sa infirmary ng kulungan dahil napakataas ng kaniyang lagnat. Ngunit matapos bigyan ng gamot ay binalik din siya sa kanilang selda. Sa buong maghapon ng araw na iyon ay walang ginawa si Dom kung hindi ang humiga sa kaniyang kama.Kahit hindi siya umiiyak ay patuloy na umaagos ang kaniyang mga luha, hindi dahil sa sakit o lungkot na naramdaman kung hindi dahil sa labis na galit.Isinumpa niyang hindi na niya hahayaang mangyayari sa kaniya iyon.He was greatly humiliated by what had happened. Hindi niya akalaing madungisan ang kaniyang pagkatao sa gano'ng paraan. Nakakadiri at nakakasuklam ang pangyayari na iyon na siguradong tatandaan niya sa habang buhay.Wala siyang ibang sinisi sa kahirapang sinapit kung hindi ang kaniyang taksil na asawa. Kung hindi dahil dito, wala siya sa kulungang ito ngayon. Kung hindi dahil walang pakundangang pagdiin nito sa kaniya sa korte, hindi sana siya mahahatulan ng dala
CHAPTER TWENTY SEVENNAGISING SI DOM nang nakatali ang dalawang kamay at paa habang nakahiga sa isang malambot na kama. Dahil nakaramdam ng lamig, ay bahagya niyang inangat ang ulo kaya nakita niyang wala siyang anumang saplot sa katawan.Hindi niya alam kung ano ang nangyari sa kaniya habang nawalan siya nang malay dahil sa sobrang galit at sama ng loob. Pero dahil sa kakaibang sakit at hapding naramdaman sa kaniyang p_wet ay alam niya na agad na may ginawa na namang hindi maganda sa kaniya si Ronilo. Dahil wala siyang malay habang ginagawa nito ang lahat ay napatiim bagang na lamang siya."Good morning sunshine. Epektibo yata ang kemikal na pinaamoy namin sa iyo, ah. Halos limang oras ka ring tulog. 'Ayan tuloy, hindi mo na naramdamang ilang beses kitang pinutukan sa mukha." Patawang bungad ni Ronilo sa kaniya nang namalayan nitong nagising na siya. Nakahiga ito sa tabi niya habang wala ring anumang saplot sa katawan.At dahil sa sinabi nito, saka niya pa naramdamang may mga likido
CHAPTER TWENTY EIGHTWALANG IDEYA si Dom kung ilang oras o araw siya sa loob ng Bartolina, pero dahil sa anim na beses siyang nakakain doon, palagay niya nasa mahigit dalawang araw siya roon.Sa lahat nang pinagdadaanan ni Dom, maliban syempre sa naranasan niya sa kamay ng dating asawa at ng kalaguyo nito, ang dalawang araw niyang pamamalagi sa loob ng Bartolina ang pinaka-nakaapekto sa kaniyang pag-iisip.Halos ipagdasal niya nang mamatay nalang kaysa manatili sa napakadilim, napakasikip at napakabahong silid na iyon. Oo mabaho kasi doon na siyan umiihi, pinipigilan niya lang talaga ang sariling dumumi roon kasi kung nagkataon, hindi niya alam kung mabubuhay pa siya.Matatag ang estado ng pag-iisip ni Dom, pero sa loob ng Bartolina, naisipan talaga niyang magpakamatay dahil sa labis na paghihirap. Pisikal at emosyonal na torture ang naranasan niya roon. Kaya naiintindihan niya na ngayon kung bakit takot na takot ang lahat na mapasok dito."Dahil 'yan sa infirmary!" matigas na utos ng
CHAPTER TWENTY NINENAKARAAN ang dalawang araw, pinatawag na si Dom sa opisina ng Warden. May koneksyon daw ito sa ginawang imbestigasyon tungkol sa nangyari noong nakaraang araw na may kinalaman kay Dom at ng isang babaeng priso.Mataas ang kompyansa ni Dom na lalabas ang katutuhanan dahil nasa kaniyang panig naman 'yong nurse. May naitago rin itong ebidensya laban sa babae, kaya kung hindi ito aamin sa balak nitong gawin sa kaniya ay may bala silang gugulat dito.Hindi alam ni Dom kung pupunta ba 'yong nurse, pero dahil seryosong bagay ito at kailangan nila ng mga saksing magkapagbigay ng testimonya sa kung ano talaga ang tunay na nangyari, naniniwala siyang susulpot iyon sa summon na ito ng Warden.Kasama ang dalawang Jail Officers na siyang sumundo sa kaniya sa kanilang selda, ay seryosong naglakad si Dom palabas ng malaking building ng kulungang kinaroroonan. Pinagtitinginan sila ng ibang presong nasa loob ng mga seldang makikita sa gilid ng pasilyong dinadaanan nila. Dinig na di
CHAPTER THIRTYTULAD nang utos ng Warden, isang buwan ngang ikinulong si Dom sa loob ng madilim at mabahong Bartolina.Pisikal at emosyonal na paghihirap ang dinaanan ni Dom sa buong buwang pananatili rito.Nando'n ang pangangalay ng kaniyang buong katawan lalong lalo na ang kaniyang mga tuhod at paa mula sa pagtayo at sa pagtiklop niyon habang natutulog at nakaupo siya.Wala nang epekto sa kaniya ang kadiliman at ang sikip ng maliit na silid dahil sa loob lamang ng unang linggo niya rito ay parang nasanay na siya agad.Ang hindi niya lang nakayanan ay ang baho ng pinaghalong dumi at ihi niya. Oo, napipilitan siyang dumumi sa loob ng Bartolina dahil minsa hindi niya na talaga kayang pigilan pa iyon.Buong araw sa buong linggo niyang sinisinghut ang baho ng sariling dumi. Minsan nasusuka na siya, kaya minsan dumagdag pa iyon sa baho sa loob na mas nagpapahirap ng kaniyang kalagayan. Halos wala na rin siyang ganang kumain dahil dito.Pagkalipas naman ng isang linggo ay inililipat siya sa