Kabanata 0005

~Sienna~

“Akala mo ba ay hindi ko malalaman kung nasaan ka?”

Napalunok pa ako nang marinig ko iyon mula kay Liam. Hindi ko inaasahan na pati dito sa probinsya ay susundan ako ni Liam. Napatingin ako sa direksyon ni Miguel at nagliwanag ang mukha ko nang makita siya. Subalit nawala ang tuwa sa mukha ko dahil bigla na lamang itong yumuko. 

Alam ko na kung ano ang nangyari. Maaaring tinakot ni Liam si Miguel kaya wala itong magagawa para ipagtanggol ako. Nawawalan na rin ako ng pag-asa na makakatakas subalit kailangan ko pa rin subukan.

Humarap ako sa likuran at akmang tatakbo nang damputin ako bigla ni Liam. Binuhat niya ako at ginawa ko lahat ang magagawa ko para makatakas pero walang nangyari. Pwersahan akong dinala ni Liam sa sasakyan kaya wala akong nagawa.

“Hindi ako papayag na ilayo mo sa akin ang magiging anak ko. Gagawin ko lahat para makuha ka at wala kang magagawa, Sienna.”

Ramdam ko ang galit sa boses ni Liam pero tinawanan ko lang siya.

“Bakit ba kailangan mo pa akong sundan? Hindi ba maliwanag sa 'yo na ayoko? Kaya kong buhayin ang bata kaya pwede ba tigilan mo ako. Kaya—” 

Tumigil bigla ang pag-ikot ng mundo nang bigla akong sunggaban ng halik ni Liam. Hindi ko alam kung bakit niya ginawa iyon pero ang sigurado lang ako ay tumibok ang puso ko nang mabilis. 

Natulala pa ako kahit na binitawan niya na ang mga labi ko. Hindi ako makapaniwala sa naging reaksyon ko. Pakiramdam ko ay biglang nanlambot ang buong katawan ko.

“This will make you shut up, huh,” aniya kaya napaiwas ako nang tingin. Namumula ang pisngi ko subalit ginawa ko ang makakaya para hindi niya ito mahalata.

“Ayokong sumama sa 'yo, Liam, kaya pwede ba. Ibaba niyo na ako!” 

Pilit kong inaabot ang pinto ng sasakyan para sana tumakas pero natigilan ako dahil sa mga sumunod niyang sinabi.

“I will tell your parents about your whereabouts. Madali lang sa akin gawin iyon, Sienna at huwag mong hintayin na gawin ko iyon.”

Dinukot ni Liam ang telepono sa kaniyang bulsa at akmang may tatawagan nang sumigaw ako.

“Fine!” sigaw ko. “Sasama na ako sa 'yo kaya huwag mo na ituloy ang binabalak mo.”

Sumuko na nga ako nang tuluyan. Pagod na rin akong makipaghabulan kay Liam. Alam ko naman na kayang-kaya niya akong hanapin kung saan ako magpunta dahil sabi nga niya may koneksyon siya. Higit sa lahat ay hindi ako papayag na malaman ng mga magulang ko kung nasaan ako. Mas lalo lamang magiging magulo ang lahat.

Subalit ang pagsama ko kay Liam ay mas lalong delikado pero wala na akong magagawa pa. Dinadala ko ang anak niya at alam kong si Liam ang ama dahil tanging siya lang ang lalaking nakakuha sa akin.

“Madali naman akong kausap kaya huwag ka na magmatigasan pa. Hindi ako tatakbo sa responsibilidad ko. Anak ko ang dinadala mo at gagawin ko ang lahat para protektahan kayo.”

Napatigil naman ako dahil sa mga sinabi niya. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o matatakot. Isa siyang bilyonaryo at kilala bilang masamang tao kaya hindi dapat ako naniniwala sa mga salitang binitawan niya.

Hindi na lang ako kumibo at itinuon ang pansin sa labas ng sasakyan. Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala na kasama ko sa iisang sasakyan ang mortal na kaaway ng pamilya ko na siya ring ama ng dinadala ko.

