CHAPTER 5 PLEASE REMEMBER ME  

LANCE'S POV

 Isang mabigat na buntong hininga ang pinakawalan ko bago ko ibinaba ang phone ko. Kanina ko pa tinatawagan si Mommy pero hindi ko siya ma-contact. Kahit na ang mga maids sa Mansyon ay walang sumasagot.

 Muli kong di-nial ang numero ni Mommy pero hindi man lang ito nag-riring.

 What should I do?

 Naagaw ang atensyon ko nang makarinig ako ng doorbell mula sa labas. Nasa isang hotel room ako ng isang five-star hotel.

 Tanaw ang pinto ay bigla kong naalala ang mga sinabi ni Hartley.

 "Kailangan na kitang dalhin sa Achad." Inilipat niya ang tingin niya sa akin dahilan para muling magtama ang aming mga mata. "Pero bago 'yon, may kailangan ka munang kausapin. Hindi ka namin pwedeng dalhin kaagad sa Achad ng walang pahintulot niya."

 Naglakad ako patungo sa pintuan para pagbuksan si Hartley. Sinabihan kasi niya ako na babalik siya sa kwarto para sabay-sabay na kaming mag-dinner kasama ng mga kaibigan niya.

 Nang buksan ko ang pintuan ay kaagad din niya akong tinalikuran kaya sumunod nalang ako sa kanya.

 Ang lamig-lamig talaga ng pakikitungo niya sa akin. Kailan ba niya ako kakausapin man lang ng maayos?

 Tahimik ang pasilyo ng Hotel kaya bawat dinaraanan kong mga pintuan ay pinagmamasdan ko pa.

 Sabay kaming sumakay sa elevator pababa para kumain, kami lang ang laman ng Elevator kaya mas lalong naging tahimik.

 Tahimik lang ang kasama ko at mukhang walang balak magsalita kaya inunahan ko na siya.

 "Kailan tayo pupunta sa Achad?" pagbabasag ko sa katahimikan. Diretso lang ang titig niya sa pintuan ng Elevator nang magsalita at sagutin niya ang tanong ko.

 "Sa lalong madaling panahon."

 Kailan ba ako makakakuha sa kanya ng isang specific na sagot sa mga tanong ko?

 "Specific date or time?" muli kong tanong nananatili akong nakatingin sa kanya.

 "Bukas," kaagad niyang sagot. Sakto naman ang pagtunog ng elevator saka siya mabilis na lumabas ng elevator.

 Bukas? Agad-agad? Bakit ang bilis naman?

 Kaagad akong napailing at lumabas na rin ng Elevator. Muli ko siyang sinundan nang pumasok kami sa loob ng resto pero diretso lang siya sa paglalakad hanggang sa huminto kami sa isang kuwarto na nasa loob mismo nitong Resto, kung saan may dalawang lalaking naka-black suit, pamilyar ang mga mukha nito sa akin. Gusto ko pa sana silang kilatisin at titigan pero pareho na ang mga itong yumuko sa amin bago kami pagbuksan ng pinto.

 Pamilyar sila sa akin.

 Nang tuluyan na kaming makapasok ay tumambad sa amin ni Hartley ang eleganteng pribadong kwarto kung saan may mga iba't ibang disenyo na siyang mas nagpaganda sa kabuoan ng kwarto.

 Sa gitna nito ay may 6 seaters rectangular table na siyang kinauupuan ng mga kaibigan ni Hartley, hanggang sa tumama ang aking mga mata sa isang may edad ngunit sopistikadang babae na nakaupo sa center table.

 Nakita ko ang bahagya nitong pagngiti sa akin at pagyuko ng mga kaibigan ni Hartley sa kanya.

 Hindi ko alam pero sa paraan ng pagbibigay galang nila sa kanya, ay ito ang unang beses na nag-alinlangan ako sa totoong pagkatao niya maging sa totoong pagkatao ko.

