ตอนที่ 9. สำลัก

“กาแฟค่ะ”

กิ๊ฟวางถ้วยกาแฟตรงหน้าท่านประธานหนุ่มอีกครั้ง แววตาเขาวูบขึ้นอย่างสำราญใจ ที่มุมปากมีรอยยิ้มจาง ๆ ซ่อนไว้ยากที่ใครจะมองออก

คิงยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มเช่นเคย ท่ามกลางสายตานับสิบคู่ของคณะกรรมการสัมภาษณ์งานในห้องประชุม

ทันทีที่ของเหลวอุ่น ๆ ไหลผ่านเข้าไปในโพรงปากสัมผัสกับลิ้นที่มีตุ่มรับรสชาตินับ 8,000 ตุ่ม วินาทีนั้น ร่างกายของเขาก็พ่นกาแฟออกมาทางเดิม

พรวด !

“ว๊าย”

คุณโฉมสอางค์ที่นั่งอยู่ฝั่งขวามือของบอสใหญ่ ลุกพรวดขึ้นพร้อมกับกรี๊ดดังลั่นด้วยความตกใจ

“แค่ก ๆ”

คิงสำลักเอาน้ำกาแฟที่ยังเหลือค้างอยู่ตามลำคอออกมา ใบหน้าเหยเก เป็นรสชาติกาแฟที่เขาจะจรดจำไปตลอดชั่วชีวิต !

“น้ำค่ะ ท่าน”

คุณโฉมสอางค์รีบยื่นน้ำเปล่าให้เจ้านาย พร้อมกับเจ้าหน้าที่สาวคนหนึ่งรีบส่งกระดาษทิชชูให้

กิ๊ฟกลั้นหัวเราะเอาไว้จนตัวสั่น หน้าแดงก่ำ ส่วนนิวอ้าปากค้าง ตาโตยิ่งกว่าไข่ห่าน แล้วเมื่อเห็นสายตาคมดุจ้องเพื่อนสาวตัวต้นเหตุราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ เขาก็ยกมือขึ้นปิดหน้า พร้อมกับพึมพำออกมาเบา ๆ ว่า

“อีกิ๊ฟ... มึงตายแน่”

คณะกรรมการท่านอื่น ๆ ก็คิดไม่ต่างจากเขา โดยเฉพาะคุณโฉมสอางค์ที่อยู่กับประธานบริษัทมานาน รู้ดีว่าคนที่กล้าลองดีกับท่านต้องถูกจับโยนออกนอกบริษัท

ทั้งนี้ หน้าที่การคัดเลือกคนเข้าทำงานเป็นความรับผิดชอบของฝ่ายบุคคล หากเกิดเหตุการณ์ไม่ดีกับท่านประธานในตอนนี้ ความผิดที่เกิดขึ้น เธอก็ต้องรับไปเต็ม ๆ ดังนั้น เธอจะต้องรีบจัดการผู้เข้าสอบสัมภาษณ์คนนี้ให้เร็วที่สุด ก่อนที่บอสใหญ่จะเดือดไปมากกว่านี้

โฉมสอางค์ไม่รอช้ารีบกดโทรศัพท์ต่อสายไปยัง รปภ. ด้านล่างทันที

“คุณ รปภ. ค่ะ นำกำลัง 2 คนขึ้นมาที่ห้อง......”

ยังไม่ทันที่หัวหน้าฝ่ายบุคคลจะได้บอกตำแหน่งที่อยู่ เสียงทุ้มเย็นยะเยือกของประธานหนุ่มก็เอ่ยขัดขึ้นว่า

“คุณโฉมสอางค์ ไม่ต้อง”

คิงยกมืออขึ้นห้าม สายตาคมดุยังจ้องใบหน้าเย่อหยิ่งของกิ๊ฟไม่กะพริบ

คำสั่งของท่านประธาน ทำเอาโฉมสอางค์และคนอื่น ๆ ถึงกับอึ้งไปทันที ต่างพร้อมใจกันหันมามองเขาด้วยความประหลาดใจ

“กาแฟที่คุณกนกพิชญ์ชงอร่อยมากจนผมสำลักความอร่อย....”

