I’m sitting on a bench right now, I'm pretty much aware that these benches around me are located near the canteen kaya maraming estudyante ang palakad lakad na makikita mo sa paligid. Maingay sila palibhasa gutom and I'm sure they’re thankful to get out of a hell of a classroom.
May ibang umupo sa katabing benches para dun kumain. Halata naman na nagkakasayahan talaga sila. Pansamantala kong kinuha ang pagtutok ng aking mata sa binabasa ko para luminga linga sa paligid. Hindi na talaga ako maka concentrate dahil sa ingay ng paligid, may nag aasaran, may naghihiyawan sa pagtawag ng mga nakikita nilang kakilala, may naghihimutok sa pagreklamo because her prof is ‘too much’ at bago pa sila magkantahan dito I opened my earphone’s box and put it on. I continued where I stopped reading and twenty minutes later, I can already see the students slowly leaving the benches through my peripheral vision. I figured the next class will be starting habang kalmado lang akong naka upo dun.
Well, my class isn’t starting till the next hour so I'm just gonna savor this moment and read my favorite book.
Thirty minutes after, nang maramdaman kong nasisilaw ako sa liwanag kaya ginamit ko ang kamay ko pantakip sa liwanag. oh shemss baka hapon na kaya nasisilawan na ako ng araw and this is sunset shining in my face trying to tell me that I missed my class. I’ll be damned if alas kwatro na pala. Kaya mabilis kong tinignan ang hand watch ko sa kanang kamay. I sighed thankfully, it was still only 2:45 pm and my class will not be starting until 3 pm so I'm still safe.
buti naman nawala na ang sumisilaw sakin..wait paanong nawala eh kinuha ko nga yung kamay ko pansangga at mabilis kong sinulyapan ang kanang braso ko, pagtingin ko sa taas-
What a prince. Angel? Guardian angel? The hair laid back, prominent cheekbones, a clear oval-shaped face from my point of view. He then suddenly smiled, causing the dimple in his right cheek to be visible. Wait why does he look familiar....and the color of the soon-to-be sunset shines in his eyes making hazel look more beautiful and full of color like his iris exploded both green and gold tones depicting color elements of the jungle. Green...leaves, Brown...trees and the earthy soil, then the gold one like the shining sun.
“Kyran?” pagsisigurado ko. Oh I know, for a few moments, I thought I was seeing a pair of blue eyes that matches the color of the sky. Me and my eye problem.
“The one and only” at nag mister suave pose pa. may saltik nga pero cute.
“kyut ko diba”
“Ew” pang aasar ko. I smiled and rolled my eyes para masira pag fe-feeling nya.
“Hi Inna, I'm so bait kaya tingnan mo hinarang ko pa yung araw. I shield my arms para di ka masilaw” while pouting and obviously flexing his biceps. I burst into laughter.
“Ahahhahahah stop it and I’ll have to go now” tumayo ako at pinasok ang libro sa bag ko.
“Seriously. Kakarating ko lang oh”
“I really have to go catch my class na, that’s five minutes after” tinaas ko ang wristwatch ko so he’ll see what time it is already.
“Wait lang naman Inna….Oy” while he’s waving me back as I ran away chuckling.
Alas kwatro y medya na at andito ako ngayon kinukuha sa locker ko ang mga kailangan kong dalhin na pasakit sa bahay, gaya ng homeworks, modules. Charet (kidding)
I turned around my back from my locker to adjust my bag but I almost lost my balance.
“KYRAN. Ginulat mo naman ako” napahawak pa ako sa dibdib ko habang siya naman nakatingin lang sakin with that smile oh that smile, alam ko namumula na ako. I can even feel the heat gushing, rushing up in my face. Were so close habang sya naka yuko ng kaunti sakin at ako naman nakatingala sakanya.
I gently pushed his shoulder a little, almost like a tap “Distance, bitch” I joked.
“Gosh bitch, I can't believe you have the nerve to say that in my face!” pagsasakay niya sa sinabi ko.
“AHAHAHHAAHHA” I laughed as I just can't take him seriously acting like a mean teen girl in a high school sitcom. We walked together and as I was about to go the right way ay bigla niya akong hinila.
Dun ko kasi iniiniwan ang bike ko sa likod ng Med Department which is sa likuran ng 7/11 kung saan pumipila ang mga commuters para mag abang ng sasakyan. May crush kasi akong nursing student dun at pasimple akong tumitingin baka sakaling mahagip sya ng mata ko.
