Fiona’s POV
Hindi ko inakalang darating ako sa puntong ito. Inisip ko na kaya ko pang ayusin ang lahat. Na kung magpapakumbaba ako, kung ipapakita ko na handa akong tanggapin ang lahat ng pagkakamali niya, babalik siya sa akin. Na kung ipagpapatawad ko siya, baka isang araw magbago siya, at magkakaroon kami ng pagkakataong maging masaya. Na kahit anong mangyari, magkakasama pa kami. Akala ko kaya ko pang hawakan ang lahat ng ito. Pero nagkamali ako. Nakatayo ako sa harap ng dining table, ang mga kamay ko’y nanginginig habang mahigpit na hawak ang papel na iniabot niya—ang annulment papers. Ang mga salitang iyon, parang isang malupit na suntok sa sikmura ko. Walang tunog, pero ramdam ko ang pagkabasag ng lahat. Parang may tinatanggal sa amin, at hindi ko kayang itulak palayo. "Aries… bakit?" Mahina kong tanong, pilit binabasa ang mga mata niyang hindi kayang magbigay ng kahit kaunting sagot. Walang pagmamahal na natitira. Napabuntong-hininga siya at umiling, halatang may inis sa tono ng boses. Bakit ganoon? Wala bang natira sa mga taon namin na magkasama? "Fiona, ilang beses na nating pinag-usapan ‘to. Hindi na ako masaya." Naramdaman ko ang bigat ng bawat salitang binigkas niya. Parang may matalim na bagay na pumasok sa dibdib ko, na nagdulot ng sakit na hindi ko kayang alisin. Kailangan kong tanggapin na hindi na siya masaya. Na ang lahat ng ito, na kung saan ako nakatayo ngayon, ay natapos na. Napakagat ako sa labi, pilit pinipigilan ang mga luha. Kung may isang bagay na hindi ko kayang tanggapin, iyon ay ang mawala siya. Kahit na paulit-ulit na siyang nanakit, kahit na iniwan na niya ako ng maraming beses, patuloy akong naniniwala na babalik siya. Na may pag-asa pa, na hindi pa tapos ang lahat. "Pero… kaya ko namang ayusin. Kaya kong baguhin ang sarili ko. Kaya kong tiisin lahat, Aries. Mahal ko ang kasal natin, at mahal kita. Hindi ko kayang—" "Tama na." Malamig ang sagot niya, at para bang may tinik sa bawat salita na pumapasok sa aking katawan. "Tapos na ‘to para sa akin." Ang mga salitang iyon ay parang matalim na patalim na dumaan sa aking katawan. Umiling ako, at pilit siyang hinawakan sa braso, na parang may magagawa pa ako. "Kung may nagawa akong mali, sabihin mo. Babaguhin ko, Aries, kahit ano! Basta… ‘wag mong sirain ‘to." Muling umiling siya, at nakita ko sa kanyang mga mata ang isang bagay na hindi ko kayang ipaliwanag. Hindi lang galit—sawa na siya. Walang pagmamahal, walang pagnanais na ayusin pa ang anumang bagay. Wala nang natira sa amin. "Fiona, hindi ikaw ang may problema. Ako." Napahawak ako sa dibdib ko, parang isang mabigat na bagay ang sumalo sa puso ko. Ang sakit, hindi ko kayang ipaliwanag. Para bang isang malaking pader na bigla na lang bumangga sa akin. "Kung hindi ako ang may problema… bakit mo ‘ko iiwan?" Napailing siya, at sa mga mata niyang iyon, nakita ko ang isang bagay na hindi ko inasahan—ang kawalang-interes, ang mga salitang hindi ko matanggap. "Kasi hindi kita mahal." Pak! Ang sakit, parang may pumunit sa aking puso. Hindi ko alam kung anong nararamdaman ko—galit ba, sakit ba, o pagkatalo. Lahat ng mga taon na ginugol ko sa kanya, parang naging isang masalimuot na biro na hindi ko kayang kontrolin. Lahat ng sakripisyo, lahat ng tiyaga, iniisip ko baka isang araw magbabago siya. Minsan tinanong ko pa ang sarili ko kung kaya ko pang maghintay. Pero hindi na. At ngayon, nandito ako, hawak ang