CHAPTER 2: DESTINY

What the hell happened to me?

My head aches so much. Parang kumukulo ang tiyan ko na para bang buhay na buhay pa rin ang alak na nainom ko kagabi.

Hindi ko maalala lahat nang ginawa kong kabaliwan pero hiyang-hiya talaga ako. Last night was the longest night I've ever had in my life.

Pagtapos nang naranasan kong sakit, medyo nakabangon ako sa pait. First time ko ulit na magkaroon ng oras para sa sarili ko, kahit isang gabi lang.

Pansamantala kong nakalimutan ang problema.

Pero ito ngayon, paggising ko, normal na buhay lang ulit. Walang excitement. Walang ganap.

"Good morning!"

Ay susko! Nagising ang buong kaluluwa ko nang magising akong may pandesal sa harap ko. Oh my, I'm on a diet, besh!

"B-Bakit ka nandito sa kwarto ko?!"

Ngumiti siya ng malawak. What did I do last freaking night? Did this man and I have made out, ourselves?

Oh no, no, no! Please tell me, it's a no!

"Can you please answer me?!" irita kong tanong.

"Hindi mo naaalala?"

I shrugged my shoulder. Ano raw? Ano ang hindi ko naaalala? Magtatanong ba ako kung naaalala ko? Dakilang tangang pogi pala ang isang ito eh!

"Get out!" sigaw ko. Mas lalo tuloy sumakit ang ulo ko dahil sa isang ito. Nginitian niya lang ako. I really hate smiles! And gosh, why is he half-naked here at my hotel room?

Lumalapit siya unti-unti sa akin.

"What the heck are you doing, Mr. Romualdez?"

Nginisihan niya lang ako.

I let a heavy sigh came out nang kumalabog ang pinto, sign na may ibang pumasok.

My gosh, naka-air conditioned naman ang kwarto ko pero bakit ang init? And have I given a thought na hahalikan ako nito ni Ynigo? Oh gosh, am I in hell now?

"Bro, bakit nakahubad ka na naman? Nasaan na naman ang uniform mo this time?"

What? I'm confused. Magkakilala ang crew at itong si Ynigo? Sana all close sa isa't-isa.

Unang kita ko pa lang kay Ynigo Romualdez, I know he's someone na madaldal, feeling close at friendly pero medyo may pagkamahiyain, medyo lang ah.

"You know each other?" sabat ko sa usapan nila saka bumangon sa kama ko.

"Oo, miss. Magkakilala kami," sagot naman ni Denver, nabasa ko ang name niya sa nameplate niya as a crew. "Hotel server lang ako habang ito namang si Ynigo ay ang---"

Tinakpan agad ni Ynigo ang bibig ni Denver kaya hindi ito nakapagsalita ng maayos.

"Ang alin?" puno ng kuryosidad kong tanong.

"Alalay niya ako," sagot ni Ynigo.

Tse, alalay! Hindi ka mukhang alalay!

Tumango na lang ako kaysa mag-usisa pa. Hindi kami close at lalo namang ayaw kong makipag-close sa kaniya. I hate extroverts. Basta ayaw ko ng madaldal.

"You're finally awake," bungad ni Mama sa akin.

We're here at a wide-area balcony, eating our breakfast.

Umupo ako sa round table, katabi ako ni Mama at Ate Dorine na naka-bathrobe. Mukhang inistorbo ni mama ang mag-asawa.

"Kuya Raymond, hotel crew rin iyong lalaking naglagay sa akin ng garter na nakuha niya mula sa iyo?" Pagkukunwari ko na parang hindi ko alam ang pangalan ng lalaking tinutukoy ko.

"Ah, si Ynigo Romualdez?" tanong niya. Tumango ako.

"Oo, hotel crew rin siya rito."

Sumubo si Kuya ng kinakain niya pero masyadong mahina ang signal. Choppy na si Kuya sa pananalita niya. Magsalita ba naman nang may lamang pagkain ang bibig.

