Chapter 3 

Seraphina Acosta

Ang gabi ng bachelor's party ni Liam ay nagsimula nang maingay at masaya. Nasa isang malaking mansion kami, at ang mga bisita ay pawang mga mayayamang tao. Ang napukaw  sa aking atensyon ay ang mga maiingay na tawanan, ang malalakas na musika, at ang mga nagkikislapan na ilaw. Pero hindi ako nagpapadala sa lahat ng iyon.

Nakasuot ako ng isang simpleng itim na damit, at may suot akong maskara. Hindi ko kilala ang mga tao rito, at ayaw kong makilala nila ako. Gusto kong mawala sa karamihan. Gusto kong magtago.

Si Liam ay nasa isang sulok, nakikipag-usap sa kanyang mga kaibigan. Nakikita ko siya mula sa malayo, at ang mga mata niya ay parang naghahanap ng isang tao.

Nang lumapit ako sa dance floor, nagsimula akong sumayaw. Ang mga galaw ko ay malambing at nakakaakit. Ang bawat pag-ikot at pag-indayog ng aking katawan ay may sariling kwento. Ang kwento ng aking pagdurusa, ang kwento ng aking pag-asa, at ang kwento ng aking paghihiganti.

Nakita kong nakatitig si Liam sa akin. Ang mga mata niya ay puno ng pagnanasa. Lumapit siya sa akin, at hinila ako palapit sa kanya.

"Ang ganda mo," bulong niya sa aking tainga.

Hindi ako nagsalita. Patuloy ako sa pagsasayaw, at hindi ko pinapansin ang kanyang mga salita.

"Gusto kong makasama ka," sabi niya, at hinalikan niya ako sa leeg.

Nag-init ang aking katawan. Pero hindi ako nagpadala sa kanyang mga halik.

"Hindi ako ang babaeng hinahanap mo," bulong ko sa kanya. "Hindi ako ang babaeng gusto mong makasama."

"Bakit mo sinasabi iyan?" Tanong niya, naguguluhan.

"Dahil hindi mo ako kilala," sagot ko. "At hindi mo alam ang aking kwento."

"Gusto kong malaman ang iyong kwento," sabi niya, at hinila niya ako palapit sa kanya. "Gusto kong malaman ang lahat tungkol sa'yo."

"Hindi mo kaya," sagot ko. "Ang kwento ko ay masyadong madilim, at masyadong masakit."

"Hindi ako natatakot sa madilim," sabi niya. "At hindi rin ako natatakot sa sakit."

Ang mga salita niya ay nagbigay sa akin ng kaba. Ang mga mata niya ay parang naghahanap ng isang bagay. Isang bagay na hindi ko maipaliwanag. Lasing na si Liam at amoy na amoy ko ang alak mula sa kanyang bibig.

"Hindi mo alam ang iyong ginagawa," bulong ko sa kanya. "Hindi mo alam kung ano ang iyong hinahanap."

"Alam ko kung ano ang hinahanap ko," sabi niya, at hinalikan niya ako ng mariin.

Ang halik niya ay mainit at mapusok. Hindi ko alam kung paano ko siya itutulak palayo. Ang katawan ko ay parang nanghihina.

"Liam," bulong ko, at sinubukan kong makawala sa kanyang mga bisig.

Pero hindi niya ako binitawan. Hinalikan niya ako ng mas malakas, at hinawakan niya ang aking mga kamay.

"Gusto kita," sabi niya. "Gusto kita ng sobra."

Hindi na ako nakasagot. Ang mga mata ko ay nakatitig sa kanyang mga mata. Ang mga mata niya ay puno ng pagnanasa, at ang mga kamay niya ay naglalakbay sa aking katawan.

Ang aking isip ay naguluhan. Hindi ko alam kung ano ang aking nararamdaman. Ang katawan ko ay nagnanais ng kanyang halik, pero ang aking isip ay nagsasabi sa akin na umatras.

Nang biglang may narinig akong ingay. May mga tao na papalapit sa amin.

"Liam?" Tanong ng isang babae.

Agad na bumitaw si Liam sa akin.