 Gulat at pagtataka ang rumihistro sa mukha ko ng makilala ko sino ang taong iyon.

 "Nandito na pala ang nag-iisa kong apo," nakangiting pagsalubong sa amin ni Lola Love. Bahagyang lumipat naman ang tingin niya sa kapantay kong si Hartley na bahagyang tinanguan ni Lola Love.

 Anong ginagawa ni Lola Love rito?

 "About the maids I have already sent them to my house," baling sa akin ni Lola Love.

 Nakaupo na ako sa kaliwang side niya habang kaharap ko naman si Hartley na tahimik na kumakain at mukhang hindi interesado sa sinasabi ni Lola.

 "About your mother, she's not here," dagdag niya pa.

 Hindi naman na ako nagtanong dahil baka may business trip ito. Katulad nga ng sabi ko na ilang buwan ko nang napapansin na madalas siyang nasa labas ng bansa.

 Muli akong napalingon sa kaharap ko na tahimik na hinihiwa ang steak niya, ganoon din ang mga kaibigan niya na tahimik na kumakain.

 "Don't you want to ask me anything, Lance?" muling baling ni Lola Love sa akin, hawak niya ang knife at pork bago niya ito binitawan at nagpunas ng bibig gamit ang table napkin. Marahan niyang ibinaba ang kapirasong telang ito bago siya humarap sa akin.

 Nakaplano ko siyang puntahan at tanungin tungkol sa Achad pero dahil sa nangyari ay hindi ko na natuloy. Ngunit siya na mismo ang lumapit sa akin para sagutin ang mga katanungan ko.

 Sa tingin ko, kung hindi masasagot ni Mommy ang mga tanong ko ngayon ay siya lang ang sa tingin kong makakasagot nito para sa akin.

 Narinig ko ang marahang paggalaw ng mga upuan kaya naagaw nito ang atensyon ko. Nakatayo na ngayon ang mga kaibigan ni Hartley at ganoon din siya.

 "We think we need to leave you so you can talk properly," magalang na pagpapaalam ni Hartley. Tumango lang si Lola Love bilang sagot saka sila lumabas ng VIP Room.

 "First, you need to trust them. They have the power and responsibility to protect you," panimula ni Lola. Kinuha pa niya ang kanang kamay ko at hinaplos ito ng marahan kagaya ng palagi niyang ginagawa sa tuwing magkikita kami.

 "Don't let your stubbornness and emotions to become your weaknesses, instead use them as your reasons and strengths Lance," sinabi niya ang mga iyon ng nakatitig sa aking mga mata. "Iba ang Achad sa mga bansang napuntahan mo na, ang Achad ang magiging ligtas na lugar para sayo pero isa rin itong lugar kung saan maaaring manganib ang buhay mo."

Bigla kong naalala ang mga taong humabol sa akin sa parking lot, maging ang mga pumasok sa Mansyon.

 Sino sila?

 "Am I really safe with them?"

 "I know you will be safe with them."

Kaagad akong napaisip parang may mali at may ayaw siyang sabihin sa akin. Wala siyang binabanggit na pangalan at tanging pangaral lang ang mga binibitawan niya.

 "Anong gagawin ko sa Achad?" lakas loob kong tanong. Nakita ko ang bahagya niyang pagngiti at pagbitaw niya ng isang mahinang buntong hininga.

 "Kailangan mong kilalanin ang buong pagkatao mo," iyon lang ang huling salitang binitawan ni Lola saka siya tumayo at iniwan akong mag-isa sa loob ng kwarto.

 May bagong katanungan nanaman ang nabuksan sa aking isipan.

 Isang mabigat na buntong hininga ang pinakawalan ko bago tumayo sa aking kinakaupuan.

 Paglabas ko sa VIP Room ay wala na ang dalawang bodyguard ni Lola Love.

 Bakit ko nga ba nakalimutan na sila ang mga bodyguard niya na palagi niyang kasama?