"P-P-Pero---"

"Hoy, ano ba?!" sigaw ni Ate. "Kumain ka na nga lang diyan, Mr. Dela Franco. Nabibilaukan ka na kaka-explain mo kay Denice."

Kuya Raymond pouted. "Okay, Mrs. Dela Franco!"

Hindi na ako nag-abala pang magtanong ulit kay Kuya. Baka sakmalin na ako ni Ate Dorine 'pag nagkataon.

Enough na sa akin ang malaman na hindi siya nagsisinungaling. He's one of the staff of this hotel. But he looks like, the manager or the owner, lol.

That's only based on what I have observed last night. The way he pulled himself up in the crowd, the way he talked about something interesting and the way he dressed himself was really cool.

I guess I have wrong impression of him. I can't tell whether his a bad boy or a naughty one.

But, the thing's for sure, this will be the last time na magkikita kaming dalawa and that's good, really.

Nag-check-out na kami sa hotel. Naalala kong may naiwan akong sandals sa may reception kaya't binalikan ko muna saglit.

Habang hinahalughog kung saan ko naiwan iyon ay natagpuan ko naman ang isang puting panyo na medyo marumi na ngayon.

This was the handkerchief na ibibigay sana sa akin ng receptionist guy na nakilala ko. I decided to take this back with me, going home in Manila, as a souvenir. Another masamang ala-ala.

This handkerchief built a guilt inside me, yet, that was all my fault. Nagpadala akong muli sa emosyon ko.

Dati, masasayang ala-ala ang iniipon ko. Gaya ng sabi ko, Oliver spoiled me with so much extraordinary things. We traveled together, we enjoyed the company of each other and we made memories that can last forever.

Memories are one of the most precious things in this world. People leave, but memories they brought will last and stays, until last breath.

"Halika na rito, Denicery Juaneza!" sigaw ni Ate Dorine. "Huwag mo na hintayin ang inaasahan mong prince charming! You can't marry a man you've just met last night."

Sinimangutan ko ang Ate ko nang makalapit ako sa van na sasakyan namin papuntang airport.

I enjoyed a lot.

Somehow, I have escaped something terrible that happened in my life a month ago.

Hindi ko gusto si Ynigo. Natuwa lang ako sa presensya at sense of humor niya. I hope we can be friends.

Add ko na lang sa F******k kapag may time. O 'di kaya, ipa-follow ko siya sa iba't ibang social media accounts pa niya.

"Nakahanap ka na ng papalit kay Oliver?" my Dad asked while driving.

Was he really serious about that question?

"Pa," saway ni Mama sa kaniya. "Stop that. Huwag mo ngang kulitin ang anak mo tungkol diyan."

I fakely smile. Itong si Mama, parang hindi curious sa magiging sagot ko sa tanong ni Papa.

"Hindi pa po," sagot ko na lang, hindi iniisip ang bunga ng magiging sagot ko.

"E'di hahanapan kita," sagot naman ni Ate sa na nasa gilid ko lang ngayon, cuddling with his husband, like hope all.

"Huwag mo nga akong ibugaw," saad ko sa kaniya, then I laugh sincerely. My sister was funny back then but she's funnier now that she's married.

Nakakabaliw ba ang kasal?

Buti na lang pala hindi natuloy ang kasal ko. Sukob din daw iyon para sa amin ni Ate. I don't believe at myths.

"Sus, kunwari ka pang ayaw," kantiyaw nila sa akin. "Sino ro'n ha? Si Ynigo Romualdez o si Paulo Constancia?"

What? Who the heck is Paulo Constancia?

"None of the aforementioned names," maikling tugon ko.

But, sino muna si Paulo Constancia? Kilala ko si Romualdez pero hindi ko kilala ang isa pa nilang binanggit. Don't worry self, you can search it to social media platforms.

