Chapter 1

“The only thing that’s keeping him alive is the machine, Miss Salvador. He’s been in a coma for two years but his body was not getting any better even for a bit.” Agad kong naramdaman ang panghihina nang marinig iyong sabihin ng doctor ni Renz na si Dr. Reyes. Na’ndito kami ngayon sa loob ng hospital room ng boyfriend ko kasama ang isa pang nurse na nagche-check ng vital signs ni Randall.

“Rina!” Agad napalapit sa akin si Dr. Reyes nang bigla ay matumba na lamang ako. Mabuti na lamang at may upuan sa likod ko dahil kung wala ay paniguradong sa sahig ako lalagapak.

Naramdaman ko rin ang pag-alalay niya sa likod ko. “You should take some rest too, Rina. You will going to get sick if you continue what you’re doing.”

Hindi ko naiwasan ang mapangiti nang tawagin na naman niya ako sa first name ko. He’s my boyfriend’s doctor since the day he was confined in this hospital and we become friends too that there’s going to be a time where the formality between us will just going to disappear.

“Kaya ko pa, James,” saad ko na siyang kinailing-iling na lamang niya.

“Did you even eat before going here? Randall’s not going to be happy if he wakes up and sees you like that.” Nakangiwi na siya nang mag-angat ako ng tingin sa kan’ya. “You look like a zombie.”

Umiling ako bilang sagot at saka muling tiningnan ang boyfriend ko na sobrang nawiwili na sa pagkakatulog at umabot na ng dalawang taon. He looks like he’s just sleeping. He looks so calm.

“What are you planning to do now?” tanong ni James matapos niyang makita ang resulta ng ginawang pagche-check ng nurse na kasama niya.

“I can’t lose him, James. I will do everything just for him to wake up again. You’re not going to take that machine from him.” Bumuntonghininga ako.

“I know, Rina. I understand but how are you going to do that if you can’t even pay his hospital bills? It’s getting bigger and bigger as the days go by.”

“I’m going to work for it. I have jobs and I’m going to look for more. I will do everything for him,” saad ko at saka lumapit kay Renz at hinawakan ang kamay niya. Narinig ko pa na bumuntonghininga si James bago tuluyang nagpaalam kasama ang nurse at ang sunod ko na lamang na narinig ay ang pagbukas at sarado ng pinto.

Nang mga sandaling ako na lamang muli ang naroon ay muling nagsimulang kumawala ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan. It’s been two years and there’s still no sign of him waking up. Dalawang taon na rin na halos dito na ako tumira sa hospital room niya para lang mabantayan siya dahil wala namang gagawa niyon kung hindi ako lang. It’s only the two of us, I can’t lose him.

Pinahid ko ang aking mga luha at tulad ng dalawang nagdaang taon ay wala akong ginawa kung hindi ang pakatitigan lamang siya tuwing may pagkakataon ako. He has a fair skin pero mas lalo siyang pumuti noong ma-confine siya rito sa hospital. His black hair was getting longer but it still suits him. He has a round shaped face and thick low eyebrows.

Napangiti ako ng mapait nang mas makaramdam ako ng lungkot nang mapunta ang tingin ko sa nakapikit niyang mga mata.

I miss seeing his eyes. Those mesmerizing colored brown downward eyes. I started to trace his nose using my index finger. He has a triangular shape of nose with a slightly rounded tip. He has hard and straight edges. His straight nose adds more beautiful features to his handsome face. For some reason I always find his nose unique because of it’s cute little shape. I smiled as I recalled his smile. He has natural reddish lips and he looks more adorable with his gummy smiles.

“When I am going to see your gummy smiles again, Renz?” Tears continued to drop from my eyes again. “Gising na, Renz, please. Gising ka na. Balik ka na sa ‘kin. Miss na miss na kita.”

Napayuko ako habang hawak-hawak ang kamay niya hanggang sa bigla ay tumunog ang alarm ng cellphone ko. Kinuha ko iyon at saka ni-turn off. Mabilis kong pinahid ang mga luha ko. “Aalis muna ako, huh?” paalam ko habang hinahaplos ang kan’yang buhok. Hinalikan ko pa ang kan’ya noo bago tuluyang kuhanin ang gamit ko at saka lumabas na ng k’warto niya.

“You’re going to your work now?” tanong ni James na nakasalubong ko sa hallway. Tumango lang ako sa kan’ya bilang sagot habang pinupuyod ang aking buhok. “Here.” Inabot niya sa akin ang isang kulay itim na plastic bag. “Eat this while you’re in your way.”

Bago pa man ako makatanggi ay inisukbit na niya iyon sa pulsuhan ko at saka agad na iniwan ako roon.

Nilingon ko siya. “Thank you, Doc!” saad ko na siyang sinuklian lamang niya ng pagkaway bagaman hindi na ako nilingon pa.