annulment papers—siya mismo ang naghain. Wala na akong magagawa kundi tanggapin na ito na ang katotohanan. Wala na kaming pagkakataon, wala na kaming magagawa pa. Ang kasal na ipinaglalaban ko—wasak na. Hindi ko na alam kung saan ako magsisimula. Sa bawat pagtingin ko sa paligid, naiisip ko lang kung ano ang sasabihin ng iba. Kung paano nila ako titingnan bilang isang babae na hindi na kayang iligtas ang kasal niya. Ang takot sa sasabihin ng mga tao—iyan ang pinakamabigat na pasanin. Ang reputasyon ko, ang kung anong klase ng babae ang magiging tingin nila sa akin. Hindi ko kayang tanggapin na magiging kabiguan na lang ako. Hindi ko kayang tanggapin na magiging biro na lang ang lahat ng pinagdaanan namin. Ang kasal na sa unang pagkakataon ay mas mahalaga sa akin kaysa sa pagmamahal na nararamdaman ko para kay Aries—pero hindi ko na kayang baguhin ang lahat. Dalawang linggo matapos niyang i-file ang annulment, gusto ko lang sanang magkulong sa kwarto at hayaan ang sakit na lamunin ako. Pero hindi ako binigyan ng pagkakataon ng buhay na magdusa nang tahimik. Mabilis ang naging desisyon ng kumpanya—kailangan nila ng senior marketing coordinator para sa bagong branch sa Cebu. At walang ibang puwedeng magpunta kundi ako. "Two years, Fiona. Two years kang mananatili roon," sabi ng boss ko, walang bahid ng awa sa boses niya. "You’re the only one who can handle this transition smoothly. Alam kong marami kang pinagdadaanan, but this is your job. I expect you to be professional." At dahil wala na akong ibang pagpipilian, tumango ako. Sa loob-loob ko, baka mas okay na lumayo. Baka kung wala ako rito, mas madali kong matanggap ang nangyari. --- Pagdating sa Cebu "Alam mo, dapat magpasalamat ako sa Aries na ‘yan," natatawang sabi ni Marie habang tinutulungan akong ayusin ang mga gamit sa bagong apartment. "Kung hindi dahil sa kanya, hindi mo ‘ko makakasama sa Cebu!" Napabuntong-hininga ako. "Hindi ito trip, Marie. Work ‘to." "Psh. Work nga, pero at least may fresh start ka," sagot niya. "Malay mo, may gwapo kang makilala dito. Mas gwapo kaysa doon sa naka-one night stand mo." Napailing ako. Hindi ko na iniisip ang tungkol sa lalaking iyon o ang makakikilala pa ng iba at kung ano pang drama sa buhay. Gusto ko lang gawin ang trabaho ko at matapos ang dalawang taon na ito nang walang problema. At ganoon nga ang nangyari sa unang buwan ko sa Cebu. Abala ako sa trabaho—laging overtime, laging nakatutok sa marketing plans. Wala akong oras para sa sarili ko—mas gusto ko nang ganoon. Pero unti-unti, may napapansin akong kakaiba. Madali akong mapagod. Palagi akong hinihingal kahit hindi naman mabigat ang trabaho. At isang umaga, bigla akong nahilo sa opisina. "Buti na lang andito ako!" sigaw ni Marie habang inaalalayan ako paupo. "Ano bang nangyayari sa’yo, Fiona? Ilang araw ka nang mukhang pagod na pagod!" Napailing ako. "Wala ‘to, baka kulang lang ako sa tulog—" "‘Wag kang mag-deny!" putol niya. "Magpa-check-up ka na kaya?" Dahil sa pangungulit niya, napilitan akong sumama sa doktor. At sa sandaling iyon, biglang nagbago ang mundo ko. "Miss Fiona," sabi ng doktor, may halong pag-aalinlangan sa mukha. "Buntis ka." Para akong binuhusan ng malamig na tubig. "Buntis?" inulit ko, hindi makapaniwala. Tumingin ako kay Marie na nanlaki ang mata. "Holy sh—Fiona, seryoso?!" Hindi ko alam ang sasabihin ko. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Pero isang bagay lang ang malinaw sa akin. Ang batang dinadala ko… Hindi anak ni Aries. Kung hindi si Aries, ibig sabihin… Napapikit ako, napahawak sa tiyan ko.Sa unang pagkakataon matapos ang lahat, pakiramdam ko ay may kontrol na ako sa buhay ko—kahit pa napakalaking pagbabago ang dumating.Matapos ang check-up, hindi ko agad na-absorb ang balita. Buntis ako. Buntis sa isang lalaking hindi ko man lang alam kung nasaan na ngayon. Isang lalaking hindi ko kailanman pinangarap na magiging parte ng buhay ko, pero iniwan niya sa akin ang isang bagay na hindi ko kayang talikuran.“Anong balak mo?” tanong ni Marie habang pareho kaming nakaupo sa sofa ng apartment ko.Tahimik akong nakatingin sa tasa ng tsaa, pilit nilulunod ang kalituhan sa utak ko.“Fiona?”Napabuntong-hininga ako, saka marahang hinaplos ang tiyan ko. “Itutuloy ko.”Nagulat si Marie, pero agad din siyang ngumiti. “Alam kong ganyan ka, eh. Pero sure ka na ba?”Tumango ako. “Oo. Wala akong balak ipagkait ang buhay ng anak ko.”At doon nagsimula ang panibagong kabanata ng buhay ko.Sa unang mga buwan, sobrang hirap. Huwag na nating pag-usapan yung morning sickness—para akong laging
Pagkababa namin ng taxi, agad kong kinarga si Lizha habang inaayos ni Marie ang mga dala naming gamit. Pagod ako, pero hindi ko mapigilang titigan ang bagong apartment na magiging tahanan namin. Mas malaki ito kaysa sa tinirhan ko noon, may sariling maliit na balcony, at mas tahimik ang paligid."Fiona, ang ganda nga!" sabi ni Marie habang inaabot ang susi sa akin. "Deserve mo 'to, lalo na si baby Lizha."Tiningnan ko ang anak kong mahimbing na natutulog sa dibdib ko. Isang taon na siya, at sa kabila ng lahat, lumaki siyang malusog at masayahin.Pagpasok namin, agad kong pinuntahan ang kwarto namin ni Lizha. May sariling crib siya sa tabi ng kama ko, at may maliit na study table para sa trabaho ko kapag kailangan kong mag-overtime. Si Marie naman ay may sariling kwarto sa kabila.Maya-maya, dumating si Joy, ang babaeng kinuha namin upang tumulong sa pag-aalaga kay Lizha kapag wala kami ni Marie."Good morning po, Ma’am Fiona!" bati niya, halatang masayahin at maasahan.Ngumiti ako. "S
Pagkauwi ko sa apartment, pakiramdam ko parang sasabog ang ulo ko sa dami ng iniisip. Kanina sa opisina, halos mahulog ako sa kinauupuan ko nang makita ko siya—ang bagong director, ang lalaking hindi ko akalaing muli ko pang makikita. Siya. Ang lalaking minsan kong nakasama sa isang gabing puno ng pagkakamali. Ang ama ni Lizha. Mabilis kong isinara ang pinto at napabuntong-hininga. Nasa sala si Marie, nakaupo sa sofa habang nagta-type sa laptop niya. Sa tabi niya, mahimbing na natutulog si Lizha sa crib. Nang makita niya akong pumasok, agad siyang tumingin sa akin. "Uy, ang aga mo yata. First day pa lang, nagresign ka na ba?" pabirong sabi niya, pero nang makita niyang hindi ako tumawa, kumunot ang noo niya. "Okay, anong nangyari?" Hindi ko alam kung paano sisimulan, pero sa huli, dumiretso na lang ako sa tabi niya at napabuntong-hininga ulit. "Marie, may problema ako." Napataas ang kilay niya. "Wala ka pang isang araw sa trabaho, may problema ka na?" "Mas komplikado ‘to," mahi