I mean are you kidding me coz I really find medicine students hot.
“Ano ba, bat bigla kang nanghihila hah!” pagalit kong tanong.
“Hindi dyan ang daan”
“Anong bakit hindi. Bitawan mo nga ako, I’m going home” habang pilit winawaksi ang kamay ko mula sakanya pero mahigpit parin ang hawak niya sa kamay ko. Ano ba naman tong si Kyran pakiramdam ko mapagkakamalan kaming couple dito na may love quarrel eh.
“Mali nga kasi direksiyon mo. Dapat kung saan ako papunta dun rin ang punta mo” arghhh akala niya madadala niya ko sa ganyan.
“Bumitaw ka na please” pakikipag usap ko sakanya. May saltik nga ang taong to, masyadong clingy. Don’t. Don’t go there. Don’t think about it, push it away. Type nya ba ako?
“I'm Kyran” he said it using that authoritative tone which I don’t care, laah did he just took me as someone who falls for possessive jerks. I'm only being nice to him because he helped me and kinda saved me from the situation in the library.
“I know Mister and I'm still not going with you”
“And you already know my name so I'll take you home,” he said winking while I'm just there utterly confused and trying not to laugh at the same time. Yuck ang hilig nya sa line na yan.
“AH. I mean let me drive you to your house” mabilis niyang pagdugtong.
“Are you sure?” I eyed him doubtingly.
“And here I am thinking were already friends” he uttered while making that hurt face at may pa yuko- yuko pa syang nalalaman ahhahahahhaha parang tanga natatawa nalang ako.
“Cool,” I answered him, a sign of agreeing with him to drive me home.
I told him that I have my bike kaya bago kami dumiretso ng parking area ay kinuha muna namin ang bike ko.
“It is okay, really there’s no need, I have my bike naman eh”
“Oh really, because I have such good news! I brought the pickup and not the Audi” as he assures me that he brought the pick up so I don’t have anything to worry about because he knows very well that my bike is gonna be safe there at the back of his pick up.
Bumaba na ako ng sasakyan and his face is seriously triggered. I tried not minding him while stopping myself from giggling- “Really, Beauty you never even gave me a chance para maging gwapong gentleman at this moment” binuka ko ang bibig ko para magkunwaring I have no idea what he was talking about but he raises his hand to stop me from talking as he immediately says “I mean gwapo na talaga ako, my face here is the evidence for that and I'm born gentleman. Can't you see I'm trying to slam that fact in your face” to cut me off while he’s trying to be cute and getting my bike off the pick up while of course flexing and I don’t know why, because I'm still utterly confused by his actions.
tho he lowkey, really is such a cutie and hot and..wait hot? Stop it Inna.
“Okayyy Mr. Cutie, anyway thanks for bringing me home. I Gotta go inside. Thank you”
“WAIT”
I was about to close the door pero may kailangan pa ata syang sabihin.
“Yes?”
He smiled "You know about the Org Fest”
“Of course, why?”
“Punta ka naman sa booth namin” he said while grinning.
“Uhmm mostly major subjects klase namin or kung hindi naman yung mga natsambahang strict prof” His face fell as I stated some reasons why I can't visit their booth so I quickly add up “Pero may second and third-day pa naman… I'll see to it” kibit balikat kong sabi.
“You better, Miss, aasahan ko ha.”
“I will. Thanks for the ride” he gave me a salute as he turns his back to go na kinatawa ko naman.
