Chapter Seven

Pinahahalagahan ni Morgan ang kanyang pangangatawan at hindi niya hinahayaang mapasobra siya sa pagkain at inumin.

"Napakahirap magbawas ng timbang."

Ngumiti si Alex, "Kung sabagay, maganda nga ang pangangatawan mo." Mahina niyang bulong.

"Kung gano’n, babalik na muna ako sa kwarto para matulog?"

Tumango si Morgan.

"Magandang gabi."

Nagpaalam si Alex sa kanya at tumalikod na upang umalis.

"Sandali, Alex."

Tinawag siya ni Morgan.

Huminto si Alex, lumingon, at nagtanong: "May kailangan pa ba?"

Tinitigan siya ni Morgan at sinabing: "Huwag ka nang lalabas nang pajama lang ang suot sa susunod."

Doon lang napagtanto ni Alex na hindi siya nagsuot ng panloob sa ilalim ng kanyang pajama. Matulis ang mata ni Morgan at nakita niya ang dapat at hindi dapat makita.

Mag-asawa sila, at nakita na niya iyon, pero paano kung ibang tao ang makakita?

Ayaw niyang makita ng ibang lalaki ang katawan ng kanyang asawa.

Namula si Alex, tumakbo pabalik sa kanyang kwarto, at isinara nang malakas ang pinto.

Hindi siya nahiya, pero nahihiya si Alex.

Pagkatapos umupo nang sandali, kaagad na ring pumasok si Morgan sa kaniyang silid. Ang bahay na ito ay pansamantalang binili at ganap na inayos. Kailangan lamang niyang dalhin ang kanyang mga gamit para makalipat.

Ngunit dahil nagmadali, hindi maayos ang kanyang kwarto.

Ang ikinatutuwa niya ay ang pagiging maingat ni Alex at hindi ito makapal ang mukha na makitulog sa parehong kwarto nila.

Hindi rin siya humiling na gampanan ni Morgan ang kanyang responsibilidad bilang asawa.

Sa kalagitnaan ng gabi, tahimik ang mag-asawa.

Kinabukasan, nagising si Alex nang alas-sais ng umaga, tulad ng dati.

Noon, pagkatapos niyang magising, naghahanda muna siya ng almusal, pagkatapos ay naglilinis ng bahay, at kung may sapat na oras, tinutulungan niya ang kanyang kapatid na magsampay ng mga damit.

Masasabi na sa loob ng ilang taon niyang pagtira sa bahay ng kanyang kapatid, ginawa niya ang trabaho ng isang yaya. Hindi dahil kinakailangan, kundi ayaw niyang mapagod ang kanyang kapatid. Subalit sa mata ng kanyang bayaw, iyon ang tungkulin niya, kaya't tinatrato siya bilang isang katulong.

Ngayon, pagbangon niya, habang tinitignan ang kwarto na nananatiling bago sa kanyang pakiramdam kahit natulugan na niya ito ng isang gabi, bumalik sa kanyang isipan ang mga alaala. Napabulong si Alex "Nalilito pa ako habang natutulog. Akala ko nasa bahay pa rin ako ng ate ko. Pero ito na ang sarili kong tahanan, kaya’t pwede akong matulog nang mas mahaba."

Humiga ulit siya sa kama upang matulog.

Sa kasamaang-palad, nasanay na siya sa kanyang pang-araw-araw na routine kaya’t mahirap para sa kanya na makatulog kahit gusto niya.

Nakaramdam na siya ng gutom kaya napilitan siyang bumangon.

Nagpalit siya ng damit at nag-ayos ng sarili.

Lumabas siya ng kwarto at tinanaw ang kwarto ni Morgan. Sarado pa rin ang pinto, kaya malamang ay hindi pa ito bumangon.

Oo nga naman, hatinggabi na siyang umuwi kagabi. Paano siya magigising nang ganito kaaga.

Pumasok siya sa kusina. Nang makita ang walang laman na kusina, sandali siyang natigilan, saka lumabas muli.

Nag-order siya kahapon ng maraming gamit sa kusina, ngunit hindi pa dumarating ang mga ito.

Kung alam lang niya, hindi na sana siya nag-order online. Mas mabilis sana kung bumili siya nang direkta sa malaking supermarket.

Noong lumipat siya kahapon, naalala niyang may tindahan ng almusal malapit sa kanilang subdivision.

Nagpasya si Alex na lumabas upang bumili ng almusal para sa dalawa.

Hindi ko alam kung ano ang gusto kainin ni Morgan.

Hindi madali para sa kanya na gisingin ito para magtanong, kaya napilitan siyang bumili ng iba’t ibang pagkain.

Bumili siya ng rice pancakes, fried rice, pandesal at iba pang karaniwang pagkain pang almusal.

Kahit gabing-gabi na natulog si Morgan, hindi naman siya nagising nang tanghali. Pagkatapos umalis ni Alex para bumili ng almusal, nagising siya.

Hindi pa siya sanay na may asawa, kaya't nakalimutan niya saglit na may Alex sa bahay. Lumabas siya ng kwarto nang walang suot pang-itaas, balak sanang kumuha ng tubig. Sa sandaling iyon, bumukas ang pinto at pumasok si Alex. Nagkatinginan ang mag-asawa.

Sa sumunod na sandali, tinakpan ni Morgan ang kanyang dibdib gamit ang parehong mga kamay, saka tumalikod at tumakbo pabalik sa kwarto, parang si Alex kagabi.

Sandaling natulala si Alex, pagkatapos ay natawa siya.

