"Are you sure you can drive?" Austin asked me uneasily.
I could see at his side where Ashton, staggering, fainted from drinking too much. Dylan, on the other hand, was sound asleep in Austin's car.
We are now outside of the Bar and it's already late at night, we are also planning to go home. I think Austin was the only one who wasn't even hit by alcohol.
"Me?" I asked while pointing at myself.
I saw Austin's unconvinced face. He wanted him to take me home and return my car the next day, which I quickly refused. He was about to speak when I turned my back on him and opened my car.
"Wait a minute, Lance!" I heard Austin uprising against me before I could close the car door completely. I even turned on the player and turned up the volume, which was kind of deafening to the excessive volume of the music that almost thundered inside the car.
My head was shaking with the music, which made me even more intoxicated. When I noticed that Austin's car was following me, I just grinned and stepped on the gas causing it to plunge even faster.
I noticed the pouring rain on the front of my car, followed by the light coming from the sky and thunder that even surpassed the strength of my player. When I remembered what happened today, my emotions started to heat up, I drove even faster in my car.
I even heard my phone ring, I ignored it because I saw it was Austin. It just kept ringing and I ignored it when the registered name changed was from my Mommy.
I shifted my gaze to the passenger seat and to the road to pick up my phone so I could answer my mother's call. My heart was beating so fast when I saw the blue car was also driving so fast and we were both going to crash into each other.
No, this can't be.
I was so shocked when the car swerved away from me and it hit the concrete wall on the road, instead. I could see how the car crashed and how badly it was.
I almost faced a near-death situation.
I hurriedly got out of the car and quickly went to the car that I had almost collided with. The front of the vehicle was flattened due to the force of the collision. The impact of the car was strong because of its speed. In an instant, my intoxication disappeared.
For the safety of the driver of that car, I had to look and help him because he needed my help. No cars were passing because it was late at night. The rain was also heavy so I couldn't see if anyone was around because I could only see large and heavy raindrops in the darkness of the road.
I forcibly opened the car. I looked inside the passenger seat in shock, when I realized that she was a woman and she was unconscious. I was sure her head was hit because of the force of the impact when her car collided with the concrete wall.
She just saved my life!
Even though the situation was dangerous, I still came across her unconscious face. If not only because of the flowing blood on her head, you would think that she was just sleeping. Her beauty is like an angel.
I quickly and carefully lifted her into my car then I hurried to the nearest Hospital. I was immediately asked by the nurses while male nurses carefully lifted her from my arms and put her on a stretcher.
"May I know the name of the patient?" the nurse greets me.
"I just accidentally met her, I don't know her name." The Nurse-only nodded.
This was the first time I experienced this. It was between a life and death situation. If she did not turn the car to the other side of the road, I'm sure my condition is as critical as her. I just saw my phone and realized that I hadn’t answered my Mom's call because of what happened. I took it and called her.
"Mom…”
"Son, where are you? You need to go home now; your father is here," I was stunned by what I heard.
I have never met my real father. I only grew up with my mother. Neither his shadow nor his face, I have never seen because they never mention anything about him.
Every time I ask a question they don't say a word except, "Mommy is here…" or "Grandma is here," and "We love you," that's all they always say.
Why in this case when an accident happens?
"Okay mom, I'm coming home," I ended the phone call.
I just gasped. I have to go home. I would have liked to keep an eye on the woman to make sure that she is okay. As much as possible I do not want to leave her because I feel sorry for her condition. I think she has sustained a severe head wound.
I sorted out the ones that needed to be fixed. I first made sure that the Nurses and Doctors would take care of her before I left.
The next day I tried to go back to the hospital where I took her so that I would know the woman's condition as well.
I just left for a while, and now the woman was nowhere to be found.
"Miss, may I ask where the woman who was brought here last night was around 10:00 p.m? The one who crashed the car. I was the one who brought her here last night. I just want to check if she's okay," I asked even though I wanted to search the whole Hospital, I just wanted to see the woman and make sure she was okay.
"Sir, are you sure you brought her here? There are no records that a woman was brought last night, only pregnant women and wounded men were rushed here last night. I'll talk to our Head Nurse for a moment because we don't have any more Doctors left who were on duty last night. I'll just call her, Sir." I just nodded.
