CHAPTER 3- HER PARENTS

“Hoy! Anong ginagawa niyo kay Kikay?” pasigaw na tanong ng isang matabang batang lalaki na nasa edad pitong taong gulang. Kahit na may katabaan, ay mestisuhin naman ito. Maputi ang balat nito at bahagyang grayish ang kulay ng mga mata. Pinilit nitong tumakbong mabilis kahit na hingal na hingal na ito sa pagtakbo upang saklolohan ang batang babaeng binu-bully nung mga mas nakaka-tandang bata dito.

“Hala kayo, nandiyan na si Baboy. Aawayin kayo niyan kasi inaway niyo yung girlfriend niyang si Negra,” kantyaw nang isang batang lalaking matangkad na payat sa batang tumatakbo patungo sa kanila.

“Weh! Weh! Weh! Hahaha!” nanunukso namang kantyaw nang apat pang batang kasamahan nito. Bumelat pa ang mga ito sa batang lalaki.

“Sinong baboy? Ha? Bakit ba lagi niyo na lang  pinag-di-diskitahan si Kikay?” namumula ang mukha sa galit na tanong ng mestisong-chubby na bata. Hingal man ay pilit pa rin nitong pinatapang ang mukha ng marating nito ang lugar kung saan pinagku-kumpulan na tuksuhin nang mas mga nakaka-tandang bata ang isang batang babae na nasa edad limang taon pa lamang. 

Nakayupyop lamang ang batang si Kikay habang umiiyak, dahil sa panunukso na ginagawa sa kanya ng ibang mga bata. Nang daluhan siya nang batang lalakeng mestiso ay agad siya nitong kinubli sa may likuran nito na parang sinasabing ipagtatanggol siya nito kahit gaano pa kalalaki at mas nakakatanda ang nambubully sa kanya.

“Hoy Baboy na tisoy, umalis ka dyan kung ayaw mong masaktan,” muling saad ng batang lalaking matangkad na payat. Ito ang lider-lider ng panunukso kay Kikay, kasama nito ang apat pang bata na dalawang babae at dalawang lalaki na nasa siyam hanggang pitong taong gulang ang mga edad.

“Ano bang kasalanan sa inyo ni Kikay at lagi niyo siyang tinutukso, ha Payat?” galit namang saad ng batang tinawag na 'Baboy na tisoy'.

“Abah at talagang nagma-matapang ka pa para sa girlfriend mo ah. Wala lang, sa gusto lang namin siyang pagdiskitahan, bakit may angal ka don? Kasalanan niya ‘yan ang bansot niya na ampangit pa niya. Hahahaha!” nang-aasar na sagot pa nang batang tinawag na payat.

“Hahahaha! Oo nga, bansot na, negra pa...nyeh!nyeh!nyeh!nyeh!nyeh!” kantiyaw din nang isa sa mga kasamahan nitong batang babae.

“Kaya nga bagay sila ni Tisoy Baboy eh, hahaha! Isang uling tsaka isang lilitsunin! Hahahaha!” dagdag na kantyaw pa nang isa pa rin nitong kasamahang batang lalake. Tapos ay sabay-sabay na nag-tawanan ang mga ito nang parang nakaka-insulto.

“At least hindi naman kami katulad niyo, mga bobo. Laging zero sa mga test nila sister, walang ibang laman ang utak kundi mang-away nang batang mas maliit at mas bata sa kanila!” matapang na sagot-pangangantiyaw din ng batang tinawag na 'Tisoy Baboy'.

“Aba at talagang sasagot ka pa ah!” asar-talong saad ni 'Payat' saka nito inangat ang manipis na kamao at inambahang susuntukin si 'Tisoy Baboy'.

