•22•หวงเก่ง!แคนดี้ : เอ่อ~จะไปคุยงานที่บริเวณ Lobby โรงแรมCLกล่าวตะกุกตะกักหลบตามองต่ำ กลัวเขาพูดดุใส่ฉันน่ะสิ! เล่นแต่งตัวอลังการกว่าตอนอยู่กับเขาอีก มีหวังไม่ได้ไปตามนัดแน่งานนี้~โคล่า : กี่คน?โทนเสียงทุ้มต่ำ ยังคงซักไซ้ไล่ต้อนสีหน้าเคร่งขรึมแคนดี้ : มีผู้จัดการฉันหนึ่งคนที่รู้แน่นอนน่ะ ส่วนคนอื่นไม่รู้หรอก แต่ไปคุยเพียงไม่นานเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว นายเอ๊ยสามี~ พึ่งกลับจากทำงานเหรอคะ คงจะเหนื่อยแย่เลยใช่ไหม เข้ามานั่งพักที่โซฟาก่อนสิ!เสียงอ่อนเสียงหวานบอกอีกคน ก่อนจะกวักมือเรียกคนรับใช้ ไปนำเครื่องดื่มมาให้เขาอยู่ๆ ก็เริ่มรู้สึกว่าเหมือนตัวเอง จะเป็นสามีภรรยากันจริงๆ ขึ้นทุกวันอยู่แล้วเนี่ย!โคล่า : หึ! สามีอะไรกันเผลอได้ยิน คุณบอกคนอื่นผ่านโทรศัพท์ว่าผมเป็น เพื่อนสนิทคุณไม่ใช่เหรอ?กล่าวประชดประชันใส่ยกแขนมากอดอกตนเองแคนดี้ : ลงทุนแอบติดกล้องวงจรปิดเลยเหรอเนี่ย?เบิกตากว้างร้องถามกลับด้วยความตกใจโคล่า : มันอยู่มานานหลายปีแล้วไม่ใช่พึ่งติดตั้ง! อีกอย่างมันเป็นห้องนอนผมนะแปลกตรงไหน?กดเสียงต่ำกล่าวบอกอีกคน ขมวดคิ้วดาบชนกันหันหน้ามองอีกทาง ทำเป็นเหมือนไม่สนใจฉันแทนจังหวะเขาเผลอเ
•23•โดนงอน!ทางด้านโถงต้อนรับแขกของโรงแรมหรูนี้ริบบิ้น : คุยกับคุณด้วยแล้วสนุกมากเลยค่ะ! อยู่ดื่มสังสรรค์กันต่อเลยไหมคะ ฉันเป็นเจ้ามือเลี้ยงเอง? บังเอิญเจ้าของโรงแรมนี้ เป็นเพื่อนชายที่สนิทสนมกันมานาน ช่วงสมัยเรียนอยู่ที่ต่างประเทศ ได้สิทธิพิเศษส่วนลดมาเยอะด้วย ถือว่าเป็นการยินดีล่วงหน้า ให้แก่ความร่วมมือผลงานใหม่กัน อีกอย่างเพื่อเป็นกำลังใจที่ดีต่อกันด้วย สำหรับมิตรภาพใหม่ของพวกเรากันนะคะ?น้ำเสียงร่าเริงสไตล์สาวขี้เล่น กล่าวอย่างอารมณ์ดีจนยากจะปฏิเสธเธอแคนดี้ : หากดื่มนิดหน่อยพอได้อยู่ค่ะ เนื่องจากมีธุระต้องจัดการด้วยค่ะน้ำเสียงนุ่มนวลกล่าวรับไมตรีจิต ฉีกยิ้มกว้างให้แก่คนตรงหน้าริบบิ้น : ได้เลยค่ะ! ถ้าอย่างนั้นรอตรงนี้สักครู่นะคะ ขอตัวไปทำธุระก่อนจะรีบกลับมาค่ะน้ำเสียงร่าเริงสไตล์สาวขี้เล่น กล่าวอย่างอารมณ์ดี พยักหน้ารับรู้พูดสั้นๆ หันหน้าไปคุยกับคนด้านข้างต่อแคนดี้ : ค่ะคุณริบบิ้น! เจ๊ตาต้าเดี๋ยวหนูมานะคะ จะแวะไปเข้าห้องน้ำก่อนค่ะ!น้ำเสียงนุ่มนวลกล่าวให้คนนั่งยิ้มหน้าบานฟังเจ๊ตาต้า : จ้า~เสียงแหลมฉบับสาวสองเอ่ยขานรับเธอตอบกลับมาอย่างไม่สนใจกันเลยสักนิด กำลังกอดสัญญาอย่างป
