Chapter 1

The screeching of blazing tires broke the silence of the neighbourhood as five cars zoomed over each other on the small street. No one cares because they own every single piece of land in that subdivision. The power five, THE CINCO HOTTIES.

⚜️⚜️⚜️

"TIMES' UP!"

Dalawang tao ang agad napatigil sa paglalaban nang may sumigaw na binata, may hawak itong maliit na stopwatch. Nakapamewang din ito at inip na inip, kanina pa kasi ito naghihintay na matapos ang dalawang binata na naglalaban sa ring.

"Killjoy! We are just starting!" Pagmamaktol nang isang binata na nasa ring.

"I haven't spilled some sweats," dagdag nang isa ring nasa ring.

"Tsk," pagsusuplado nang isa ring binata na nakaupo sa may gilid habang bored na bored na nanunuod. Ang katabi naman nito ay napapailing na lamang.

"Here we are—— again!"

"Anong— mahigit dalawang oras na kayo jan! Kami naman ni Gab! Kita niyo ba mukha ni Raphael? Nauumay na sa inyo. Walang thrill kasi! " Sigaw nang binata at tinuro ang isang binatang nanunuod, si Raphael, hindi ito palangiti at lagi lang itong seryoso tumingin.

"Hindi naman sayo ito, eh!" Kontra ng isa, si Michael.

"Kaya nga!" Sang-ayon naman ng isa pa, si Jonathan.

"Alam mo Giovanni, hindi ka mananalo jan sa dalawa. Parang mga babae, sakit na nga sa bulsa masakit pa sa tenga." Pangaral ni Gabriel, tumayo ito at nilapitan ang tatlo.

Sasagot sana muli si Giovanni nang dumagundong ang pagbagsak ng isang upuan sa harapan nilang apat. Lahat ay nabaling ang paningin sa pinanggalingan ng upuan. Bumungad sa kanila ang nakakunot noong si Raphael. Nanlilisik ang mga matang animo'y papatay.

Kinilabutan naman ang apat, alam nilang galit na ito. "Out!" Malakas at may awtoridad na sigaw nito.

"Now!" Sigaw nitong muli nang makitang hindi man lang gumalaw ang apat.

Mabilis na tumalima ang apat nang akmang lalapit si Raphael sa kanilang pwesto. Hindi magkamayaw sa paglabas ang apat, naghihilaan pa ang mga ito sa may pintuan. Nagkasakitan pa si Giovanni at Jonathan nang sabay silang lumabas. Sa laki ng katawan nang mga ito at hindi sila nagkasya sa may pintuan.

"This door is so small! Grrr!" Bulalas ni Jonathan.

"No, it's not. You're just a fat ass!" Singhal ni Giovanni.

"No, I'm not! I'm gorgeous!"

"Bakla!"

"Gusto mo kiss?" Inambahan ng halik ni Jonathan si Giovanni.

"Yuck!" Nandidiring sigaw nito at nilayo ang ulo palayo sa papalapit na mukha ni Jonathan.

Ilang minuto pa nilang pinagpilitan ang sariling makaalis dahil wala namang balak magparaya ni isa sa kanila. Hindi naman nakatiis ang dalawa ay bigla nilang hinila ang mga ito.

Napamura naman ang dalawa. "Damn!" "Fuck!" Magkasabay na reklamo nang mga ito.

"Faster idiots!"

"Patay tayong lahat pagbumunot na yan ng baril!" Pananakot ni Gabriel.

Kumaripas agad nang takbo ang apat at muntik na namang magbardagulan sa maindoor ng bahay ni Raphael. Buti na lamang at mabilis tumakbo si Giovanni, ito kasi ang unang nakalabas ng bahay. Giovanni is a runner o mas mabilis kumilos kanilang lahat, animo'y hangin.

Madalas nilang tambayan ang bahay ni Raphael kahit na umaabot lamang sila ng dalawang oras doon, pinakahaba na siguro yung tatlong oras pero noong birthday lang ata iyon ni Raphael.

RAPHAEL shakes his head for his friends escapades. Kahit sanay na naman na talaga siya ay nag-e-enjoy pa rin siyang pinapaalis ang mga ito. Muntik na itong mapatawa nang malakas dahil sa sitwasyon nina Jonathan at Giovanni kanina. Syempre magaling siyang magtago ng emosyon kaya napangilin nito ang sarili.

Kahit ilang oras na ang nakalipas mula nang pinaalis niya ang mga ito ay nakikinita pa rin nito ang itsura ng dalawa pati na rin sina Gabriel at Michael na natataranta.

