ตอนที่7. ดูดีกว่าเดิม

หลังจากซื้อคอนแทคเลนส์ใส่แทนแว่นสายตาหนาเตอะเรียบร้อยแล้ว หนึ่งหญิงกับหนึ่งชายหัวใจหญิงก็มาแอบอยู่ที่มุมตึก ใกล้กับห้องน้ำที่อยู่ด้านนอกของตัวอาคาร ซึ่งบริเวณนี้สาว ๆ ออฟฟิศมักจะแวะเวียนมาใช้บริการก่อนเดินขึ้นตึก

“ทำแบบนี้จะดีหรือแก”

กิ๊ฟที่อยู่ข้างหลังนิว กระซิบถามเพื่อนเบา ๆ พลางหันรีหันขวางกลัวว่าจะมีใครมาพบเข้า

“ช่วงเวลาฉุกละหุกแบบนี้ มีวิธีนี้วิธีเดียวเท่านั้นแหละแก ที่จะได้เสื้อผ้าที่มันดูดีใส่ไปสัมภาษณ์งานนะ”

นิวตอบกลับเสียงเบา ในขณะที่สายตายังสอดส่องมองหาพนักงานสาวออฟฟิศที่แต่งตัวเข้าท่าหน่อย

ตึกเดอะคิงมีทั้งหมด 35 ชั้น เป็นของบริษัทเดอะคิงที่ปล่อยให้บริษัทขนาดเล็กอื่น ๆอีกหลายบริษัทเช่าเป็นสำนักงาน ส่วนสำนักงานใหญ่ของบริษัทเองตั้งอยู่บนชั้นที่ 25 -30 ดังนั้น ตอนนี้จึงมีพนักงานออฟฟิศเดินเข้าเดินออกให้เขาเลือกสรรอย่างหลากหลาย

“ฉันว่า....”

กิ๊ฟรู้สึกได้ถึงเหงื่อที่ออกมาจนชุ่มมือด้วยอาการตื่นเต้น ยังไม่ทันที่กิ๊ฟจะเอ่ยได้จบประโยค นิวก็พุ่งตัวเข้าไปทางด้านหลังของพนักงานสาวออฟฟิศคนหนึ่ง

“คนนี้แหละ ไป !”

เขาเอามือปิดปากสาวคนนั้นไม่ให้ส่งเสียงร้องออกมา กิ๊ฟจึงรีบเอาสันกระเป๋าทุบเข้าที่ท้ายทอยของหญิงสาวโชคร้ายคนนั้น ตามที่ได้วางแผนกันไว้

ตุบ !

พนักงานสาวสวยโชคร้ายผู้นั้นสลบไปทันที

“ไปแก... เข้าไปเปลี่ยนชุดแล้วรีบออกมา”

นิวผลักร่างสลบไสลในชุดเดรสกึ่งสูทไปให้เพื่อนสาวประคองต่อ

“ได้ ๆ”

กิ๊ฟรับคำเสียงสั่น เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอต้องปล้นชุดเอามาใส่ !

นิวยืนรอกิ๊ฟอยู่หน้าห้องน้ำราว ๆ 5 นาที เพื่อนสาวในชุดใหม่ก็เดินออกมาด้วยท่าทางไม่มั่นใจนัก

“เอ่อ... ดูดีกว่าเดิมเยอะเลยแก”

เขาไล่สายตาตรวจดูร่างระหงของเพื่อนสาว ที่ลอกคราบจากคุณป้ากลายเป็นพนักงานสาวสวย ในชุดเดรสกึ่งสูทสีน้ำเงินเข้ม สั้นเหนือเข่า เผยให้เห็นเรียวขายาวสวย

“งั้นก็รีบไปกันเถอะแก เดี๋ยวเจ้าของชุดเขาจะฟื้นขึ้นมาตอนนี้จะแย่เอา”