"Sir, I will accompany you to her office," She politely said to me after she talked to the Head Nurse.
"Good morning," I greeted as I entered the faculty. The Nurse left as well
"Good morning, I'm the Head Nurse of this Hospital. The Nurse told me that you were looking for a patient who was brought last night?"
I just nodded.
"We were also wondering why her records were lost. I was the one who assisted the Doctor who gave her first aid because her condition was serious. Her relatives also came; all I knew was that she was transferred into a better Hospital because this Hospital is not able to deal with her condition."
Family? But how? Before I left I called the Police to help me identify the woman but none of the police could provide any information about her.
Even the car used did not have a license plate and did not know whose car it belonged. So there was no identification with the woman I brought. How did that happen?
"Is she okay?" I asked worriedly.
I don’t know what kind of reaction the Nurse threw at me.
"The patient's condition is not good, when her family arrived they immediately disappeared like bubbles with the patient. I wonder how the patient records were lost." She shook her head because of disbelief.
"Is that so? All right, thank you," then I left that room.
I'm sure someone took her and that's her family according to the Nurse I talked to, but how come?
I was left wondering how there could be no records left when in fact, she came from that Hospital.
I hope she's safe.
HARTLEY’S POVWatching the heavy rain from the waiting shed where I took shelter to cover myself I let out a deep sigh.Wala pa naman akong dalang payong,Mag-iisang oras na rin akong naghihintay na tumila ito, ngunit mukhang nakikipagbiro sa akin ang panahon dahil hanggang ngayon ay mas lalo lang itong papalakas nang papalakas kasabay nang paghampas ng hangin na siyang nagpapatayo ng mga balahibo ko.Dumagdag pa ang init ng ulo ko dahil hindi ko alam kung saan napunta ang cellphone ko na kanina lang ay nasa bulsa ko, mabuti nalang at may mga nagdadaan na Bus sa labasan ng University, pero kakailanganin ko pa ring tumawid ng pedestrian lane para makasakay ako.Ngayon na ang last day para sa mga nakapasa sa entrance exam ng University kaya marami pa rin talaga ang sumadya ngayong araw. Tanaw ko rito ang mga t
LANCE'S POVNakahilig ako sa pintuan ng kotse ko sa parking lot ng University, habang nakikipaglabanan ng tingin sa private investigator na hinire ko. First day ng class ko ngayon pero nandito ako sa parking lot para kausapin siya."8 months have passed, until now you still know nothing about her?"hindi makapaniwala kong tanong sa kanya. Bahagya siyang napayuko dahil sa kahihiyan.Napahawak nalang ako sa sintido ko nang wala akong narinig na kahit anong salita mula sa kanya.Walong buwan na akong naghahanap sa kanya pero kahit katiting na impormasyon tungkol sa kanya ay wala akong makuha."What about my father?"muli kong tanong.Ilang buwan ko na rin ginagastusan at pinagpapasensyahan ang private investigator na 'to maging sa ama k
LANCE'S POV Isang oras din ang itinagal namin sa loob ng sasakyan hanggang sa tuluyan na iyong huminto sa isang Park. Sabay kaming bumaba, sinundan ko lang siyang hanggang sa makarating kami sa isang garden na kakikitaan mo ng maraming iba't ibang klase ng bulaklak.Pagsalubong palang nito sa amin ay kaagad kong nalanghap ang kakaiba nitong mga halimuyak.Ngayon lang ako napunta sa lugar na ito.Sa hindi kalayuan ay may isang tulay na nagdudugtong sa dalawang daan na napagigitnaan ng isang maliit na batis.Marami ring mga puno na nakapaligid at tanging huni ng mga ibon na tila gumagawa ng isang kakaibang ritmo ang maririnig sa paligid. May iba't ibang kulay rin ng mga paru-paro ang lumilipad sa kung saan-saan na siyang mas lalong nagpaganda sa kapaligiran