Nanginginig ang aking mga kamay habang tinutipi ko ang sulat pabalik sa kahon. Lumang luma na ito at halatang pinatagal na ng panahon. Medyo confusing ang tula but I was so moved by it, how tragic could it be. Isang kwento ng pag ibig? Para siyang istorya. Siguro kung iba nakabasa neto hindi nila maiintindihan, sabagay sumakit nga ulo ko. Nakakabilis ng pintig ng puso parang libro. Tatayo na sana ako galing sa pagkakaupo’ng Indian sit ng may maramdaman akong malamig sensasyon na dumampi sa aking balat, ang lamig ng hangin. Biglang bumukas ang pinto, mabilis akong lumingon ngunit biglang umikot ang paligid. Lumakas ang hangin at parang may nabuong buhawi. Hindi ako makatayo. Pinaikutan ako nito at di naglaon ay nakulong ako sa loob ng sa tingin ko’y buhawi, hindi ko maintindihan, parang hinihila ako pababa at nililipad rin ako pataas. Iniikot ako ng hangin and I can’t scream for help, no words are able to come out of my mouth. I can’t breathe, the air around me is intoxicatin
No exact date in 1780, Naglalakad si Marcelo sa gilid ng kalsada, binabagtas ang daan patungong Intramuros. Sa pagpasok niya ng tuluyan sa intramuros, pansin niya ang mga titig na iniuukol sa kaniya ng mga kababaihan. Datapwat hindi gaanong kilala ang kanilang pamilya sa alta sociedad sa kadahilanang ang kaniyang ama ay hamak na alalay lamang ngunit nang dahil sa mabuting paninilbihan ay naging kalihim ng isa sa mayaman at namamayagpag na negosyante. Ang kaniyang kakisigan at angking gandang lalaki ay minsang tinatanaw ng mga dalagang anak ng gobernador at konsehal ang iba nama’y anak ng mga heneral ng espanyol. Araw ng linggo kung kaya ay maraming tao ang nagsimba at nagnais pumasyal at maglibot libot. Habang isang dalagang anak ng isa sa mga pinuno ng kastila ang nagbabalak tumakas sa kanyang mga bantay at alalay. Inilagay niya ang kanyang kanang kamay sa kanyang noo na tila ba’y nasasaktan siya’t nasisilawan sa araw. Nagkunwari itong hindi maganda ang kaniyang pakir
The moment I finished writing the draft on my pad, may naramdaman akong malamig na kamay na pumatong sa balikad ko, I can feel the tingling sensation lalo na ang pagtayo ng balahibo ko. Stuck between sisigaw ba o tatakbo o matatakot- “I love the story, but I think you should give justice to Orpheus. Come on he’s the man, he deserves better than that!” Ahhhhh blue eyes? Si blue eyes ba to? Pinapakiramdaman ko, kilala ko kasi ang boses but it sounded like blue eyes’ sweeter and humbler version. Nilingon ko ang boses ng nagsalita at tumingala ako sa mukha niya, di ko masyadong maaninag but I take a deep breath thinking he wasn’t the Blue-eyed. I smiled as I shone my phone’s light in front of his face to make sure who the voice is coming from- “Remember me? You shouldn’t be here at this hour lady. Time to go library is closing now” He's wearing a cap so I cannot see the upper half of his face but he quickly moves away from the light like it's blindi
Nakagayak ng ternong kulay pula na may mga pulu-puting guhit si Esperanza palabas ng kaniyang silid pagkat nasa hinuha niyang panahon na upang pumuntang hapag kainan sapagkat oras na ng tanghalian, nang kaniyang madinig ang tila ba kaluskus ng mga papel na animoy hinampas sa matibay na bagay. Napahinto siya ng saglit at muling maingat na naglakad upang hindi matunog ang ingay na nagagawa ng kaniyang bakya sa tuwing umaapak ito sa kahoy na sahig. Kaniyang napagtanto na hindi na naman maganda ang naging takbo ng kakaganap sa transaksiyon ng kaniyang Inaama. Marahil ay iritable ito ngayon at mainit ang ulo kaya naman kaniyang napag isip isip na ang bisitahin ito at yakagin para kumain ng masarap na sabaw na inihahanda sa tanghalian ay makakatulong na mapabuti ang pakiramdam nito. Kumatok siya “Papa?”Wala siyang narinig na tugon kaya naman napagpasiyahan niyang imbitahan na lamang ang sarili. Ngunit bago pa niya magawang ipihit ang seradura ng kahoy na pinto
I’m sitting on a bench right now, I'm pretty much aware that these benches around me are located near the canteen kaya maraming estudyante ang palakad lakad na makikita mo sa paligid. Maingay sila palibhasa gutom and I'm sure they’re thankful to get out of a hell of a classroom. May ibang umupo sa katabing benches para dun kumain. Halata naman na nagkakasayahan talaga sila. Pansamantala kong kinuha ang pagtutok ng aking mata sa binabasa ko para luminga linga sa paligid. Hindi na talaga ako maka concentrate dahil sa ingay ng paligid, may nag aasaran, may naghihiyawan sa pagtawag ng mga nakikita nilang kakilala, may naghihimutok sa pagreklamo because her prof is ‘too much’ at bago pa sila magkantahan dito I opened my earphone’s box and put it on. I continued where I stopped reading and twenty minutes later, I can already see the students slowly leaving the benches through my peripheral vision. I figured the next class will be starting habang kalmado lang akong naka upo dun.