Nang makaalis ang apat ay siya naman ang gumamit ng gym niya. Pwede naman niyang gamitin iyon kanina ngunit masyadong maingay ang mga kaibigan niya kaya mas pinili na lamang nitong manood sa napakaboring na boxing. Boxing match nina Jonathan at Michael. Pinakaayaw niya talaga sa lahat ay ang maingay. Nakakapagfocus naman siya kahit maingay pero ayaw niya talaga ng maingay, naririndi siya.

Matapos siyang magpapawis sa gym niya ay lumabas na rin ito para makapagpalit. Kahit tinatamad ay nagbihis pa rin ito nang pang-opisina. Even though he know that his company is already thriving and working just fine, he still needs to attend some important meetings.

"Lara? Prepare my meeting to Miss Thamara Gallegos. I'll be there in 20 minutes." Utos nito sa sekretarya niya habang pumipili nang susi ng sasakyan na gagamitin. He got himself a lot of cars with different brand and models. Bunga ito ng pagpupursige niya sa kanyang sinimulang empire.

"Copy sir!" Mabilis na sagot ng nasa kabilang linya at agad na pinatay ang tawag. Kilala na nito ang boss niya, tatawag lang para mag-utos at sanay na sanay na ito.

Nang makapili siya at agad nang pinaandar ang sasakyang napili. Mabilis siyang nakarating sa company niya dahil malapit lang naman ang bahay niya rito. Wala pa atang bente minuto itong nagmaneho ngunit sakto lamang ang bente minuto para sa kanya dahil aakyat pa naman ito sa opisina niya.

He smoothly park his car and get out with grace but stern. Nagsusumigaw ang kagwapuhan at kakisigan nito, kahit naka-amerikana ito ay bakas pa din ang malalaking braso nito at ang kanyang tindig. Agaw pansin din ito kahit ang mga dumadaan ay napapalingon sa kanya, mapamatanda man o dalaga. Ngunit wala lamang ito kay Raphael dahil sanay na ito sa ganoong klaseng atensyon.

Nang makarating siya sa opisina niya ay sinalubong siya nang kanyang sekretarya. "Good morning sir, Miss Gallegos is already at your office."

"Too early," tipid nitong tugon.

"She doesn't like being late sir. She said, she learned her lesson." Paliwanag nang kanyang sekretarya, tumango lamang siya bilang sagot.

Mabilis nitong tinungo ang pintuan at pinagbuksan ang sarili. Bumungad sa kanyang paningin ang isang dalagang nakapalda nang maikling kulay itim at nude na blouse. Balingkinitan ang katawan nito, her curves are in the right places. Minimal ang makeup at nakamessy bun ang buhok nito. Simple but gorgeous, anang niya sa sarili.

"Miss Gallegos," pormal na pagbati niya.

"Mr. Angeles," bati rin ng dalaga.

"Start," aniya. Hindi na siya mag-aaksaya pa nang oras dahil hindi lamang ito ang ka-meeting niya ngayon. Time is gold, ika nga.

Their meeting was all about their merging project. Parehas kasi ang takbo nang business nila, both Food Industry. Gusto nilang bumuo nang bagong product na mas matagal ang shelf life at magiging patok sa masa. Every Food Manufacturers would love to achieve that. They just need the perfect formula and not harmful to anyone.

"We would like to share some of our secret formula," patuloy na pagpapaliwanag ng dalaga at may inabot itong black envelope kay Raphael.

Tumango-tango ang binata matapos mabuksan at mabasa ang nilalaman nang sobre. "What makes you think that I wouldn't steal your formula?" Mataman nitong pinakatitigan ang dalaga.

"We trust you, sir."

"Really? Then what is that?" Tinuro nito ang kwentas nang dalaga. Hindi siya bobo para hindi mahalata ang maliit na device na nasa kwentas nang dalaga. Lahat nang klase ng ganoong device ay nakita na niya. Kaya napaka-imposibleng hindi niya malalaman ang ginagawa nito.

Biglang nanlamig ang dalaga sa narinig, bakas din sa mukha nito ang pagkagulat at hindi makapaniwala sa narinig.

"H-how? I-I mean, my mom gave me this necklace. It has nothing to do with our meeting."

"Do you think I'm dumb?" Tumayo ito sa kinauupuan at unti unti itong lumapit sa ngayon na takot na takot na dalaga. Subukan man nitong lumayo ngunit mabigat ang sopa kaya hindi man lang siya nakalayo. He's staring at her like she is his prey, he's movements was calculated but dangerous.

Nang magkalapit na silang dalawa ay biglang napapikit si Tham at hindi maiwasang mapakagat sa labi. Parang nanliit ito nang maramdaman ang paghaplos nang hininga ni Raph pati na rin ang kamay nitong pinalalaruan ang kwentas niya.

Nagulat ito nang biglang hinila ni Raph ang kwentas niya. Dito lang niya nagawang magmulat nang mata at hinanap ang binata nang makitang wala na ito sa harapan niya. Ang kwentas ko!, aniya sa sarili.