“Anong nangyayari dito?” malumanay pero mariing saad nang isang boses babae na nanggaling sa likuran ng mga batang nambubully. Sabay-sabay na napalingon ang apat na batang kasama ni ‘Payat’ sa pinanggalingan nang boses, samantalang ang kamao ni 'Payat' ay nabitin sa ere at hindi naituloy ang pagsuntok sana kay 'Tisoy Baboy'.  Nakapikit naman na ang mestisong-chubby na bata at naka-cross ang dalawang malamang mga braso sa harapan ng kanyang mukha upang sanggahin sana ang suntok ni 'Payat'. Samantalang ang batang babaeng tinawag na Kikay ay patuloy pa rin sa pag-iyak habang nakahalukipkip sa may likuran ni 'Tisoy Baboy'.

“Magandang hapon po, Sister Bell,” sabay-sabay na bati nang apat na bata sa madreng nagsalita sa kanilang likuran.

“Magandang hapon din mga bata. Muli tatanungin ko kayo, ano ang nangyayari dito?” malumanay pa ring pagkaka-tanong sa kanila ng madre na tinawag na Sister Bell. 

“Kevin?” mariing tawag ni Sister Bell sa tunay na pangalan ni 'Payat'. Kahit na naasar ay walang nagawa si Kevin kundi ibaba ang kamaong naka-amba kay 'Tisoy Baboy', saka padabog na humarap sa madre.

“Po?” may bahid pa nang iritasyon ang tono ng pagsagot ni Kevin kay Sister Bell.

“Anong ginagawa niyo kay Kikay at Xander? Binubully niyo na naman ba?” muling pagtatanong ng madre sa limang mas nakaka-tandang bata. Pagkatapos ay tiningnan nito si Kevin. Hindi matiis tingnan ng mga bata ang nag-aakusang mga mata ng madre, kaya kanya-kanya silang yukuan na halatang guilty sa akusa nito sa kanila.

“Sumunod kayong lahat sa akin sa loob,” mariing utos ni Sister Bell sa kanilang lahat. Saka na ito bahagyang nagpa-tiuna sa paglalakad sa kanila. Nang maramdaman nitong walang sinumang nakasunod dito ay muli itong lumingon sa mga bata. 

“Ahem!” pagtawag pansin ng madre sa mga bata, dahil nagtuturuan pa ang mga ito kung sino ang mauuna na sumunod. Nang mapansin ng mga ito na naghihintay ang madre ay agad na nagsipag sunuran ang mga ito na pumasok sa loob nang bahay ampunan. Pinatiuna na sila ni Sister Bell dahil alam nitong kapag muli itong nauna ay walang batang susunod sa kanya.

“Sumunod din kayong dalawa Xander at Kikay,” habilin ni Sister Bell sa dalawang batang maliit na naiwan, habang agad na sinundan ang limang batang nambubully sa mga ito.

Inalo ni Xander ang batang si Kikay ng magsi-alisan na ang mga batang kaaway nila kasama si Sister Bell. Laking pasasalamat ni Xander kasi biglang dumating si Sister Bell kung hindi malamang ay may black eye na naman siya. Pero okay lang naman sa kanya ‘yon dahil hindi naman siya papayag na hindi makaganti kay Kevin, bablackeye-an niya rin ito kung sakali. Ayaw na ayaw niyang inaaway ng mga ito si Kikay. Simula nang dumating ito sa ampunan nila ay lagi na lamang itong pinag-di-diskitahan ng grupo nila payat. Dahil sa maliit na bata ito at morena, kaya laging naging tampulan ito nang tukso nang ibang bata lalong lalo na ang grupo ni Kevin.

Pinilit ni Xander na itayo si Kikay mula sa pagkakayukyok nito.

“Tahan na Kikay, andito naman ako para ipagtanggol kita palagi. Sabi na sayo kapag inaway ka nila Kevin payat tumakbo ka kaagad sakin para hindi ka na nila awayin,” pang-aalo ni Xander sa kaibigan.

“Salamat Kuya Xander, mabuti na lang at nandito ka. Sana lagi tayong magkasama, ayokong maiwan dito sa bahay ampunan na mag-isa, lagi lang nila akong tu-tuksuhin at kakantyawan dahil sa itsura ko,” humihikbi-hikbi pang saad ni Kikay sa kaibigan.

