LOGINShare
Kabanata 2
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56“What is it?”
Bakit ang prangka naman yata niya?
“Sorry, S-sir... ano... thank you sa paghatid nung gift.” Sa ibang direksyon ako nakatingin dahil hindi ko siya kayang tingnan sa mata.
“That's from Ruan. He should be the one you're saying thanks to. Do you have anything else to say?”
Napahiya naman ako roon. Kay Ruan pala. Gusto kong sapukin ang sarili ko.
“Sige, S-sir... magpapasalamat pa rin ako sa kaniya. P-pero ikaw yung naghatid kaya... salamat din.”
Ilang segundo ang lumipas bago siya muling nagsalita. “I'm leaving. I won't grant another favor from your boyfriend again. There'll be no next time.”
“Sir, hindi ko po siya boyfr—”
Tuluyan na siyang nakasakay sa kotse kaya hindi na niya narinig iyon. Nang mawala na ang sasakyan niya sa paningin ko ay saka lamang ako napabuga nang malakas sa hangin.
Boyfriend? Sinabi ba iyon ni Ruan sa kaniya? Bigla akong na-frustrate. Bakit naman iyon sasabihin ni Ruan?
Pero... hinatid niya pa rin yung regalo para sa akin. Hindi man iyon galing sa kaniya, siya pa rin yung nag-abalang ihatid iyon.
Tuloy ay pigil ang ngiting pumasok ako sa bahay.
Dalawang asul na invitation cards ang nabungaran ko sa aming mesa kinaumagahan. Ramdam na ramdam ko ang ganda ng tekstura niyon nang haplusin ko. Sa unahan ay nakasulat sa gintong titik ang CLAUSEN MANUFACTURING CLAN.
Binuklat ko ang card. Nakasulat sa loob ang CMC Special Event. Nakadetalye rin ang petsa ngayon at gaganapin ito mamayang alas sais nang gabi sa mansion ng mga Clausen.
“Bakit tayo imbitado, 'nay?”
Mula sa kusina ay bitbit ni nanay ang isang mangkok ng sinangag na kanin. Maingat niya iyong nilapag sa mesa.
“Hindi ko rin alam.” Nagsalin siya ng kape sa dalawang tasa.
Naupo na rin ako at nagsimulang kumuha ng pagkain.
Bakit nga ba kami imbitado? Parang hindi naman kami kailangan sa event nila. Kung ano man yung ipagdiriwang nila, malamang ay mapupuno iyon ng mayayaman nilang bisita at mga ka-negosyo. Iniisip ko pa lang na naroon kami, nanliliit na ako.
“Hindi ba't nabanggit ni Ma'am Navi kahapon na may event sila?”
“Tungkol saan po?”
“Ang alam ko ay event para kay Russel iyan.”
Muntik na akong mabilaukan. Tuloy ay napahigop ako ng kape. Binanggit pala iyon ni Ma'am Navi. For sure ay hindi ko narinig dahil abala ako sa pag-iisip ng kung ano-ano.
“Ayokong pumunta, 'nay.”
“Naku, ayan ka na naman, Alliyah. Pinaiiral mo na naman ang hiya mo.”
“Eh, wala naman po tayong susuotin. Hindi tayo nababagay ro'n.”
Pinanliitan niya ako ng mata. “Imbitado rin sina Venus kaya hindi puwedeng hindi tayo pupunta.”
“Wala tayong susuotin, 'nay,” napapakamot na ulit ko.
“Hindi problema iyan. Pupunta tayo sa palengke ngayon.”
Sayang ang pera. Gusto ko sanang sabihin kay nanay pero siguradong tatanggihan niya iyon. Ugali na niya iyong makisama sa mga tao, ano man ang antas nila sa buhay. Samantala, iyan naman yung bagay na wala ako. Hindi ako sanay humarap sa maraming tao, lalo na sa mayayaman. Pakiramdam ko kasi'y kukutyain lang nila ako sa isip nila. O hindi kaya naman ay ipapahiya sa harap ng kanilang mga kasama.
Pang-apat na sukat ko na ito ng dress pero hindi bumabagay sa akin. Ewan ko ba. Parang wala talagang babagay na kahit ano sa kutis ko. Hindi ako maputi. Hindi ako kagaya ni Venus na mayroong magandang kutis. Kumpara sa amin ay mas nakakaangat sila kaya kahit papaano'y nabibili niya yung mga gusto niya. At isa pa ay kumpleto ang pamilya ni Venus samantalang ako ay si nanay na lang ang kasama.