Pagpasok ko sa building, halos tumakbo na ako papunta sa elevator. Nakita kong unti-unti nang nagsasara ang pinto kaya napabilis ang hakbang ko.“Sandali! Paki-hold!” hingal kong sigaw habang pilit na inabot ang panel.Sa awa ng Diyos, bumukas muli ang elevator at agad akong pumasok, habol ang hininga. Pero sa bilis ng mga pangyayari, hindi ko agad napansin kung sino ang mga kasabay ko sa loob.“I want the final report on my desk before lunch,” sabi ng isang pamilyar na boses—isang boses na hindi ko inaasahang maririnig ko ulit.Parang biglang tumigil ang paligid ko. Dahan-dahan akong lumingon…At muntik ko nang mabitawan ang bag ko.Siya.Ang director.Ang lalaking ama ni Lizha.Parang nawalan ako ng balanse sa sobrang gulat, pero mabilis akong bumawi. Ibinaling ko ang tingin sa sahig at itinago ang mukha ko sa buhok ko. Pilit kong isiniksik ang sarili ko sa isang sulok ng elevator, para bang kung sapat lang ang pagdikit ko sa pader, baka maging invisible ako.Wag kang kabahan, Fiona
Fiona’s POVBakit ba parang Mission Impossible na ‘to?Matapos ang dalawang muntikang pagkikita—una sa elevator, pangalawa sa pantry—mas pinaghusayan ko na ang Nagi Avoidance Plan ko. Hindi na pwedeng maulit ang mga close-call moments na halos ikamatay ko sa kaba. Kaya ngayong pinatawag ako sa opisina niya? Walang ibang choice kundi i-level up ang disguise ko.Facemask. Oversized shades. Scarf. Dapat hindi niya makita ang mukha ko, mata ko, o kahit ano pang makapagtuturo sa tunay kong pagkatao.Habang naglalakad ako papunta sa opisina niya, kasama ko si Ms. Herrera—ang assistant ni Nagi. Isang sophisticated na babae na laging composed at parang hindi nasisindak kahit kanino."Miss Mendez," panimula niya, pinagmasdan ako mula ulo hanggang paa. Napako ang tingin niya sa suot kong shades at scarf. "Sigurado ka bang okay ka?"Nag-adjust ako ng shades at mabilis na tumango. "Opo, ma’am! Medyo… uhuk, uhuk… may allergy lang po!"Bahagyang kumunot ang noo niya. Halatang may duda, pero hindi n
Para na akong undercover agent sa sarili kong trabaho. Simula nang muntikan na akong mahuli ni Nagi Fujiwara sa opisina niya, mas lalo akong naging alerto sa lahat ng galaw ko. Kaya ngayong break time, nagdesisyon akong kumilos nang mas maingat. Nakasuot pa rin ako ng facemask, oversized shades, at scarf kahit nasa loob ng building. Masyado nang delikado kung mahuli niya ako ulit. "Fiona," bulong ni Leah habang nakapila rin sa cafeteria. "Bakit ka naka-shades? Parang secret agent ka na naman." Ngumiti ako sa ilalim ng mask at pilit na ginawang casual ang sagot ko. "Allergies!" "Baka naman allergic ka sa director natin?" tukso niya. Muntik kong mabitawan ang tray. Sht. Halata na ba?!* Bago pa ako makaisip ng sagot, narinig ko ang pamilyar na boses na hindi ko gustong marinig. "…Yes, send me the revised proposal by three. No delays." Parang tumigil ang mundo ko. Nagi. Nasa likod ko. Nasa likod ko. LITERAL NA NAGYAYELO AKO SA KINATATAYUAN KO. Dahan-dahan kong nilingon ang li
Nagi's POV Dalawang taon na akong nagtatrabaho sa main branch ng Fujiwara Tech, at masasabi kong naging maayos ang lahat—maliban sa isang bagay. O mas tamang sabihin, isang tao. Si Fiona Mendez. Hindi ako mahilig makialam sa personal na buhay ng mga empleyado, lalo na sa isang senior marketing coordinator na wala namang espesyal na credentials. Pero sa hindi ko maintindihan na dahilan, parang may kung anong kakaiba sa babaeng ito. Noong una, hindi ko siya pinapansin. Pero habang lumilipas ang mga araw, hindi ko maiwasang mapansin kung paano siya laging umiiwas sa akin. Una kong napansin ito nang magkasalubong kami sa hallway. Pagkakita niya sa akin, bigla siyang tumigil, tumalikod, at naglakad sa kabilang direksyon—na parang hindi ako nakita. Nagtaas lang ako ng kilay, pero hindi ko na pinansin. Pero nang mangyari ulit kinabukasan, at kinabukasan ulit, doon ko na napagtantong hindi ito coincidence. Ang mas malupit? Yung literal siyang gumapang sa ilalim ng mesa sa ca
