Chapter 3: A Shattered Heart

Nagi’s POV

Hindi ko mapigilan ang ngiti ko. The way she looked so lost and flustered was just too amusing. She had no idea how much of a mess this was, and honestly? I was enjoying every second of it.

Sinapo niya ang noo niya, para bang gusto na lang magpakain sa lupa sa kahihiyan.

Napatawa ako. Damn, this was entertaining.

Napakagat siya sa labi at mabilis na bumangon, pero bago pa siya makatakbo palabas, sinandal ko ang sarili ko sa headboard at tinignan siya mula ulo hanggang paa.

Messed up hair. Kiss-swollen lips. Marked skin.

And the way she looked so freaking flustered.

Napangisi ako.

D**n, she’s cute.

"Aw, are you in a hurry to leave?" tukso ko. "Come on, sweetheart. It was fun, don’t you think?"

"Tama na!" Sinamaan niya ako ng tingin, pero kita ko ang pamumula ng pisngi niya. "Kalilimutan ko ‘to! Hindi ‘to nangyari!"

Ngumiti ako, lalo pang tinukso siya. "Hmm… but I clearly remember how much you enjoyed it."

"You—!"

Tumalikod siya at mabilis na lumabas ng kwarto, halos nagmamadaling makalayo. Napailing ako habang pinapanood siyang naglalakad palayo. Seryoso ba siya? Gusto niyang kalimutan ‘to? Good luck with that.

Napabuntong-hininga ako at tumayo para ayusin ang sarili ko. Habang nag-aayos, napansin ko ang isang maliit na notebook sa tabi ng kama. Kinuha ko ito at binuklat, nagbabakasakali kung kanino ito.

Sa cover, may nakasulat na pangalan.

Fiona Mendez Santos.

“So Fiona pala ang name niya?” bulong ko sa sarili ko, hindi mapigilang mapangiti.

Pero bago ko pa mabasa nang husto, may narinig akong ingay mula sa labas—parang may nag-aaway.

Lumabas ako ng kwarto at doon ko siya nakita.

Si Fiona.

Nakatayo siya sa harap ng katabing kwarto ko, nakikipagtalo sa isang lalaking nakatapis lang ng twalya. Kitang-kita sa mukha niya ang galit at sakit, habang ang lalaki naman ay mukhang walang pakialam.

Biglang itinulak ng lalaki si Fiona.

Napakuyom ang kamao ko.

Gusto kong sumugod. Gusto kong sapakin ang lalaking ‘yon. Pero pinigilan ko ang sarili ko. Wala akong karapatan. Wala akong alam sa sitwasyon nila.

Pero habang pinagmamasdan ko siya, nakita ko ang lungkot sa mata niya. Ang pagkapagod. Ang sakit.

Nang makita ko siyang umiiyak habang lumalabas ng hotel, may kung anong bumara sa lalamunan ko.

Gusto kong sundan siya. Gusto kong tanungin kung okay lang siya.

Pero anong karapatan ko?

Bumalik ako sa loob ng kwarto at tiningnan ang maliit na notebook sa kamay ko. Fiona Mendez Santos. Muling isiniksik ko ito sa bulsa ko bago ako nagdesisyong umuwi.

Pagkalabas ko ng hotel, sumakay ako ng taxi. Habang umaandar ang sasakyan, hinugot ko mula sa bulsa ang diary niya.

Sinilip ko lang dapat.

Pero hindi ko napigilan ang sarili ko.

Binuksan ko ang unang pahina at nagsimulang magbasa.

At unti-unti, lumalantad sa harapan ko ang mundo ni Fiona.

Nalaman ko ang mga iniisip niya. Ang mga pangarap niya. Ang frustrations niya sa buhay. At lalo akong naaliw nang mabasa ko ang mga random na rant niya tungkol sa trabaho at kung paano siya nagagalit sa mundo.

Pero habang lumalalim ang pagbabasa ko, isang pangalan ang paulit-ulit kong nakikita.

Aries.

Napakunot ang noo ko.

At habang nagpatuloy ako sa pagbabasa, unti-unting bumuo sa isipan ko ang imahe ng lalaking ‘to.