Ilang sandali pa'y parami na nang parami ang mga suking pumapasok sa ukay-ukay store. Mas lalo akong nawalan ng gana.
“Walang maganda rito, lumipat tayo sa kabila.” Hinakawan ako ni Nanay sa braso para yayain nang lumabas.
Napapailing na sinundan ko siya. Mayroon namang magaganda, wala lang talagang bumabagay sa akin. Bukod diyan ay kaunti lang ang perang hawak ni nanay para pagkasyahin iyon sa aming dalawa.
Tumigil ang isang kotse sa tapat namin. Dahan-dahang bumaba ang salamin niyon. Natigil ako nang mukha ni Ruan ang nalantad sa paningin ko.
“Alliyah!” masiglang tawag niya. Nakaplastar din ang malawak niyang ngiti.
“Nay, sandali,” pigil ko kay Nanay bago pa siya mapalayo. Nilingon niya ako at nang makita niyang bumaba si Ruan mula sa kotse ay naglakad siya pabalik sa kinatatayuan ko.
“Oh, Ruan. Bakit narito ka sa palengke?” takang tanong ni nanay.
“Galing po ako sa bahay niyo pero hindi ko kayo naabutan. Si Tiyo Banny ang nagsabi sa 'kin na narito kayo.”
“Bakit ka nga ba napadpad sa amin?” muling usisa ni Nanay.
Pumihit ang tingin ni Ruan sa akin. “I have something for Alliyah po.”
Wala na kaming nagawa ni nanay nang mag-insist si Ruan na ihatid kami pauwi.
Kaya naman pala, may gusto siyang ibigay.
“Naku, ano ka ba, hijo. Nag-abala ka pa.”
Kumikinang yung dress na hawak ni Nanay. Iyon daw yung susuotin niya mamaya.
Nang buksan ko ang hawak kong kahon ay tumambad sa akin ang light blue one shoulder dress. Namamanghang kinuha ko iyon upang usisain. Mayroong ilang diamonds sa parteng baywang at laylayan nito.
“Nagustuhan mo ba?” ani Ruan sa tabi ko.
“Sobra na ito, Ruan. Hindi ko pa nga nabubuksan iyong regalo mo kagabi. Oo nga pala, maraming salamat doon.”
Pero bukod sa regalo ay bigla ko ring naalala yung taong naghatid no'n.
Hindi ko alam kung bakit ganito na kalala ang pagtingin ko kay Russel.
“Ayos lang. Naisip ko rin na baka wala kang maisusuot mamaya.”
Wala talaga, Ruan.
“Salamat dito, hijo. Napakabait mo talaga,” nakangiting anas ni Nanay.
Nakilala ko si Ruan sa isang art competition last year. Hindi ko naitanong kung anong ginagawa niya roon pero nakita ko siyang pumipirma ng kung ano sa front table. Naapakan ko yung sapatos niya nung magpapasa na ako ng entry ko. Sa halip na mairita ay nginitian niya ako at pinuri pa ang ginawa ko.
Doon nagsimula yung pakikipag-usap niya sa akin. Nalaman kong nagtatrabaho siya sa kompanya ng mga Clausen at malapit din sa isa't isa ang kanilang mga pamilya.
Sigurado akong close sila ni Russel kahit hindi niya nababanggit sa 'kin lalo pa't nakiusap siya kay Russel kagabi na ihatid yung regalo niya.
Dahil sa nabuksang topic ay naikuwento ko sa kaniya na nagtatrabaho si Nanay sa farm ng mga Clausen kapalit ng libreng pagtira namin doon. Hindi ko alam kung para sa kaniya ay magkaibigan ba kami o hindi pero sa tuwing may art competition ay isinasabay niya ako. Ang masasabi ko lang ay masyado siyang mabait sa akin.
At ito ang ikalawang beses na nagtungo siya rito sa bahay. Naipakilala ko na siya noon kay Nanay kaya naman hindi na siya iba sa amin.
“You're welcome po.”
Nang magsimulang dumilim ang paligid ay gumayak na kami nanay. Umalingawngaw ang maingay na boses ni Venus na mukhang kapapasok lang sa bahay.