Pagkabukas ko ng pintuan ng apartment, hindi ko na kayang itago ang kaba ko. It’s like my whole body was vibrating from the tension that had been building up all day. Hindi ko na kayang magpanggap na okay lang ang lahat. Wala akong shades, wala akong mask. Malas ko lang, kasi napansin ko si Nagi kanina—ang bilis ng tingin niya sa akin, at I knew. He saw me. He knew something was off. “Marie!” Sigaw ko habang pumasok sa sala. “Sh*t, baka nakita ako ni Nagi!” Hindi ko na kayang magtago pa. Ang bilis ng puso ko, ang kabog ng dibdib ko hindi ko na kayang itago. Nasa isip ko lang kung anong sasabihin ko kay Nagi, paano ko siya i-deal. Takot ako. Hindi ko alam kung anong mangyayari kapag tinanong niya ako. “Anong nangyari?” Tanong ni Marie mula sa kusina. Mukhang abala siya sa paghuhugas ng pinggan, pero alam ko na ang tono niya. Walang takot, walang pag-aalinlangan. Si Marie, kahit anong mangyari, she always says what’s on her mind. Tumayo ako sa harap niya, napatingin sa sahig. "Ba
(Fiona’s POV)Pagdating ko sa bahay, halos matunaw ang pagod ko nang marinig ang malulutong na tawa ni Lizha. Nakatayo siya sa sofa habang kinakawayan ako, hawak ang stuffed toy niyang bunny.“Mommy!” she squealed, tumatakbo papalapit sa akin.Napangiti ako at agad siyang sinalubong, binuhat at niyakap nang mahigpit. “Kamusta ang baby ko?” I asked, inhaling her sweet baby scent.“Happy!” she giggled, pinulupot ang maliliit niyang braso sa leeg ko. “Si Ninang Marie po naglaro with me!”“Wow, buti naman at may silbi ‘yang Ninang mo,” biro ko, palihim na sinulyapan si Marie na kasalukuyang naka-upo sa carpet, nag-aayos ng mga stuffed toys.“She’s been bullying me the whole afternoon, just so you know,” reklamo ni Marie, pero halatang hindi seryoso. “Kanina lang, tinawag akong ‘bad’ kasi ayaw kong gumamit ng pink na teddy bear sa pretend tea party namin.”Lizha gasped dramatically. “Kasi po, Ninang, pink is cute! You don’t like pink?”Marie sighed, acting defeated. “Fine, next time I’ll b
Nagi’s POV: The Moment of RecognitionI wasn’t expecting it.Walking through the hallway, I was preoccupied with my own thoughts when—BAM!A sudden impact. A small gasp. A familiar scent.My hands instinctively reached out, steadying the person who had just collided with me. Napakunot ang noo ko, handa sanang pagalitan kung sino man ang hindi nakatingin sa dinaraanan. But the moment my eyes landed on her face—Everything stopped.Fiona.The name slammed into my mind like a thunderclap.I recognized her instantly. That face. Those lips. Those damn eyes that haunted me in ways I couldn’t explain.Fiona Mendez.Ang babaeng matagal ko nang hindi nakita, pero hindi kailanman nakalimutan.She stiffened in my hold, and I felt it—that tiny flicker of recognition in her eyes before she quickly masked it. Pero hindi niya ako maloloko. I saw the way her breath hitched, the way her fingers curled slightly, as if stopping herself from trembling.So, this is why.Bigla kong naalala kung paano siya