•24•ไม่มีคนงอนมีแต่คนหึง!หลังอาบน้ำพึ่งจะเสร็จ กำลังสวมชุดคลุมปกปิดเรือนร่างอยู่พอดี เสียงกริ่งก็ดังขึ้นมาคงเป็นพนักงาน สงสัยจะเอาพวกอาหารเครื่องดื่ม ที่สั่งไปไม่นานขึ้นมาส่งให้ฉันอย่างแน่นอนแคนดี้ : มาแล้วรอสักครู่ค่ะ!เปล่งเสียงบอกคนด้านนอก พอใส่ชุดเรียบร้อยก็เปิดประตูกว้าง ยังไม่ทันได้ดูเลยใช่พนักงานหรือเปล่า แหงนหน้ากำลังมองแต่ที่ต้องสะดุ้งตัวตกใจ เพราะมีใครบางคนแทรกตัวเข้ามาภายในห้อง พร้อมจับข้อมือออกแรงดึงเอาไว้ จนถลาซบแผงหน้าอกแกร่งเข้า ขมวดคิ้วจ้องมองเพียงไม่กี่วินาที จึงได้รู้ว่าเขาเป็นใคร กลิ่นน้ำหอมแบบนี้ดมจนเคยชินแล้วโคล่า : ไม่รู้จักระวังตัวเลยนะครับคนสวย~โทนเสียงทุ้มต่ำกล่าว ยิ้มหวานส่งมอบมาให้แคนดี้ : หึ! นายมันอันตรายกว่าคนอื่นเยอะ! ใครอนุญาตให้เข้ามา!กระแทกเสียงตอกกลับ พยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดของเขา ทำเหมือนกระฟัดกระเฟียดใส่โคล่า : เสร็จแล้วก็ออกไปให้หมด!กดเสียงต่ำไล่คนอื่น ทั้งคนเอาของมาส่งให้และลูกน้องคนสนิท พวกเขาก้มศีรษะคำนับพร้อมออกจากห้องไป ไม่ลืมกดล็อกลูกบิดประตูให้ด้วยแคนดี้ : จะมายุ่งกับฉันทำไม?กล่าวประชดประชันเบือนหน้าหนี อยู่ในอ้อมกอดของเขาดังเดิม
•25•ขอแต่งงาน!แคนดี้ : ตอบฉันมาก่อนสิ!น้ำเสียงเอาจริงเอาจังจากคนตรงหน้า ทำให้ผมเม้มริมฝีปากตัวเองแน่น กลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ ผมเองก็ไม่ได้อยากแสดงพิรุธเลยสักนิด เพียงแค่อยู่ต่อหน้าเธอ มักจะรู้สึกควบคุมทุกอย่างไม่ได้ ชอบออกนอกแผนการที่วางเอาไว้ไปเรื่อย ราวกับว่าเธอมีอิทธิพลต่อชีวิตผมมากจริงๆ ทุกครั้งที่มีเรื่องปิดบัง ผมมักจะหลีกเลี่ยงเธออยู่เสมอ เพราะโดยพื้นฐานเป็นคนไม่ชอบโกหกใครโคล่า : ช่างเถอะ! อยากรู้เรื่องอะไรถามมาเลย หากตอบได้ผมจะตอบด้วยความจริงทุกประการ ไม่อยากแกล้งแล้วไม่สนุกเลย ทำไมต้องมากดดันผมด้วยเนี่ย? เฮ้อ~โทนเสียงทุ้มต่ำกล่าว พร้อมถอนหายใจแล้วมองหน้าอีกคนแทน เพราะรู้อยู่แล้วหากยังจงใจเบี่ยงเบนประเด็น เธอย่อมเซ้าซี้ถามต่ออีกแน่!แคนดี้ : งานที่ไม่ดีของนายคืองานอะไร?เธอคลี่ยิ้มหวานถามเขาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลปกติ คงเป็นเพราะทำตามเป้าหมายตนเองได้สำเร็จโคล่า : เรื่องนี้มันยาวนะ! คุณจะยอมรับคำตอบมันได้จริงเหรอ เอาไว้เมื่อไหร่ที่คุณพร้อม คิดจะเดินร่วมปลายทางกับผม ค่อยบอกให้ฟังดีกว่าครับ~น้ำเสียงยานคางกล่าวพร้อมทำหน้ายิ้มเจื่อนๆแคนดี้ : นายหมายความว่ายังไง?น้ำเสียงนุ่มนวล