Si Aries—ang lalaking paulit-ulit niyang binabanggit. Ang lalaking tila bumabasag sa kanya. Paulit-ulit niyang pinatawad, paulit-ulit ding sinaktan. Ilang beses na siyang niloko. Minsan pa nga’y sinasaktan siya.

Ramdam ko ang unti-unting pag-init ng dugo ko.

Ngayon, naiintindihan ko na ang nakita kong eksena kanina.

Hindi lang basta ibang babae ang nakita niya kagabi.

Hindi lang basta babae ang pinaghinalaan niyang kasama niya.

Napabuntong-hininga ako at isinandal ang ulo ko sa upuan ng taxi.

Pero nang mapadpad ang mata ko sa isang linya sa diary niya, pakiramdam ko ay biglang huminto ang mundo ko.

"Mahal ko pa rin siya kahit alam kong sinasaktan niya ako. Kasi siya ang asawa ko."

Nanigas ako sa kinauupuan ko.

Asawa niya?

Napailing ako, hindi makapaniwala.

Fiona is married?

Napahigpit ang hawak ko sa diary, halos malukot ko na ito sa sobrang diin. Kanina lang ay iniisip ko pa kung paano siya kakausapin ulit, kung paano ko malalaman kung okay lang siya. Pero ngayon… hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko.

Bakit parang may kung anong bumara sa dibdib ko? Bakit ako naiinis?

Hindi ko alam kung ano ang mas nakaka-frustrate—ang katotohanang asawa niya ang lalaking iyon… o ang katotohanang, kahit ilang beses na siyang sinaktan, ay mahal pa rin niya ito.

Habang nakatulala ako at nakatitig pa rin sa diary ni Fiona, biglang nag-vibrate ang cellphone ko. Naputol ang malalim kong pag-iisip. Nang tingnan ko ang screen, agad akong napairap nang makita kung sino ang tumatawag.

Dad.

Napabuntong-hininga ako bago sinagot ang tawag.

"Good morning, Nagi. Hope you’re awake and getting ready."

Malamig at diretso ang boses ni Dad sa kabilang linya. Alam kong hindi ito simpleng tawag lang para bumati.

"Yeah, I’m up," sagot ko

"I just want to remind you not to be late on your first day. You’re the new director now. Hindi na ito katulad ng dati na nasa branch ka lang. You’ll be working at the main headquarters starting today, so you better act like it."

Napakagat-labi ako. Alam kong wala akong kawala sa bagay na ‘to. Matagal na akong pinapabalik ni Dad sa Fujiwara Tech Main Branch, pero mas pinili kong manatili sa isa sa mga provincial branches namin. Mas relaxed doon, mas malaya akong gawin ang gusto ko, at higit sa lahat, walang taong nagmamasid sa bawat kilos ko.

Pero wala na akong lusot. Simula ngayon, magiging direktor na ako sa headquarters. Mas malaking responsibilidad, mas maraming mata ang nakatingin sa akin.

"I know, Dad," sagot ko, pilit na pinapakalma ang boses ko.

"Good. I don’t want you slacking off. Your mother and I are expecting a lot from you, Nagi. Don’t make us regret this decision."

At bago pa ako makapagsalita, pinutol na niya ang tawag.

Napapikit ako at napahilig sa upuan ng taxi. Gusto ko mang iwasan ang trabahong ‘to, alam kong wala akong magagawa. Ako ang tagapagmana ng kumpanya namin, at gusto ko man o hindi, kailangan kong tanggapin ang responsibilidad na ‘yon.

Pero ang mas kinaiinisan ko? Hindi ako makapag-focus dahil sa diary na hawak ko pa rin.

Napatingin ako rito, saka napailing.

"D**n it, Fiona… Ano ba ‘tong ginawa mo sa akin?"

Muli kong isinuksok ang diary sa bulsa ko, itinakip ang mga mata ko, at pilit na inalis sa isip ang lahat.

Isa lang ang sigurado ako ngayon—hindi pa ito ang huling beses na magkikita kami.