AT VENA CLUB

“Rina!” Agad akong napalingon nang marinig ang boses ng kaibigan ko pagkapasok na pagkapasok ko pa lamang sa dressing room namin rito sa club na pinagtatrabahuhan namin.

“What happened to you? James told me that you look like a zombie and I think he’s diagnosis was right.”

Napairap na lamang ako dahil sa pang-aasar niya. Gusto ko rin sana siyang asarin dahil mukhang magmula noong pinakilala ko siya kay James ay mas lalong nagkakalapit na silang dalawa pero abala ako sa pagnguya ng sandwich na binigay sa akin ng doctor kanina.

Pinaningkitan ko na lamang ng mga mata ang babaeng nasa harapan ko at nang mapagtanto niya iyon ay siya naman itong kunwaring napapairap pero namumula ang parehong pisngi.

“Huwag mo nang subukan na magtaray pa kunwari d’yan dahil mismong iyang mukha mong namumula ay binubuko ka na, Shane,” saad ko at saka ininom ang iced americano na kasama rin ng sandwich na ngayon ay ubos ko na.

“Walang kami, Rina.” Hindi ko alam kung ako ba talaga ang kinukumbinsi niya patungkol doon dahil sa tono niya ay parang mas sinasabi niya iyon sa sarili niya.

“Come on. Hindi naman malabo na magustuhan ka ni James. You’re so pretty, Shane.”

Ngumiti ako sa kan’ya bago tinapik ang balikat niya at saka pumasok sa banyo na naroon at mabilis na nagbihis.

“Pero hindi ako marangal na babae sa paningin ng lahat dahil sa trabaho na meron ako, Rina, and I know na paniguradong ganoon rin ang tingin ni James. You know how cold he is towards me. Sinasagot na lang niya talaga ako dahil sa sobrang kakulitan ko sa kan’ya at dahil sa kaibigan mo ako.”

Actually, she’s right. James was way too cold to her but I know that he doesn’t thinks like that about her. I know too that Shane really likes him because if she’s not then she will not pursue the man for months now and I really don’t think that she doesn’t have any chance to him because as far as I can know James won’t let any girl disturb him if he really don’t like the girl.

“Stop thinking ahead of what might happen, Sine,” saad ko nang makalabas sa banyo matapos magpalit ng damit. Nang makalapit ako sa kan’ya ay humarap ako sa vanity mirror na naroon lang rin at kinasasandalan niya.

Hindi ko na siya muling narinig pa na sumagot. Nang lingunin ko siyang muli matapos makapag-ayos ay halata ang lungkot sa kan’yang mukha. Sa totoo lang ay hindi ko talaga alam kung bakit ganoon na lamang ang pangamba niya. Maganda ang kaibigan ko. She has fair skin, black long hair, big eyes, double eyelids, thin and high nose bridge, straight eyebrows, small face and V-shaped jaw. One of her assets too is her plump lips that are naturally pinkish. She’s also tall. Honestly speaking, bagay talaga sila ni James. The doctor has quite tan and quite pale skin at the same time and black hair. He also has one monolid and one double eyelid that we both find cool. He has really strong, bold eyebrows that are really noticeable, and give his face character. He also has quite a long face shape and a short high nose. However the most noticeable feature of his is probably his naturally really plump lips too. Whenever I have the chance to look at them together I can’t help but to be amazed because they are really looking good.

“Naalala ko nga pala!” Animong nabalik naman ako sa wisyo nang bigla ay magsalita siya kasabay nang mabilis niyang pagharap sa akin. Hindi ko alam kung weirdo lang ba talaga ang kaibigan ko na ito pero ang bilis niyang magbago ng expression kaya madalas pati emotion niya ay naguguluhan na rin ako kung paano niya nakokontrol. “Pinapatawag ka nga pala ni Mameng.” Si Mameng ay iyong may-ari nitong club na pinapasukan namin.

Nangunot ang noo ko. “Bakit daw?”

Kumibit-balikat naman siya. “I don’t know. Tara na.” Hinila na niya ako at nang makalabas kami ng dressing room ay marami ng tao at maingay na sa kabuuan ng bar. Hindi rin namin naiwasan na mapaubo dahil sa sumalubong sa amin na usok ng sigarilyo mula sa mga taong malapit sa hallway papuntang dressing room.

“Mameng!” sigaw na tawag ni Sine kay Mameng nang makarating kami sa office nito. “Na’ndito na po si Rina!” anunsyo niya pa dahilan para iyong lalaking nadatnan namin na narito rin sa loob ng opisina ay mapalingon sa gawi namin.

“Thank you, Shane. Iwan mo na muna kami,” saad ni Mameng at saka nginitian ang kaibigan ko.

“Sige po.” Lumingon sa akin si Sine. “Chika na lang tayo later,” saad niya at saka lumabas na ng opisina.