“Basta pangako natin sa isa't-isa kung sino man sa atin ang may maunang maa-ampon ay kailangan ampunin din ang isa pa. Kapag hindi sila pumayag ay hindi tayo sasama, package deal tayong dalawa,” deklara ni Xander kay Kikay.

“Talaga Kuya Xander? Kahit na may maunang mag-ampon sayo, hindi mo pa rin ako iiwan dito?” inosenteng tanong ni Kikay sa kanya.

“Oo naman, pangako ‘yon,” itinaas pa ni Xander ang kanyang kaliwang kamay na parang nanunumpa at nilagay niya ang kanyang kanang kamay sa may tapat nang dibdib niya, “walang iwanan, Kikay. Cross my heart and hope to die.”

******

Biglang nagising si Karen sa ingay na nagmumula sa kanyang cellphone. Nakapikit pa ang mga matang kinapa-kapa niya ang higaan niya kung saan naroon ang cellphone niya. Nang makapa ito sa ilalim ng unan ay isang mata niya lang sinilip kung sino ang tumatawag. Nang makita ang pangalan ng ama sa caller I.D ay muli niyang binitawan ang cellphone at umiba ng pwesto para habuling muli ang kanyang tulog.

Nang bahagya na siyang naka-idlip, ay muli na namang tumunog ang kanyang cellphone. She groaned in annoyance. Lalo na at hindi pa siya nakatulog ng maayos dahil nga napuyat din siya kagabi gawa ng mga walang modo niyang bagong kapitbahay. 

Hinayaan niya lang na nagri-ring ang cellphone niya, pilit pa rin niyang hinahabol ang tulog niya. Ayaw namang huminto ang tunog ng kanyang ringtone, kaya asar na siyang bumalikwas ng bangon.

Sumulyap siya sa orasan, mag-alas otso pa lang ng umaga. Pupungas-pungas na muli niyang hinagilap ang patuloy pa rin sa pag-iingay niyang cellphone.

“Pa,” sagot niya sa tumatawag sa kabilang linya.

“Salamat naman at gising ka na. Aba anong oras na at hindi ka pa yata bumabangon. Kanina pa ako tawag ng tawag sa’yo,” agad na bungad sa kanya ng ama.

“Napatawag po kayo?” bahagyang namamalat pa ang tinig na tanong niya sa ama, habang ang isang paa ay hinahagilap ang tsinelas na iniwan niya sa ilalim ng kama.

“Umuwi ka mamayang pagkatapos mo ng trabaho dito sa bahay na bata ka. Aba, wala ka na yatang planong bisitahin kami ng mama mo. Ni anino mo ay hindi na namin nakikita. Ganyan ka ba namin pinalaki? Nakalimutan mo na yata kaming mga magulang mo!” Bahagya niyang inalayo sa kanyang tenga ang cellphone na hawak dahil halos ma-bingi siya sa lakas ng boses ng kanyang ama habang nagsasalita.   

“Bakit? Ano po bang meron?” walang-ganang tanong niya sa ama. Tuluyan na siyang umalis sa kanyang kama at nagtungo sa kusina upang mag-timpla ng kape. Kape lang sa kanya sa umaga ay ayos na.

“Aba at kailangan pa bang magkaroon ng okasyon o kaganapan para lang umuwi kang bata ka? Wala kang utang na loob ah. Hindi porke’t nakatapos ka na ng pag-aaral at mayroong maayos na trabaho ay ganyan ka na sa amin ng mama mo. Alalahanin mo utang na loob mo sa amin kung anong meron ka ngayon!” Nakikini-kinita na ni Karen ang panlalaki ng butas ng ilong ng kanyang ama. 