Nang makita niya ito ay nasa may bandang basurahan na ito, hawak niya ang kwentas ni Tham. Tinanggal nito ang pendant at walang sabi sabing inapakan ito. Isang beses niya lamang itong inapakan at nasira na iyon! Saka bumalik sa harapan ni Tham. Akala ko ba matibay iyon, sabi niya sa sarili.

"Out!" Angil nito saka binato ang kwentas na wala nang pendant kay Tham. Tumama ito sa mukha ni Tham, kahit maliit ito ay nasaktan pa rin ito. Emotional damage pa nga! Siguradong tatanggalin siya bilang empleyado nang boss niya, dahil pumalpak siya.

Nanghihinang tumayo ang dalaga, "I'm s-sorry sir, n-napag utusan lang po." Nauutal nitong sabi.

"Do I care? Out, now!" Sigaw nito.

Mabilis namang umalis ang dalaga kahit nanginginig na ang tuhod nito dahil sa takot.

PAGAGALITAN na naman ako kasi palpak ako. Hindi naman intensyonal iyon, gusto lang makasiguro nang Boss namin. But, I know mali ang ginagawa ko o ang pinapagawa sa akin. Kahit sino naman magagalit sa ginawa ko, baka kasuhan pa ako ni sir Angeles sa nagawa ko.

Malayo pa lamang ako sa Van ay nakikita ko na ang malalim na kunot noo nang chief executive namin. Lagot nga ako! Malayo pa lamang ay inambahan agad ako ng sampal at tumama ito sa may braso ko.

"Kahit kailan talaga palpak ka Thamara!" Angil nito.

"Kayo naman nagbigay nang recorder, eh. Tsaka sa lahat nang pwedeng paglagyan ng recorder sa pendant pa talaga ng kwentas." Mahabang paliwanag ko ngunit hindi ako nito pinakinggan patuloy lamang ito sa pananakit sa akin. Akala mo naman hindi masakit.

"Sumasagot ka pa! Gusto mo bang mapaalis sa kompanya?" Pananakot nito. Alam kasi nitong kahinaan ko iyon, ang mapaalis. Ayukong mawalan nang trabaho, lalo na at may binubuhay akong mga tao.

"Hindi po," anas ko.

"Pwes! Ayaw mo naman pala! Kaya ikaw manahimik ka na lang. Alam mo bang galit na galit ang Boss natin sayo? Kung ako sayo huwag ka na lang munang pumasok para hindi kunin ang sweldo mo sa akinse."

Tumango na lamang ako, tama naman ito. Ito lamang ang tanging paraan para hindi mawala ang sweldo nito. Kailangang-kailangan nito ang perang iyon. Kung bakit ba naman nang iwan pa ang kapatid niya ng aalagaang mga bata.

Mula nang mamatay ang kapatid ko ay ako na ang bumubuhay sa dalawang pamangkin ko. Sa akin na rin nakapangalan ang mga ito kaya mga anak ko ito sa papel. Wala naman ang ama ng mga ito kaya ayon sa kanya napunta, tutal kadugo naman niya. Ka mukha pa nga niya ang mga ito kaya parang siya talaga ang nanay. Siya ata ang pinaglihian nang kapatid niya.

Nag-aaral na ang mga ito kaya doble-doble ang bayarin. Iba ang pagkain at personal necessities nila, iba din iyong baon at pang projects nila sa school kaya ayaw niyang bitawan ang trabaho niya.

Matagal na siyang nagtratrabaho sa Food Manufacturing na iyon, kahit maliit ang sweldo ay tinitiis na lamang niya. Madalas din siyang nauutusang nakikipag usap sa iba't ibang Manufacturers, tapos i-bla- blackmail ang mga ito gamit ang narecord na usapan kung sakaling titiwalag ang mga ito. Ito lang talaga 'yong time na pumalpak siya.

Alam kong mali ngunit tinitiis ko kahit hindi ko na masikmura ang mga pinaggagawa nila. Kung meron lamang ibang trabaho at mabilis makahanap baka nakaalis na ako sa impyernong iyon, ora mismo.

"Mommyyyyy!!!" Bumungad agad sa aking paningin ang dalawang chanak. Nadatnan ko ang mga itong nakadungaw sa may kahoy na tarangkahan namin. Mukhang naglaro na naman ang mga ito sa putikan dahil sa mga itsura nila. Puro putik pati buhok nila, ang hirap pa namang maglaba. Mga pahirap sa buhay, pero mahal na mahal ko kaya tiis lang.

"Huy mga chanak! Ang dodogyot niyong tignan! Huwag kayong papasok nang bahay na ganyan mga itsura niyo!" Pinanlakihan ko nang mata ang dalawa at dali-daling binuksan ang tarangkahan. Agad din akong namulot nang hindi kalakihang kahoy para pamalo sa mga ito.