•26•แกล้งเชื่อฟังดั่งลูกแมว(ป่า)!เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ก่อนจะตามมาด้วยเสียงพูด ด้วยความสนิทมากเป็นพิเศษจึงแยกเสียงได้ดีกลไก : นายครับ! มีเรื่องต้องมารายงานด่วนครับนาย ผับFvเกิดไฟไหม้แล้วครับ!น้ำเสียงเคร่งขรึมกล่าวออกมา ผ่านช่องประตูข้างล่าง ใบหน้าคนบอกแนบชิดพื้น เพื่อส่งเสียงดังจนนายได้ยินโคล่า : เรื่องของมันสิ! ผับกูเหรอจะรายงานทำซากอะไร? ตะโกนอย่างเหลืออด เดินไปเอาพรมเช็ดเท้าหน้าห้องน้ำ มาอุดร่องเพราะไม่อยากได้ยินเสียงรบกวน แล้วเงาหน้าห้องก็วิ่งหายไป คงกลัวนายมอบเท้าให้เพราะขัดจังหวะแคนดี้ : ไปดูลูกน้องของสามีก่อนไหมคะ?น้ำเสียงนุ่มนวลพูดพร้อมชี้นิ้วไปทางประตูโคล่า : ให้พวกมันจัดการเองบ้างเหอะ!ทำเสียงเหวี่ยงใส่อีกคนอย่างลืมตัวแคนดี้ : จะขึ้นเสียงทำไม?เสียงแหลมแสบแก้วหูโวยวายจนอีกคนสะดุ้งโคล่า : อุ๊ย! ผมขอโทษเมียคนสวยนอนลงดีๆ มาต่อกันดีกว่านะ ปล่อยพวกนั้นไปไม่มีอะไรหรอก!โทนเสียงทุ้มต่ำกล่าวพร้อมจับอีกคนโน้มตัวนอน ขึ้นคร่อมอย่างรวดเร็ว ใช้หัวเข่าแง้มขาสองข้างแยกออกห่าง ลำแข็งเขื่องที่มีน้ำเยิ้มยืดเหนียวเปียกชุ่มชื้น ถูไถตามรอยแยกร่องรูจีบ คนด้านล่างสองมือขยุ้มผ้าปูที่น
•27•ถือของเล่นขู่เขา!หน้าผับCcนั่งมองผู้คนทะเลาะกันอย่างบ้าคลั่ง ผ่านกระจกรถยนต์สุดหรูมีฟิล์มสีดำกั้นอยู่ มองสภาพของแต่ละคนที่นอนล้มระเนระนาด เลือดอาบกองรวมกันอยู่บริเวณพื้นด้านหน้าผับ เห็นพวกเขาแล้วก็รู้สึกเวทนาตามเลย สายตาเหลือบเห็นอีกสองคนที่เป็นจุดเด่น กำลังชกต่อยกันไม่เลิกอยู่ด้านในสุด ขมวดคิ้วจ้องโฟกัสเป็นอย่างดีลูกน้องตีวงกว้างล้อมพวกเขาเอาไว้ ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งสักคนเดียว ราวกับศึกชิงแชมป์เข็มขัดทองประมาณนั้น ทั้งคู่ร่างกายสะบักสะบอม ใบหน้ามีแต่รอยแผลฟกช้ำแดงเถือก เลือดไหลหยดซึมตามช่วงแก้มกับมุมปากกัน พอเปิดประตูรถยนต์ลงมายืนเอาแผ่นหลังพิง กอดอกเฝ้าดูประเมินสถานการณ์ จะเข้าไปจังหวะไหนดี? กลไกเข้ามายืนขนาบอยู่ด้านข้างกวาดสายตาไปโดยรอบเพื่อความแน่ใจ คงกลัวฉันอาจจะเผลอโดนลูกหลงพวกนั้นเข้า รีบหันหน้าไปใกล้ใบหูของกลไก ปล้องปากบอกเขาเชิงกระซิบกระซาบ เพราะนึกแผนการได้แล้วที่จะไม่ทำให้เจ็บตัว เสียงต่อสู้ค่อนข้างดังมากจริงๆ ทำให้พวกเราต้องพูดใกล้ๆ ไม่เช่นนั้นคงคุยกันไม่รู้เรื่องหรอก!แคนดี้ : จังหวะนี้แหละ! โยนมันเลยกลไก!ตะโกนบอกคนด้านหน้าที่เข้าใจแผนการแล้ว ทำหน้าตาอย่างไม่เชื