คำพูดนั้น ทำให้กิ๊ฟหยุดตัวสั่นจากการกลั้นหัวเราะแทบจะทันที เธอเบิกตากว้างมองเขาราวกับว่ามองเอเลียนที่เพิ่งจะลงมาเหยียบบนพื้นโลก – เขาต้องดื่มกาแฟเธอจนเพี้ยนไปแล้วแน่ ๆ –

คิงเหยียดยิ้มออกมา แต่แววตากลับมีกลิ่นอายนรกพวยพุ่งออกมาจาง ๆ แล้วเอ่ยขึ้นให้ได้ยินทั่วถึงกันว่า

 “....ดังนั้น พรุ่งนี้เธอมาทำงานในตำแหน่งเลขาได้เลย”

คิงเหยียดยิ้มเย็นที่มุมปาก วิธีการกำจัดศัตรูที่ดีที่สุด คือ การเก็บศัตรูไว้ใกล้ตัว เพื่อหาโอกาสเอาคืนอย่างสาสม !

นิวแอบตามมาแสดงความยินดีกับเพื่อนสาว เขารีบก้าวเข้าไปในลิฟต์แล้วกดตัวเลขไปยังชั้น 1 เมื่อประตูลิฟต์ปิดลง เขาก็กรีดสนั่น แสดงความดีใจออกมาเต็มที่ เพราะในห้องโดยสารมีแค่เขากับเพื่อนเท่านั้น

“กิ๊ฟ ! ยินดีด้วยเว้ย ในที่สุดแกก็สัมภาษณ์งานผ่าน แล้วแกก็จะได้มาทำงานในบริษัทยักษ์ใหญ่อย่างเดอะคิงแล้ว”

“ต้องขอบใจแกที่ช่วยเหลือหลาย ๆ อย่าง ทำให้ชีวิตอีกิ๊ฟรอดตายจากการเป็นคนตกงาน”

“แกต้องเลี้ยงขอบคุณฉันด้วย”

นิวยืดอกรับความดีความชอบเต็มที่

“จ๊ะ คุณนิวนี่เพื่อนเลิฟ”

“เอ่อ ว่าแต่ แกใส่อะไรลงไปในกาแฟให้บอสใหญ่กิน ทำไมเขาถึงบอกว่าอร๊อย.... อร่อย”

นิวดัดจริตทำเสียงสูง

กิ๊ฟหัวเราะคิก แล้วตอบว่า “ใส่เกลือลงไปจนหมดกระปุก”

“ว๊ายยยยยยย อีกิ๊ฟ !”

นิวอุทานออกมาด้วยความตกใจ จากนั้นเขาก็พูดกับเพื่อนสาวเสียงสั่นว่า

“แกรู้ไหม... แกทำแบบนั้น ชีวิตการทำงานต่อจากนี้ของแก คือนรกแน่ ๆ อีกิ๊ฟเอ๊ย”

“ไม่ถึงขนาดนั้นมั๊ง”

หญิงสาวหยุดขำ เริ่มรู้สึกกังวลใจขึ้นมานิด ๆ

“ฉันจะบอกอะไรแกไว้อย่างหนึ่งนะ บอสของบริษัทอื่น คือ พระเจ้า.... แต่บอสของบริษัทเรา คือ ซาตาน !”

กิ๊ฟหุบยิ้มแทบจะทันที พลางปลอบตัวเองในใจว่า

- แค่กาแฟรสเค็มจัดแก้วเดียว เขาคงไม่เล่นงานเธอถึงตายหรอกนะ-

ติ่ง !