Natigil na ang pangangantiyaw nila. Nakatulog si Mama at si Ate. Busy sa pagmamaneho si Papa pero paminsan-minsan silang nag-uusap ni Kuya Raymond.

Sinalpakan ko na lang ng earphone ang tainga ko at nag-umpisang hanapin si Paulo Constancia. Sa F*, sa twitter, sa I*******m! Gosh, pati sa Tinder app, nagbakasali ako.

Napakaraming lumabas na results sa name niya. But, I did not see someone na familiar at nakita kong pumunta sa kasal ni Ate.

Nevermind. Baka hinuhuli lang nila ako. Akala ata nila, gusto ko si Ynigo para sa sarili ko.

Ginising ko sina Ate at Mama nang makarating kami sa airport. Siguradong mahaba-habang byahe na naman ito.

"Bye guys," ani Ate Dorine.

"What do you mean by saying 'Bye guys?'" tanong ko. "Hindi ba kayo sasama sa amin pauwi?" tumaas ang isang kilay ko.

Bitbit ko na ang mga bagahe ko. Habang hindi ko napansin na wala pa lang dalang gamit ang mag-asawa.

"Exactly, Denice," sagot ni Kuya Raymond. "We're planning to extend our vacation here at Cebu. It's relaxing, isn't it?"

Sus, ito talagang mag-asawa na ito. Gusto lang makabuo rito sa Cebu kaya hindi sasama sa amin pauwi. Takot na takot maistorbo.

"K fine, whatever, it's your choice afterall."

My sister tapped my head. "Be good to our parents," bilin niya.

"Of course. I'm better than you when it comes to following orders," pang-aasar ko.

"I know, I know you can do better," pampalubag-loob ni Ate sa akin. "Take care! We'll be back soon!"

Isa-isa kaming tinignan ng mag-asawa at nginitian.

"Cringe," bulong ko pero alam kong dinig nila iyon. It's true that they're weird couple in my eyes pero hindi ko rin maitatanggi na kinikilig ako sa kanilang dalawa.

Finally, after long freaking 7 years of being girlfriend-boyfriend, haharapin na nila ang lahat ng pagsubok nang magkasama. I'm happy for the both of them.

Natagpuan na nila ang lugar para sa isa't-isa.

Humiwalay ako ng seat kina Mama at Papa. I wanted to cry, a lot. Lagi naman akong umiiyak, ayaw ko lang na may makakita o may makaalam.

May biglang naglapag ng panyo sa harapan ko. Nilingon ko pero hindi ko nakita ang mukha dahil naka-black na sweater at black mask. Ang weird niya ah, but thanks to him, I can wipe my own tears.

Dalawang panyo na ang mayroon ako ngayon. Ang panyo na iniabot ng receptionist at itong panyo galing sa hindi kilalang tao. Hindi tulad ng sa receptionist, mas makulay at floral itong panyo ng estranghero.

This reminded me of someone.

Napatingin ako sa nakatatak na mga letra sa panyo.

O.D.

Wow, Oliver Dumancas?

Tatayo pa sana ako para hanapin ang nagbigay sa akin ng panyo pero sinabihan ako ng isang attendant na magti-take off na ang eroplano.

That flights seems so long and tiring. Eh kasi naman, wala akong ginawa kung 'di ang umiyak nang umiyak, nang umiyak.

Kung ikaw baleleng ay mawala

Kung ikaw baleleng, 'di na makita

Puso ko sa iyo'y maghihintay

Pagkat mahal na mahal kitang tunay.

Naabutan kong nagsasayaw si Manang Lorna at Manong Romulo sa kantang ngayon ko lang narinig.

Parang ang ganda at ang romantic.

Nahinto sila nang makita ako.

"Oh, welcome back, Den-den," bati ni Manang Lorna sa akin. "Kamusta ka naman sa byahe at sa event?"

I just smiled. Naistorbo ko pa sila.