Pagkakita sa hawak ko ay nagsitakbuhan ang mga ito sa likod. "Waaahhhh mommy hawak paloooo!" Impit na sigaw ni Gairen. "Ikaw palo!" Dinuro ni Gairon si Gairen.

"Walang makakaligtas! Papaluhin ko kayong pareho!" Bulyaw ko habang hinahabol ko sila ng pamalo.

At doon na nag umpisa ang habulan nilang tatlo. Hindi naman niya pinapalo ang mga ito kahit alam niyang abot naman ito ng pamalo niya. Ang inis na nararamdaman niya ay biglang nawala dahil sa kakulitan ng dalawa. Pampawala nga talaga sila nang pagod, kahit anong bigat nang dinadala bigla-bigla na lamang nawawala na parang bula dahil sa kanila.

"Stop na Ren and Ron, pagod na si Mommy." Hinihingal kong sabi.

"Okay!" Halos magkasabay na sagot nang mga ito.

Lumapit ang mga ito sa pwesto ko at biglang nagpakandong sa akin. Kahit mabigat silang dalawa ay ininda ko na lamang, sanay naman na ako. Ganito kasi sila kapag naglalambing sa akin.

Matapos kaming makapagpahinga ay naligo na kami sa may likod nang bahay. Syempre hindi na naman normal na ligo ang naganap. Saboy dito, saboy doon.

"Ahhhh! Tigil! Sayang tubig mga chanak!!!" Impit na sigaw ko habang ang dalawa ay humagikgik lamang ang mga ito.

"Isa!" Muling sigaw ko nang sinabuyan na naman ako.

"Si Ron ayon!"

"Hindi ngay!"

"Ikaw rah!"

"Hindi—"

"Okay stop na! Magbanlaw na tayo baka mag-away pa kayo." Pinatigil ko na ang mga ito sa namumuong bangayan nila, mahirap na chanak pa naman ang mga ito. Mula nang mag umpisang maglakad at magsalita ang mga ito, tinatawag ko nang chanak. Chanak naman talaga sila, sa mga hindi nila kilala nagiging chanak sila. Hindi naman literal, meaning nagiging masusungit o laging galit. Minsan malakas ding man-trip kaya walang lumalapit sa aking manliligaw.

Imbis na mainis ay natutuwa pa ako, ayukong madagdagan ang palamunin dito sa bahay. Dapat kung magkakajowa ako or asawa gusto ko iyong mayaman kasi hindi na ako mamumroblema nang ipapakain sa mga future chanak ng buhay ko.

"Mommy towel!"

"Kunin mo nandoon sa may sampayan!" Sagot ko, agad naman itong tumakbo. Nang makuha ang mga tuwalya at maibigay sa akin ay pinunasan ko na ang mga ito saka binukat hanggang pintuan.

"Magpalit na kayo, aalisin ko lang damit ko." Utos ko. "Huwag tumakbo ha? Baka madulas kayo jan!" Dagdag ko.

"Okay po!"

Minsan na kasing may nadulas sa kanilang dalawa at ang ending nagkabukol silang pareho dahil nagkahilaan pa ang mga ito. Mabuti na lamang at wala akong trabaho sa araw na iyon, baka kung anong pang mangyari kapag wala ako. Wala pa namang nagbabantay sa mga ito. Wala naman kasi akong pampasweldo para may mag-alaga sa kambal. Malaki naman na sila kaya 'keri lang.

Isa lang naman akong alipin tapos maghahanap pa ako mga katulong. Sayang iyong pamsweldo ko doon, pangkain na lamang namin iyon.

Kung bakit ba kasi ang hirap-hirap nang buhay! Ulila na nga ako ulila rin ang kambal, pare-parehas na kaming ulila. Mabuti sana kung ako lang pero anong magagawa ko? Malandi kapatid ko kaya heto ako nagpapakahirap buhayin ang iniwan niyang chanaks.

Hoy! Sister kong malandi kung nasaan ka man ngayon, bigyan mo ko ng mayamang foreigner! Utang na loob! Huwag kang madamot!

---------------

A/N: Hello fellas, I want to try this genre so beware! Maraming hindi kaaya- aya and malantod scenes everywhere kaya patnubayan niyo ang inyong sarili. Don't worry hindi naman po every chapter.

All chapters are not edited yet so you may encounter some wrong grammars or anything along the way! Beware explicit scenes ahead! You can skip it for your own good!

No part of this story may be published/copied/ sold by any means/domains or without the author's consent.

The entire characters in this book are entirely fictional. Any resemblance to actual persons living or dead is entirely coincidental.

-Miss Presaia