Gumala kami kahit saan ni Ryan. Pinaranas niya sa akin ang mga bagay na hindi ko pa nararanasan noon. Masasabi kong ibang Ryan ang kasama ko ngayon. Hindi na siya ang dating Ryan na nakikilala kong selfish. Sa tingin ko seryoso talaga siya sa mga sinabi niya sa akin na gagawin niya ang lahat upang mahulog ang loob ko sa kaniya. Kahit kabaitan ang pinapakita at pinaparamdam niya sa akin, hindi ko pa rin maiwasang mag-isip na baka may kapalit na naman ang lahat ng ginagawa niya para sa amin. Inayos ko ang aming mga gamit, ngayon ang uwi namin sa Pilipinas. Ang bilis ng araw, hindi ako makapaniwalang tapos na kaming magbakasyon sa Maldives. Babalik na naman kami sa dati. Magiging busy na naman siya sa kompanya nila. "Are you done?" tanong ni Ryan sa akin pagkalabas niya ng banyo. Tumango ako. "May mga gamit ka pa bang ilalagay sa maleta mo?" "Wala na. Let's go?" Sabay kaming lumabas ng hotel. Nakasunod naman sa amin ang mga tauhan niya, bitbit ang aming mga gamit. Napatingin ako sa
Napabalikwas ako ng bangon nang may narinig akong parang nabasag na bagay. Namilog ang mga mata ko nang makitang nakatali ang aking mga kamay at paa sa kama. Pinasadahan ko ng tingin ang silid at napagtantong hindi ito ang aking kwarto. Napakagat-labi ako nang maramdaman ang pagsakit ng aking tiyan. Bumaba ng paningin ko sa aking paa. Bigla akong kinabahan nang may nakita akong dugo sa aking paa at kumot.Napatingin ako sa pinto nang bumukas ‘yon, pumasok ang matandang babaeng katulong. May bitbit siyang pagkain na nakalagay sa food tray. Maingat niyang inilagay ang ‘yon sa bedside table. Namilog ang aking mga mata nang makita kong pumasok si Edward.“Nasaan ako?” tanong ko kay Edward nang bigla siyang umupo sa tabi ko.Ang huli kong naalala ay ang malakas na pag-iyak ni Evara. Tiningnan ko ulit ang aking mga paa at kumot na may bahid ng dugo. Mas lalo lang akong nakaramdam ng takot nang sumagi sa isipan ko na baka buntis ako at nakunan matapos suntokin ng armadong lalaki ang aking ti
Ryan’s POV“I will kill that old man!” sigaw ko pagkatapos kong makausap si William. Tinulongan niya ako sa paghahanap ng lahat ng mga kasagutan ng aking problema lalong-lalo na sa taong nagpapatay sa pamilya ko.Kumuyom ang aking mga kamao. Nanggigigil ako sa galit. Edward Lazarus killed my family. Ayokong pati si Sabrina ay kukunin niya rin sa akin. Sisiguradohin kong ako mismo ang papatay sa matandang ‘yon.Napatingin ako sa phone ko nang mapansin ang pag-vibrate no’n. Mas lalo lang akong nag-aapoy sa galit nang makita ang larawan na ipinadala sa akin. Duguan si Sabrina. Kinakabahan ako baka may ginawang masama ang matandang ‘yon. That old man is obsessed with her. Alam kong gagawin niya ang lahat makuha lang sa akin si Sabrina, pero hindi ko hahayaang magtagumpay siya sa binabalak niya. Hindi ako papayag na aalisan niya ng ina si Evara. Kailangan siya ng aming anak.Halos paliparin ko na ang kotse ko patungo sa police station upang i-report ang mga nalaman ko. Patungo na rin si Wi
