Chapter 5

Seraphina Acosta 

Ang pagkikita namin ni Liam sa mall ay nagdulot ng halo-halong emosyon sa akin. Galit, takot, at pagkalito.

Hindi ko alam kung bakit niya ako hinanap. Siguro dahil sa kanyang konsensya, o dahil sa gusto niyang maulit ang nangyari sa party.

Pero nang humingi siya ng tawad, nakita ko ang pagsisisi sa kanyang mga mata. Ang kanyang mga salita ay nagpakita ng pagka-totoo.

Naisip ko na ang ginawa niya ay isang pagkakamali lamang. Isang pagkakamali na ginawa ng isang lalaking nasisilaw sa kanyang kayamanan at kapangyarihan.

Pero hindi ko maiwasang mag-isip tungkol sa kanyang mga salita. Ang mga salita niyang "hindi ko dapat pinagsamantalahan ang iyong kahinaan."

Tama ba siya? Mahina ba ako?

Naisip ko ang aking mga pangarap. Ang pangarap kong makaahon sa kahirapan, ang pangarap kong magkaroon ng magandang buhay para sa aking ina.

Pero ang mga pangarap na iyon ay parang naglalaho sa aking isip. Ang halik ni Liam ay nagbigay sa akin ng isang bagong pangarap, isang pangarap na hindi ko kailanman naisip. Ang pangarap na makasama siya, ang pangarap na magkaroon ng isang buhay na puno ng luho at kasiyahan.

Pero alam ko na ang pangarap na iyon ay isang malaking panganib. Alam ko na si Liam ay isang lalaking mayaman at makapangyarihan, at hindi ako ang tipo ng babaeng gusto niya.

Pero hindi ko maiwasang mag-isip tungkol sa kanya. Ang kanyang mga mata, ang kanyang mga halik, ang kanyang mga salita—lahat ay nag-iwan ng marka sa aking puso.

Nang umuwi ako sa aking apartment, ang aking isip ay puno ng mga katanungan.

Ano ang gagawin ko?

Paano ko malalabanan ang aking mga nararamdaman para kay Liam?

Paano ko mapapatawad ang sarili ko sa pag-iisip tungkol sa kanyang alok?

Nang biglang tumunog ang aking telepono. Si Mia.

"Seraphina, nasaan ka?” tanong ni Mia.

"Nasa bahay na ako," sagot ko. "Pasensya na, hindi tayo nagkikita."

"Okay lang. Pero bakit parang ang hina ng boses mo? May nangyari ba?" tanong ni Mia.

"Wala naman," sagot ko. "Medyo pagod lang ako."

"Sigurado ka ba? Parang may kakaiba sa'yo," sabi ni Mia. "Anong nangyari sa party?"

"Wala naman," sagot ko. "Nag-enjoy lang ako."

"Okay. Basta, tawagan mo ako kung may kailangan ka," sabi ni Mia.

Ibinaba ko ang telepono, at napabuntong-hininga ako.

Hindi ko alam kung paano ko itatago kay Mia ang mga nangyari. Alam kong hindi niya magugustuhan ang nalaman niya.

Pero mas lalong hindi ko alam kung paano ko itatago sa aking sarili ang mga nararamdaman ko para kay Liam.

Ang gabi na ito ay nagbigay sa akin ng isang bagong problema, isang problema na hindi ko alam kung paano ko malulutas.

Ang aking buhay ay parang isang laro ng chess. At ang bawat hakbang na ginagawa ko ay nagdadala sa akin sa isang bagong panganib.

Ang aking pag-asa ay nagiging isang malaking palaisipan, at ang aking puso ay nagiging isang larangan ng digmaan.

Napagtanto ko na ang pag-ibig ay isang malaking panganib. At ang pag-ibig kay Liam ay isang panganib na hindi ko kayang tanggapin.

Pero hindi ko maiwasang mag-isip tungkol sa kanya. Ang kanyang mga mata, ang kanyang mga halik, ang kanyang mga salita—lahat ay nag-iwan ng marka sa aking puso.

At ang marka na iyon ay nag-udyok sa akin na gumawa ng isang desisyon.

Isang desisyon na magbabago ng aking buhay magpakailanman.

Isang desisyon na magdadala sa akin sa isang bagong landas.

Isang desisyon na magdadala sa akin sa isang bagong pakikipaglaban.

—

Habang nag-iisip ako tungkol sa mga nangyari, biglang tumunog ang aking telepono. Si Mia.

“Seraphina, may party ulit mamaya! Bachelor's party naman ng kapatid ng boyfriend ko. Kailangan daw ng dancer. Maganda ang bayad, at alam kong kailangan mo ng pera. Sama ka na?” masiglang sabi ni Mia.

Napabuntong-hininga ako. Ang tawag ni Mia ay parang isang life raft sa gitna ng dagat ng aking mga katanungan.

“Mia, hindi ko alam. Medyo pagod ako. At… hindi ko alam kung kaya ko pang sumayaw.” Sabi ko, nagdadalawang-isip.

“Ano ka ba, Seraphina! Kaya mo ‘yan! Saka, para kay Nanay naman ‘yan. At andito lang ako para sa’yo. Sama ka na,” pangungumbinsi ni Mia.

Naisip ko ang sitwasyon ni Nanay, ang mga medikal na bayarin na patuloy na dumarami. Ang mga pangarap ko ay unti-unting nagiging pangarap na lang, at ang oras ay nagiging kaaway ko.

“Sige na nga,” sabi ko sa huli. “Pero kung ano mang mangyari, nandiyan ka, ha?”

“Of course! Sasamahan kita!” sagot niya, masayang masaya. “Kita-kits mamaya! Maghanda ka na!”

Ibinaba ko ang telepono, at napangiti ako. Ang tawag ni Mia ay nagbigay sa akin ng lakas. Naramdaman kong parang nakawala ako sa isang malaking problema.

Pero sa likod ng aking ngiti, may isang bahagi sa akin na nag-aalala. Ang pag-uusap namin ni Liam ay nag-iwan ng malaking marka sa akin.

Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko kung magkita ulit kami.

Pero alam ko na hindi ko dapat hayaan ang aking mga nararamdaman na mahadlangan ako sa aking mga pangarap.

Kailangan kong magpatuloy. Kailangan kong ipaglaban ang aking pamilya.

At kailangan kong makalimot kay Liam.

Huminga ako ng malalim, at sinimulan kong ayusin ang aking sarili para sa party.

Ang buhay ay isang malaking entablado, at ako ay isang aktor na naglalaro ng kanyang papel.

At ang aking papel ay hindi pa tapos.