Inilagay niya sa loudspeaker ang kanyang cellphone upang makapag-hilamos siya at makapag-mumog man lang, habang pinapakinggan ang paulit-ulit na sinasabi sa kanya ng ama. Hindi na bago sa kanya ang mga katagang lumalabas sa bibig nito. Ito na ang sermon na kinalakihan niya sa ama. Lagi nitong sinusumbat sa kanya ang mga bagay na binigay nito at ang pag-kuha nilang mag-asawa sa kanya sa bahay ampunan. Kaya hindi nila siya masisisi kung bakit nawawalan na siya ng ganang umuwi sa bahay na kinalakihan niya. 

“Elmer, huwag mo namang sabihan ng ganyan ang anak mo,” narinig ni Karen ang boses ng kanyang ina sa background. Kung gaano ka harsh sa kanya ang ama ay siya namang bait sa kanya ng ina. Pero wala pa rin itong naga-gawa sa asawa kapag ang kanyang ama na ang nagdesisyon at nagsalita. 

“Kaya nag-iiba ang ugali ng anak mo, dahil kinukunsinti mo!” narinig niya ang lalong pagtaas ng boses ng ama sa kabilang linya.

“Pa, huwag niyo naman pong sigawan si mama. Bakit po ba?” agad na tanong ni Karen sa ama habang humihigop na ng kape.

“Basta! Umuwi ka ngayong araw na ito. O di kaya ay umabsent ka na lang, may importante akong sasabihin sa iyo,” baling-saad sa kanya ng ama sa kabilang linya.

“Pa, hindi po ako pwedeng umabsent ng walang dahilan. Mawawalan po ako ng trabaho kapag nagkataon,” pagdadahilan niya sa ama.

“Hindi mo na rin naman kakailanganin yang trabaho mo sa mga susunod na araw!’ muling tumaas ang tonong saad sa kanya ng ama.

“Paanong hindi ko po kakailanganin, eh sa bisyo niyo pa lang po kulang na ang sinusweldo ko. Tapos a-absent pa ako ngayon ng walang dahilan. Alam niyo naman pong importante sa akin ang trabaho ko dahil ito na lang ang meron tayo ngayon,” muling pangangatwiran niya sa ama.

“Ako ba talagang kinokontra mo na ngayon, Karen? Aba, pinupuno mo ang salop ko ah! Sinusumbatan mo ba ako sa bisyo ko? Karapatan ko ang kumuha ng pera sa iyo dahil kulang pa ‘yan sa mga naibigay ko sa buong buhay mo. Kulang pa nga iyan kung tutuusin,” saad sa kanya ng ama, narinig niya ang panunuya sa tono ng ama. 

“Magkano ho ba ang kailangan niyo ngayon, Pa?” bahagyang may diin na tanong niya sa ama. She was tired with this topic, lagi na lang iyon ang bukambibig ng kanyang ama, lalo na kung kailangan nito ng pera. Karen knew that he wants money from her, pwede naman itong direktang manghingi sa kanya, hindi ‘yung napakarami pa nitong sinasabi.

“Aba at talagang iniinsulto mo akong bata ka ah! Wala ka ng galang, wala ka ng respeto sa mga magulang mo. Wala kang utang na loob! Hindi kita pinalaki ng ganyan! Binigyan kita ng magandang buhay tapos ganyan ang sasabihin mo sa’kin?!” alam ni Karen na nanggagalaiti na ang kanyang ama sa kabilang linya, base na rin sa lakas at diin ng pananalita nito.

“Hindi ko ho kayo iniinsulto, Pa. Lagi naman kasing ganyan kayo kapag nanghihingi kayo ng pang-capital sa pag-susugal ninyo. Kailan niyo ho ba hihintuan iyan? Kapag lubog na tayo sa utang?” hindi naiwasan ni Karen ang bahagyang pagtaas ng kanyang tono sa ama. She was sick of this. Lagi na lang kasi silang ganito. 

“Basta umuwi ka ngayon! Uuwi ka, o ipaku-kuha kita diyan sa mapapangasawa mo?”