Chapter 6

ALTHOUGH the four men are desperate for finding the truth it doesn't stop them from doing what they use to do like sparring in Raphael's gym. It was their routine on weekdays, destiny is also on their side because, during these days, the twins are not present. They have school, the twins were already 5 years old so they are already in kindergarten.

Every day, Raphael was always in the guidance, why? The twins are known for being the pranksters in their school even higher grades, they won't give a damn. They target everyone who they see or block their way. These twins are a pain in the ass!

Pakiramdam ni Thamara nang malaman ang mga pinag-gagawa ng kambal ay kamuntik nang tumaas ang presyon nito sa sobrang galit. Mas lumala pa ang inis niya nang byernes na lamang niya ito nalaman, tinago kasi ito ni Raph-- malamang kasabwat siya ng mga bata. Hindi niya naman nagawang paluin ang mga ito kahit galit na galit na siya, pinagsabihan na lamang ang mga ito. At sa binata niya na lamang binaling ang inis niya.

"Ahhhhhh!!!! Bwesit ka! Hindi ka qualified maging ama!" Dumagondong ang malakas na boses ni Thamara sa buong kabahayan, galit na galit. Nanlilisik ang mga mata ito habang nakatitig sa binata. Napakislot naman ang binata, hindi naman niya masyadong pinahalata. Ngunit hindi rin iyon nakaligtas sa mga mata ng mga kasambahay niya.

Mula noong nanirahan na kasi sila sa poder ni Raph ay ini- spoil na niya ang mga bata. Little did she know, it's Raph first step. This is to get good points from the twins so Thamara will feel pleased and not be wary of him. While on Thamara's point of view, she taught he was genuine about his actions. Ngunit hindi ibigsabihin na hindi na siya naiinis dito dahil sa pagtatakip sa kalokohan ng kambal. Deserve ng kambal na masermunan.

SABADO NGAYON, nasisiguro ko na darating ang mga kaibigan ni Raphael. Ayon sa mga katulong dito sa bahay ay madalas daw tumatambay sina Michael, Giovanni, Jonathan at Gabriel dito kahit na may sari- sariling bahay. Kahapon ko lamang din napag-alaman ang mga pangalan nila although Raph already told me about it, but I still forgot at kahapon ko lamang na memorize ng husto. Minsan kasi ay nag-aasaran sila nang second name nila kaya hirap na hirap akong magkabisa. Puro A pa kasi ang simula ng mga second name nila ; Angelo, Auden, Aidan, Aaron at Arco.

"Hey diddle diddle, the cat and the fiddle." Narinig kong kanta ni Ron.

"The cow jumped over the moon, the little dog laughed to see such sport." Sunod nang pagkanta ng isa.

"And the dish ran away with the spoon." They sang together.

"What the f--? How could the dish ran away with the spoon?" Naguguluhang tanong ni Raph. Napahagikgik ako nang mahina sa narinig.

"We don't know po, Daddy." Sagot ni Ron habang nakahawak sa baba na para bang nag-iisip.

"Who taught you that? It wasn't helpful!" Hindi ko alam kong naiinis pa ito o ano kasi habang nagsasalita ay walang bakas ng emosyon sa mukha nito.

"It's Tito Gabriel!"Malakas na sagot ni Ren, sakto namang dumating ang kaibigan ni Raph, kapag minalas nga naman si Gabriel ang naunang pumasok! Tuwang-tuwa ang gago, hindi niya alam na may lion palang galit na galit na sa kanya.

"Hi twins! Miss niyo 'ko?" Parang batang naglakad ito palapit sa kinauupuan ng kambal, may pa aksyon- aksyon pa itong nalalaman.

"Get away from them, you moron!"

Ang kaninang hindi mapunit na ngiti ni Gabriel ay biglang naglaho dahil sa pagtataboy sa kanya ni Raph. "Why? What did I do?" Naiiyak na tanong nito, pero halatang biro lamang ito.

"Nagtanong ka pang h*******k ka! Mali mali naman yung tinuturo mong kanta!" He yelled.

And then a commotion broke out, Raphael looks like dragon on a lose! Walang nagawa ang iba kundi pigilan ang kanilang tawa dahil ayaw nilang masama sa galit ni Raph. Hindi ko alam na sa maliit na bagay na ganito, ay big deal na kay Raph. May point naman si Raph, mali naman talaga iyong lyrics ng kanta but I know my meaning iyon. Hindi ko lamang masabi, bobo ako sa mga ganyang logic.