“Hi, Tita!”
“Aba, napakaganda mo ngayon, ah.”
“Thank you po!”
Nahawi ang kurtina ng kuwarto ko at iniluwa niyon si Venus.
“Wow! Ang ganda ng suot mo, friend! Saan mo 'yan nabili?”
“Bigay ni Ruan. Pati yung suot ni nanay, galing din sa kaniya.”
“Naks ha! Nanliligaw?”
Umiling ako. Inayos ko ang pagkaka-ponytail ng buhok ko.
“Hindi? Sure?”
“Hindi nga. Alam mo namang bawal pa ako sa mga ganiyang bagay...”
“Sabagay, ano. Tsaka si Russel nga pala yung gusto mo.”
Awtomatikong napalingon ako sa kaniya. Pinanlakihan ko siya ng mata. “Ang bibig mo naman, Venus. Baka marinig ka ni Nanay,” mariing saway ko.
Humalakhak siya. “Owkey! Pero in fairness ha! Ang ganda mo ngayon. Kung ako sa 'yo, susulitin ko na ang chance na 'to para mapansin niya.”
Sa isip ko'y... hindi na ako umaasa. Sapat na sa akin ang makita siya kahit hindi niya ako pansinin. Kung ano man yung nararamdaman ko, hanggang doon na lang iyon. Masyado siyang mataas para pangarapin.
Habang sakay kami ng tricycle ni Tiyo Banny ay naroon ang kaba sa d****b ko. Ngayong gabi ay pupunta ako sa lugar kung saan naroon ang taong nagpapabilis ng tibok ng puso ko.
“Narito na tayo,” ani Tiyo Banny matapos patayin ang makina ng tricycle.
Nakalulunod sa ganda ang entrance pa lang ng kanilang mansion. Nakahilera sa magkabilang gilid ang naglalakihang light balls na silang nagpaliwanag sa lugar.
“Nasaan ang invitation card niyo?”
Hindi ko kaagad nagustuhan ang tono ng guwardiya. Para bang sinusuri niya kami sa pamamagitan ng matalas na tingin.
“Naku, Sir. Hindi po namin dinala. Hindi po namin alam na kailangan iyon,” sagot ni Nanay.
“Hindi kayo puwedeng pumasok,” mariing turan nito.
“Bakit po sila, hindi niyo hinihingian ng invitation card?” tukoy ko sa mga bisitang malayang nakapapasok sa loob.
“Tinatanong pa ba iyan?”
Mapangutya.
Ito na nga ba yung sinasabi ko. Dapat talaga hindi na kami nagpunta rito.
“Hindi ba't nagtatrabaho kayo sa farm?” muling usisa ng guwardiya.
“Oo,” tipid na sagot ni Tiyo Banny.
Nilingon ko si Venus at nahuli ko ang pagtirik ng mata niya. “Ang arte naman nito. Akala mo naman mataas ang posisyon,” iritadong bulong pa niya.
Siniko ko siya. “Uwi na lang tayo?” dismayado kong sabi. Kung ganito lang din naman ang trato sa amin dito, mas mabuti pang bumalik na lang kami sa bahay.
“Pasensya na pero hindi kayo puwedeng pumasok kung wala kayong maipakikitang invitation card. Parte ng trabaho ko ang manigurong walang makapapasok na masasamang loob sa event.”
Nalukot ang mukha ko sa narinig. Ang sama ng ugali niya. Dahil ba hindi kami mukhang mayaman ay hindi na kami katiwa-tiwala? Maling-mali naman yata ito!
“May problema ba rito?”
Napapitlag ako nang biglang sumulpot si Ruan sa tabi nung guwardiya. Nakahinga ako nang maluwag dahil doon.