Hindi ko alam pero bigla na lamang akong nakaramdam ng kaba nang kami na lang ni Mameng at niyong lalaki ang naiwan rito. “Come here, Rina,” tawag sa akin ni Mameng kaya wala na rin akong nagawa at saka naupo sa tabi niya.

Narito kami ngayon sa sala ng opisina niya at sa harapan namin ay iyong lalaki. Kinakabahan man ay nagawa ko siyang tingnan. Fair skin, black hair, a diamond face shape and an almond shaped eyes. His nose is in an upturned shape and his lips are somewhat of a smear lip. He’s good looking but not enough to ease my nervousness.

“Calm down,” bigla ay natatawa niyang turan. “You look so nervous, lady. I’m not going to bite you,” dagdag niya pa at saka tumawa muli. Hindi ko alam pero hindi naman ako nakaramdam ng pagkainsulto o pagkainis sa paraan ng pagtawa niya.

Actually, his smiles and laughs can be compared to how brighter the sunshine is. Bigla ay tumayo ito at hindi pa rin nawawala ang pagkakangiti, hindi katulad kanina na seryoso ang pagkakatingin nito sa akin nang unang magtagpo ang paningin namin. “I’m sorry for not introducing myself first.” Inilahad niya ang kan’yang kamay sa akin. “I’m Patrick Valentine, Miss Rina.”

Tinanggap ko ang pakikipagkamay niya ngunit nangunot ang noo ko. “How did you know my name, Sir?”

“Sinabi ko ang pangalan mo sa kan’ya, hija. Nag-aalok kasi siya ng trabaho at ikaw agad ang naisip ko,” bigla ay saad naman ni Mameng.

Nilingon ko siya. Gulat man ay wala akong pagsidlan ng saya at napayakap kay Mameng.

“Thank you, Mameng!” Natawa naman ito at saka tinapiktapik ang braso ko.

Magmula nang pumasok ako rito ay hindi ko naramdaman kahit minsan na hindi ako ligtas rito given na club ito at dahil iyon kay Mameng. He’s a gay but he makes us feel a mother’s love.

“My boss was the one who’s going to tell you what the job you’re going to have, Miss Rina,” saad bigla ni Sir Patrick. “He’s at his office waiting for us now and we should hurry,” dagdag niya pa habang nakatingin sa phone niya habang napapangiwi pa. “He’s so impatient,” bulong niya pero narinig pa rin namin.

“You’re safe with him, Rina. Don’t worry,” saad ni Mameng bago kami tuluyang umalis ni Sir Patrick habang si Shane naman ay nakita ko pang kumaway sa akin.

Habang nasa daan ay tahimik lang ako pero sa totoo lang ay sasabog na yata ang puso ko sa sobrang saya. Hindi ko mapigilan ang ngumiti. I don’t believe in miracles but whatever is happening right now at the right timing when I need it the most changed that.

Nang makarating sa tapat ng sa palagay ko ay isa sa pinakamataas na gusali rito sa lugar namin ay agad kaming pumasok roon ni Sir Patrick derecho sa elevator. Halos hindi ako mapakali sa kinatatayuan ko at nananatiling nakayuko lamang hanggang sa makarating na nga kami sa distinasyon namin.

“What took you so long?” Nangibabaw agad ang baritonong boses na iyon ng isang lalaki nang makapasok kami sa isang opisina.

“Sorry, boss,” saad ni Sir Patrick but his tone was more of teasing than apologizing.

Nasa harapan ko si Sir Patrick kaya nang gumilid siya ay saka ko pa lamang nakita ang lalaking iyon nang tuluyan na rin akong mag-angat ng tingin.

He looks at me from head to toe before he looks straight into my eyes again. Iyong paraan ng pagtitig niya ay nagdudulot na ng kaba sa akin hanggang sa bigla ay ngumisi pa siya. Tumikhim ako upang kahit papaano ay mawala ang nararamdaman ko na iyon.

“G-Good evening, Sir. I’m Rina... and Sir Patrick told me na may offer raw po kayong t-trabaho sa akin.” Hindi ko naiwasan ang mautal.

Tumangotango naman ito. “Yes, that’s right. I would like to offer you a job.”

“I can do anything, Sir!” Nabuhayan ako ng dugo. “Kahit ipalinis niyo pa po sa akin ang buong building na ito ay gagawin ko!” Hindi ko na naman naiwasan ang mapangiti.

Nang bigla ay naging blanko na lamang ang expression ng lalaking nasa harapan ko. “No, that’s not going to be your job.”

“Kung ganoon ay ano po?” Sa isip-isip ko ay nanghuhula na ako ng mga trabahong aangkop lamang para sa kaalaman na mayroon ako.

From his blank expression he suddenly smirked and that immediately gave shivers down my spine. “You’re going to be my baby maker.”

“Ano?!”