Chapter Six

Pagkasakay ni Morgan sa Rolls-Royce, mahina niyang iniutos, "Sinugurado niyo bang dala niyo iyong isa pang sasakyan? Iyong mumurahin."

Ginagamit niya ito para linlangin ang asawa niya. Ano nga ba ang pangalan ng asawa niya?

"Ano nga pala ang pangalan niya?"

Tinatamad si Morgan na kunin ang marriage certificate. Sa katunayan, nang suriin ito ng kanyang lola, tila hindi pa ito naibalik sa kanya. Sa ngayon, wala siya ni kopya nito.

Bodyguard "...... Ang apelyido Acosta, at ang pangalan niya ay Alex. Dalawampu’t limang taong gulang siya ngayong taon. Dapat ay hindi niyo po ito kinakalikutan."

Magaling ang memorya ng kanilang amo, pero hindi niya alalahanin ang mga taong ayaw niyang alalahanin—lalo na kung mga babae. Kahit araw-araw niyang makita, malamang hindi pa rin niya matandaan ang kanilang mga pangalan o apelyido.

Morgan "Hmm, tandaan mo na lang. Tapos ay ipaalala mo saakin."

Inisip ng bodyguard na malamang sa susunod na pagkakataon, hindi pa rin maaalala ng kanilang amo ang pangalan ng kaniyang asawa.

---

Ayaw masyadong abalahin ni Morgan ang sarili kay Alex, kaya’t sumandal siya sa upuan ng sasakyan at pumikit upang magpahinga.

Sampung minuto lang ang biyahe mula sa Hotel papunta sa kaniyang bahay.

Nang makarating ang convoy ng mga luxury car sa gate ng Hight View Village, si Morgan ay lumipat sa kaniyang mumurahing sasakyan at mag-isang pumasok sa komunidad.

Bagaman hindi maalala ang pangalan ng bagong asawa, natatandaan pa rin ni Morgan ang bahay na binili niya.

---

Pagdating niya sa pintuan ng kanyang bahay, napansin niya ang isang pares ng pamilyar na tsinelas sa labas ng pinto. Tsinelas niya ba ito?

Paano ito napunta rito?

Siguradong si Alex ang naglabas nito!

Nanlamig ang tingin ni Morgan, at ang gwapo niyang mukha ay biglang nagdilim. Dati siyang nagpapasalamat sa dalagang nagligtas sa kanyang lola, ngunit nang labis siyang pinuri ng kanyang lola at inudyok na pakasalan si Alex, nawala ang lahat ng simpatya niya rito.

Pakiramdam niya, si Alex ay may ibang binabalak.

Bagaman sa huli ay pumayag siya sa kahilingan ng kanyang lola at pinakasalan si Alex...

Bagamat pinakasalan niya si Alex, nakipagkasundo si Morgan sa kanyang lola na pagkatapos ng kasal, itatago niya ang kanyang tunay na pagkakakilanlan at susubukan ang ugali ni Alex. Kung pumasa si Alex sa pagsubok, magiging tunay silang mag-asawa at magkasama habang buhay.

Ngunit kung matuklasan niyang si Alex ay may planong hindi maganda, huwag siyang sisihin ng kaniyang lola kung magiging malupit siya.

Sinumang mangahas na magplano ng masama laban sa kanilang pamilya ay tiyak na hindi makakatakas!

Paglabas ng susi, sinubukan ni Morgan na buksan ang pinto, ngunit hindi niya ito maipasok. Napagtanto niyang ang babaeng nasa loob ng bahay ang nag-lock ng pinto. Lalo siyang nainis.

Bahay niya ito!

Pinayagan na nga niyang tumira si Alex, tapos pagbabawalan pa siyang makapasok sa sarili niyang bahay?

Nag-init ang ulo ni Morgan at tinadyakan ang pinto, kaya tumunog ito nang malakas. Kasabay nito, tinawagan niya si Alex.

Dahil sa nakaraang karanasan, inedit niya ang pangalan ni Alex sa kaniyang telepono at idinagdag ang salitang "asawa" para maalala niya kung sino ito. Kung hindi niya ginawa iyon, malamang na nakalimutan na niya at tinanggal si Alex sa listahan ng mga naka save na numero sa kaniya.

---

Nang tinadyakan ni Morgan ang pinto, nagising si Alex.