 Inihakbang ko nalang ang mga paa ko papalabas ng Resto at sumakay sa Elevator. Nang pipindutin ko na ang floor kung saan ako nag-ookupa ay nagbago ang isipan ko, sa halip ay pinindot ko ang kahuli-hulihan na floor.

 Hindi ko alam kung ilang minuto ang itinagal ko sa loob ng elevator pero nang marinig ko ang pagbukas ng elevator ay kaagad akong lumabas dito. Naglakad pa ako ng ilang hakbang bago ko hawakan ang door knob ng pintuan papalabas ng rooftop.

 Sumalubong sa akin ang may kalamigan na simoy ng hangin na siyang dumadampi sa aking balat. Naramdaman ko rin ang pagtayo ng aking mga balahibo dahil sa lamig.

 Inilagay ko ang mga kamay ko sa loob ng bulsa ng aking seda at nagsimula muling maglakad papalapit sa dulong bahagi ng rooftop.

 Mula sa itaas ay kitang-kita ko ang mga maliliit na na ilaw na nagmumula sa mga nagdadaan na mga sasakyan, ang mga busina nito na nagbibigay ingay at bumubuhay sa kalsada.

 Ang mga ilaw na nanggagaling sa subdivisions at villages sa hindi kalayuan maging ang mga ilaw na nanggagaling sa mga katapat at katabing establishimento.

 Isang buntong hininga ang pinakawalan ko nang maramdaman ko ang presensya niya sa tabi ko.

 Hindi ko man lang naramdaman na papalapit siya sa pwesto ko. Mamaya itutulak na niya ako hindi ko pa alam.

 Kunot ang noo kong napaharap sa kanya nang hagisan niya ako ng isang leather jacket.

 "Thank you," pagpapasalamat ko bago ko isuot ito hanggang sa katahimikan ang namagitan sa aming dalawa.

 "What if the person you've been waiting for had not disappeared from your side and she was just fulfilling the things she had promised to you a long time ago?" naramdaman ko ang pagharap niya sa gawi ko.

 May kaliwanagan dito sa itaas gawa ng kabilugan ng buwan kaya kitang-kita ko ang mukha niya. May kung anong emosyon doon na hindi ko mabasa sa kanyang mga mata. Parang may gusto siyang ipahiwatig ngunit malalim ang kanyang iniisip at nakatingin lang siya sa kawalan.

 Ilang segundo ang itinagal niya sa ganoong posisyon bago siya sarkastikang napangisi at mahinang napasinghal. Hanggang sa naramdaman ko nalang ang pag-angat niya ng ulo dahilan para magtama ang mga mata namin. Unti-unti siyang humakbang papalapit sa kinatatayuan ko habang nakatingin ng diretso sa aking mga mata.

 Gulat ang rumihistro sa aking mata nang makita ko ang mga nagbabadya niyang mga luha sa magkabila niyang mata habang patuloy pa rin siya sa paglapit sa akin.

 Unti-unti ay palapit siya nang papalapit sa akin hanggang sa maramdaman ko ang paghinto niya na halos isang dangkal nalang ang pagitan namin sa isa't-isa. Nararamdaman ko na rin ang mahina niyang paghinga.

 "What if the person you've been waiting for had not disappeared from your side and she was just fulfilling the things she had promised to you a long time ago? What will you do?" pag-uulit niya habang nananatili ang mga mata niya sa aking mga mata.

 Hindi ako makapagsalita at wala akong masabi tungkol sa sinasabi niya pero ganoon pa man, ramdam na ramdam ko ang mabilis na pagtibok ng puso ko dahil sa presensya niyang mas lalong nakapagpapagulo sa isipan ko.

Unti-unti siyang lumapit sa kinatatayuan ko hanggang sa bahagya siyang bumulong sa tainga ko na siyang mas nakapagpagulo ng isipan ko. Mabilis siyang tumalikod at iniwan akong mag-isa habang pilit isinusuksok sa aking isipan ang mga sinabi niya.

“Please remember me.”