"Oh, hey, Sarah," sabi niya, at ngumiti siya sa babae. "Sorry, hindi ko napansin ang oras."

Umalis na si Liam, at naiwan akong mag-isa sa dance floor.

Ang aking katawan ay nanginginig pa rin. Ang halik ni Liam ay nag-iwan ng marka sa akin. Isang marka na hindi ko maipaliwanag.

Huminga ako ng malalim, at inayos ko ang aking sarili.

Hindi ko alam kung ano ang nangyari sa akin. Pero alam ko na hindi ko dapat ipagpatuloy ang aking pagsayaw.

Umalis na ako sa party, at naglakad ako pauwi.

Habang naglalakad ako pauwi, ang mga pangyayari sa party ay patuloy na naglalaro sa isip ko. Ang halik ni Liam, ang kanyang mga salita, ang kanyang pagnanasa—lahat ay nagdulot ng halo-halong emosyon sa akin.

Hindi ko alam kung bakit ko hinayaan ang sarili kong ma-engganyo. Siguro dahil sa alak, o dahil sa kagustuhan kong makalimot sa aking mga problema. Pero ang totoo, may isang bahagi sa akin na naakit kay Liam.

Hindi ko alam kung bakit. Siguro dahil sa kanyang kagwapuhan, sa kanyang kayamanan, o sa kanyang kapangyarihan. O siguro dahil sa kakaibang aura niya na hindi ko maipaliwanag.

Nang makarating ako sa aking maliit na apartment, agad akong naligo. Gusto kong mawala ang amoy ng alak at ang pakiramdam ng pagnanasa.

Habang nagbibihis ako, nakita ko ang aking repleksyon sa salamin. Ang mga mata ko ay namumula, at ang labi ko ay namamaga. Parang may bakas ng isang laban sa aking mukha.

Napabuntong-hininga ako. Ano ba ang nangyayari sa akin?

Naalala ko ang mga pangarap ko. Ang pangarap kong makaahon sa kahirapan, ang pangarap kong magkaroon ng magandang buhay para sa aking ina.

Pero ang mga pangarap na iyon ay parang naglalaho sa aking isip. Ang halik ni Liam ay nagbigay sa akin ng isang bagong pangarap, isang pangarap na hindi ko kailanman naisip. Ang pangarap na makasama siya, ang pangarap na magkaroon ng isang buhay na puno ng luho at kasiyahan.

Pero alam ko na ang pangarap na iyon ay isang malaking panganib. Alam ko na si Liam ay isang lalaking mayaman at makapangyarihan, at alam ko ikakasal na sya..

Pero hindi ko maiwasang mag-isip tungkol sa kanya. Ang mga mata niya, ang kanyang mga halik, ang kanyang mga salita—lahat ay nag-iwan ng marka sa aking puso.

Nang biglang tumunog ang aking telepono. Si Mia.

"Seraphina, nasaan ka na? Bakit hindi ka pa nakakauwi?" tanong ni Mia.

"Nasa bahay na ako," sagot ko. "Pasensya na, medyo na-late ako."

"Okay lang. Pero bakit parang ang hina ng boses mo? May nangyari ba?" tanong ni Mia.

"Wala naman," sagot ko. "Medyo pagod lang ako."

"Sigurado ka ba? Parang may kakaiba sa'yo," sabi ni Mia. "Anong nangyari sa party?"

"Wala naman," sagot ko. "Nag-enjoy lang ako."

"Okay. Basta, tawagan mo ako kung may kailangan ka," sabi ni Mia.

Ibinaba ko ang telepono, at napabuntong-hininga ako.

Hindi ko alam kung paano ko itatago kay Mia ang mga nangyari. Alam kong hindi niya magugustuhan ang nalaman niya.

Ang gabi na ito ay nagbigay sa akin ng isang bagong problema, isang problema na hindi ko alam kung paano ko malulutas.

Ang aking buhay ay parang isang laro ng chess. At ang bawat hakbang na ginagawa ko ay nagdadala sa akin sa isang bagong panganib.

Ang aking pag-asa ay nagiging isang malaking palaisipan, at ang aking puso ay nagiging isang larangan ng digmaan.