Chapter 6

“Are you okay?” tanong ni Primo.

Kasalukuyan kaming nasa biyahe papuntang Pangasinan. If I am not mistaken, Lake House ang pangalan ng resort na pupuntahan namin para sa business conference. I’m sure of the name, I’m just not quite sure where exactly it is. Hindi pa naman kasi ako nakakapunta ro’n.

“I’m just a bit tired. Ang dami ko kasing tinapos kahapon. Parang kulang pa ata ako sa tulog,” mababa ang boses na sagot ko.

It’s true. Instead of finishing a lot of things first thing in the morning today, I had decided to finish everything yesterday. Alas kuwatro na nga ata ako ng madaling araw nakatulog. Tapos ay nagising naman ako ng alas seis ng umaga para gumayak na.

Alas otso nang sunduin ako ni Primo sa bahay para makabiyahe na kami. Hindi gaya nang unang napag-usapan na sa opisina niya ako pupuntahan.

“Anong oras ka ba natulog kagabi?” kunot-noong tanong niya habang nagmamaneho pa rin.

“Alas kuwatro ng madaling araw na ata ako nakatulog, o baka mag-a-alas cinco. I’m not sure. Hindi ko na tinignan ang oras pagkatapos kong magtrabaho,” mababa ulit ang boses na sagot ko.

Normally ay okay na ako sa isang oras o dalawang oras na tulog. Mahaba na iyon para sa akin. Suwerte na ako kung aabot ng apat hanggang limang oras ang tulog ko sa isang araw. That’s how it was since college days.

“What the…” hindi makapaniwalang saad ni Primo. “You know what? Matulog ka na muna sa biyahe,” dagdag pa niya.

“That’s my plan, but you’re way too talkative,” giit ko bago ipinikit ang mga mata.

Hindi ko na siya narinig na nagsalita. Medyo nagulat pa nga ako at agad na napamulat ng mga mata nang maramdaman na bahagyang humiga ang sandalan ng inuupuan ko. Pinahiga pala talaga niya iyon para maging komportable ako sa pagtulog.

Well, he did great, I give him that. Pero hindi pa rin ako mahuhulog sa panghaharot at panlalandi niya sa akin. Even my friends could do the same.

Teka, sinong kaibigan ba ang tinutukoy ko? Wala na akong contact sa mga college friends ko. Si Lyn lang ang sobrang malapit sa akin ngayon. Gagawin din ba ni Lyn iyon para sa akin? Hindi ko alam. Siguro naman oo.

Hindi ko na pinansin si Primo at pinikit ko na ulit ang mga mata ko. Hindi rin naman nagtagal at nakatulog na ako. Hindi ko alam kung gaano iyon katagal. Basta marahan ko na lang iminulat ang mga mata ko nang maramdaman ang isang kamay na bahagyang umaalog sa balikat ko.

“Stop-over muna tayo. There’s a comfort room here, you might want to freshen up a bit. Bibili rin ako ng puwedeng mainom at makain,” sabi ni Primo nang magising ako.

“Yeah, thanks,” maiksing sagot ko na lang.

Binuksan na niya ang pinto ng sasakyan tapos ay bumaba na siya. Gano’n din naman ang ginawa ko. Napangiwi pa ako pagkalabas ko nang tumama sa mata ko ang sikat ng araw. Nakakasilaw kasi iyon.

Kaya naman nagmamadali akong naglakad papunta sa comfort room. I did my thing, and freshen up a bit just like what Primo said. Saktong pagkalabas ko sa comfort room ay nakita ko siyang naglalakad na pabalik sa sasakyan at may dala pa siyang isang paper bag na may logo ng isang sikat na convenient store.

Hindi naman na ako nagdalawang isip na sundan siya tapos ay sumakay na ulit. Napabuntong-hininga pa ako pagkaupo ko. Medyo masakit kasi sa balat ang sikat ng araw.

“Here,” ani Primo at inabutan ako ng isang Gatorade, agad ko namang tinanggap iyon.

“Thank you,” sabi ko tapos ay agad na binuksan ang takip at uminom. Pagkatapos ay muli kong sinara iyon tapos ay inilagay sa drink holder ng sasakyan.