“Ah... Sir, gusto ko lang po sanang makita yung invitation card nila.”Napailing si Ruan. “Mga bisita ko sila. Ayos na ba iyon?” Tila napapahiyang tumango ang guwardiya. “Pasensiya na po, Sir. Hindi ko po alam.” “Alliyah.” Dinaluhan ako ni Ruan sabay yaya sa amin na pumasok na sa loob. “Mabuti at dumating ka, hijo. Kung hindi ay mapipilitan kaming umuwi,” ani Tiyo Banny. “Pagpasensiyahan niyo na po yung guard, sadyang ganoon ang ugali no'n. Palibhasa'y tauhan ng mga Lewisham,” aniya ngunit ako na lang ang nakarinig. Sinamahan kami ni Ruan at iginiya kami sa napili naming table. Nasa parteng likuran iyon. Ako ang nag-insist na rito kami pumuwesto dahil mahirap nang magkaroon ng spotlight kung sa unahan kami uupo. At isa pa'y dayo lang kami rito. “You're beautiful. Bagay sa 'yo,” puri ni Ruan sa akin. Ngumiti lang ako bilang sagot. Hindi ako sanay na pinupuri.Nanatili si Ruan sa table kasama namin. Aba, wala bang ibang gagawin ang isang ito?
Bukod sa blue and black motif, nagustuhan ko rin ang ayos ng stage. Hindi iyon masyadong decorated, sakto lang. Siguro ay dahil na rin para sa isang lalaki ang special event na ito. Base sa marangyang ayos ng lugar ay napapaisip ako kung ano ba yung ipagdiriwang ngayon. Wala namang ibang nakasulat sa invitation card kundi special event lang.
Natahimik ang paligid kasabay ng pagbaba ng mag-asawang Clausen mula sa grand staircase. Sumunod sa kanila ang magkapatid na Clausen na sina Daimler at Madeley.
Agad nilang dinaluhan ang mga bisita.
Sa paglipas ng sandali ay pabigat nang pabigat ang nararamdaman ko. Palagi na lang akong dinidiktahan ng puso ko na animo'y may sariling isip ito, ni hindi ko ito magawang kontrolin.
“Good evening, ladies and gentlemen,” panimula nung emcee na siyang nakatayo sa stage. Natahimik ang paligid.
“Let's all welcome Russel Clausen and Denise Lewisham!”
Kasabay ng masigabong palakpakan ay ang panlalambot ng tuhod ko.
Denise.
Sino si Denise?
Related chapters
Beyond The Lines Kabanata 3
Agad nasagot ang pagtataka ko nang iluwal ng asul na kurtina ng stage si Russel... at yung sinasabing Denise na ngayon ay nakakapit sa braso niya. Kung gaano kaingay ang cheers na naririnig ko ay ganoon din kalakas ang kabog ng d****b ko. Nilingon ko ang mga kasama ko sa table. Nakikipalakpak din sila gayundin si Ruan na pormal na nakaupo sa tabi ko. “Napakaganda naman nung kasama niya,” rinig kong sabi ni Venus. Bakas ang totoong pagkamangha roon. Ni hindi niya napapansin ang pagkabalisa ko. Maganda. Walang-wala ako kumpara sa kaniya. Parehong magkahalong kulay asul at itim ang suot nila. Hapit sa katawan ang suot nung babae dahilan para mas madepina ang hubog ng kaniyang katawan. Mas lalo rin siyang tumangkad sa suot na stilettos. Mukha rin siyang may ibang lahi, sa aura pa lang. Bagay na bagay sila ni Russel. Napalunok a
Beyond The Lines Kabanata 4
Hinanap ng mga mata ko si Denise pero hindi ko ito nakita. Nagtataka lang akong parang wala siya. “This is Russel, ang aking panganay,” nakangiting panimula niya habang isa-isa kaming tinitingnan. “Son, they're our most loyal workers kaya inimbitahan ko sila ngayon.” “Magandang gabi, Sir. Ako ho si Banny. Isa ako sa mga katiwala ng Clausen farm.” Bahagyang yumuko si Russel para tanggapin ang kamay ni Tiyo Banny. “Russel Clausen. Thank you for coming,” pormal niyang tugon. “Ilang beses pa lang kitang nakita, hijo. Tawagin mo na lang akong Tita Allissa,” magiliw na sabi ni Nanay. Sumilay ang tipid na ngiti sa mga labi ni Russel nang magkamay sila. “Nice meeting you again, Tita.” “Yo, man. Ruan here,” nakangising singit ni Ruan. “Wala ka yatang balak lumipat ng mesa,” sagot ni Russel