LANCE'S POVIsang mabigat na buntong hininga ang pinakawalan ko bago ko ibinaba ang phone ko. Kanina ko pa tinatawagan si Mommy pero hindi ko siya ma-contact. Kahit na ang mga maids sa Mansyon ay walang sumasagot.Muli kong di-nial ang numero ni Mommy pero hindi man lang ito nag-riring.What should I do?Naagaw ang atensyon ko nang makarinig ako ng doorbell mula sa labas. Nasa isang hotel room ako ng isang five-star hotel.Tanaw ang pinto ay bigla kong naalala ang mga sinabi ni Hartley."Kailangan na kitang dalhin sa Achad."Inilipat niya ang tingin niya sa akin dahilan para muling magtama ang aming mga mata."Pero bago 'yon, may kailangan ka munang kausapin. Hindi ka namin pwedeng dalhin kaagad sa Achad ng walang pahintulot
HARTLEY’S POV Hila ang aking maleta papalabas ng kwarto ay binuksan ko ang pinto ng hotel room kung saan ako nag-ookupa. Pagbukas ko ng pinto ay saktong pagsarado rin ng kabilang kwarto kung saan naman nag-ookupa si Lance. Ilang segundo siyang natigilan at napatitig sa akin bago niya ibinaba ang kanyang tingin sa hila kong maleta. Nakita ko pa ang pagpamulsa niya sa kanyang seda bago naglakad papalapit sa akin. "Let me help you."Iniabot ko lang sa kanya iyon at nagsimula nang maglakad papunta sa Elevator. Nakita ko ang pagtayo ng mga kaibigan ko na mga naghihintay sa reception area. Tumango lang ako bilang pagtugon sa kanila. Naunang lumabas ng Hotel si Zab sakay ang kotse niya. Huminto ako sa paglalakad at hinarap si Lance na tahimik na nakasunod sa akin. "Sa kulay asul na kotse tayo sasak
LANCE'S POVNakasakay na kami sa kotse na sinakyan namin papunta sa Airport, hindi ko alam kung ano itong pakiramdam na kabang nararamdaman ko. Pakiramdam ko ay may hindi magandang mangyayari, mula sa rear-view mirror ay tiningnan ko si Hartley, tahimik lang siyang nakatingin sa labas ng kotse habang pinapanood ang pagpatak ng ulan.Kaba ang bumalot sa akin nang sabay-sabay kaming magkarinig ng isang malakas na pagsabog. Gulat akong napatingin sa isang kulay pulang kotse na naglalagablab at tinutupok na ng apoy.Hindi ako pwedeng magkamali, ilang beses ko nang nakita ang pulang kotseng iyon. Kotse iyon ni Zab!Nag-aalala akong napatingin kay Hartley na ngayon ay may kausap sa kanyang phone, maging ang katabi kong driver ng sinasakyan namin ng kotse ay nakatingin na rin sa kanya. Bahagya kong pinagmasdan ang mukha niya kaya gulat muli ang rumihistro sa akin nang tuluyan ko siyang makilala.
LANCE'S POVKatahimikan ang sandaling nangibabaw sa pagitan naming dalawa, hanggang sa marinig kong muli ang boses niya habang kinakausap niya si Harry na halatang hindi nagugustuhan ang mga sinasabi niya."Makinig ka Lance, magtitiwala ka ba sa 'kin?" malamlam ang mga mata niyang tumitig sa akin. "Hindi ko pwedeng itaya ang buhay ko sa isang taong walang tiwala sa akin." bahagya siyang napabuntong hininga. "May mga taong susundo sayo paglapag natin at hindi ko masisiguro ang kaligtasan mo sa mga kamay nila.""Hartley," rinig kong pag-angal ni Harry sa tabi niya. "Tama na," halata sa boses ni Harry ang awtoridad at pag-aalala sa kapatid.Bahagyang tumingin si Hartley sa relo niya at muling tumingin sa akin, hindi alintana ang nakatatandang kapatid."May tiwala ka ba sa 'kin o hahayaan mo nalang ang sarili mo na mapahamak?" muli niyang tanong sa akin."N
HARTLEY'SPOV"Ano ng Plano mo ngayon?"Inilapag ko ang tasa ng kape sa lamesa, matapos ay bahagyang napatingin sa kausap ko.Hawak ang mainit na tasa ng kape na siyang katitimpla lamang niya ay marahan siyang naupo sa katapat kong upuan. Suot na niya ang kanyang kulay tsokolateng unipormeng pang militar.Siya ang kaibigan kong may mataas na katungkulan sa Departamento ng Dipensa, si Ross. Siya ang tumulong sa amin kahapon ni Lance upang makarating sa tinutuluyan namin ngayon na kanyang pagmamay-ari."SaHanabi,"maikli kong sagot.