Ryan’s POV“We found him,” saad ni William sa akin nang pumasok siya sa opisina ko.Mabilis akong tumayo at kinuha ang mga papel na hawak niya. Mga kuha ito ng CCTV Footage sa bahay namin at mga larawan ng sasakyan na ginamit nila noong gabing kinidnap si Sabrina.“Nasa Lazarus Compound si Sabrina. Papunta na roon ang aking mga tauhan,” dagdag ni William.Hinubad ko ang suot kong black suit. Napatingin ako sa pinto nang bumukas ‘yon at pumasok si Daniel, ang aking secretary.“Ikaw muna ang bahala sa kompanya. Ikanswla mo lahat ng aking mga meeting ngayong araw dahil may mahalaga akong pupuntahan,” utos ko kay Daniel.“Pero –”“Not buts. Just follow my instructions. Ngayon na kami aalis,” putol ko sa sasabihin ni Daniel.“Kailangan natin mag-ingat dahil alam mong mahigpit na pinagbabawal ng mga pulis ang hulihin siya nang walang warrant of arrest. Baka biglang bumaliktad ang sitwasyon at tayong dalawa ang makukulong,” saad ni William nang pumasok kami sa loob ng elevator.Tinawagan ko
Sabrina’s POVNapaluhod ako sa sahig habang pinagmamasdan si Ryan na walang-awang binugbog ng mga tauhan ni Edrward. Sigaw lang ako nang sigaw na huwag nilang sasaktan ang asawa ko, pero bakas sa mukha nilang uhaw na uhaw nang pumatay. Nakaupo lang si Edward habang uminom ng wine. Bakas sa mukha niyang tuwang-tuwa sa nasaksihan niya. Pinagsisipa nila ang katawan ni Ryan, wala itong kalaban-laban dahil Nakapusas ang mga kamay at paa nito.“Ryan…” paulit-ulit kong sambit. “Edward, parang awa mo na. Tama na…”Duguan na ang buong katawan ni Ryan. Namamaga ang labi ang mga bata niya. Parang pinipiga ang puso ko nang marinig ang paulit-ulit niyang pagdaing dahil sa sakit. Hindi ko na rin mapigilan ang pagbagsak ng aking mga luha. Wala akong ibang nagawa kung ‘di pagmasdan si Ryan na pinapahirapan.“Ikulong siya! Huwag na huwag n’yo siyang bigyan ng pagkain at tubig!” utos ni Edward sa mga tauhan niya na kaagad naman ilang sinunod.“Edward, Nagmamakaawa ako. Ako naman ang kailangan mo, ‘di b
Sabrina’s POV“He’s dead,” saad ni William kaya napaupo ako sa sahig habang pinagmamasdan si Edward na nakahandusay. “Kailangan nating makaalis dito!”“Si Ryan. Kailangan natin siyang mailigtas,” saad ko at mabilis na tumayo. Kumuha ako ng damit na masususuot sa closet ni Edward.Inalalayan ako ni William palabas ng kwarto ni Edward. Nakita ko ang ibang mga tauhan ni Edward, wala ng buhay. Hinanap namin kung saan ikinulong si Ryan. Tinakpan ko ang aking mga kamay nang bigla kaming pinaputokan ng baril. Binigyan ako ni William ng baril, ngunit hindi ko alam kung paano iyon gamitin.Parang hindi nauubos ang mga tauhan ni Edward kasi hindi kami makagalaw sa pinagtataguan namin. Pinapaulanan nila kami ng pagpapaputok ng baril. Napahawak ako sa hita ko nang bigla akong tinamaan. Napadaing ako sa sakit at hindi na lang pinansin.“May tama ka!” sigaw ni William.“Ayos lang ako. Si Ryan ang kailangan nating makita!” saad ko kay William.Inisa-isa naming binuksan ang mga kwarto, ngunit hindi n
Sabrina’s POVNasa ospital na ako nang magising ako. Kaagad kong niyakap si Evara nang makita ko siya, umiiyak at hinahanap ang kaniyang ama. Bumukas ang pinto at nakita kong pumasok si William.“Nakita ba nila si Ryan?” diretsong tanong ko.Napasinghap ako nang umiling si William. “He’s dead. Hindi mahanap ng mga pulis ang kaniyang katawan.” Umupo si William sa bakanteng upuan. “Hindi siya nakatakas nang sumabog ang bomba. Kasalanan ko ‘to. Mas nangibabaw ang takot ko kesa isiping maililigtas ko siya.”Nagsimula na naman mangilid ang aking mga luha. Hindi ko alam kung ano ang magiging reaksiyon ko. Wala na siya Ryan. Paano ko sasabihin kay Evara ang nangyari sa kaniyang ama?“Mommy, nasaan si Daddy?” tanong ni Evara sa akin.Nanuyo ang aking lalamunan. Kahit isang salita ay hindi ko maibuka ang aking bibig. Niyakap ko ng mahigpit ang aming anak. Sasabihin ko na lang sa kaniya kapag nakauwi na kami sa bahay.Kinausap ako ng mga pulis. Para akong pinagsakluban ng langit at lupa nang ku