Kaya ko ‘to.Paulit-ulit kong sinasabi sa isip ko habang naglalakad pabalik sa opisina. Gusto kong kalimutan ang nangyari sa cafeteria kanina—lalo na ‘yung paglapit niya, ‘yung bulong niya.Damn it, Fiona. Stop thinking about it!Huminga ako nang malalim at nagpatuloy sa paglakad. Hindi ko siya dapat iniisip. Hindi ko dapat siya hinahayaan na guluhin ang buhay ko. He’s just my boss now. Nothing more.Pero sa malas ko, pagdating ko sa opisina, nandoon na siya. Nakahilig sa may desk ko, tila may hinihintay.Ako."You took your time," he said, his smirk already in place.Mabilis akong umatras at nagkunwaring may inayos sa bag ko. "Busy po kasi ako, sir."He chuckled, at hindi ko kailangang tingnan siya para malaman na nakatingin siya sa akin nang buo ang atensyon."Busy avoiding me?"Napatigil ako. Lumingon nang bahagya, at doon ko siya naabutan—that damn smirk.Hindi siya agad sumagot, pero naglakad siya palapit. Too close. Napaatras ako pero hindi naman ako makatakbo."Relax, Fiona." M
Hindi ko alam kung paano ko napagtagumpayan ang araw kahapon. Sa totoo lang, hindi ko alam kung paano ko pa itutuloy ang pagpapanggap na wala akong maalala. Dahil kung ganito na naman ang magiging takbo ng araw ko, baka hindi ko na kayanin.Nagi was relentless. At ang mas nakakainis? Nag-eenjoy siya.Pagkapasok ko pa lang sa opisina, parang nakaabang na siya. Nakapangalumbaba sa desk niya, nakatingin sa direksyon ko na para bang... may hinihintay.Ako.“Good morning, Miss Mendez,” he greeted, his voice laced with amusement.Napahinto ako sa harap ng desk ko. Napaka-aga pa, pero mukhang handa na naman siyang asarin ako. I straightened my posture, pretending I didn’t care. “Good morning po, sir,” I replied flatly.Pero imbes na bumalik sa ginagawa niya, tumayo siya at lumapit. Masyadong malapit.I felt the warmth of his presence even before he spoke.“You seem... tense,” he murmured, his gaze locked on mine. “Why so stiff, Fiona? Guilty of something?”I swallowed hard. No, Fiona. Don’t
Kinaumagahan, ramdam ko na naman ang kaba na parang palaging sumasabay sa bawat galaw ko. Wala pa ring katiyakan kung anong mangyayari kapag magkasama kami ni Nagi sa office, pero alam kong hindi na ako pwedeng magtago magpakailanman. Wala na akong ibang option kundi harapin siya.Pagpasok ko sa opisina, I tried my best to look composed. Pero hindi ko kayang itago ang tensyon sa katawan ko. Kahit gaano ko man pinipilit mag-focus sa trabaho, naiisip ko pa rin ang mga nangyari sa hallway—yung pagkikita namin, yung titig niya, yung naramdaman ko nung hawakan niya ako. It was all too much, and I couldn’t deny it anymore—Nagi’s presence was making everything feel so different.Nasa ganitong isipin ako nang pumasok si Nagi sa opisina. Hindi ko na kailangan pang tumingin sa kanya. I can feel him—his presence is like a magnet that keeps pulling me in, even when I don’t want to acknowledge it.I tried to focus on my monitor, tapping on the keyboard, pretending I was busy, but I knew... I just
Habang naglalakad ako sa hallway, ramdam ko ang kabang patuloy na dumadaloy sa katawan ko. Hindi ko na kayang kontrolin ‘to. Para bang may kung anong kaba na hindi ko mapigilan. Alam ko, at ramdam ko na anytime, pwede ko siyang makita—si Nagi. Hindi ko siya maiiwasan, at wala akong plano na magtago pa. It’s been two years... Pinapakalma ko ang sarili ko, iniisip ko na sigurado naman na hindi na niya ako maalala. Kung naaalala man niya, sigurado, isa lang ako sa mga babaeng naikama nung mga panahon na ‘yun. Isa lang akong bahagi ng nakaraan niya na pwede niyang kalimutan. That’s what I tell myself. Pero habang papalapit ako sa corner ng hallway… BAM! Nagbanggaan kami. Para akong tinamaan ng lightning sa bilis ng pagkabigla. Kung hindi pa ako nahawakan ni Nagi, baka natumba na ako sa sahig. Sh*t. Humarap ako kay Nagi, at doon ko nakita sa mata niya ang pagtataka. Siya mismo, parang nabigla. Nagkatitigan kami ng ilang segundo, at parang ang bagal ng lahat. I could feel the i