เสียงสัญญาณลิฟต์ดังขึ้นเพื่อเตือนว่าอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า ประตูลิฟต์จะเปิดออกแล้ว  นิวจึงรีบบอกเพื่อนสาวว่า

“นี่แก เอาชุดทำงานเก่าของแกไปขายให้หมด แล้วเอาเงินไปซื้อชุดใหม่ที่มันดูสวย ๆ เลิศ ๆ เข้าใจไหม”

“ชุดทำงานที่ฉันมีมันก็สุภาพนี่หว่า”

กิ๊ฟแย้งขึ้น เพราะรู้สึกเสียดายชุดแพง ๆ ที่เธออุตส่าห์ควักเงินในกระเป๋าซื้อมาตั้งมากมาย

“แกมาทำงานที่นี่ในตำแหน่งเลขานะย่ะ ไม่ใช่แม่บ้าน !”

นิวเท้าสะเอวแหวขึ้น

“จ้า ๆ คุณนิวนี่เพื่อนเลิฟ”

กิ๊ฟรับปาก ขณะที่เดินออกมาจากลิฟต์

“นั่นมันชุดฉันนี่ !”

เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนขึ้น

กิ๊ฟมองไปยังต้นเสียงทันที เธอเห็นพนักงานสาวโชคร้ายคนนั้นกำลังยืนอยู่กับ รปภ. แล้วชี้นิ้วมาที่เธอพร้อมกับแหกปากขึ้นมาอีกครั้งว่า

 “ยัยหัวขโมย ! เอาชุดฉันคืนมาเดี๋ยวนี้ !”

“กิ๊ฟ แยกตรงนี้แล้วกันนะแก ตัวใครตัวมันเว้ย !”

นิวตะโกนบอกเพื่อน พลางจิ้มนิ้วกดปุ่มลิฟต์ให้รีบปิดประตูรัว ๆ

“อีนิวนี่ ! อีเพื่อนเลว”

กิ๊ฟสบถคำด่าออกมา ขณะที่ใส่เกียร์หมาวิ่งหนีออกไปยังประตูทางออกให้เร็วที่สุด เธอยกกระเป๋าบังหน้าตัวเองเอาไว้เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายจำตนเองได้

“จะหนีไปไหน ถอดชุดคืนมาเดี๋ยวนี้”

เจ้าของชุดวิ่งตามมาอย่างไม่ลดละ ราวกับเจ้ากรรมนายเวร

“นี่ ! ชุดของฉันที่เธอใส่อยู่มันแบรนด์เนมทั้งตัวเลยนะ ราคาเฉียดหมื่น ฉันยังไม่ขี้งก ตามทวงคืนเลย”

กิ๊ฟตะโกนกลับไป พลางโบกแท็กซี่ให้หยุดรับ

“ชุดป้า ๆ แบบนี้ ราคาเท่าไหร่ฉันก็ไม่ใส่ !”

คนทวงคืนชุดตะโกนกลับหน้าดำหน้าแดง ในจังหวะนั้นกิ๊ฟเปิดประตูรถแท็กซี่ แล้วพุ่งตัวขึ้นไปนั่งแล้วเรียบร้อย

“ออกรถเลยพี่ เร็ว ๆ”

หญิงสาวตะโกนสั่ง คนขับก็เหยียบคันเร่งเต็มฝีเท้า รถแท็กซี่พุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็ว

“เฮ่อ....”

กิ๊ฟพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อรถพาเธอแล่นห่างออกไปจากหน้าตึกเดอะคิง พนักงานสาวผู้โชคร้ายคนนั้นกระทืบเท้าเร้า ๆ ปากร้องตะโกนบางอย่างออกมา ซึ่งเธอก็ไม่อาจได้ยินแล้ว

เมื่อรถแล่นออกมาได้สักระยะ เธอจึงรีบบอกคนขับแท็กซี่ว่า

“พี่ ๆ จอดที่สถานีรถไฟฟ้าข้างหน้านี่แหละ”

“โบกรถแท็กซี่ เพื่อให้มาส่งแค่นี้นี่นะ”