Beyond The Lines Kabanata 5
Nakapagtatakang nagkakagulo sa bahay nang umuwi kami ni Venus. Nagtipon sa aming bakuran ang ilang farmers. “What's happening, Tiyo?” kunot-noong anas ni Venus. Iniwan ko na silang dalawa roon sa labas ng gate. Agad kong nilapitan si nanay na ngayon ay maluha-luhang nakikipag-usap sa kaniyang mga kasama. Napalingon silang lahat sa akin. “Ano pong nangyayari?” “Alliyah, halos kalahati lang ng kabuuang ani ang naisalba mula sa mga peste. Mas marami ang hindi na mapakikinabangan.” Bigla akong nilukob ng kaba. Pinagmasdan ko ang mga naroon. Bakas ang pagod sa kanilang lahat na sinasabayan pa ng kaguluhan. Muling nagsalita si nanay nang hindi agad ako nakaimik. “Ngayon lang nangyari ito. Sa ilang taon naming pagtatra
Beyond The Lines Kabanata 6
Tipid akong ngumiti at inabot ang kaniyang kamay. “Alliyah Martinez po, Sir.” Dumapo ang tingin nito sa aking case nang ilapag ko iyon sa mesa. “You look familiar,” diretsang saad nito. Ikaw rin, pamilyar...pero hindi ko maalala kung saan kita nakita... Hindi ko iyon maisatinig. “I bet you have already seen her somewhere,” ani Ruan. “After all, we're living in the same planet,” biro pa niya. “I know.” Ngumisi ang lalaki. “By the way, Alliyah, just call me Luke. I preferred that,” nakangiting turan nito sa akin. Ibang-iba ang aura niya kay Russel. Pareho silang pormal pero magaan ang pakiramdam ko sa kaniya. “Matagal ka nang gumuguhit?” “Since I was 10.” “Cool, can I see your wor
Beyond The Lines Kabanata 7
Kung gaano kabilis ang oras ay ganoon din kabilis ang mga pangyayari. Kinabukasan ay pumutok na lang ang balitang kailangan munang ipasara ang farm dahil sa imbestigasyon. Nang araw ding iyon ay aligaga kami ni Nanay sa pag-iimpake ng mga damit. Hindi ko mapigilan ang pamamasa ng mga mata ko habang pinanonood na isakay ang mga gamit namin sa truck.Katulong namin ang ilang mga katrabaho ni Nanay pati na rin sina Venus at Tiyo Banny.“Saan ang punta niyo niyan?” nabusangot na anas ni Venus.“Hindi ko pa alam, Venus. Masyadong biglaan.”Mahigpit niya akong niyakap.“Kahit mapalayo pa kayo, pupuntahan kita! Laging available ang tricycle ni Tiyo Banny!”Natawa na lang ako habang sinusuklian ang yakap niya.“It's okay! Hindi naman siguro kami mapapalayo. Maraming house for rent diyan sa t
Beyond The Lines Kabanata 8
Gamit ang libre kong kamay ay muli kong tinipon sa isang side ang ilang hibla ng buhok kong kumakawala dahil sa hangin. Nagpatuloy ako sa pagguhit. Bukod sa preskong hangin ay malaking tulong ang katahimikan para makapag-relax ako. Sa Clausen farm naman ay sariwa rin ang hangin pero hindi kasing-tahimik ng lugar na ito. Palibhasa'y pare-parehong wala rito ang mag-anak. Nasa paaralan sina Daimler at Madeley at may pinuntahan din ang mag-asawa. Si Nanay naman ay namalengke. Hindi na rin niya ako pinasama dahil may inatasang driver naman na makakasama niya roon kaya ako lang mag-isa ang narito.Nakanguso ako habang tinatapos ang drawing. Dapat ay kahapon ko pa ito sinimulan pero kasi, nananantya pa rin ako. Hindi madaling maging komportable nang ganoon kabilis sa mansion. Yesterday, I spent almost my whole day talking to Venus on the phone. Inilahad ko sa kaniya isa-isa ang mga nangyari, hindi kasama roon ang personal kong nararamdaman. Kung kah
Beyond The Lines Kabanata 9