“I also bought some sandwiches. Hindi ako sigurado kung ano ang gusto mo kaya binilhan kita ng tatlong flavors,” sabi niya at inabot naman sa akin ang paper bag.

Kinuha ko naman iyon at agad na binuksan. There’s a chicken sandwich. Iyon ang napili ko. Hindi rin naman ako malakas kumain para maubos ang lahat ng ito kaya ibinaba ko na lang sa kandungan ko ang paper bag habang kinakain ang sandwich. Baka nga hindi ko rin maubos ang isang pirasong hawak ko ngayon.

“How do you feel?” tanong ni Primo nang muling paandarin ang sasakyan, tapos ay nagpatuloy na kami sa biyahe.

“Better than earlier,” sagot ko. “Nasaan na tayo?”

“Somewhere around in Urdaneta,” sagot niya kaya marahan akong tumango.

Nagulat ako at agad na natigilan nang bigla niyang ipasok ang kamay niya sa paper bag na nasa kandungan ko. Pero dala na rin siguro ng gulat ay agad ko siyang nahampas sa ulo gamit ang kaliwang kamay ko na walang hawak.

“Ouch! What was that for?” kunot-noong tanong niya sa akin at hinaplos pa ang bahagi ng ulo kung saan tumama ang kamay ko.

“I’m s-sorry, I mean, bakit ba kasi basta-basta ka na lang dumadakma? You should’ve told me that you want some! Paano kung—” hindi ko nagawang ituloy ang sasabihin ko kasi naramdaman ko ang pamumula ng mukha ko at ang bahagyang hiya.

“Paano kung?” tanong niya at ngumisi pa. “Paano kung iba ang nadakma ko?” pagtutuloy pa niya.

Napasinghap naman ako at napanganga. Hell, yes! That’s what I was about to ask. Hindi ko na nga tinuloy pero sinabi pa ng loko.

“Stop being so annoying and just drive!” singhal ko naman, mahina siyang humalakhak dahil doon.

“Don’t worry, Aliyah. Like I said, I won’t do things you won’t like. Not yet…” makahulugang wika naman niya.

Kinuha ko ang paper bag na nasa kandungan ko tapos ay hinagis ko iyon papunta sa kandungan niya. Muli na naman siyang natawa kahit pa para sa akin ay wala namang nakakatawa. Pagkatapos naman no’n ay wala nang nagsalita sa amin. Tahimik na lang akong kumain habang nasa biyahe, at gano’n din naman siya.

“Can I ask a question?” tanong niya pagkatapos ng ilang minutong katahimikan.

“Basta maayos ang tanong,” wala sa sariling sagot ko habang nakatingin sa kahabaan ng daan.

“Do you have any other ex-boyfriend aside from Jeric?” bahagya akong natigilan dahil sa tanong niya, napalingon pa ako sa kanya at nakita ko na seryosong-seryoso ang mukha niya.

“Bakit… mo naitanong?” mahinang tanong ko pabalik.

“Nah, I’m just curious,” aniya, muli na naman akong napabuntong hininga bago marahang tumango.

“Yes, I had quite a lot,” sabi ko at mahina pang natawa. “Alam mo na ang tungkol kay Youan, hindi ba?”

“Youan Del Valle, yes,” sagot niya. “Sino pa?”

“James Reynolds? Half Filipino and Half American. Pinakilala sa akin ni Dad. We lasted for two months and… wala na,” sagot ko.

Hindi ko maintindihan kung bakit parang ang dali sa akin na magkuwento sa kanya tungkol sa ganitong mga bagay. Hindi ko pa naman talaga siya kilala.

“Sino pa?” tanong ulit niya.

“Vander Cruz, nag-iisang anak ng may-ari ng V. Hotels,” sagot ko. “Pinakilala rin sa akin ni Dad, but that guy just wanted to get into WGC. Noong may share na sila, nalaman ko na engage na pala ang loko.”

Bahagya akong natigilan nang maalala na may isang bagay pang ginawa si Vander na hindi ko nagustuhan. I will never forget that day… pero wala naman akong lakas ng loob na ikuwento kay Primo iyon.

“Hindi ba nagba-background check ang Dad mo bago ka ipakilala sa mga lalaki?” tanong niya, nagkibit naman ako ng balikat.