"Ano pong kanta iyon?" tanong ko sa kanila.

"Ah, eh, iyong Baleleng ba kamo?" pagsingit ni Manong Romulo, he"s our driver. "Ang ganda, ano?"

I nodded at nagpaalam na ako sa kanilang dalawa na aakyat na sa kwarto para makapagpahinga mula sa nakakapagod na byahe.

Baleleng.

What's the meaning of that?

Grabe ata ang jetlag ko.

I hate airplanes. Nalulula ako masyado.

"Sorry miss, taken na ako."

Biglang nag-echo sa tainga ko ang sinabi ng receptionist guy na iyon. Bakit ko ba iniisip iyong sinabi niya? And why on Earth he had told me about his relationship status?

Pinilit ko na lang na matulog para hindi ko na maisip iyon. Nagbilang ako ng tupa, sinampal ko ang sarili ko ng ilang ulit at uminom ng gatas pero waepek.

Mas lalo lang akong nagising.

Naalala ko naman sa pagkakataong ito si Ynigo at iyong lalaking estranghero sa eroplano.

Ang weird ng pakiramdam ko.

Dati, noong magkasama pa kami ni Oliver, I never mind other guys that I have the chance to meet or to have conversations with.

Ang alam ko lang dati, si Oliver lang ang bibigyan ko ng buong atensyon ko. Na, sa kaniya lang iikot ang buong mundo ko kahit pa iharap ako sa ilang libo o milyong lalaki sa mundo.

But now? It seems like I'll do everything just to distract myself. Gagawin ko ang lahat para lang makalimutan ang sakit na binigay sa akin ni Oli, one month ago.

Kahit pa mga lalaki ang magsilbing distraction ko.

I'm too desperate and I hate myself being that kind of woman. I hate being weak or to be someone's weakness.

To be honest, kapag nakita ko ngayon si Oliver and he begs for another chance with me, of course I'll give him another chance.

How can I blame him kung hindi ko pa alam ang rason niya at hindi ko pa naririnig ang paliwanag niya about sa pag-iwan niya sa akin?

He's not the kind of man na gagawin iyon basta sa babaeng mahal niya, sa akin. He is considerate in everyone's feelings.

"Den-den?" Manang Lorna knocked.

"Come in, Manang," sagot ko.

Pumasok nga siya at nginitian ako. I smiled back. May dala siyang pagkain. Almost morning na rin. And oh, may pasok pa ako bukas.

Wala man lang akong oras na nakatulog. Kung ano-anong nonsense na bagay kasi ang pumapasok sa isip ko, hindi ako makatulog nang maayos!

"May bumabagabag ba sa iyo?"

I sighed, really deep and full of sorrow.

"Yes, Manang," pag-amin ko. "At hindi ko alam kung paano ko aalisin sa utak ko ang bagay na ito. I don't have any idea how long or how could I endure this pain."

Binigyan ako ni Manang ng nakikisimpatyang tingin. Ngayon niya lang akong nakitang ganito at ngayon lang din ako nagkalakas ng loob na aminin sa ibang tao at sa sarili ko na nasasaktan na ako ng sobra.

"Magpahinga ka muna, Den-den," utos sa akin ni Manang. "Sasabihin ko sa Papa mo na mali-late ka sa pagpasok sa kumpanya niyo mamaya."

Tumango ako.

Sana in an instant, magmahal na agad ng iba itong puso ko. Sana may iba nang umangkin nito para hindi masyadong mabigat sa loob.

Para akong may bitbit na mga bagahe na hindi ko kayang dalhin lahat. Kailangan ko ng mga taong tutulong sa akin but unluckily, sarili ko lang ang mayroon ako.

10 am na nang magising ako. Buti na lang at medyo nagkaroon na ako ng pahinga bago pumasok sa trabaho.

Baka kasi bigla na lang akong himatayin sa opisina kung wala akong pahinga. May jetlag pa ako pero I think, I can manage myself this time.