HARTLEY'SPOV"Ano ng Plano mo ngayon?"Inilapag ko ang tasa ng kape sa lamesa, matapos ay bahagyang napatingin sa kausap ko.Hawak ang mainit na tasa ng kape na siyang katitimpla lamang niya ay marahan siyang naupo sa katapat kong upuan. Suot na niya ang kanyang kulay tsokolateng unipormeng pang militar.Siya ang kaibigan kong may mataas na katungkulan sa Departamento ng Dipensa, si Ross. Siya ang tumulong sa amin kahapon ni Lance upang makarating sa tinutuluyan namin ngayon na kanyang pagmamay-ari."SaHanabi,"maikli kong sagot.
LANCE'S POVKatahimikan ang sandaling nangibabaw sa pagitan naming dalawa, hanggang sa marinig kong muli ang boses niya habang kinakausap niya si Harry na halatang hindi nagugustuhan ang mga sinasabi niya."Makinig ka Lance, magtitiwala ka ba sa 'kin?" malamlam ang mga mata niyang tumitig sa akin. "Hindi ko pwedeng itaya ang buhay ko sa isang taong walang tiwala sa akin." bahagya siyang napabuntong hininga. "May mga taong susundo sayo paglapag natin at hindi ko masisiguro ang kaligtasan mo sa mga kamay nila.""Hartley," rinig kong pag-angal ni Harry sa tabi niya. "Tama na," halata sa boses ni Harry ang awtoridad at pag-aalala sa kapatid.Bahagyang tumingin si Hartley sa relo niya at muling tumingin sa akin, hindi alintana ang nakatatandang kapatid."May tiwala ka ba sa 'kin o hahayaan mo nalang ang sarili mo na mapahamak?" muli niyang tanong sa akin."N
LANCE'S POVNakasakay na kami sa kotse na sinakyan namin papunta sa Airport, hindi ko alam kung ano itong pakiramdam na kabang nararamdaman ko. Pakiramdam ko ay may hindi magandang mangyayari, mula sa rear-view mirror ay tiningnan ko si Hartley, tahimik lang siyang nakatingin sa labas ng kotse habang pinapanood ang pagpatak ng ulan.Kaba ang bumalot sa akin nang sabay-sabay kaming magkarinig ng isang malakas na pagsabog. Gulat akong napatingin sa isang kulay pulang kotse na naglalagablab at tinutupok na ng apoy.Hindi ako pwedeng magkamali, ilang beses ko nang nakita ang pulang kotseng iyon. Kotse iyon ni Zab!Nag-aalala akong napatingin kay Hartley na ngayon ay may kausap sa kanyang phone, maging ang katabi kong driver ng sinasakyan namin ng kotse ay nakatingin na rin sa kanya. Bahagya kong pinagmasdan ang mukha niya kaya gulat muli ang rumihistro sa akin nang tuluyan ko siyang makilala.