Sabrina’s POVLimang buwan na ang nakaraan mula nang mamatay si Ryan. Hanggang ngayon ay umaasa pa rin ako na buhay siya, pero alam kong imposible ang iniisip ko. Hindi na mabubuhay ang taong namatay, pero gusto kong bisitahin niya ako kahit sa panaginip na lang. Gusto ko siyang makita at sabihin sa kaniyang sobrang namimiss ko na siya. Namimiss na namin siya.“Ang lalim na naman yata ng iniisip mo? Si Ryan na naman ba?” tanong ni William sa akin nang pumasok siya sa loob ng kwarto ko. “1 pm magsisimula ang program.”“Tapos na akong mag-ayos. Let’s go?” Tumayo ako at kinuha ang bag ko.Simula ngayong araw, ako na ang bagong Presidente ng Jacobs Corporation. Labag man sa loob ko na tanggapin ang posisyon, pero kailangan kong panindigan ang sinabi ko kay William at kay Ryan noong nakaraang buwan. Hindi ito para sa sarili ko, para ito sa kapakanan ng kompanya at pamilya ni Ryan.Maraming tumutol sa pagiging bagong Presidente ko kasi hindi pa raw ako lubos kilala ng mga tao. Sa mga nakaraa
Limang taon na ang nakalipas, pero ang bawat araw ay parang panibagong pahina ng isang magandang kwento. Kasama ko si Ryan at ang aming mga anak, si Shawn na limang taong gulang na, at si Evara na ganap nang dalaga sa edad na labing-siyam. Sa bawat sandali na magkasama kami, ramdam ko ang biyaya ng bagong simula na ipinagkaloob sa amin ng buhay.Nasa hardin kami ng aming bahay ngayon. Isang malawak na lugar na puno ng mga bulaklak, malalaking puno, at isang swing na siyang paboritong lugar ni Shawn. Nakaupo ako sa isang bench, pinapanood silang mag-ama habang naglalaro ng bola. Si Ryan, na parang hindi tumatanda, ay patuloy na tumatawa habang tinutulungan si Shawn na mag-shoot. Si Evara naman, na hawak ang kanyang sketchpad, ay tahimik na gumuguhit sa lilim ng puno ng mangga.“Mom, tingnan mo!” sigaw ni Shawn habang tumakbo siya papunta sa akin, hawak ang bola na mas malaki pa sa ulo niya. “Nakakailang shoot na ako, mas magaling na ako kay Daddy!”Napatawa ako at niyakap siya. “Talaga
Sabrina’s POVLast Chapter Nasa ospital kami ngayon, at habang pinagmamasdan ko ang maliit na anghel sa aking mga bisig, nararamdaman ko ang isang napakagandang uri ng kaligayahan. Ang puso ko ay puno ng pagmamahal na hindi ko kayang ilarawan sa mga salita. Andito si Ryan, hawak ang aking kamay, at tinitingnan ang aming anak, at wala nang hihigit pa sa saya ko ngayon.Hindi ko akalain na ganito magiging ka saya ang mga sandali namin bilang magulang. Na kami ni Ryan ay magkasama sa bawat hakbang ng aming buhay, hindi na kami maghihiwalay pa. Minsan, naiisip ko kung paano nangyari ang lahat—mula sa aming magulong simula hanggang sa pagkakaroon namin ng anak. Ang mga pag-subok na dumaan sa buhay namin, bawat luha, bawat tawa—lahat iyon ay nagbigay sa amin ng lakas at pagpapahalaga sa isa’t isa.“Ikaw na ba ‘yan, little one?” wika ni Ryan habang pinagmamasdan ang baby namin na mahimbing na natutulog sa aking mga bisig. “Ang saya ko na may anak tayong ganito. Ang guwapo. Mana sa akin.”Hi