•28•คอยห้ามทัพเหล่าวายร้าย!เฮ้อ~ มันน่าปล่อยให้ทั้งสองคน ตีกันให้ตายไปข้างเลยนะ! เหมือนตอนนี้ฉันมาเพื่อโดนพวกเขา นั่งลงร่วมโต๊ะกดดันจนรู้สึกอึดอัดตาม เล่นสงครามประสาทขนาดย่อมไม่เลิกราง่ายๆ จ้องหน้ากันเขม็งพร้อมปะทะกันได้ทุกเมื่อเลย ไม่พูดอะไรกันออกมาสักคำเดียว จนบรรยากาศช่างอึมครึม ราวกับจะมีพายุถาโถมถล่มหนัก ลูกน้องยืนนิ่งเหงื่อตกไม่กล้าขยับตัวกันโต๊ะภายในห้องใหญ่นี้ ต่างก็มีอยู่ทั้งหมดแค่เพียงสี่มุม เลือกเข้าห้องแบบที่มีโต๊ะมากหน่อย ก็มีคนเยอะไม่อยากให้ลำบาก แต่ก็มีเพียงพวกเราสามคนที่นั่งกันอยู่ แถมทั้งคู่ชอบนั่งกันฝั่งตรงข้าม มีฉันต้องนั่งตรงกลางพวกเขาเสมอ ปัดโธ่เอ๊ย~ ในเมื่อเลือกไม่ได้คงต้องนั่งมันตรงนี้แหละ!ตอนแรกฉันย้ายไปนั่งโต๊ะอื่น ตั้งใจให้ทั้งคู่พูดคุยปัญหาที่เกิดขึ้น พวกเขาก็ยังเลือกมุมนั่งเหมือนเดิม จนฉันเริ่มท้อแท้เหนื่อยจะหนีอีกแล้ว ได้แต่ยอมรับชะตากรรม พอท้องเริ่มร้องส่งเสียงดังประท้วงหนัก พวกเขาจึงเปิดประเด็นมาสนใจฉันกันแทนฟีเวอร์ : มึงนี่ดีจริงนะ! รวยแต่ขี้เหนียวชะมัดยาด! ปล่อยให้ผู้หญิงอดอาหารได้เนี่ยหึ~น้ำเสียงเย้ยหยันกล่าวเหน็บแนมโคล่า : เออลืมสนิทเลย! พอดีกู
•29•วิตามินอร่อยดีจริง!ชุดพร้อมแต่คนไม่พร้อมหรอกค่ะ! เมื่อล้มตัวลงนอนบนเตียง เขาก็เริ่มก่อกวนอย่างไม่ต้องสงสัย คงจะไม่รอดสินะคืนนี้ให้นอนสบายบ้างเถอะ! เขาลุกขึ้นไปเปิดลิ้นชักหยิบ ยาเม็ดจากกระปุกเอามาให้กิน พร้อมแก้วน้ำเปล่าถืออยู่ในมือ ยื่นส่งมาให้ตรงหน้าก่อนจะพูดอย่างเป็นห่วงโคล่า : วิตามินตัวใหม่ลองกินดูสิ! เห็นเมียเหนื่อยกลัวร่างกายจะแย่เอา ยังต้องไปทำงานถ่ายแบบอีกด้วย สุขภาพสำคัญมากนะรู้ไหมครับ?โทนเสียงทุ้มต่ำกล่าวแววตาอบอุ่น หัวใจของฉันก็สั่นไหวแรงตามไปด้วย ยันตัวลุกขึ้นมานั่ง เอื้อมมือรับมากินอย่างไม่ได้เอะใจอะไร แต่รสชาติของมันไม่เห็นจะอร่อยเลย วิตามินบ้านไหนกันเนี่ย!แคนดี้ : อย่าซื้อมาอีกนะ! ไม่อร่อยเลย~ทำหน้ายู่บอกคนตรงหน้า ถือแก้วน้ำไปวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง เขาเดินเชื่องช้ากว่าปกติดูมีพิรุธเหลือเกิน!โคล่า : แต่คุณภาพมันดีนะครับเมีย~ รอแค่ไม่กี่วินาทีก็แสดงผลลัพธ์ยอดเยี่ยมแล้ว!โทนเสียงทุ้มต่ำกล่าวยิ้มกรุ้มกริ่มมาให้ จนรู้สึกเริ่มหวาดผวากลัวเขาแล้วตอนนี้ ฉันโน้มตัวลงนอนอีกครั้ง แต่หมอนั่นยังคงเปิดลิ้นชัก หยิบพวกของเล่นออกมากอง ได้แต่เบิกตากว้างจ้องมองนิ่ง ทำตัวเลิ่กลั่กค