Nakagayak ng ternong kulay pula na may mga pulu-puting guhit si Esperanza palabas ng kaniyang silid pagkat nasa hinuha niyang panahon na upang pumuntang hapag kainan sapagkat oras na ng tanghalian, nang kaniyang madinig ang tila ba kaluskus ng mga papel na animoy hinampas sa matibay na bagay. Napahinto siya ng saglit at muling maingat na naglakad upang hindi matunog ang ingay na nagagawa ng kaniyang bakya sa tuwing umaapak ito sa kahoy na sahig. Kaniyang napagtanto na hindi na naman maganda ang naging takbo ng kakaganap sa transaksiyon ng kaniyang Inaama. Marahil ay iritable ito ngayon at mainit ang ulo kaya naman kaniyang napag isip isip na ang bisitahin ito at yakagin para kumain ng masarap na sabaw na inihahanda sa tanghalian ay makakatulong na mapabuti ang pakiramdam nito. Kumatok siya “Papa?”Wala siyang narinig na tugon kaya naman napagpasiyahan niyang imbitahan na lamang ang sarili. Ngunit bago pa niya magawang ipihit ang seradura ng kahoy na pinto
The moment I finished writing the draft on my pad, may naramdaman akong malamig na kamay na pumatong sa balikad ko, I can feel the tingling sensation lalo na ang pagtayo ng balahibo ko. Stuck between sisigaw ba o tatakbo o matatakot- “I love the story, but I think you should give justice to Orpheus. Come on he’s the man, he deserves better than that!” Ahhhhh blue eyes? Si blue eyes ba to? Pinapakiramdaman ko, kilala ko kasi ang boses but it sounded like blue eyes’ sweeter and humbler version. Nilingon ko ang boses ng nagsalita at tumingala ako sa mukha niya, di ko masyadong maaninag but I take a deep breath thinking he wasn’t the Blue-eyed. I smiled as I shone my phone’s light in front of his face to make sure who the voice is coming from- “Remember me? You shouldn’t be here at this hour lady. Time to go library is closing now” He's wearing a cap so I cannot see the upper half of his face but he quickly moves away from the light like it's blindi
No exact date in 1780, Naglalakad si Marcelo sa gilid ng kalsada, binabagtas ang daan patungong Intramuros. Sa pagpasok niya ng tuluyan sa intramuros, pansin niya ang mga titig na iniuukol sa kaniya ng mga kababaihan. Datapwat hindi gaanong kilala ang kanilang pamilya sa alta sociedad sa kadahilanang ang kaniyang ama ay hamak na alalay lamang ngunit nang dahil sa mabuting paninilbihan ay naging kalihim ng isa sa mayaman at namamayagpag na negosyante. Ang kaniyang kakisigan at angking gandang lalaki ay minsang tinatanaw ng mga dalagang anak ng gobernador at konsehal ang iba nama’y anak ng mga heneral ng espanyol. Araw ng linggo kung kaya ay maraming tao ang nagsimba at nagnais pumasyal at maglibot libot. Habang isang dalagang anak ng isa sa mga pinuno ng kastila ang nagbabalak tumakas sa kanyang mga bantay at alalay. Inilagay niya ang kanyang kanang kamay sa kanyang noo na tila ba’y nasasaktan siya’t nasisilawan sa araw. Nagkunwari itong hindi maganda ang kaniyang pakir
Nanginginig ang aking mga kamay habang tinutipi ko ang sulat pabalik sa kahon. Lumang luma na ito at halatang pinatagal na ng panahon. Medyo confusing ang tula but I was so moved by it, how tragic could it be. Isang kwento ng pag ibig? Para siyang istorya. Siguro kung iba nakabasa neto hindi nila maiintindihan, sabagay sumakit nga ulo ko. Nakakabilis ng pintig ng puso parang libro. Tatayo na sana ako galing sa pagkakaupo’ng Indian sit ng may maramdaman akong malamig sensasyon na dumampi sa aking balat, ang lamig ng hangin. Biglang bumukas ang pinto, mabilis akong lumingon ngunit biglang umikot ang paligid. Lumakas ang hangin at parang may nabuong buhawi. Hindi ako makatayo. Pinaikutan ako nito at di naglaon ay nakulong ako sa loob ng sa tingin ko’y buhawi, hindi ko maintindihan, parang hinihila ako pababa at nililipad rin ako pataas. Iniikot ako ng hangin and I can’t scream for help, no words are able to come out of my mouth. I can’t breathe, the air around me is intoxicatin