“Dad wants to see me settle down. Gusto niya na mapunta ako sa lalaking kahit na medyo bata pa ay may napatunayan na. Madali lang ding makuha ng iba ang loob niya. Kaya siguro gano’n,” sagot ko naman.

“Ano naman ang naramdaman mo noong nalaman mo na niloloko ka ng mga lalaking iyon?” tanong ulit niya.

“I’m not sure. Disappointed, maybe?” patanong na sagot ko. “Medyo mabigat sa dibdib sa simula. Pero ilang araw lang okay na. It’s not like I really love them. Siguro nagustuhan ko rin sila at one point, pero sigurado rin nagustuhan ko lang sila kasi gusto sila ni Dad para sa akin.”

Mapait akong napangiti dahil sa naisip. Sadly, nasa punto na ako ng buhay ko na hindi na ako naniniwalang may darating pa para mahalin ako. Masyado pa akong bata para sa ganitong mindset, pero pagkatapos ng lahat ng nangyari ay nagsawa na lang ako.

“Bakit hindi ka makahindi sa Dad mo? I mean, it’s not wrong to make your own decisions. Decisions that will make you happy…” makahulugang saad niya.

Hindi ako makapaniwala na ganito kaseryoso ang usapan namin. Sa mahigit isang linggong nakilala ko siya, kapag nakakasama ko kasi siya ay puro lang siya kalokohan at panghaharot. May sense din naman pala siyang kausap minsan.

“The last thing that I want to do is to disappoint them. Siguro nga sobra ang ginagawa ko, but it is what it is. Bakit, ikaw ba okay lang sa ’yo kapag na-disappoint mo ang mga magulang mo?” sagot at pagbabalik ko sa kanya ng tanong.

“Bata pa ako nang iwan kami ni dad. Wala kaming ibang pamilya ni mama at halos tatlong trabaho na ang sina-sideline niya para lang mabuhay kami at mapag-aral niya ako. And, when I was in high school, my mom died because she was hit by a raging car. Worst, I found out that the man pulled some strings to cover up his crime. Pero hinayaan ko na. Pinagpasa-Diyos ko na lang ang nangyari,” pagkukuwento niya.

Nalaglag naman ang panga ko dahil sa narinig. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. Hindi ko alam kung paano magre-react.

“I’m… I’m sorry,” may halong lungkot na sabi ko pero ngumiti lang siya.

“Wala na iyon. Masyado nang matagal. I’m fine,” sabi niya. “Pero ang pangyayaring iyon ang dahilan kung bakit nagsikap ako. Iyon ang dahilan kung bakit ginusto ko na maging abogado. Also, I have rich and supportive friends. Nagpapabayad ako sa kanila at ipanggagawa ko sila ng assignments at projects. That’s how I survived during high school. Noong college, nag-working student ako. Masaya naman ako sa mga narating ko na sa buhay, so far,” nakangiting pagkukuwento pa niya.

Hindi ko naman maiwasan ang sarili na hangaan siya. He’s been through a lot. Ang akala ko ay galing siya sa mayamang pamilya. Pero lahat pala ng meron siya ay dahil sa sarili niyang pagsisikap.

“I honestly thought that you came from a rich family,” bulong ko.

“Mayaman ang Dad ko,” sabi niya tapos ay tumango pa. “Pero hindi namin tinanggap ni mama ang suporta na gusto niyang ibigay. Even when mom died, I stood by her decisions. Kahit na sobrang hirap na. Three years ago, I found out that my old man had a cardiac arrest. He didn’t survive. Nakakalungkot kasi inalagaan ko ang galit, hindi ko hinayaan na makabawi at makapagpaliwanag siya sa akin. He also left me quite a hefty amount on his last will. Pero wala akong tinanggap,” mahabang dagdag pa niya.

“What’s going to happen to the money, then?” kuryosong tanong ko.

“I’m going to give it to charities who helps people that are in need,” sagot niya.

Napahanga na naman ako dahil sa narinig. Pakiramdam ko ay nababaliw na ako. Sa isang banda, iisipin ko na okay at mabuti talaga siyang tao, pangalawa, babawiin ko at iisipin na may balak siya. Tapos ngayon naman napapahanga na naman ako dahil sa mga naririnig mula sa kanya.

Hindi ko na talaga alam ang iisipin ko tungkol sa kanya.