กิ๊ฟรีบลากมือเพื่อนให้รีบเดินออกมาจากหน้าห้องน้ำ

“แกเดี๋ยวเราต้องแยกกันตรงนี้ แกขึ้นไปที่ชั้น 29 นะ ห้องสัมภาษณ์อยู่ทางขวามือ จำได้นะ”

“จำได้”

กิ๊ฟพยักหน้ารับคำ นิวต้องขึ้นไปก่อน เพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าเธอกับเขาเป็นเพื่อนกัน เพราะวันนี้นิวเป็นหนึ่งในคณะกรรมการที่สัมภาษณ์รับสมัครงานวันนี้ด้วย

“เค เจอกันจ๊ะ”

หน้าห้องสัมภาษณ์

กิ๊ฟนั่งรอในตำแหน่งคนสุดท้าย เธอกวาดสายตามองคนที่มาสัมภาษณ์งานตำแหน่งเดียวกันกับเธอ

คนที่ถูกเรียกเข้าไปสัมภาษณ์เป็นคนแรก คือ ชายหนุ่มอายุราว ๆ 35 ปี ใบหน้าดุดัน มีเคราสีเทาขึ้นจาง ๆ ดูจากลักษณะท่าทางแล้วน่าจะมาสมัครเป็นบอดี้การ์ดมากกว่าเป็นเลขาฯ ด้วยซ้ำ

คนถัดมาคือ เด็กสาวหน้าใส ดูจากหน้าตาแล้วคาดว่าคงจะเป็นเด็กจบใหม่แน่ ๆ

และคนที่นั่งติดกับเธอ เป็นสาวสูงวัย น่าจะอายุห้าสิบกว่า ๆ แน่ ๆ เพราะผมที่รวบตึงนั้นมองเห็นเส้นผมสีเงินขึ้นแซมเกือบทั่วทั้งศีรษะ

เมื่อเห็นคนที่มาสัมภาษณ์ตำแหน่งเลขาวันนี้ทำให้กิ๊ฟแอบถอนหายใจอย่างโล่งอกเบา ๆ เพราะมั่นใจได้แน่ ๆ ว่าอายุ 30 ปีของเธอไม่มีผลต่อตำแหน่งนี้ ดังนั้น งานนี้เธอจะต้องคว้ามันมาให้ได้ เพื่อคอนโด !

คนรอสัมภาษณ์ถูกเรียกเข้าไป และออกมาคนแล้วคนเล่า บางคนใช้เวลาสัมภาษณ์ไม่ถึง 5 นาทีด้วยซ้ำ ก็ออกมาพร้อมกับน้ำตานองหน้า

“ฉันก็แค่เกิดก่อนพวกคุณหรอกย่ะ ! ทำไม ผมฉันไปหงอกบนหัวพวกคุณรึไงยะ ทำไมต้องว่ากันแรง ๆ ด้วย !”

สาวสูงวัยเปิดประตูห้องสัมภาษณ์ออกมา พร้อมกับพ่นคำด่าออกมาดังลั่น กิ๊ฟที่นั่งรอเรียกสัมภาษณ์ถึงกับผงะ ยกมือขึ้นลูบอกตนเองด้วยความตกใจ

- นั่นมันห้องสัมภาษณ์ หรือ ห้องเชือดกันแน่ ทำไมแต่ละคนที่ออกมา สภาพถึงดูไม่ได้เลย –

ในขณะที่กิ๊ฟกำลังคิดอยู่นั้น เจ้าหน้าที่สาวคนหนึ่งก็ถือแฟ้มเอกสารออกมา แล้วเรียกชื่อเธอว่า

“ขอเชิญคุณกนกพิชญ์ เรืองระวี เข้าห้องสัมภาษณ์ได้แล้วค่ะ”

“ค่ะ ๆ”