HARTLEY’S POV Hila ang aking maleta papalabas ng kwarto ay binuksan ko ang pinto ng hotel room kung saan ako nag-ookupa. Pagbukas ko ng pinto ay saktong pagsarado rin ng kabilang kwarto kung saan naman nag-ookupa si Lance. Ilang segundo siyang natigilan at napatitig sa akin bago niya ibinaba ang kanyang tingin sa hila kong maleta. Nakita ko pa ang pagpamulsa niya sa kanyang seda bago naglakad papalapit sa akin. "Let me help you."Iniabot ko lang sa kanya iyon at nagsimula nang maglakad papunta sa Elevator. Nakita ko ang pagtayo ng mga kaibigan ko na mga naghihintay sa reception area. Tumango lang ako bilang pagtugon sa kanila. Naunang lumabas ng Hotel si Zab sakay ang kotse niya. Huminto ako sa paglalakad at hinarap si Lance na tahimik na nakasunod sa akin. "Sa kulay asul na kotse tayo sasak
LANCE'S POVIsang mabigat na buntong hininga ang pinakawalan ko bago ko ibinaba ang phone ko. Kanina ko pa tinatawagan si Mommy pero hindi ko siya ma-contact. Kahit na ang mga maids sa Mansyon ay walang sumasagot.Muli kong di-nial ang numero ni Mommy pero hindi man lang ito nag-riring.What should I do?Naagaw ang atensyon ko nang makarinig ako ng doorbell mula sa labas. Nasa isang hotel room ako ng isang five-star hotel.Tanaw ang pinto ay bigla kong naalala ang mga sinabi ni Hartley."Kailangan na kitang dalhin sa Achad."Inilipat niya ang tingin niya sa akin dahilan para muling magtama ang aming mga mata."Pero bago 'yon, may kailangan ka munang kausapin. Hindi ka namin pwedeng dalhin kaagad sa Achad ng walang pahintulot
LANCE'S POV Isang oras din ang itinagal namin sa loob ng sasakyan hanggang sa tuluyan na iyong huminto sa isang Park. Sabay kaming bumaba, sinundan ko lang siyang hanggang sa makarating kami sa isang garden na kakikitaan mo ng maraming iba't ibang klase ng bulaklak.Pagsalubong palang nito sa amin ay kaagad kong nalanghap ang kakaiba nitong mga halimuyak.Ngayon lang ako napunta sa lugar na ito.Sa hindi kalayuan ay may isang tulay na nagdudugtong sa dalawang daan na napagigitnaan ng isang maliit na batis.Marami ring mga puno na nakapaligid at tanging huni ng mga ibon na tila gumagawa ng isang kakaibang ritmo ang maririnig sa paligid. May iba't ibang kulay rin ng mga paru-paro ang lumilipad sa kung saan-saan na siyang mas lalong nagpaganda sa kapaligiran
LANCE'S POVNakahilig ako sa pintuan ng kotse ko sa parking lot ng University, habang nakikipaglabanan ng tingin sa private investigator na hinire ko. First day ng class ko ngayon pero nandito ako sa parking lot para kausapin siya."8 months have passed, until now you still know nothing about her?"hindi makapaniwala kong tanong sa kanya. Bahagya siyang napayuko dahil sa kahihiyan.Napahawak nalang ako sa sintido ko nang wala akong narinig na kahit anong salita mula sa kanya.Walong buwan na akong naghahanap sa kanya pero kahit katiting na impormasyon tungkol sa kanya ay wala akong makuha."What about my father?"muli kong tanong.Ilang buwan ko na rin ginagastusan at pinagpapasensyahan ang private investigator na 'to maging sa ama k
HARTLEY’S POVWatching the heavy rain from the waiting shed where I took shelter to cover myself I let out a deep sigh.Wala pa naman akong dalang payong,Mag-iisang oras na rin akong naghihintay na tumila ito, ngunit mukhang nakikipagbiro sa akin ang panahon dahil hanggang ngayon ay mas lalo lang itong papalakas nang papalakas kasabay nang paghampas ng hangin na siyang nagpapatayo ng mga balahibo ko.Dumagdag pa ang init ng ulo ko dahil hindi ko alam kung saan napunta ang cellphone ko na kanina lang ay nasa bulsa ko, mabuti nalang at may mga nagdadaan na Bus sa labasan ng University, pero kakailanganin ko pa ring tumawid ng pedestrian lane para makasakay ako.Ngayon na ang last day para sa mga nakapasa sa entrance exam ng University kaya marami pa rin talaga ang sumadya ngayong araw. Tanaw ko rito ang mga t
"Are you sure you can drive?"Austin asked me uneasily.I could see at his side where Ashton, staggering, fainted from drinking too much. Dylan, on the other hand, was sound asleep in Austin's car.We are now outside of the Bar and it's already late at night, we are also planning to go home. I think Austin was the only one who wasn't even hit by alcohol."Me?"I asked while pointing at myself.I saw Austin's unconvinced face. He wanted him to take me home and return my car the next day, which I quickly refused. He was about to speak when I turned my back on him and opened my car."Wait a minute, Lance!"I heard Austin uprising against me before I could close the car door completely. I even turned on the player and turned up the volume, which was kind of deafening to the excessive volum