Nagtagal ang habulan at wrestling nina Gabriel at Raphael ng mga ilang minuto kaya naman inaya ko na ang iba na magmeryenda muna at hayaan na ang dalawa. Alam ko namang titigil din ang mga ito kapag napagod sila.

"Tama na yan Raph, mag iisang oras na kayong nagbabanatan jan. Magmeryenda na kayo," pagpapatigil ko sa mga ito, may balak pa atang paabutin hanggang tanghali. Mabuti naman ay nakinig ang huli, ngunit binigyan niya pa nang huling suntok sa braso si Gabriel bago tuluyang lumapit na kinatatayuan ko. Napa-igik naman sa sakit si Gab, ngunit hindi ito pinagtuunan ng pansin ng lahat.

Nang makalapit sa akin ay nanatili lamang itong nakatayo sa harap ko at may nangungusap na mata. Ano naman ba kailangan nito? Naguguluhang tinitigan ko ito at tinaasan ng kilay? "P-problema mo?" Nauutal kong tanong. Iba kasi ang tingin niya ngayon kumpara sa nakaraang araw.

"Mrs. Angeles, nagpapapunas lamang iyan ng pawis." Pangungutya ni Jonathan na umani naman ng samu't saring reaksyon ngunit mas nanaig ang kilig na aking nararamdaman nang marinig ang komento nito. Teka! Bakit ba ako kinikilig, eh, hindi naman ako asawa ni Raph.

"HEH! Tumahimik ka jan, anong misis ka jan. Hindi naman kami mag asawa," pinaghalong kaba at kilig ang nararamdaman ko habang sinasagot ko ito. "Oh ito, panyo! Magpunas ka mag-isa mo!" Hinagis ko sa kanya ang panyong nasa balikat ko at tumama iyon sa dibdib niya na agad naman niyang nasalo.

"Tara sa korte, magpaparegister na tayo." Huh? Pinagsasabi niya? Anong korte?

"Pinagsasabi mo jan?" Naguguluhang tanong ko ngunit kinakabahan pa rin ako sa mga pinagsasabi niya. Baka kung ano na ang sumapi sa kanya! Lagot!

Bumundol ang kaba at hindi maipaliwanag na pakiramdam ang aking naramdaman sa sumunod na sinabi nito. "Let's get married so you can wipe my sweats." Tang*na! Sinong hindi kikiligin kung ganito siya bumanat! Simula nang dumating kami rito, wala siyang ibang sinasabi kundi matatamis at nakakakilig na salita. Ngunit ito na ata ang pinakagrabe sa lahat na lumabas sa bibig niya.

"A-ah, e-hehe. Kasal agad?" Wala sa katinuan kong tanong.

"Yes." Tipid na sagot nito. Biglang uminit ang mukha ko, sh*t! Nasisiguro kong pulang pula na ang buong mukha ko, kahit hindi ako ganoon kaputi makikita pa rin kung nagblu-blush ako o hindi.

Mas lalo akong nakaramdam ng hiya nang marinig kong sumipol ang ibang kasama namin habang ang kambal naman ay panay ang 'ayiiieee' at may kasama pang hampas. Hindi naman masakit! Si Ron, kinikiliti ako. "Yes na Mommy! May Daddy na kami officially!" Patalon talon pa ito kasama si Ren na panay ang tango at may malawak na ngiti.

"Magsitigil nga kayo." Nahihiyang sambit ko. Hindi kinaya ng katawan ko ang mga samu't saring emosyon na nararamdaman ko ngayon. Bakit ba ganito? Nanghihina ako, parang pinagtutulungan pa ako. Wahhhh ate help! Iyong mga anak mo oh! Asan na ba kasi mga tatay nito nang maisauli ko na!

MUNTIK NANG MATULOY ang sinabi ni Raphael kanina mabuti na lamang at mabilis na nakaiwas si Thamara nang akmang hihilahin siya nito para magtungo sa korte. Raphael's plan was to find a judge and marry her in an instant. Kahit hassle ang magpaparegister, alam naman ng mga kaibigan niya na easy lamang iyon sa kanya because he is from a powerful family.

