CHAPTER 24

Lian was standing there dumbfounded. Hindi siya makapaniwala sa kaniyang narinig mula sa ate niya. Lalong lalo na ang pagbagsak nito sa harap niya. This was the first time he saw her being fragile. Ang ate niya na matapang at laging nakataas ang noo, nakaupo sa harap niya, nakayuko sa mga tuhod nito at tahimik na lumuluha.

Umupo rin si Lian para pantayan ang ate niya. Marahan niya itong tinapik-tapik sa balikat. Maya maya pa, nakayuko itong tumayo kaya napatayo na rin siya. Tinalikuran siya nito at alam niyang nagpunas ito nang luha. Naririnig niya pa ang pagsinghot-singhot nito.

Hinarap siya nitong namumula at namamasa pa ang mga mata.

“Umupo muna tayo sa couch.”

Naunang maglakad ang ate niya patungo sa couch saka ito umupo. Sumunod naman si Lian at umupo siya sa tabi nito.

Ilang segundo nang katahimikan ang namayani sa kanila at binasag iyon ng ate niya.

“I’m sorry for raising my voice at you, Lian. I’m just so frustrated.”

Hindi makapagsalita si Lian. Hindi niya alam kung ano ba