Isang buwan na ang nakakaraan, self. You need to have improvements. Hindi lalaki ang magpapatakbo ng buhay mo!

"Mag-umagahan ka muna, Den," alok ni Manang na umiinom ng kape. Siguradong may inihanda na naman siyang masarap na pagkain para sa akin.

Wala siyang niluto na hindi masarap.

"Si Manong Romulo po, nasaan?" tanong ko. Baka kasi sinama na naman ni Papa. Walang maghahatid sa akin sa opisina kapag nagkataon.

"Ah, nandiyan lang," ani Manang saka itinuro ang labas ng garahe. "Hindi siya isinama ng Papa mo. May pupuntahan daw ang mga magulang mo na resort para raw sa photo journalists niyo."

"Oh, I see then," sagot ko saka sumandok ng pagkain.

Malapit na pala ang business aniversary ng company. We always celebrate another year of the company to give importance to my grandfather's hardwork noong nabubuhay pa ito.

Our company influenced me a lot, being a known journalist today and also, a fashion designer.

I picked my V-Neck white shirt and suit with black-fitted pants as my uniform today. I held my company ID at mamaya ko na lang susuotin sa trabaho.

I pony-tailed my hair and applied peach-colored lipstick, na si Mama ang nagbigay para sana sa kasal ako.

At dahil walang naganap na kasal, gagamitin ko na lang sa trabaho ang bagay na ito.

"Ingat ka sa pagmamaneho, Romulo," bilin ni Manang Lorna sa asawa niya. Ang sweet naman nila masyado. Nahihiya ang pagiging broken-hearted girl ko.

"Mag-iingat ka rin, Den-den!" dagdag pa ni manang.

I simply looked back and smiled at her. Siya ang nag-alaga sa akin since childhood days. Hindi kami pinabayaan ng mga magulang namin at hindi rin sila madalas umalis pero may pagkakataong kailangan talaga kaming maiwan kay Manang.

I'm grateful na naranasan ko ang kalinga niya.

"Kumusta ang Cebu, Denice?" usisa sa akin ni Manong Romulo habang titig din sa kaniyang dinaraanan at pagmamaneho.

"Sa awa po ng Diyos, Cebu pa rin siya," pagbibiro ko.

"Ikaw talagang bata ka!" natatawang saway ni Mang Romulo. "Kamusta ka sa Cebu?"

"Ah, maayos naman po ang lahat. Kasal na sina Kuya Raymond at Ate Dorine. Na-enjoy ko naman po kahit papaano ang lugar. Napakaganda sa Cebu," pagkikwento ko.

"May nahanap ka na ba?"

"Nahanap po?" takang tanong ko.

"Nahanap na ano..." pambibitin niya. Tumikhim siya. "Ah, basta!"

I know what he wanted to ask. But I dare not to answer it. Nagmaang-maangan na lang ako kasi masasaktan lang ako sa magiging kasagutan ko.

Wala naman kasing makakapantay kay Oliver ngayon, sa naging relasyon naming dalawa. Mas lalo namang walang makakahigit.

Hindi ko pa kasi kayang buksan o imulat ang mga mata ko para sa iba. Kung may procedure kayong alam sa paglimot, send niyo naman sa akin oh.

Pagod na akong mapagod.

Hinihingal na ako kakahabol.

Unti-unti akong nalalagas habang binubuo ko ang ibang tao. Naiwawala ko na ang sarili ko at hindi ko na alam kung saan ko pa ito puwedeng matagpuan.

Bahala na si tadhana.

Mukhang siya naman ang nagpapatakbo nitong buhay ko. Eh 'di siya na rin ang magdesisyon kung anong mas makakabuti sa akin at sa mga tao sa paligid.

Masyadong kang epal, tadhana.

Masyado kang desisyon,

At galit ako sa iyo. Galit na galit na galit.

Rawr!