Dali-dali akong bumaba mula sa kwarto kahit magulo pa ang buhok. Nag-iiwan ng ingay ang bawat hakbang ko sa hagdan dahil mabibigat iyon.Nilagpasan ko si Nanay na kasalukuyang naghahanda ng almusal. Ang sabi ni Ma'am Navi ay pare-parehong nasa bakasyon ang maids nila at dalawang hardinero. Sakto rin namang nangyari iyon sa farm at napalipat kami rito nang wala sa oras. Kahit papaano'y makatutulong kami sa mga gawaing bahay, wala mang sabihin ang mga Clausen.Narinig ko pa ang tanong ni Nanay kung bakit ako nagmamadali pero hindi ko na iyon nagawang sagutin.Dumiretso ako sala at agad tiningnan ang bilog na mesa pero wala na roon ang sketchpad ko. Sigurado akong dito ko iyon naiwan kahapon!Bumalik ako sa kusina.“Nay? Yung sketchpad ko?”“Jusko kang bata ka. Sketchpad agad hinahanap mo, eh tingnan mo nga
Beyond The Lines Kabanata 10
Ang bawat sandali ng paglalakad ko sa mahabang carpet ay iginuguhit ko na sa aking isipan. Kung anong mayroon ngayong araw, naipaliwanag iyon ng mga malalabong imaheng nadaraanan ko. Bakas ang mga ngiting agad ring nagiging malabo sa paningin ko, ang bawat isa'y tumatango na tila masayang-masaya para sa akin. Hawak ang gilid ng aking saya habang nakatapat sa dibdib ang bungkos ng bulaklak sa isa kong kamay, nagpapadala lang ako sa kakaibang pakiramdam na ito. Kulang ang isang libong salita para makumpleto ko ang munting sandali.At sa oras na iyon, kung saan ang matagal ko nang pangarap ay naghihintay sa akin, naroon din ang lalaking ang mga mata'y sa akin nakapako. Tumulo ang luha ko nang ilahad niya sa akin ang kaniyang kamay, nakangiti kong hinawakan iyon. Ngunit kasabay ng paglalapit namin ay ang biglang pag-alon ng imaheng niya, naputol ang aking panaginip.Sinalubong ng kisame ang mulat na mulat kong mga mata.
Latest chapter
Beyond The Lines Wakas
Inilapag ko sa tomb ang bulaklak na dala ko. Nilingon ko si Russel na tuwid na nakatayo sa aking tabi, nakapamulsa at sa puntod nakatingin. Umupo ako't tinanggal ang mga dahong nalaglag doon. I sighed as I silently prayed for her soul. “What are you doing here?” Sabay kaming napabaling ni Russel sa likuran. Hindi namin namalayan ang pagdating ni Alodia. Mayroon din syang dalang isang palumpon ng mga bulaklak. Tumayo ako at ibinigay sa kanya ang pwesto. Dahan-dahan niyang inilapag ang mga bulaklak sa tabi ng akin. “I'm here to pay respect for the child,” mahinahong turan ko. “Hindi naman kami magtatagal.”“Thank you.”Napatitig ako sa kanya nang sambitin nya ang mga katagang iyon. “Thank you for understanding, Alliyah.” Hinahaplos-haplos niya ang nitso habang nagsasalita. “I know I've done too many bad things to you. I know I was such a selfish woman. I did nothing but ruin your lives.” Her voice cracked. “I hope you forgive me...”“Wala na sa akin iyon, Alodia,” I said. “Let me s
Beyond The Lines Kabanata 270
“Wait for me!” “Bilis, Usher, ang bagal mo! Mauuna na ako roon!” sigaw ni Lionel sabay takbo palabas.Dumagundong ang hagdan sa nagmamadaling pagbaba ni Usher. Ni hindi pa sya tapos sa pagsusuot ng kanyang damit.“Dahan-dahan–” Hindi ko natapos ang sasabihin ko. He quickly kissed my cheek and ran outside.“Dahan-dahan, Usher! Papaluin kita!” I shouted.“Love you, 'Ma!” aniya't natatawa pa. Napailing ako. The wall clock says it's already 11:58PM. Kaya ganito sila ka-hyper dahil new year count down.“Two minutes na lang! Ba't nandyan ka pa, Alliyah?” puna sa akin ni Olive. Talagang binalikan nya ako rito. Nakapamaywang pa ang bruha sa tapat ng pinto. “Eto na!” Isinuot ko ang long cardigan upang panlaban sa lamig. Hindi ko alam kung gaano katagal kami sa labas. Masakit sa ilong ang lamig ngayon, normal na nangyayari tuwing Bagong Taon. Nagmadali na akong lumabas. Halos kaladkarin pa ako ni Olive papunta sa front yard.Doon nakaipon ang lahat at pare-parehong excited sa pagsisindi ng