Sabrina’s POVIlang buwan na ang lumipas, at ramdam ko ang bigat ng mga sandali habang palapit ng palapit ang araw ng aking panganganak. Hindi ko alam kung anong klaseng kaba ang nararamdaman ko—kasabay ng tuwa at excitement na lumalaki na ang pamilya namin ni Ryan. Hindi ko alam kung ano ang aasahan, ngunit ang sigurado lang ako, nagmamahalan kami at nagsisilbing lakas namin ang isa't isa.Ngunit sa mga gabing ito, hindi ko maiwasang makaramdam ng kaba. Ang bawat araw ay tila lumilipas nang mabilis, at sa bawat araw na lumilipas, mas nararamdaman ko ang pangangailangan na maging handa kami sa lahat ng aspeto ng aming buhay bilang magulang.Nasa opisina kami ni Ryan ngayon, nag-uusap ng mga detalye tungkol sa kumpanya at ang mga susunod na hakbang na gagawin namin. Ngunit sa bawat tanong niya sa akin tungkol sa trabaho, may panandaliang distansya sa aming usapan. Alam ko na pareho kami ng iniisip—ang susunod na hakbang sa aming pamilya.Ngunit naroon si Ryan, tumitingin sa akin ng may
Sabrina’s POVTahimik ang buong safe house ng mga oras na iyon, ngunit alam ko na ang araw na ito ang magtatapos sa isang bagong simula para sa amin ni Ryan. Habang kami ay magkasama sa maliit na kwarto, naghahanda sa mga susunod na hakbang, ramdam ko na ang mga alalahanin na kinikimkim ni Ryan."Ryan, ano na ang nangyari sa kaso?" tanong ko, ang mata ko nagmamasid sa kanya habang hawak niya ang mga dokumento.Tumingin siya sa akin, ang mga mata niya puno ng determinasyon at kaseryosohan. "Sabrina, malapit nang matapos ang lahat ng ito. Ang mga ebidensiya laban kay William ay malakas at sa mga susunod na araw, magbibigay na kami ng pahayag. Pero hindi pa tapos, kailangan natin maging alerto."Hinawakan ko ang kanyang kamay at pinisil ito. "Anumang mangyari, hindi tayo magpapatalo. Alam ko, magkakasama tayo sa laban na ito."Ang bawat salita ko ay may kasamang pag-asa at lakas na kahit ilang beses pang magkasunod-sunod ang mga pagsubok, kakayanin namin, basta’t magkasama kami.Habang p
Sabrina’s POVTahimik ang paligid ng mansion, pero ramdam ko ang bigat ng tensyon. Dalawang araw na mula nang dumating ang kakaibang package na iyon, at simula noon ay hindi na ako mapakali. Kahit doble ang seguridad sa paligid ng bahay, hindi ko maiwasang kabahan, lalo na kapag iniisip ko si William—at kung ano pa ang kaya niyang gawin.Si Ryan naman, kahit harap-harapang ipinapakita niyang kalmado siya, alam kong malalim ang iniisip niya. Ilang beses ko siyang nahuli na tahimik na nakatingin sa kawalan, ang panga niya naninigas habang hawak ang telepono, na para bang may hinihintay na tawag o mensahe.Nasa study siya ngayon, kausap ang mga tauhan niya tungkol sa mga susunod na hakbang. Ako naman, nasa sala at nakahiga sa sofa, iniisip ang baby namin. Pilit kong inaalis ang takot sa isip ko. Para sa baby namin, kailangan kong maging matatag.Biglang tumunog ang telepono ko. Pagkakita ko ng pangalan sa screen, mabilis ko itong sinagot.“Hello, Brandon?” tanong ko, ang kaba sa dibdib k
Sabrina’s POVTahimik ang gabi. Habang nakahiga kami ni Ryan sa kama, magkatabi at magkahawak-kamay, ramdam ko ang init ng pagmamahal niya. Sa pagitan ng mga paghinga namin, ang huni ng kuliglig sa labas ay parang musika sa tainga ko. Idinantay niya ang kamay niya sa tiyan ko, para bang naroon ang lahat ng mundo niya.“Love,” sabi niya, pabulong, habang iniikot-ikot ang hinlalaki niya sa tiyan ko, “naiisip ko, paano kaya kung kambal ang baby natin?”Napangiti ako. “Baka mas lalo kang hindi makatulog sa sobrang excitement,” sagot ko, kahit bigla akong kinabahan sa ideya.Tumawa siya, ang boses niya mababa at puno ng saya. “Seryoso, Sabrina. Hindi ko alam kung kakayanin ko. Isang baby pa lang ang iniisip ko, parang sasabog na ang puso ko sa tuwa. Paano pa kung dalawa?”“Then doble ang saya, love,” sagot ko, idinantay ang ulo ko sa dibdib niya.Tahimik kaming dalawa, hinahayaan ang sandaling iyon na magpatuloy, pero biglang tumunog ang telepono niya sa side table. Napakunot ang noo ko da