กิ๊ฟละล่ำละลักรับคำ แล้วลุกขึ้นเดินตามเจ้าหน้าที่คนนั้นเข้าไป

ภายในห้องสัมภาษณ์นั้น เป็นห้องประชุมขนาดเล็ก ด้านในมีโต๊ะประชุมถูกจัดเป็นรูปตัวยู คณะกรรมการแต่ละท่านนั่งประจำที่โต๊ะแต่ละตัวโดยมีป้ายชื่อบอกตำแหน่ง

แล้วสายตาของเธอก็สะดุดอยู่ที่คนซึ่งนั่งในตำแหน่งประธานบริษัทเบื้องหน้า

- นั่นมันคนติดตามเจ้านายที่เคยไปบริษัทเก่าเธอไม่ใช่เหรอ ! –

หัวใจของกิ๊ฟหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม จากนั้นก็เต้นรัว เพราะชายหนุ่มที่เธอเข้าใจว่าเป็นพนักงานธรรมดา แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท ที่สำคัญวันนั้นเธอเดินชนเขา จนทำให้กาแฟหกราดเขาด้วย

- ตายห่า ตายห่าแล้ว ความหวังที่จะได้งานใหม่เป็นอันดับสูญแน่ ๆ –

“คุณกนกพิชญ์คะ เชิญนั่งค่ะ”

เจ้าหน้าที่สาวคนเดิมส่งเสียงขึ้น เมื่อเห็นว่าผู้สัมภาษณ์ยืนนิ่ง คณะกรรมการที่รอการสัมภาษณ์ก็เริ่มส่งสายตาเขม่นมอง

"ค่ะ"

กิ๊ฟ เอ่ยเบา ๆ พร้อมก้มหน้าลงเล็กน้อย พยายามเบี่ยงหน้าหลบไม่ให้คนที่นั่งอยู่ตำแหน่งประธานบริษัทมองหน้าเธอได้ชัด

- วันนี้ฉันไม่ได้ใส่แว่น ทรงผมก็ไม่เหมือนวันนั้น เขาคงจำฉันไม่ได้หรอก... เขาจำไม่ได้  ต้องจำไม่ได้แน่ ๆ –

เธอภาวนาในใจ โดยหารู้ไม่ว่า ตั้งแต่เธอก้าวผ่านพ้นประตูเข้ามา ดวงตาคมกริบของท่านประธานหนุ่มก็จับจ้องอยู่ที่เธอแล้ว

- นั่นมันยัยสี่ตาที่เดินชนฉันนี่ ! –

ต่อให้เธอไม่ใส่แว่น หรือแต่งตัวเฉิดฉายกว่านี้ เขาก็จำเธอได้ไม่มีวันลืม คิ้วเข้ม ๆ ลับกับดวงตาสีเข้มที่ทอประกายหยิ่งทะนงในตัวเอง ริมฝีปากบางที่ตวาดใส่หน้าเขาในวันนั้นว่า “....ฉันไม่มีทางเป็นเลขารับใช้ใคร !”  ประโยคนั้นยังตราตรึงอยู่ในห้วงความคิดเขาอยู่เสมอ

แล้วไย คนที่ประกาศอย่างห้าวหาญในวันนั้น กลับต้องซมซานมาสมัครงานในตำแหน่งนี้เสียแล้วล่ะ

“เชิญแนะนำตัวค่ะ”

คุณโฉมสอางค์ เป็นคนเริ่มคำถามพื้นฐานในการสัมภาษณ์

กิ๊ฟกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก นิวลอบส่งสายตาอย่างเอาใจช่วย โดยหารู้ไม่ว่า เพื่อนสาวกำลังเจอตอใหญ่เบ่อเริ่มเข้าให้แล้ว

“ดิฉัน... นางสาวกนกพิชญ์ เรืองระวี จบปริญญาตรีจาก.....”

“จบปริญญาตรีจากมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ คณะบัญชีและบริหารธุรกิจหลักสูตรนานาชาติ  (BBA) ด้วยเกรดเฉลี่ย 3.95 เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง และปริญญาโทในสาขาเดียวกันเมื่อปีที่แล้ว”