Chapter 4

Chapter 4

Liam Caspian Delacroix

Pagkagising ko ang sakit ng aking ulo at parang may nakapatong na bato. Ang ingay ng party kagabi ay nag-echo pa rin sa aking ulo. Ang mga mukha ng mga bisita, ang mga tawanan, ang mga sayaw—lahat ay parang isang malabong panaginip.

Pero may isang eksena na hindi ko makalimutan. Ang eksena kung saan nakita ko si Seraphina. Ang kanyang mga mata, ang kanyang mga halik, ang kanyang katawan—lahat ay nag-iwan ng marka sa aking puso.

Napabuntong-hininga ako. Ano ba ang ginawa ko?

Hindi ko dapat siya hinalikan. Hindi ko dapat siya hinawakan. Hindi ko dapat siya sinabihan ng mga bagay na hindi ko dapat sinabi.

Alam ko na hindi ako dapat magpakita ng interes sa isang babaeng katulad niya. Alam ko na siya ay isang dancer, at hindi siya ang tipo ng babaeng gusto kong pakasalan.

Pero hindi ko mapigilan ang sarili ko. Naakit ako sa kanya. Naakit ako sa kanyang misteryo, sa kanyang kagandahan, sa kanyang lakas.

Nang makita ko siya sa dance floor, parang may isang bagay na nag-click sa akin. Parang may isang koneksyon na hindi ko maipaliwanag.

At nang halikan ko siya, parang nawala ang lahat ng aking pagpipigil. Parang nawala ang lahat ng aking mga prinsipyo. Pero nang makita ko ang reaksyon niya, nagsimula akong mag-alala. Parang hindi niya nagustuhan ang ginawa ko. Parang natakot siya sa akin.

Napagtanto ko na nagkamali ako. Nagkamali akong magpakita ng interes sa isang babaeng hindi ko dapat pakialaman.

Napagtanto ko na dapat kong iwasan siya. Dapat kong kalimutan ang nangyari.

Pero hindi ko magawa. Ang kanyang imahe ay patuloy na naglalaro sa aking isip. Ang kanyang mga mata, ang kanyang mga halik, ang kanyang katawan—lahat ay nag-iwan ng marka sa aking puso.

Napabuntong-hininga ako. Kailangan kong mag-focus sa aking kasal.

Sa ilang linggo na lang, ikakasal na ako kay Isha. Si isha ay isang magandang babae, matalino, at mayaman. Siya ang perpektong babae para sa akin.

Pero hindi ko maiwasang mag-isip tungkol kay Seraphina. Ang kanyang misteryo, ang kanyang kagandahan, ang kanyang lakas—lahat ay nag-iwan ng marka sa aking puso.

Napagtanto ko na ang aking kasal ay hindi isang pagdiriwang ng pag-ibig, kundi isang pagdiriwang ng kapangyarihan. Isang pagdiriwang ng aking tagumpay, ng aking yaman, ng aking posisyon sa lipunan.

Pero hindi ko maiwasang mag-isip tungkol kay Seraphina. Ang babaeng nagbigay sa akin ng isang bagong pangarap, isang pangarap na hindi ko kailanman naisip. Ang pangarap na makasama siya, ang pangarap na magkaroon ng isang buhay na puno ng luho at kasiyahan.

Pero alam ko na ang pangarap na iyon ay isang malaking panganib. Alam ko na hindi ko siya dapat pakialaman.

Pero hindi ko mapigilan ang sarili ko. Ang kanyang imahe ay patuloy na naglalaro sa aking isip. At ang aking puso ay patuloy na nagnanais sa kanya.

Ang aking kasal ay papalapit na, at ang aking buhay ay nasa isang malaking krusada.

Ang aking pangarap ay nagiging isang malaking palaisipan, at ang aking puso ay nagiging isang larangan ng digmaan.

Isang linggo na ang nakalipas mula nang mangyari ang bachelor's party. Patuloy pa rin akong nag-iisip tungkol kay Seraphina. Hindi ko alam kung bakit siya hindi tumigil sa aking isip. Ang kanyang misteryo, ang kanyang kagandahan, ang kanyang lakas—lahat ay nag-iwan ng marka sa akin.

Nang makatanggap ako ng tawag mula kay Adrian, ang aking best man, nagpasya akong lumabas ng bahay at mag-shopping. Gusto kong makalimot sa mga iniisip ko.

Habang naglalakad ako sa isang mall, nakita ko si Seraphina. Nasa isang boutique siya, at tumitingin ng mga damit.

Hindi ko alam kung bakit, pero bigla akong na-excite. Parang may isang bagay na nag-udyok sa akin na lapitan siya.

Nang makalapit ako, nakita kong nakatingin siya sa isang damit, at ang mga mata niya ay parang naglalaman ng isang malalim na lungkot.

"Seraphina," sabi ko, at ngumiti ako sa kanya.

Nagulat siya nang makita ako. Ang mga mata niya ay parang naglalaman ng isang halo ng galit at takot.

"Liam," sabi niya, at tumalikod siya sa akin.

"Sandali lang," sabi ko, at hinawakan ko ang kanyang braso.

Humarap siya sa akin, at ang mga mata niya ay nakatitig sa akin ng matalim.

"Ano ba ang ginagawa mo rito?" tanong niya.

"Gusto kong humingi ng tawad," sabi ko. "Hindi ko dapat ginawa iyon sa'yo. Hindi ko dapat ipinakita sa'yo ang aking pagnanasa. Hindi ko dapat sinabi ang mga bagay na hindi ko dapat sinabi."

"Bakit mo ginawa iyon?" tanong niya.

"Hindi ko alam," sagot ko. "Naakit ako sa'yo. Naakit ako sa iyong misteryo, sa iyong kagandahan, sa iyong lakas. Pero alam ko na mali ang ginawa ko. Hindi ko dapat pinagsamantalahan ang iyong kahinaan."

"Anong kahinaan?" tanong niya.

"Hindi ako mahina," habol na sabi niya. "At hindi ako nakalimot sa aking mga pangarap. Ang mga pangarap ko ang nagtutulak sa akin na magpatuloy."

"Alam ko," sabi ko. "At humihingi ako ng tawad sa aking mga pagkakamali. Sana mapatawad mo ako."

"Hindi ko alam," sagot niya. "Pero salamat sa pag-amin mo sa iyong mga pagkakamali."

"Pwede ba tayong mag-usap?" tanong ko. "Gusto kong malaman kung ano ang nararamdaman mo."

"Hindi ko alam," sagot niya. "Pero kailangan kong umalis."

Umalis na si Seraphina, at naiwan akong mag-isa sa mall.

Napabuntong-hininga ako.

Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko.

Pero alam ko na hindi ko siya dapat kalimutan.

Ang babaeng ito, si Seraphina, ay nag-iwan ng malaking marka sa aking puso.

At hindi ko siya hahayaang mawala sa akin.