Hindi ko alam kung tadhana ba ito o karma ko. Masyadong magulo ang pinasok kong mundo subalit para sa anak ko lahat ay gagawin ko.

****

Ilang oras ang lumipas ay naramdaman ko na lang ang biglang paghinto ng sasakyan. Napatingin ako sa labas at ganoon na lang ang pagkamangha ko nang makita ang malaking bahay ni Liam. 

Kailanman ay hindi ko inisip na makapasok sa ganitong lugar. Mayaman ang pamilya ko pero mas mayaman si Liam.

“Kailamgan bang dito ako titira?” tanong ko sa kaniya.

Tinitigan lang ako ni Liam. May nagbukas ng pinto sa akin at kinuha ko ang pagkakataon na iyon upang subukang tumakas subalit naharangan ako ng mga tauhan niya. 

Wala akong nagawa kung hindi ang sumunod kay Liam na ngayon ay papasok sa loob. Namangha na naman ako nang makita ang loob ng bahay niya. Pakiramdam ko ay naglalakad ako sa isang palasyo. 

Pero wala rin namang silbi ang ganda ng bahay kung mag-isa lang ang nakatira.

“Ang lungkot pala ng bahay mo, 'no?” sabi ko. “Sabagay loner ka kasi at ang sama ng ugali mo.”

Napatigil naman ito sa paglalakad para harapin ako. Hindi ko alam kung ano ang gagawin niya pero inaasahan ko naman na sasaktan niya ako subalit nagkamali ako.

“This house will never be sad anymore. Nandito ka na at mapupuno na ito ng tawa mo at ng magiging anak natin.”

Napaawang ang labi ko sa sinabi niya. Kinindatan pa niya ako kaya tinignan ko siya nang masama. Kaagad naman itong umalis at iniwan akong mag-isa.

“Miss Sienna, hatid ko na po kayo sa kwarto niyo.”

Napalingon ako sa nagsalita. Isang babae na ka-edad ko lang ang aking nakita. Nakangiti na siya sa akin ngayon kaya nagbuntong hininga na lang ako.

Inihatid ako ng kasambahay sa magiging kwarto ko at iniwanan pagkatapos niyang masiguro na maayos ang kalagayan ko. Napatitig ako sa magiging kwarto ko at hindi maiwasang ilibot ang mga mata sa loob. Malawak ang kwarto at may veranda iyon. Kaagad akong nagpunta roon para tignan kung gaano ito kataas.

Napaatras na lang ako nang malaman ko ang taas nito.

“Hindi ito pwede. Masayandong mataas ang veranda para makatakas ako. Malalagay ang buhay ng anak ko sa alanganin.” 

Iniling ko na lang ang ulo at naupo sa kama. Wala na siguro akong kawala sa mga kamay ng bilyonaryong si Liam. Kailangan ko na sigurong tanggapin na sa kaniya na ako ngayon. Alam ko ginagawa niya ito para sa anak niya at ginagawa ko naman ito para sa anak ko. 

Gagawin ko ang lahat para sa kaniya at kung inaakala niyang mabibilog niya ang ulo ko hindi ko hahayaang mangyari iyon.

Nagpahinga na lang alo ng ilang minuto hanggang sa ipinatawag ako ni Liam. Dinala ako ng kaniyang kanang kamay sa opisina niya at hindi ko maiwasang mag-isip kung ano na naman kaya ang kailangan niya sa akin. 

Pagkapasok ko sa loob ay hindi na ako nagsayang pa ng oras.

“What do you want?”

Tumayo ito sa pagkakaupo at naglakad sa direksyon ko. Pinigilan ko ang sarili na maapektuhan sa presensya niya hanggang sa tuluyan na siyang makalapit sa akin. Inilagay niya ang kanang kamay sa bewang ko at hinila palapit sa kaniya.

Kumabog ang puso ko sa ginawa niya at nagtataka ko siyang tinitigan.

“Sienna Montemayor...” sambit niya.

“Ano!?” naiinis kong tanong.

“Let's get married.”