Hindi na muling nabanggit ng mga kaibigan at ng kambal ang tungkol sa nangyari ng mga oras na iyon hanggang sa maglunes na. Ang taging pinagtuunan ni Thamara ng atensyon niya ay ang mga asignatura ng mga kambal.

Hindi niya kinikibo si Raphael at iniiwasan niya ito. Sa hapagkainan lamang sila madalas magkasalamuha dahil request ito nang kambal. Hindi naman niya matanggihan ang dalawa, kaya no choice ang dalaga.

Nang sumapit ang lunes, tulad nang nakagawian ni Thamara, naghanda muli ito ng baon ng kambal. Tig dalawa ang mga ito ng baunan, isa para sa meryenda at isa para sa pananghalian nila. Hindi naman na niya kailangang bigyan ng pera ang dalawa baka kasi ibili lamang nila ng kung anu-ano. Mahilig pa man ding bumili ng tig-pi-pisong chichirya na may laruan sa loob ang dalawa.

"Oh ito na baon niyo, hah! Anong lagi kong bilin sa inyo? Recite," utos niya.

"Huwag maglalaro ng putik at huwag makikipag-away sa loob ng paaralan, sa labas pwede!" Masayang binigkas ng kambal ang mantra nila araw-araw.

"Wow! Galing naman ng mga chanak ko! Pakiss si Mommy!" Pang-uuto ng dalaga. "Manang-mana talaga kayo sa'kin." Dagdag pa nito habang pumapalakpak matapos siyang halikan ng kambal.

"Bye Mommy!" Sabay na nagpaalam ang mga ito habang kumakaway palayo. Pumasok na ang mga ito sa loob ng kotse. Hindi na kailangan ng kambal na maglakad papuntang eskwelahan dahil may sarili na silang driver. Ika nga ni Thamara, 'sosyal na chanaks!' Kahit papaano ay may improvement naman sa buhay nila. Nabawasan na ang pro-problemahin niya financially, thanks to Raph.

NANG MAKAALIS ang kambal ay nakaramdam muli siya nang pangungulila. She misses the twins kahit na pilyo ang mga ito ay pinapahalagahan niya pa rin sila. Muli na naman nitong naisip ang kapatid niya. Napapaisip siya ng mga ibang posibilidad, paano kaya kong hindi namatay ang kapatid niya? Magiging maayos kaya ang buhay nila? Paano kong kilala niya ang ama ng kambal? Sa ama kaya ng kambal sila nakatira ngayon? Bigla siyang nalungkot sa naisip.

Bakit ba hindi kasi sinabi sa akin nang kapatid ko ang pangalan nang nakabuntis sa kanya. Kahit sa huling hininga niya, ni minsan hindi niya binanggit. She left them, clueless.

Flashback five years ago...

"Ate ayos ka lang ba talaga?" Kinakabahang tanong ko. Nag-aalala ako sa kondisyon niya. My sister was suffering postpartum hemorrhage. Simula nang pinanganak niya ang kambal ay hindi na natigil ang pagbuhos ng dugo niya. Sabi ng doctor ay napaka rear daw ang kondisyon ng ate ko. And it's very fatal and dangerous, it could lead to her death.

Araw araw kong pinagdarasal ang ate ko na sana ay bumuti na ang lagay niya at makaligtas sa pinagdadaanan niya. Naniniwala akong makakaligtas siya at malalampasan kung anuman ang pinagdadaanan niya. Ayon sa na search ko, may ibang nakaligtas naman at meron ding hindi, sana hindi isa ang kapatid ko sa mga hindi nakaligtas.

"Ayos lang ako Tham, pagsubok lang 'to." Nginitian niya ko ngunit bakas pa rin sa mukha niya na nahihirapan siya. "Kung hindi man ako makakaligtas, alagaan mong mabuti ang kambal, huh?" Bilin nito.

"At-ate naman! Huwag ka namang magsalita ng ganyan!" Napahagulgol na ako, hindi ko na kaya pang pigilan ang nararamdaman ko.

"Huwag kang umiyak, Tham. Gusto mo bang malungkot akong lilisan?"