Beyond The Lines Kabanata 269
“Puwede na raw akong umuwi.” Nakangisi sa akin si Venus at may pagmamalaking sinabi iyon. “I told you, I'm stronger than you thought. Masyado lang kayong nag-alala sa akin pero kaya ko naman. Kaya ko pang magsurvive ng isa pang linggo sa kamay ni Theo kung 'di niyo ako kinuha.”Awtomatiko akong napangiwi. “Sus! Hindi mo kasi nakita ang hitsura mo no'n! Mukha kang binugbog na puno ng saging!”“Really?”“Anong really? Alam kong alam mo 'yon! Hindi ka na nga halos makatayo tapos gusto mo pa ng extension!”“Kidding!” She exclaimed. “I'm just so happy that I'm all free now. Okay na ako, wala na akong nararamdamang kahit ano!” “Which is good, Venus. Ito yung pinakahihintay namin, yung gumaling ka.”I can see the changes in her. Hindi na gaanong halata ang mga pasa niya sa iba't ibang parte ng katawan, pagaling na ang mga ito. Naghilom na rin ang mga maliliit na hiwa, maging ang mga sugat sa mukha niya. She was kidnapped and battered. Wala siyang kalaban-laban. Ayokong ma-imagine kung paan
Beyond The Lines Kabanata 268
Ilang malalaking hakbang lang ay nahawakan ko na si Venus. She looked confused when in no time, I started untying her hands. Umamba pa syang magpupumiglas ngunit hindi siya makakilos. Kung nagkataong hindi siya nakatali, malamang ay nakatanggap na ako ng sipa. “What the fuck are you doing?” mariing tanong niya. “Get away from me! Don't touch me, you Theo's bitch!” Naiintindihan ko kung bakit ganito sya katalas manalita. Labis siyang nasaktan. She had enough pain.This is the end of her suffering and I'm willing to sacrifice my safety for her. In addition, ang alam niya'y ako si Hera. “H-huwag kang maingay. W-we don't have much time,” sa nanginginig na boses ay sinabi ko.Nanlaki ang mga mata niya nang makilala ako. “Alliyah?”I just nodded and signalled her to keep quiet. My tears started to fall because of too much happiness. Ngunit hindi lang kasiyahan ang nararamdaman ko. Ito ang kasiyahang may halong takot. Lumala ang panginginig ng mga kamay ko nang magsimula na akong kalasin
Beyond The Lines Kabanata 267
I fixed the black hat I'm wearing as we parked at the spacious parking lot in front of this grand hotel. Hindi mabilang ang mga sasakyang narito sa sobrang dami. Nagkatinginan kami ni Russel at ilang sandaling naghintay sa pagdating ng sasakyan ni Daimler hanggang sa ito'y pumarke sa tabi ng sasakyan ni Russel at sa kabila'y doon pumuwesto si Arcel.“Let me help you.” Russel insisted to remove my seat belt. Hindi kasi ako makagalaw nang maayos ngayon dahil sa mabigat na regalong nakapatong sa mga hita ko.After removing my seat belt, he cupped my chin and planted a short but deep kiss on my lips. Kita ko ang pamumungay ng kanyang mga mata sa ilalim ng dim lights sa loob ng sasakyan nang siya'y kumalas. He then licked his lower lip that was slightly reddened because of my lipstick. May nagbabadyang ngiti sa kanyang labi. “I'm nervous.” As always. Mula nang umalis kami ng bahay ay hindi na ako mapalagay sa gagawin naming ito. I tried my best to calm myself while we're on our way to the
Beyond The Lines Kabanata 266