Napaisip siya 'Ano ba ang espesyal sa pang-itaas ng isang lalaki? Wala naman ‘yan kundi mga abdominal muscles. Pero tinakpan pa niya ang dibdib niya gamit ang dalawang kamay, haha! Matatawa ako nang todo!'

Ilang saglit pa, lumabas muli si Morgan sa harap ni Alex, pero suot na niya ang isang suit. Masama ang ekspresyon niya, pero wala siyang nasabi kay Alex.

Sino ba kasi ang may kasalanan? Nakalimutan niyang may babae na nga pala sa bahay niya, at hindi lang basta kung sinong babae. Kung hindi asawa niya.

Karaniwan, naninirahan siya sa sarili niyang malaking villa. Tuwing umaga, siya lang ang nasa ikalawang palapag. Hangga’t hindi siya bumababa, hindi nangahas ang mga kasambahay na umakyat, kaya malaya siya at kung minsan ay lumalabas ng kwarto nang walang suot na pang-itaas.

Ganoon din ngayon, pero nakita ng babaeng tuso ang kanyang pang-itaas.

"Sir Morgan, bumili ako ng almusal at dinala rito. Halika na’t mag-almusal."

Tawa nang tawa si Haitong hanggang sumakit ang kanyang tiyan, pero hindi siya nakalimot kumain. Nilapag niya ang mga pagkaing binili niya sa mesa sa dining room at tinawag ang lalaking parang nabawasan ng ilang kilo dahil sa hiya, upang kumain ng almusal.

Sandaling natahimik si Morgan, pero naglakad din siya papunta sa mesa. Tiningnan niya ang mga pagkaing binili ni Alex at malamig na nagtanong,

"Hindi ka ba marunong magluto?"

"Marunong naman."

"Masarap naman?"

"Masarap akong magluto." Inis na sagot niya pabalik.

"Ang mga pagkaing binili sa labas, lalo na sa simpleng mga tindahan ng almusal sa tabi ng kalsada, ay hindi sigurado kung malinis. Sa susunod kung marunong kang magluto, magluto ka na lang sa bahay. Malinis at ligtas."

Bilang lumaki sa yaman, hindi pa siya nakakatikim ng karaniwang almusal na nabibili lamang sa mga maliliit na bilihan.

Sinagot siya ni Alex "Nakikita mo ba ang kusina sa sarili mong bahay? Mas malinis pa ito kaysa sa mukha mo, wala itong kalaman laman. Kahit pa chef ako sa isang five-star hotel, hindi ako makapagluluto ng kumpletong buffet nang walang gamit sa kusina at mga sangkap."

Natigilan si Morgan.

"Gusto mo bang kumain?" tanong ni Alex sa kanya.

Nagugutom din siya. Para hindi mahalata ng asawa niya ang kanyang paglahiya, umupo si Morgan sa mesa at magaan na sinabi "Binili mo na, kaya masasayang kung hindi ko kakainin. Hindi naman nakamamatay kung kakainin ko ito isang beses o dalawang beses paminsan-minsan."

Ito ang paraan niya ng pagtatago ng kanyang hiya.

Hinatian siya ni Alex ng bawat almusal na binili niya.

Pagkatapos ay umupo siya at habang kumakain ng kalahati ng almusal niya, sinabi niya "Nang lumipat ako kahapon, nakita ko na ang sitwasyon kaya nag-order ako online ng maraming gamit sa kusina. Kapag dumating na ang lahat, bibili ako ng gulay at magluluto na ako sa bahay. Hindi na kita papakainin ng pagkain mula sa tabi ng kalsada."

Nagtatrabaho siya sa isang malaking kumpanya at may posisyon doon. Bahagi siya ng white-collar class at maselan sa mga bagay.

Sanay siyang magluto para sa sarili at umuorder lamang ng takeout kapag nasa tindahan siya. Dahil maselan si Morgan, handa siyang sumabay sa gusto nito.

"Marami pa tayong kulang sa bahay. Pwede ko bang bilhin ang mga kailangan natin ayon sa plano ko?"

Tumingin si Morgan sa kanyang asawang nakaupo sa harap niya, saka ipinagpatuloy ang pagkain ng almusal. Nagustuhan niya ang simpleng mga pagkaing iyon, kahit na karaniwan lamang.

"Dahil nakuha na natin ang marriage certificate, mag-asawa na tayo. Bahay mo rin ito. Pwede mo itong ayusin kahit papaano mo gusto, basta huwag mong pakialaman ang kwarto ko."

Sa iba pang bahagi ng bahay, malaya siyang gawin ang anumang gusto niya.

"Sige."

Sa pahintulot ni Morgan, nagpasya si Haitong na gawin ang lahat ng nais niya.

Balak niyang magtanim ng mga bulaklak sa balkonahe at bumili ng swing chair na ilalagay doon. Sa libreng oras niya, pwede siyang umupo sa swing chair, magbasa ng libro, at mag-enjoy sa mga bulaklak.

"Oh, nga pala, sinabi sa akin ni Lola kahapon na bumalik tayo sa bahay ninyo sa weekend para maghapunan at makipagkilala raw sa buong pamilya niyo."

Magaan na sinabi ni Morgan "Pag-usapan na lang natin sa weekend. Kailangan kong tingnan kung may oras ako. Kung wala, hihilingin ko na lang kay Lola na dalhin dito ang mga magulang ko para magkakilala kayo at makasalong kumain."

Wala namang pagtutol si Alex.