Pagkabukas ko ng pintuan ng apartment, hindi ko na kayang itago ang kaba ko. It’s like my whole body was vibrating from the tension that had been building up all day. Hindi ko na kayang magpanggap na okay lang ang lahat. Wala akong shades, wala akong mask. Malas ko lang, kasi napansin ko si Nagi kanina—ang bilis ng tingin niya sa akin, at I knew. He saw me. He knew something was off. “Marie!” Sigaw ko habang pumasok sa sala. “Sh*t, baka nakita ako ni Nagi!” Hindi ko na kayang magtago pa. Ang bilis ng puso ko, ang kabog ng dibdib ko hindi ko na kayang itago. Nasa isip ko lang kung anong sasabihin ko kay Nagi, paano ko siya i-deal. Takot ako. Hindi ko alam kung anong mangyayari kapag tinanong niya ako. “Anong nangyari?” Tanong ni Marie mula sa kusina. Mukhang abala siya sa paghuhugas ng pinggan, pero alam ko na ang tono niya. Walang takot, walang pag-aalinlangan. Si Marie, kahit anong mangyari, she always says what’s on her mind. Tumayo ako sa harap niya, napatingin sa sahig. "Ba
Nagi's POV Dalawang taon na akong nagtatrabaho sa main branch ng Fujiwara Tech, at masasabi kong naging maayos ang lahat—maliban sa isang bagay. O mas tamang sabihin, isang tao. Si Fiona Mendez. Hindi ako mahilig makialam sa personal na buhay ng mga empleyado, lalo na sa isang senior marketing coordinator na wala namang espesyal na credentials. Pero sa hindi ko maintindihan na dahilan, parang may kung anong kakaiba sa babaeng ito. Noong una, hindi ko siya pinapansin. Pero habang lumilipas ang mga araw, hindi ko maiwasang mapansin kung paano siya laging umiiwas sa akin. Una kong napansin ito nang magkasalubong kami sa hallway. Pagkakita niya sa akin, bigla siyang tumigil, tumalikod, at naglakad sa kabilang direksyon—na parang hindi ako nakita. Nagtaas lang ako ng kilay, pero hindi ko na pinansin. Pero nang mangyari ulit kinabukasan, at kinabukasan ulit, doon ko na napagtantong hindi ito coincidence. Ang mas malupit? Yung literal siyang gumapang sa ilalim ng mesa sa ca
Para na akong undercover agent sa sarili kong trabaho. Simula nang muntikan na akong mahuli ni Nagi Fujiwara sa opisina niya, mas lalo akong naging alerto sa lahat ng galaw ko. Kaya ngayong break time, nagdesisyon akong kumilos nang mas maingat. Nakasuot pa rin ako ng facemask, oversized shades, at scarf kahit nasa loob ng building. Masyado nang delikado kung mahuli niya ako ulit. "Fiona," bulong ni Leah habang nakapila rin sa cafeteria. "Bakit ka naka-shades? Parang secret agent ka na naman." Ngumiti ako sa ilalim ng mask at pilit na ginawang casual ang sagot ko. "Allergies!" "Baka naman allergic ka sa director natin?" tukso niya. Muntik kong mabitawan ang tray. Sht. Halata na ba?!* Bago pa ako makaisip ng sagot, narinig ko ang pamilyar na boses na hindi ko gustong marinig. "…Yes, send me the revised proposal by three. No delays." Parang tumigil ang mundo ko. Nagi. Nasa likod ko. Nasa likod ko. LITERAL NA NAGYAYELO AKO SA KINATATAYUAN KO. Dahan-dahan kong nilingon ang li