“Huwag kang malikot,” saway ko kay Russel. I'm cleaning his wounds. Hindi nakakatulong ang pagtingin niya kung saan-saan, nagugulo ang ginagawa ko. I'm not professional when it comes to this. Naipa-check up na nya ito sa hospital at kailangan ko nang palitan ngayon. It's 7 in the morning, katatapos lang naming mag-almusal. “Ang likot ni Usher. Baka may mga nagkalat pang bubog sa sahig,” aniya. I get it. We just finished cleaning the house. Tumambad sa amin ang mga basag na gamit kinaumagahan. Lahat ng salamin ay may sira na, wala silang pinalampas kahit isa. Tanging ang mga bintana lang sa ikalawang palapag ang nakaligtas sa mga bala. We already contacted Luke regarding sa pagpapaayos ng bahay. Magsasama siya ng ilang workers para mabilis itong matapos. Siguro nama'y dalawa hanggang tatlong araw lang ang kakailanganin kung tuloy-tuloy. “I wanna skate here, Papa!” Tuwang-tuwa na naman si Alias. Paano kasi, mas lumawak ang tanggapan ng aming bahay dahil nag-rearrange kami ng mga gami
Beyond The Lines Kabanata 265
“Nasaan na kayo, Arcel? Bakit hindi ko na makontak si Russel? What the fuck is happening?” Halos maibato ko ang flower vase sa gilid ko. Hindi ko mapigilan ang panginginig ng katawan ko, gusto ko nang magwala! “We can't also contact him.” Unlike mine, his voice is calm and controlled. Mahinang-mahina iyon, pabulong lang kung tutuusin. “Nandito na kami sa hideout. We need to be extra cautious. Huwag ka munang tumawag, please?” “Paano si Russel? What if he's lost right now?” “That won't happen. Trust him, Alliyah. Kailangan ko nang ibaba 'to. Please, don't do anything stupid. Huwag kang lalabas ng bahay kahit anong mangyari. Wait for our call.”Napasinghap ako nang putulin na niya ang linya. I kept staring at my phone, still not believing that this is happening. Napamura ako sa labis na pag-aalala. It's been two hours since Russel left at wala pa akong natatanggap na update mula sa kanya! He said he's going to update me but where is he now? I've been calling him but he missed all my
Beyond The Lines Kabanata 264
“Dahan-dahan, hija. Ako na ang magtitimpla, baka mapagod ka,” ani Ma'am Navi sa maaliwalas na tinig. Hindi na natanggal ang ngiti niya sa akin mula nang malamang buntis ako.I awkwardly smiled. “Hindi naman po ako mapapagod.” Nagtitimpla lang ako ng juice. Bukod dyan, tinulungan nya rin akong maghanda ng meryenda kahit hindi naman kailangan. Kayang-kaya ko naman ito. Sila nina Ate Ziri, panay ang sunod sa akin. I can't believe this.“Ay, naku! Kami na ang bahala riyan! Ang mabuti pa, magpahinga ka na lang.”Wala akong nagawa nang agawin niya sa akin ang garapon ng juice powder.“Ako na ang magdadala nito. Halika na, Ma'am. Sumama ka na sa akin,” paanyaya ni Manang Elsa matapos kunin ang dalawang tray ng sandwich.Seriously! Yes, I'm pregnant but it doesn't mean I can't move! Hindi ako makapaniwala. Bakas pa rin ang gulat sa mukha ko nang sundan ko si Manang sa living room kung saan nakatipon ang lahat. Tapos naman na ang anunsyo pero nariyan pa rin sila. Akala ko'y uuwi rin sila agad
Beyond The Lines Kabanata 263
“Hello? Who's this?” Bagama't wala pa akong naririnig na sagot sa kabilang linya ay nanginginig na ang aking kamay. I swallowed. “Please, magsalita ka! Who are you?” Tumaas ang boses ko dahil sa inip. Bukod sa inip, nilulukob ako ng hindi maipaliwanag na kaba. Nagbuntong-hininga ako't ibinalik sa lata ang hawak kong brush. Kasalukuyan akong nagpipinta rito sa balkonahe nang may tumawag. Hindi rehistrado ang numero kaya agad akong ginapangan ng takot. O baka naman napapraning lang ako dahil sa sitwasyon? Nangunot ang noo ko nang makarinig ng malalalim na paghinga. “Why don't you speak?” padabog kong tanong. The wind blew harshly. Hindi na ako nag-abalang ayusin ang buhok kong nilipad ng hangin. I'm distracted. Maging ang maliit na latang muntik nang matumba ay hindi ko na pinansin. “Alliyah...”My eyes widened when I immediately recognized the voice. Napatayo ako sa gulat dahilan para masipa ko ang isang lata ng paint. Umagos ang laman nito sa sahig subalit hindi ko na iyon naasik
