Chapter 1

Have you ever been betrayed by the person you trusted the most? Dahil ako, oo. Niloko ako ng taong pinaka pinagkakatiwalaan ko. Niloko ako ng taong pinangakuan ako na mamahalin habang buhay.

Noong isang buwan lamang ay isinugod ako sa hospital dahil sa food poisoning. Ang magaling kong asawa na akala ko ay nag-alala nang sobra sa akin, ay siya rin palang may kasalan kung bakit ako naroon. Sinubukan niya akong lasunin—Silang dalawa ng babae niya para lamang makuha ang mana at kompanya na iniwan sa akin ni daddy.

And, just recently, I learned a shocking secret. My father's death was not an accident. Kagagawan din ito ng magaling kong asawa. Nang malaman ko iyon ay agad ko siyang kinompronta at nauwi iyon sa sakitan. Nagising na lamang ako na nasa isang madilim na silid at nakatali ang katawan sa kama.

I tried to escape but was caught, and my husband Chester no longer continued his disguise—He completely exposed his ugly face, his true color. Taliwas sa lalaking inakalang kong mabait at mapagmahal. Malayo sa asawang nakasama ko sa loob ng dalawang taon.

"Chester, pakawalan mo ako rito!" I yelled at my husband, my voice hoarse. "Walanghiya ka! Ipapakulong kita!"

Instead of answering me, Chester walked over to the bed and cupped my jaw with his hand. Ang isa niyang kamay ay naglakbay at gumapang sa mukha ko.

"Papakawalan kita, kung sasabihin mo sa sakin kung saan mo itinago ang titulo ng kompanya," nakangiti niyang sabi.

My body was trembling as if what was touching me at this moment was not a finger, but the tip of a sharp knife, which would pierce my skin and pierce into my flesh and blood if he used just a bit of force.

"Napakawala mong puso! Bakit mo ito ginagawa sa akin!" And my voice trembled, a fear born of survival instincts, but more than that, it was anger. "Minahal kita! Ginawa ko ang lahat para sayo, hayop ka!"

A cruel smile appeared on Chester's face. "Oo, hayop talaga ako. Kaya kung ako sayo, sasabihin ko na kung saan mo itinago ang titulo para hindi ka na masaktan pa. Huwag mo ubusin ang pasensya ko sayo, Cassidy dahil alam mong kaya kitang patayin ngayon din."

Tumulo ang mga luha na kanina ko pa pinipigilan. Hindi na siya ang asawa ko.

"Bakit mo pinatay si daddy. Kung gusto mo pala suluhin ang kompanya ay bakit pati siya idinamay mo?!"

"Dahil nalaman niya ang pakay ko. Nalaman niya ang matagal na naming plano ni daddy sa pamilya mo. Pupuntahan ka niya para sabihin ang mga nalaman niya kaya pinatay ko siya." His laughter irritated my eardrums, and the pain spread to the bottom of my heart.

I looked again at Chester, who was so proud of himself, and my anger was like a burning fire, completely taking over my brain.

"Mahal ko, huwag ka mag-alala. Kapag nakuha ko na ang pakay ko sayo ay hindi na kita pahihirapan pa. Pabibilisin ko ang pagkamatay mo para hindi mo maramdaman ang sakit. Bibigyan din kita ng magarang libing, katabi ng puntod ng mga magulang mo. This way, you can still be reunited when you go to the other side. You know what, I watched your dad die a little bit, and before he died, he was calling your name."

Nagwala ako sa sinabi niya. Pero dahil nakatali ako ay hindi ko magawang makalapit sa kanya.

"Bakit mo nagawa iyon kay daddy?! Pinagkatiwalaan ka niya! Itinuring ka niyan anak simula mga bata pa lang tayo!"

Umiling-iling si Chester at nagbuntong-hininga. "Planado ang lahat, Cassidy. Planado namin ni daddy kung paano kami lumapit sa pamilyo niyo. And our purpose is to destroy your family, just like your grandfather destroyed our family."

Natigilan ako. Anong ibig niyang sabihin? "Anong sinasabi mo? Paanong sinira ni lolo ang pamilya niyo?" I really didn't understand why he had so much hate for us, kung bakit para siyang isang bomba ba bigla na lamang sumabog ang galit.

"I can't believe you didn't know, Cassidy. That's right, how could your father and grandfather have told you those ugly things. Your father drove the car that hit the man first, but let my father take the blame and go to jail. My innocent father became your father's scapegoat. He died in prison, my mother committed suicide by depression, at ako, naiwan ako sa pamilya niyo na kailangan pa patunayan ang sarili ko para maging karapat-dapat para tanggapin lang."

Chester's emotions grew more and more agitated, almost frantic.

"My father never did that! Hindi totoo yan! Hindi magagawa ni daddy ang ibinibintang mo!" Marahas akong umiling, hindi iyon matanggap.

"Masakit ba malaman ang totoo? Na ang tinitingala mong ama ay hindi pala katulad ng iniisip mo?"