"Sino ba ang kumakatok sa kalagitnaan ng gabi? Hindi ba puwedeng matulog ako ng tahimik at walang istorbo?"

Pagbangon, may konting inis si Alex, lalo na’t ginising siya ng maaga. Hinila niya ang kumot palayo, naglakad palabas ng kwarto, at naka-pajama pa.

Iniwan niya ang cellphone niya sa kwarto, kaya hindi niya alam na tinawagan siya ni Morgan.

"Sino ka? Halos masira na ang pintuan sa pagkatok mo?"

Galit na binuksan ni Alex ang pinto at sinimulang pagalitan ang lalaking nasa labas. Ngunit nang makita niya kung sino ang nakatayo sa harap, napahinto siya. Tinitigan niya nang matagal si Morgan bago siya natauhan. Agad siyang ngumiti nang may pagka-hiya at nagsabing, "Mr. Morgan, ikaw pala."

Tinawagan siya ni Morgan, ngunit hindi niya sinagot. Lalo tuloy itong nagalit.

Sa mga sandaling iyon, wala nang gana si Morgan na kausapin si Alex. Madilim ang ekspresyon niya habang dumiretso siya sa loob ng bahay, hindi man lang siya pinansin.

Palihim na inilabas ni Alex ang dila niya.

Ganito pala ang epekto ng isang "flash marriage." Lumabas siya nang kaunti upang tingnan ang paligid. Mabuti na lamang at hindi gaanong malakas ang pagkatok ni Morgan sa pinto kanina.

Mabuti na lang at hindi nagising ang mga kapitbahay.

Nang makita ni Alex ang pares ng tsinelas sa labas ng pinto, yumuko siya, pinulot ito, at bumalik sa loob ng bahay. Pagkatapos, muli niyang ni-lock ang pinto.

"Madaling araw na nang makabalik ako. Nakita kong wala ka sa bahay, kaya akala ko hindi ka na uuwi ngayong gabi, kaya ni-lock ko ang pinto," paliwanag ni Alex.

"Mag-isa akong babae sa bahay. Para sa kaligtasan, kinuha ko ang isang pares ng tsinelas mo at nilagay ito sa labas ng pinto, para makita ng iba na may lalaki sa bahay. Sa ganitong paraan, hindi sila magtatangkang gumawa ng masama."

Bagamat may kaalaman si Alex sa Martial Arts at hindi siya natatakot sa mga kriminal, maingat pa rin siya pagdating sa kaligtasan ng bahay.

Naupo si Morgan sa sofa at tinitigan siya gamit ang kanyang madilim na mga mata. Ang tingin niya ay matalas at malamig.

Sa gabi ng Oktubre, bahagyang malamig ang hangin, ngunit ang titig ni Morgan ay nagdala kay Haitong ng pakiramdam na parang biglang sumapit ang taglamig—nakakapanginig sa lamig!

"Mr. Morgan, patawad," sabi ni Alex habang inilalagay ang tsinelas sa paanan ni Morgan bilang tanda ng paghingi ng paumanhin.

Dapat sana’y tinawagan niya ito para itanong kung uuwi siya.

Pagkatapos ng ilang sandali, malamig na nagsalita si Morgan "Sinabi ko sa’yo, huwag mo akong alalahanin. Pero ito ang bahay ko. Isinara mo ako sa sarili kong bahay, at hindi ako natuwa."

"Patawad po talaga. Sa susunod, tatawag muna ako para tanungin kung uuwi ka. Kung hindi ka uuwi, saka ko ulit ilalock ang pinto," sagot ni Alex, nag-aalala.

Tahimik si Morgan nang ilang saglit bago muling nagsalita "Kung may business trip ako, sasabihin ko sa’yo nang maaga. Kung hindi ko sasabihin, ibig sabihin uuwi ako araw-araw, kaya hindi mo na kailangang tumawag. Abala ako sa trabaho at wala akong oras para sumagot sa mga tawag mula sa kahit sino."

Tumango si Alex. "Oh."

Kung ano ang sinabi niya, ganoon na nga.

Bahay niya ito.

Siya ang boss.

"Mr. Morgan, gusto mo bang kumain ng midnight snack?" tanong ni Alex, iniisip na baka nagugutom si Morgan dahil ngayon lang siya nakauwi mula sa trabaho.

"Hindi ako kumakain ng midnight snack. Nakakataba iyon."

Napanguso na lamang si Alex at napatingin sa sarili. "Ay ganoon ba.."