"A-ate please. Don't say that! Mabubuhay ka pa. Hahanapin pa natin iyong tatay ng kambal, remember? Ate-- ate nangako ka sakin!" Naghehestirikal na ako, bumigat na rin ang paghinga ko. Nakita kong nanunubig na rin ang mga mata niya at unti-unting tumulo ang luha niya habang malungkot na nakangiti. Kita ko sa mga mata niya na hirap na hirap na siya pero sinusubukan pa rin niyang pagaanin ang loob ko.

"Tham, m-mahal n-na m-mahal kita. I'm s-sorry-- I'm sorry kasi... hindi na kita matutulungan pa." Bumibigat na rin ang paghinga niya at dahang-dahang pinikit ang kanyang mga mata.

"Ate pleaseee! Noooo! Nurse!!!" Natataranta akong tumayo, hindi ko alam kong saan ako tutungo. Naguguluhan ako kung ano ang uunahin ko. Panay ang pindot ko sa buzzer na nasa tabi ng kinahihigaan ng kapatid ko.

"Huwag ate pleasee." Naririnig ko na rin ang mabagal na paghinga nang kapatid ko. "Kung hindi mo na talaga kaya ate, kahit huli na please sabihin mo sa akin kung sino ang ama nila. Kahit pangalan lang ate. Ate! Ate!" Hindi niya ako nasagot. Ngumiti lamang ito ng pilit pero nababakas sa mukha nito ang kapayapaan. Handa na itong lumisan, ngunit paano naman ako? Hindi pa ako handang mawala siya sa amin!

"M-magpapahinga na si A-ate. Paalam Tham," ito lamang ang huling katagang narinig ko sa kanya bago napalitan nang nakakabinging ingay na nagmumula sa monitor ni ate.

"HINDIII!!!!!!!!!! Ate gumising ka! Huwag ka namang madaya! Bakit? Bakit hindi mo kayang sabihin? Sino ba siya ate!"

Wala akong magawa, napahagulgol na lamang ako nang malakas habang hinihintay ang mga doktor. Ilang minuto na ang nakalipas saka lamang may pumasok sa room ni ate. "Bakit ngayon lamang kayo, hah? She's dead! My sister is dead for five minutes already! Anong klaseng doktor ba kayo, hah?" Pinaghahampas ko ang mga doktor at nurses na nandoon. Namanhid na ang buong katawan ko, wala akong maramdamang sakit habang pinaghahampas ko sila.

Sinubukan nila akong pigilan ngunit hindi ako natinag, pinaghahampas ko pa rin sila hanggang sa kusa na akong tumigil. Naghihinang napaupo ako sa sahig, sobrang bigat ng dibdib ko. Since we were kids, close na close na kami ni Ate, never kaming nag-away ng malala. Kaya sobra akong nasasaktan sa pagkawala niya. Kung alam ko lang na ito ang magiging cause of death niya, baka sinabihan ko na itong ipa-abort ang bata pero agad din naman akong nakonsensya sa naisip ko.

"Misha Gallegos, time of death 1:11 am." Ito ang huli kong narinig bago ako nawalan nang malay. Marahil ay dahil sa pagod, puyat at bigat ng dibdib ko ang sanhi.

End of flashback...

Pinahid ko ang ligaw na luha na umagos sa aking pisngi.

"Ate Misha, kung nasaan ka man ngayon gusto ko lang sabihin na-- tang*na mo, bruha ka! Pinahirapan mo naman ako masyado!" Nakuha ko pang murahin ito kahit sobrang bigat na ng pakiramdam ko. Alam ko naman na hindi niya ako maririnig kaya ayos lang. Totoo naman kasing pinapahirapan niya ako. Hindi ko naman anak iyong kambal ngunit pagkatapos ng burol niya ay ako na ang narehistrong ina nila dahil wala namang nagpakitang ama nila kahit noong burol ni ate. And take note, siya ang naglagay ng pangalan ko sa birth certificate ng kambal. Imbis na pangalan niya.

"Anyway, bantayan mo kami, hah?" Para akong tangang kinakausap ang hangin. Napatawa ako dahil sa pinaggagawa ko, natigil lamang ako nang biglang humangin. Hindi naman iyong malakas kundi para akong niyayakap. "Ate ko," nakangiting bulong ko. Masaya akong pumasok sa loob ng bahay, kahit papaano ay gumaan ang pakiramdam ko.