Sabrina’s POVAng tunog ng makina ng kotse ay banayad habang patungo kami sa ospital. Si Ryan ang nagda-drive, pero ramdam ko ang tensyon sa bawat paghawak niya sa manibela. Ilang beses na siyang sumulyap sa akin, nag-aalala kahit wala namang dapat ikabahala.“Love, relax ka lang,” sabi ko, pinipilit na huwag matawa sa hitsura niya. “Hindi ito warzone.”“Paano ako mare-relax kung ang lahat ng mahalaga sa buhay ko ay nasa iisang katawan?” sagot niya, seryosong-seryoso habang panandaliang ibinaba ang tingin sa tiyan ko.Napailing ako habang napangiti. “Ryan, routine check-up lang ito. Okay lang kami ni baby, promise.”“Hindi sapat ang ‘okay’ para sa akin, Sabrina. Gusto kong marinig mula sa doktor na perfect kayong dalawa.”Ngumiti lang ako at hinayaan siyang mag-alala. Sa totoo lang, ang pagiging protective niya ang pinakagusto ko. Iba ang saya ng pakiramdam na para akong prinsesang binabantayan ng hari.Sa OspitalPagdating namin sa ospital, agad kaming sinalubong ng nurse at ng dokto
Sabrina’s POVAng sinag ng araw ay banayad na sumisilip mula sa bintana, dumadampi sa mga kurtina at sa mukha ni Ryan na nakahiga sa tabi ko. Mahimbing ang tulog niya, parang isang batang walang iniisip na problema. Hindi ko mapigilan ang mapangiti habang pinagmamasdan siya. Hindi ko inakala na darating ang araw na makakaramdam ako ng ganitong klaseng kapayapaan—kasama ang lalaking mahal na mahal ko, at ang bagong buhay na binuo namin.Marahan kong inilapat ang kamay ko sa tiyan ko. Hindi pa halatang buntis ako, pero ramdam ko na ang bagong simula sa bawat araw. Parang bawat galaw ko ngayon ay may kasamang kakaibang saya, at ang dahilan ay nasa tabi ko.Bigla niyang hinuli ang kamay ko gamit ang sarili niyang kamay, kahit nakapikit pa rin siya. “Kanina ka pa gising,” bulong niya, habang inaangat ang mga mata upang tumingin sa akin.Napangiti ako. “Paano mo nalaman?”“Ang lakas ng pagmamahal mo, love. Nararamdaman ko kahit tulog ako,” sabi niya, sabay hatak sa akin papalapit. Hinalikan
Sabrina’s POVHindi ko alam kung ilang minuto akong nakaupo sa gilid ng kama, hawak-hawak ang pregnancy test na nanginginig ang mga kamay. Dalawang malinaw na guhit. Dalawang guhit na kayang baguhin ang lahat.“Positibo…” bulong ko sa sarili ko, halos hindi makapaniwala. “Buntis ako…”Tumulo ang luha ko, pero hindi ko mawari kung ito ba ay dahil sa tuwa, kaba, o halo na ng lahat ng emosyon.Napatingin ako sa pinto ng kwarto, iniisip kung paano ko sasabihin kay Ryan. Alam kong magugulat siya, pero sa parehong paraan, alam kong magiging masaya rin siya. Napahawak ako sa tiyan ko, isang maliit na buhay ang nagkakaroon ng pag-asa sa loob ko.Bumaba ako ng hagdan, hinahanap si Ryan na kanina pa nagbasa ng mga dokumento sa study room. Hindi ko alam kung paano sisimulan ang usapan. Paano ko ba ipapaliwanag ang nararamdaman ko ngayon?Pagpasok ko sa study room, tumambad sa akin si Ryan, nakaupo sa swivel chair at seryosong nakatitig sa laptop niya. Pero nang maramdaman niya ang presensya ko,