"You're a liar! Hindi magagawa ni daddy ang manggamit ng ibang tao—"

Pak!

I was slapped hard by Chester before I finished my words. He used a lot of force, and I immediately just felt my brain very dizzy.

And at that moment, I faintly heard the door open, and then a familiar woman's voice came. "Chester? Baby, are you done yet? I've got the restaurant all set."

Ang kabit ni Chester!

"Hold on, give me two more minutes," sagot ni Chester mula rito sa loob. He re-cupped my jaw, at inilapit ang bibig niya sa tainga ko.

"Congratulations, you have a few more hours to live. I'm going out for dinner. We'll continue to work things out between us when I get back. Kaya pagbalik ko ay dapat may maisagot ka na sa tanong ko kung saan mo itinago ang titulo ng kompanya." Bumaba ang bibig niya sa leeg ko at hinalikan ko, pero nang lumayo siya sa akin at dinukot niya ang panya sa bulsa niya at pinunasan ang bibig niya habang hindi inaalis ang mga mata sa akin.

I looked away, not continuing to look at him. I listened to the sound of footsteps walking a little further away and heard the click-click-click as Chester unlocked the door.

Inside this room, I was left alone, and the emotions I was holding back finally had a chance to be released. I thought I would bawl, but I didn't. My eyes felt sore, but I couldn't shed a single tear.

Pinilit kong kumawala sa tali ang mga kamay ko. Humahapdi na ang pakiramdam ko at halatang sugat na ang ibang parte, pero hindi pa rin ako tumigil hangga't hindi lumuluwag ang tali. Matapos ang halos dalawang oras ay nagtagumpay ako na makawala sa tali.

Kumapit ako sa gilid ng kama para bumalanse at hindi matumba at dahan-dahang tinungo ang lamesa, kung saan naroon ang plato na pinagkainan ko kanina. Dinampot ko iyon at malakas na ibinato sa sahig.

Mas gugustuhin ko pa na mamatay kaysa ibigay ang gusto ng asawa ko. Hindi ko siya hahayaan na magtagumpay sa mga plano niya. Mamamatay ako at dadalhin ko sa hukay ang matagal na niyang inaasam-asam na kompanya. Chester most wanted inheritance will disappear with my death, and he will not get a single penny.

Lumuhod ako sa sahig at kumuha ng kapiraso ng bubog, mula sa plato. Itinutok ko ang bubog sa leeg ko at ipinikit ang mga mata ko.

Isa-isang nagbalik sa isipan ko ang mga panahon na masaya pa kami ni Chester. Hindi ko inaasahan na aabot kami sa ganito.

Walang pagdadalawang-isip, nilaslas ko ang leeg ko. Naramdaman ko ang sakit na unti-unting lumukob sa akin. Umagos ang dugo mula sa leeg ko. Ilang sandali pa at unti-unti ko nang nararamdaman ang hirap sa paghinga, panghihilo. Nauubusan na ako ng dugo. Ipinikit ko ang mga mata ko at buong puso na niyakap ang naging desisyon ko.

"Cassidy..."

I don't know how long it took before my eyes slowly opened, and I found myself standing in the aisle, wearing a beautiful wedding.

Anong nangyari? Bakit ako nandito? Hindi ba't pinatay ko ang sarili ko?

Sunod-sunod na tanong ang namuo sa isipan ko habang takot na pinagmamasdan ang lalaking kaharap ko.

"Are you alright? Tinatanong ka ni father," mahinahong sabi ni Chester at hinaplos ang mga kamay ko. "May masakit ba sayo?"

This scene, so familiar...

"A-Anong... petsa ngayon?" kinakabahan kong tanong.

Kumunot ang noo ni Chester, pero sinagot pa rin ang tanong ko. "It's December 21, 2018. It's our wedding day. Hindi ba't nakangiti at masaya ka pa kanina habang naglalakad papalapit sa akin?"

No, this can't be. Paanong napunta ako sa taon kung kailan kami ikakasal ni Chester?

Did I go back in time o nananaginip lamang ako?

"Cassidy, what happening? Pinag-aalala mo na ako."

Hindi ko pinansin ang sinabi ni Chester. Hinarap ko ang mga tao sa simbahan. Nakita ko lahat ng mga taong inimbita namin, ang ilang mga kaibigan at kapamilya.

Totoo ba talaga ito?

Naglakad ako papunta sa best friend ko at lahat ay nagulat sa ginawa ko. Nagkaroon ng bulungan sa paligid pero wala akong pakialam doon. Kailangan ko makatiyak kung totoo ba ang lahat ng ito.

"Eva, tell me, totoo bang ikakasal ako? Hindi ba ako nananaginip?"

Rumehistro ang pagtataka sa mukha ni Eva. Hindi mawari kung bakit ganito ang ikinikilos ko. "Of course, this is all true. Ikakasal ka, Cassidy."

It's like I've really gone back in time!